เฟลตัน อลิซสันต์ กับ โรงเรียนเวทย์มนตร์

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2_นัยตาเจ้าเล่ห์ของชายเสตรจทาวน์

เช้า วันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้น เด็กหนุ่มเดินลงไปยังห้องนั่งเล่นที่มีพ่อและแม่บุญธรรมของเขานั่งจิบกาแฟกันอยู่ เมื่อเฟลตันมองไปที่ทั้งสอง พ่อและแม่บุญธรรมต่างดูร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก เขาเดินเข้าไปยังครัวเพื่อจะทำกาแฟกินบ้างแต่เสียงของพ่อบุญธรรมของเขาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

"เจ้าหนู!! วันนี้แกต้องไปสเตรจทาวน์กับฉัน รีบๆขึ้นไปแต่งตัวให้มันดีกว่านี้หน่อยซิ" พ่อบุญธรรมของเขาพูด ประโยคนั้นทำให้เฟลตันรู้สึกดีใจปนตื่นเต้น นี่เขาจะได้ออกไปเดินเที่ยวเล่นเหมือนกับเด็กคนอื่นๆแล้ว

( ก็เขาไม่ได้ไปเที่ยวตั้ง 2-3 เดือนมาแล้วนี่นา ) เฟลตันรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ดูดีขึ้นมา เขาใส่เสื้อแขนยาวมีปกคอข้างในสีขาวและใส่เสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีเลือดหมูข้างนอก ส่วนกางเกงเขาใส่กางเกงสีครีมสั้นปิดเข่า เสร็จแล้วจึงลงไปข้างล่าง

"แกก็แต่งตัวกับเขาเป็นเหมือนกันนี่" แม่บุญธรรมพูดขึ้นเมื่อเห็นเฟลตันเดินมายังห้องนั่งเล่น

"เรียนแบบพวกเพื่อนๆไร้สมองของแกมาล่ะสิ" พ่อบุญธรรมพูดอย่างไม่ใส่ใจ "รีบไปกันดีกว่าเจ้าหนู"

เฟลตันเดินตามหลังพ่อบุญธรรมของเขาไปติดๆ เมื่อไปถึงเสตรจทาวน์ เฟลตันไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง มันเปลี่ยนไปมาก และคนเยอะขึ้นกว่าแต่ก่อน เกือบ 3 ปีแน่ะ ที่เขาไม่ได้มาที่นี่

"นี่เจ้าหนู แกห้ามไปเที่ยวซนที่ไหนเด็ดขาด ต้องอยู่กับฉันตลอดเวลา เข้าใจมั้ย" พ่อบุญธรรมหันมาพูดกับเฟลตัน

" ครับ คุณพ่อ" เฟลตันรับปากรับคำถึงแม้ในใจของเขาจะไม่คิดเช่นนั้นก็ตาม เขาอยากจะเดินเที่ยวเล่นใจจะขาด แต่ทำตามที่พ่อบุญธรรมสั่งดีกว่าไม่ได้มาเสียอีก

"เฮ้! สก็อต! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เป็นไงบ้าง" เสียงชายชราคนหนึ่งดังขึ้นมาจากร้านกาแฟข้างทาง

"ก็สบายดี แล้วแกล่ะ ฉันคิดว่าแกต้องสุขสมแน่ๆ ใช่มั้ยล่ะ" พ่อบุญธรรมของเฟลตัลโต้ตอบ เขามีใบหน้าที่ยิ้มแย้มกว่าตอนที่อยู่ในบ้านเสียอีก

"แกก็พูดไป เอ้อ! แล้วแกพาเด็กที่ไหนมาด้วยล่ะ หน้าตาน่ารักดีนะ อายุเท่าไรแล้วล่ะ" ชายชราคนนั้นยังพูดต่อ เขามองมาที่เฟลตันซึ่งเฟลตันก็มองกลับแล้วยิ้มให้

"อย่าไปสนใจเลย แค่เด็กข้างถนนน่ะ ฉันเก็บมาเลี้ยงเมื่อ 8 ปีก่อน เห็นว่าสงสารหรอก" พ่อบุญธรรมหันมามองเฟลตันอย่างหยามเหยียด ก่อนจะเดินนำหน้าเขาไปยังบาร์แห่งหนึ่ง

"อ้อ!!! ฉันจำได้และ เจ้าเด็กคนนั้นที่พ่อกับแม่ตายเมื่อ 8 ปีก่อน ด้วยสาเหตุ ไร้สาระ!! ใช้มั้ยล่ะ" ชายชราพูดขึ้นพร้อมกับเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเฟลตัน

"มัน-----ไม่-----ไร้-----สา-----ระ!" เฟลพูดอย่างช้าๆพลางจ้องหน้าชายคนนั้นอย่างโกรธๆ

"เฮ้! เจ้าหนู ฉันล้อเล่นหรอกหน่า" ผู้ชายคนนั้นพูดพลางยิ้มกว้าง แต่นัยตาของเขาดูเจ้าเล่ห์อย่างบอกไม่ถูก

"ฉันคิดว่า ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ แล้วเจอกันใหม่นะ" พ่อบุญธรรมของเขาพูดอย่างรัวเร็ว ก่อนจะลากเฟลตันไปที่ร้านสะดวกซื้อ

เมื่อผ่านไป 2-3 ชั่วโมง เฟลตันและพ่อบุญธรรมของเขาก็กลับมาถึงบ้าน พร้อมกับของที่ซื้อมากจากเสตรจทาวน์เต็มไปหมด

"ทำไมเราต้องซื้อของเยอะขนาดนี้ล่ะครับ" เฟลตันถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

"แล้วทำไมแกจะต้องถามนู้นถามนี้ด้วยล่ะ! นี่มันตังค์ของฉันนะไม่ใช่ตังค์ของแก หุบปากซะเจ้าหนู แล้วไม่ต้องถามอะไรอีก เข้าใจมั้ย" พ่อบุญธรรมของเขาตอบอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"ครับ....คุณพ่อ" เฟลตันพูดเบาๆ

เฟลตันวางของไว้ที่ครัว จากนั้นก็ขึ้นบันไดไปยังห้องของเขา เฟลตันนอนลงบนที่นอนเก่าๆของเขา พลางคิดเรื่องที่ชายวัยกลางคนพูด "เรื่องไร้สาระ" เค้าคิด "ใช่สิ ตายอย่างไม่มีสาเหตุ พอเดินเข้าบ้านก็ขาดใจตายเลยนี่ ใครๆก็ว่าไร้สาระกันทั้งนั้น" เฟลตันยิ่งคิด เขาก็ยิ่งจะคุ้มคลั่งมากขึ้น เขาพยายามที่จะไม่คิดต่อ แต่ถึงกระนั้นมันก็ฉุดเค้าขึ้นมาจากนรกในใจของเขาไม่ได้อีกแล้ว เขาเริ่มคิดในแง่ร้ายมากขึ้น บางครั้งบางคราว เขาก็คิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่ก่อนที่เฟลตันจะคุ้มคลั่ง สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับกระดาษสีน้ำตาลแผ่นเล็ก ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงของเขา

เฟลตันหยิบกระดาษขึ้นมาดู มีข้อความที่เขียนหวัดๆไว้ว่า " เธอไม่ต้องรู้ว่าฉันเป็นใคร แต่! ฉันจะไปรับเธอจากคุกอันน่าสะพรึงกลัวของเธอ ในเร็วๆนี้ล่ะ " เฟลตันอ่านซ้ำไปซ้ำมา เขางงกับข้อความนี้ คนที่เขียนมาเป็นใคร แล้วใครกันที่จะมารับเขาออกจากที่แห่งนี้