คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : innocence 02 . someone
ความรู้สึกที่โดนย่ำยีจนเละเทะ
กับความเข้าใจผิดที่ติดค้างอยู่ในใจ
อีกทั้งความสับสนที่ปนเปอยู่ในอารมณ์
ผมเดินเข้าไปในห้องพร้อมตรงเข้าไปหาลู่หานด้วยความเจ็บปวดที่แล่นอยู่เต็มหัวใจ ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เพื่อนที่ผมไว้ใจ...จะทำได้ขนาดนี้
“ลู่หาน เราไม่เคยคิดเลยนะว่านายจะทำอย่างนี้” เสียงของผมที่พูดออกไปนั้นสั่นเครือ ความเจ็บปวดที่โถมเข้ามาจนทำให้ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว
“เดี๋ยวแบค คือเราอธิบายได้นะ” น้ำเสียงที่ดูอ้อนวอนของลู่หานดังขึ้น ก่อนที่จะยืนมือมาจับแขนของผมไว้
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วลู่หาน” ผมสะบัดมือที่จับแขนของผมนั้นอย่างไรเยื่อใยก่อนที่จะเดินออกไป
“แต่เรามีเหตุผลนะ” ต่อให้เหตุผลจะดีเท่าไร ในตอนนี้ผมก็ไม่อยากฟัง
“แต่เราไม่อยากฟัง” ผมตะโกนตอบกลับไปอย่างไม่ใยดี แม้ร่างนั้นจะวิ่งตามผมออกมา
แต่ระหว่างที่ผมก้าวเท้าวิ่งออกไปนั้น เสียงที่คุ้นเคยของใครบางคนก็ดังขึ้นมา
“ไม่ต้องตามไปหรอกเสี่ยวลู่” เสียงของคนที่ผมรัก...เสียงของผู้ชายที่ชื่อปาร์ค ชานยอล
ผมวิ่งออกไปโดยไม่สนใจสิ่งใดอีกแล้ว ความรู้สึกที่เหมือนโดนกระแทกเข้าตรงๆ ที่หัวใจอย่างจัง ผมคงไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาจริงๆ สินะ
ผมวิ่งออกมาจนความรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเริ่มจะจางหายไป พร้อมกับแสงขาวโพลนที่เข้ามาแทนที่...
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นกลางดึก เสียงหายใจหอบระรัว อีกทั้งเหงื่อที่ผุดออกมาไม่ยอมหยุดนั้นทำให้รู้ว่า ความฝัน มันเป็นฝันร้ายแค่ไหน
ผมภาวนาให้มันเป็นแค่เพียงความฝัน....อย่าให้เป็นความจริงเลย
นาฬิกาที่ตั้งอยู่บนชั้นข้างเตียงนอนบอกเวลาตีสาม ผมตัดสินใจล้มตัวนอนลงไปอีกครั้ง แต่หากว่าภาพในความฝันนั้นยังติดตาไม่ได้เลือนหายไปไหนเปรียบเสมือนภาพหลอนที่คอยทำร้ายจิตใจของผมไม่ยอมหยุด
ผมไม่สามารถนอนหลับได้อีกครั้ง...
สองแขนนั้นยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ตรงไปยังห้องน้ำเพื่อจะชำระล้างร่างกาย ผมหวังว่าหยดน้ำที่ไหลลงมาจากฝักบัวนั้นจะล้างภาพเหล่านั้นออกไปได้...
หลังจากออกมาจากห้องน้ำ สภาพจิตใจของผมก็ดีขึ้นบ้าง แต่ก็ยังมีภาพเหล่านั้นหลอกหลอนอยู่ดี ผมจึงเลือกเดินตรงไปเปิดโน้ตบุ๊คคู่ใจ พร้อมกับเสียบการ์ดของกล้องเข้าไป...
ผมเลื่อนดูรูปทีละรูปอย่างที่ชอบทำเป็นเสมอๆ จนเลื่อนมาเจอกับรูปหนึ่ง
รูปของชานยอลที่คนข้างๆ คือลู่หาน...
RRRRRRRRRRRRRRR
ก่อนที่ความคิดของผมจะวกกลับไปเรื่องเดิมอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ ก็ดังขึ้น พร้อมกับชื่อที่ขึ้นโชว์
คยองซู... แต่ว่าไปเขาจะโทรมาทำไมเช้าขนาดนี้นะ
ผมเลื่อนมือไปกดรับโทรศัพท์ก่อนที่จะกรอกเสียงลงไปตามสาย
“ฮัลโหล ว่าไงหรอโด้”
“แบค เช้านี้รีบมาโรงเรียนหน่อยได้ไหมอ่ะ วันนี้ลู่หานไม่มา เราไม่มีเพื่อน” เสียงอ้อนที่ออกมาจากปลายสายทำให้ผมตอบไปอย่างไม่ต้องคิด
“โอเคๆ ได้ๆ ว่าแต่ลู่หานไปไหนอ่ะ” ผมตกลงพร้อมกับถามกลับไป
“ไม่รู้ดิ ลู่หานก็ไม่บอกเราเหมือนกัน แค่บอกมาว่าไม่ไปน่ะ”
“อ๋อๆ โอเคๆ งั้นเดี๋ยวเจอกันที่โรงเรียนล่ะกัน” ผมกดตัดสายก่อนจะกลับไปให้ความสนใจกับโน้ตบุ๊คตรงหน้าอีกครั้ง
มันคงไม่ใช่เรื่องจริงหรอก...คิดไปเองน่าแบคฮยอน...
..............................
สปอยล์เล็กๆ น้อยๆ จ้า. เดี๋ยวเรามาลงต่อให้นะเอ้อ~ อยากได้ร้อยวิว สักประมาณยี่สิบเฟบจัง~ ♥
ความคิดเห็น