เฟลตัน อลิซสันต์ กับ โรงเรียนเวทย์มนตร์

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1_ ฝูงนกประหลาด

ณ กรุงลอนดอนภายในเมืองตอนนี้บรรยากาศชั่งแสนจะวิเศษสุด ผู้คนต่างร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนาน ในยามราตรีเช่นนี้ ไม่มีอะไรจะสุกสว่างเท่ากับ ดวงจันทร์และดาวดวงน้อยๆที่ลอยระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า แต่ทว่า คืนที่แสนจะครื้นเครงนี้ มีบางสิ่งบางอย่างกำลังคลืบคลานเข้ามา!!!!!

"เฟลตัน!!!" เสียงตะโกนดังมาจากห้องครัว

"ครับบบ คุณนายราสเมาส์!!!" เด็กหนุ่มตะโกนกลับ

เช้าวันใหม่หลังจากที่งานเลี้ยงค่ำคืนได้จบไป เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มที่มีนามว่า เฟลตัน อลิซสันต์วิ่งลงมาจากบันไดชั้นสองเมื่อถูกเรียกชื่อ เด็กหนุ่มมีรูปร่างที่ออกจะผอม เขาสวมเสื้อผ้าที่ดูเก่าแต่ก็ไม่มากเท่าไรนัก นัยตาสีน้ำตาลเข้มเหมือนสีผมของเขาจับจ้องไปที่แม่บุญธรรมวัยหกสิบของเขาอย่างเหนื่อยใจ เฟลตันย่างก้าวอย่างช้าๆไปหาแม่บุญธรรม เมื่อแม่บุญธรรมหันมาเห็นเขา ก็ส่งเสียงแหลมแสบแก้วหูทันที

"แก!!! ฉันบอกให้แกทำความสะอาดห้องครัวตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมแกยังขัดคำสั่งฉันได้ ฮ๊ะ!!!" แม่บุญธรรมของเฟลตันตระโกนใส่เขาอย่างไม่ยี่ระ

"ผมทำความสะอาดห้องพ่อกับแม่ยังไม่เสร็จเลยนะฮ๊ะ แล้วผมจะเอาเวลาที่ไหนมาล้างครัวล่ะครับ" เฟลตันตอบอย่างระมัดระวัง แต่ถึงกระนั้นมันก็ทำให้ไฟในตัวของแม่บุญธรรมของเขาลุกโชดช่วงขึ้น

"แก! แก! แก! แกกล้าต่อล้อต่อเถียงกับฉันงั้นรึ ดี!!! งั้นวันนี้แกก็ไม่ต้องกินข้าวเย็นก็แล้วกัน ในเมื่อแกยังไม่ทำความสะอาดห้องครัว ก็ไม่ต้องกินมันแล้ว! ฉันจะเตือนแกไว้อย่างนึงนะเจ้าหนู เมื่อไรที่ฉันกับคุณสก็อตเบื่อหน่ายแกเต็มที ฉันกับคุณสก็อตก็จะส่งแกไปที่สถานสงเคราะห์เด็กเสียเลย คอยดูสิ!! ฉันไม่ได้ขู่แกเล่นๆนะ แต่ฉันจะทำจริงๆ!!!"

เมื่อแม่บุญธรรมของเขาพูดจบ ก็เดินกระแทกท้าวเสียงดังปึงปังตามน้ำหนักตัวของเธอไปยังห้องนั่งเล่นที่พ่อบุญธรรมของเฟลตันนั่งดูโทรทัศน์อยู่ เฟลตันมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหนื่อยใจ เขาต้องติดแหง่กอยู่ที่นี่หลังจากที่ พ่อกับแม่จริงๆของเขาได้ตายไปเมื่อ 8 ปีก่อน เขายังจำได้ในคืนวันที่เกิดเหตุ พ่อกับแม่ของเฟลตันกลับมาบ้านพร้อมกับของขวัญที่ซื้อมาให้เฟลตันเนื่องจากเป็นวันเกิดครบ 8 ขวบของเขา วันนั้นเป็นวันที่เฟลตันมีความสุขที่สุด แต่ในทางกลับกันมันก็เป็นวันที่ทำให้เฟลตันรู้สึกหดหู่ที่สุดด้วยเช่นกัน

เฟลตันพยายามสลัดความคิดเหล่านั้นทิ้งไป แล้วเขาก็ทำได้ เขาไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์นั้นอีกแล้ว เพราะเมื่อเขานึกขึ้นมาทีไร ความรู้สึกเจ็บปวดก็ผุดขึ้นมาทุกที เฟลตันลงมือทำความสะอาดครัวจนถึง บ่าย 3 โมง หลังจากนั้นเขาก็ขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนของพ่อและแม่บุญธรรมทั้งสองของเขาที่ทำค้างไว้เมื่อ 2 ชั่วโมงก่อน

"ยังทำความสะอาดไม่เสร็จอีกเร๊อะ เจ้าหนู!!! " เสียงพ่อบุญธรรมของเฟลตันดังขึ้นข้างหลังเขา

"ผมพึ่งทำห้องครัวเสร็จน่ะครับ" เฟลตันตอบ ก่อนจะลงมือเช็ดแจกันที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงต่อ

"ถ้างั้นก็ทำให้เสร็จ ก่อนอาหารเย็นแล้วกัน ไม่งั้นแกอด แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" พ่อบุญธรรมพูดจบก็เดินออกไปนอกห้อง เฟลตันมองพ่อบุญธรรมของเขาเดินลงบันไดจนรับสายตาแล้ว จึงโยนผ้าลงกับพื้นแล้วนอนแผ่หลากลางห้องพลางเอามือวางบนหน้าผาก "ฉันต้องทนอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่กัน" เฟลตันพึมพัม ก่อนจะลุกขึ้นนั่งและมองไปยังหน้าต่างเหนือโต๊ะตั้งแจกันที่เขาพึ่งเช็ดมันค้างอยู่ เฟลตันมองท้องฟ้าอย่างเลื่อนลอย ก่อนที่ภาพในอดีตของเขาจะเลื่อนลอยมาอีกครั้ง สิ่งๆหนึ่งก็ทำให้เฟลตันตื่นจากภวังค์

"นกที่ไหนเยอะแยะขนาดนี้" เฟลตันพูด ก่อนจะลุกขึ้นยืนและชะโงกหัวออกไปนอกหน้าต่าง เพื่อดูฝูงนกนั้น "พนันกันได้เลยว่ามันต้องมี มากกว่า 20 ตัวล่ะ"

เฟลตันหันหลังก้มลงหยิบผ้าขี้ริ้วเพื่อจะเอามาเช็ดแจกันใบนั้นต่อ แต่แล้วก็มีนกตัวหนึ่งบินมาโฉบผ้าขี้ริ้วออกไปจากมือของเฟลตัน เขาทั้งตกใจและงง ก่อนที่เฟลตันจะทำอะไรได้ทัน นกตัวนั้นก็บินออกนอกหน้าต่างและไปรวมกลุ่มกับพวกของมันเสียแล้ว

"กะ....เกิดอะไรขึ้น" เฟลตันพึมพำ

"อ๊ากกกกกก!!!!!!!" เฟลตันตระโกนลั่นบ้าน จนแม่และพ่อบุญธรรมของเขารีบวิ่งขึ้นมาดู

"แกเป็นบ้าอะไรของแกห๋า!!! แหกปากซะลั่นบ้าน เดี๋ยวชาวบ้านเขาก็หาว่าพวกฉันฆ่าแกหรอก ไอ้เด็กบ้าเอ๊ยย!!" แม่บุญธรรมของเขาพูดขึ้นพร้อมกับใช้ไม้กวาดฟาดไปที่แขนของเขา

"ผะ....ผม...มะ...เมื่อกี้นี้....." เฟลตันพูดตะกุกตะกัก น้ำตาเริ่มคลอเพราะความเจ็บ

"แกอย่ามาพูดอะไรบ้าๆในบ้านฉันนะ ไม่งั้นแกได้ออกไปอยู่กับพวกเด็กสลัมแน่!!" พ่อบุญธรรมของเขาพูดน้ำเสียงกังวลปนโกรธ

เฟลตันจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ จนในที่สุดเขาก็เอ่ยคำว่า "ไม่มีอะไรหรอกครับ" แล้วเขาก็โดนแม่บุญธรรมของเขาว่าเป็นการใหญ่ หลังจากที่พ่อและแม่บุญธรรมของเขาลงไปชั้นล่างกันแล้ว เฟลตันจึงลงไปนั่งกองกับพื้นอย่างหมดแรง

"นี่มันอะไรกันแน่!" เฟลตันพ่นลมหายใจ และสูดเข้าลึกๆ และพ่นออกอีก เขาทำอย่างนี้ซัก 4-5 หน ก่อนจะทำความสะอาดต่อ

หลังจากที่ทำความสะอาดห้องของพ่อและแม่บุญธรรมของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟลตันเดินลงไปข้างล่างพลางกวาดตามองหาพ่อและแม่บุญธรรมของเขา แต่ตอนนี้พ่อและแม่บุญธรรมไม่อยู่บ้าน เมื่อ 20 นาทีก่อนพ่อบุญธรรมตะโกนบอกเฟลตันว่าจะไปซื้อของกับแม่บุญธรรม ตอนนี้เฟลตันจึงเป็นผู้ครอบครองบ้านหลังนี้ไปโดยปริยาย เมื่อไม่มีพ่อและแม่บุญธรรม เฟลตันรู้สึกว่าบ้านหลังนี้ดูจะอบอุ่นและน่าอยู่ขึ้นเยอะ เขามักจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ ดูทีวี กินขนม ( ที่เขาต้องเอาซ่อนไว้ใต้เตียง ) และอะไรอีกสารพัดอย่างที่เขาจะทำได้

ฟ้าเริ่มมืด แสงไฟจากบ้านต่างๆเริ่มทอประกายออกมา เฟลตันคิดว่าค่ำคืนอย่างนี้หาได้ไม่ยากนัก ค่ำคืนที่เขาอยู่บ้านคนเดียว มีความสุขกับเก้าอี้สวนนอกบ้านตัวน้อยๆ เขานอนชมหมู่ดาวที่ส่งประกายระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้า เขามักจะเพ้อฝันอยู่เสมอว่าเขาได้ไปท่องในหมู่ดาวเหล่านั้น ได้พบเพื่อนใหม่ๆที่นั่น และมีพ่อและแม่ของเขาอยู่ที่นั่น เมื่อเขาได้มานั่งนอนเล่นอยู่ที่นี่ มันเหมือนกับสวรรค์ดีๆของเฟลตันนั่นเอง

******************************************

กลับมาอัพอีกครั้งแล้วนะคะ อันก่อนนี้เสียดายสุดๆเลยค่ะ คือว่า ลบเพื่อจะเอาที่ปรับปรุงเข้าไปใหม่ แต่พอจะเอาเข้าไปใหม่ คอมกลับเสีย ToT บทเลยใหม่หมดเลยค่ะ ขอโทดจริงๆนะคะ  ช่วยเปนกำลังใจให้ด้วยนะคะ ^/\^