คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sexz.01 accident
CHAPTER 1 : ACCIDENT
JUST SEXZ HUNHAN BY POCXOUT
CHAPTER.1
....ณ คฤหาสน์ตระกูลโอ
เพล้ง!
เสียงของแจกันที่ร่วงตกแตกอยู่บนพื้น ทำให้สาวใช้ที่อยู่คนละที่วิ่งมาดูพร้อมหน้า
“คุณหนู....” แม่บ้านที่แลมีอายุวิ่งเข้ามาพร้อมเอ่ยขึ้น
“มีอะไรหรอครับ ป้า?” น้ำเสียงของชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่า ’คุณหนู’ ตอบกลับมาด้วยความไม่พอใจในระดับหนึ่ง
“คุณหนูเป็นอะไรมากไหม ป้าได้ยินเสียงแจกันแตก” หล่อนถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นอะไรหรอกป้า ก็แค่โมโหคนคนหนึ่งที่ทำตัวไร้เหตุผล มันทำให้ผมคันไม้คันมือเลยเอามือไปปัดมันแค่นั้นล่ะ”
“ใครทำอะไรคุณหนูของป้า”
“ก็แค่ผู้หญิงที่เห็นแก่ได้ เห็นแก่เงิน แล้วพอผมให้ไม่ได้ เขาก็บอกว่าไปต่อไม่ได้ นี่ก็คนที่เท่าไรแล้วนะ สิบแปดหรือสิบเก้า?” คำตอบนั้นแลดูยียวนกวนประสาท เหมือนไม่ได้รู้สึกเลยว่าคนตรงหน้าเป็นห่วงเพียงใด
“นี่แกยังไม่เลิกหยุดนิสัยอย่างนี้อีกหรอวะ โอเซฮุน ” เสียงนั้นดังมาจากร่างสูงที่สาวเท้าลงมาจากบันได สาวใช้ที่รวมตัวกันอยู่ตอนแรกแตกกระจายออกไป เหลือเพียงคนที่ถูกเรียกว่า ‘ป้า’ ที่ยังยืนอยู่
“ป้าครับ ผมขอคุยกับน้องของผมเป็นการส่วนตัวหน่อย ป้าออกไปก่อนนะครับ” น้ำเสียงนั้นดูสุภาพแต่กลับขัดกับแววตาที่เคืองโกรธและพร้อมจะระเบิดออกมา
“ได้ค่ะ...ป้าไปก่อนนะคะคุณหนู” หล่อนพูดพร้อมเดินออกไป
ในตอนนี้เหลือเพียงแค่โอเซฮุนและพี่ชายของเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“นายมีอะไร? รีบๆพูดมาสิ ฉันไม่ว่างขนาดนั้น” เขาถามด้วยความหงุดหงิด
“ตามฉันมาก่อน” อีกฝ่ายนั้นพูดก่อนเดินนำไป แต่เซฮุนยังยืนอยู่ที่เดิม
“นายจะยืนนิ่งอยู่ทำไม” เขาหันกลับไปค้อนมองอย่างไม่พอใจ
“ก็บอกว่าไม่ว่างขนาดนั้นไง มีอะไรก็พูดมาสิ” ผู้เป็นน้องจิ๊ปากด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“จะมีอะไรอีกล่ะ ปัญหาก็คือนายไง นายมั่วผู้หญิงไม่หยุดหย่อน คิดว่าดีนักหรือไง?” ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ตวาดตอบ
“ก็เหมือนพ่อของเราไง ไม่ใช่สิ พ่อนายต่างหาก คนแบบนั้นฉันไม่มีทางเรียกมันว่าพ่อหรอก” คำตอบนั้นไม่ค่อยเข้าหูเท่าใดนัก
“หยุดเลยนะ โอเซฮุน นายอย่าเอาพ่อมากล่าวถึงแบบนี้! ” อารมณ์ที่เก็บเอาไว้ปะทุออกมาเหมือนดั่งภูเขาไฟระเบิด มือหนานั้นต่อยเข้าไปที่หน้าน้องของตนอย่างจัง
“หึ มันก็เรื่องจริงไม่ใช่หรือไง มาว่าฉันมั่วผู้หญิง แล้วพ่อล่ะตอนนี้ได้ไปกี่คนแล้ว!” เขาตอบพร้อมกับหันไปมองหน้าพี่ของตนก่อนที่จะเดินออกไป
เสียงรถเบนซ์เมอซิเดสแล่นผ่านไป แต่เพียงไม่นานเท่าไรนักก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมาแทน
ปั้ง....
ความโมโหในตัวของพี่ชายในตอนนี้ไม่เหลืออีกแล้ว มีเพียงแต่ความตกใจ เขารีบวิ่งออกไปดู ภาพเหตุการณ์นั้นทำให้เขาช็อคไม่ใช่น้อย
ภาพของร่างสูงนอนหมดสติอยู่ภายในรถ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน
“อย่าเป็นอะไรนะ เซฮุน พี่ขอโทษ...” น้ำเสียงนั้นสั่นเครือ ก่อนที่จะพาร่างน้องของตนไปโรงพยาบาล
รถเก๋งสีดำแล่นเข้ามาจอดในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ร่างหนึ่งก้าวลงมาจากรถ
“เพิ่งมาทำงานหรอ คุณหมอลู่หาน” เสียงของเพื่อนของเขาถามขึ้น
“เมื่อคืนฉันมาผ่าตัดฉุกเฉิน พอฉันกลับไปเลยเผลอนอนยาวเซะงั้น” ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มพร้อมกับหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“อ๋อ นี่ฉันไม่ได้ทำอะไรยังมาทำงานสายขนาดนี้ ฉันนี่มันไม่ได้เรื่องเลย” ฝ่ายตรงข้ามตอบกลับมาพร้อมทำหน้าหงอยๆ
“ไม่เห็นเป็นไรนี่ บุรุษพยาบาลคยองซู พอนายมาทำงานนายก็เต็มที่กับมันตลอดนี่นา” พอลู่หานเห็นฝ่ายตรงข้ามทำหน้าหงอยๆ เลยพูดปลอบใจไป แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
ครืด...ครืด...
เสียงสั่นของโทรศัพท์ของคยองซูดังขึ้น มือเรียวล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อรับสาย
คิมจงอิน...
“ฮัลโหล มีอะไรหรอจงอิน?”
“นายอยู่ที่โรงบาลไหม? ” เสียงที่ตอบกลับมานั้นดูลุกลี้ลุกลน
“มีอะไรหรอ จงอิน นายดูแปลกๆ ไป ” เขาถามด้วยความสงสัย
“น้องชายฉันประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้ฉันอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว นายช่วยฉันหน่อยนะ” เสียงที่ตอบมานั้นสั่นเครือ
“ฉันจะรีบไป แค่นี้ก่อนนะ” เขากดตัดสายก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง
“มีอะไรหรอ?” ลู่หานถามขึ้นด้วยความสงสัย
“น้องชายเพื่อนฉันประสบอุบัติเหตุ รีบไปกันเถอะ” เขาพูดก่อนที่จะวิ่งอีกคนไป
*
“หมอมาแล้วครับ” คยองซูวิ่งมาก่อนจึงเป็นฝ่ายบอกกับบุรุษพยาบาลที่ประคองร่างของชายหนุ่มขึ้นนอนบนเตียง
“พาเข้าห้องฉุกเฉินเลยครับ” ลู่หานที่บอกกับบุรุษพยาบาล ก่อนที่จะวิ่งตามไป
จงอินวิ่งตามไปแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาทำได้แค่รอ...อยู่ด้านนอกเท่านั้น เขารอจนเขาหลับไป...
*
“จงอิน ตื่นๆ” เสียงที่คุ้นเคยนั้นปลุกให้เขาหลุดออกจากห้วงนิทรา
“ฉันเผลอหลับไปหรอ...แล้วน้องฉันล่ะเป็นยังไงบ้าง” เขาถามด้วยเสียงที่ลุกลี้ลุกลน
“น้องนายไม่เป็นอะไรมาก ฉันย้ายไปห้องพิเศษให้แล้ว แต่ฉันสงสัยตรงที่ว่าน้องนายประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์แต่ทำไมที่หัวไหล่ซ้ายมีกระสุนฝังอยู่ด้วยล่ะ”
“นี่น้องฉัน....โดนยิงหรอ” ร่างสูงนั้นสับสนเล็กน้อยก่อนจะให้เพื่อนของตนพาไปที่ห้องพักผู้ป่วย
*
แสงแดดเวลาเย็นเปลี่ยนเป็นสีส้มจัด แสงนั้นลอดเข้ามาภายในห้องเป็นเหตุให้ร่างที่นอนอยู่นั่นลืมตาขึ้นและพยายามดันตัวลุกขึ้น
“นายตื่นแล้วหรอ เซฮุน” เสียงของคนที่เข้ามานั่งเฝ้านั้นดังขึ้น ก่อนที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปประคองผู้ป่วย
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน นายเป็นคนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้” มือหนานั้นผลักพี่ชายของตนจนกระเด็นออกไป
“โอ๊ย....” เสียงร้องดังขึ้นเนื่องจากแรงกระทบที่แผลที่ไหล่
“ร่างกายนายเป็นแบบนี้ นายยังจะอาละวาดอีกหรือไง” เสียงนั้นออกจะตวาด แต่ภายในนั้นเขาเป็นห่วงเต็มที
“ถ้านายไม่อยากให้ฉันอาละวาด นายก็ออกไป ไปสิ!” คนป่วยตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง
“นายยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แล้วนายจะให้ฉันกลับไปเนี่ยนะ”
หลังจากประโยคเมื่อครู่ ภายในห้องก็คงเหลือแต่ความเงียบ พลันใดนั้นประตูก็ได้ถูกเปิดออกพร้อมกับนายแพทย์ในชุดสีขาวสะอาดที่เดินเข้ามา พร้อมกับชายหนุ่มที่จงอินรู้จักเป็นอย่างดี
“เมื่อกี้ฉันได้ยินนายอาละวาด นายควรพักผ่อน ไม่ใช่มาอาละวาดแบบนี้” เสียงจากคุณหมอนั้นตักเตือนเล็กน้อย
“ก็เพราะไอ้หมอนี่ไง ฉันเลยต้องอาละวาด!” เสียงตวาดตอบกลับดังขึ้นพร้อมกับหันไปมองพี่ชายของตน
“จงอิน นายกลับไปก่อนก็ได้ ทางนี้ฉันดูให้” บุรุษพยาบาลร่างเล็กหันไปบอกเพื่อนของเขา
“ก็ได้ ฉันกลับไปก่อนก็ได้ แต่ยังไงฉันก็ต้องมาอีกแน่” ร่างสูงนั้นพูดพร้อมกับเปิดประตูเดินออกไป
“เอาล่ะ พี่นายก็กลับไปแล้ว บอกฉันมาหน่อยสิว่านายชื่ออะไร?” ลู่หานถามขึ้น
“โอ เซ ฮุน” เขาตอบอย่างไม่ค่อยพอใจที่จะตอบสักเท่าไรเนื่องจากความหงุดหงิดยังอยู่ภายในอารมณ์ของเขา
“ฉันชื่อลู่หานเป็นแพทย์ที่จะมาเป็นแพทย์ประจำตัวนายและนี่บุรุษพยาบาลคยองซู” ร่างนั้นพูดขึ้นก่อนจะผายมือไปทางเพื่อนของตน
“นายจำได้ไหมว่าทำไมนายถึงเกิดอุบัติเหตุ” คยองซูถามขึ้น
“ฉันจำได้แค่ว่าตอนแรก ฉันทะเลาะกับไอ้จงอิน ฉันโมโหเลยขับรถหนีออกจากคฤหาสน์แต่ กระสุนนัดหนึ่งก็พุ่งเข้ามาที่ไหล่ของฉัน ฉันควบคุมรถไม่ได้เลยพุ่งเข้าไปชนกับรั้ว นอกนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้แล้ว” คนป่วยพยายามเล่าอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้
“แล้วนายรู้ไหมว่าใครเป็นคนยิงนาย” คุณหมอถามขึ้น
“ฉันไม่รู้ ในตอนนั้นฉันรู้แค่ฉันโมโห” เซฮุนตอบตามความเป็นจริง
“งั้นไม่เป็นไร นายกินยานี่และนายก็พักผ่อนไปก่อนเถอะ” ลู่หานพูดขึ้นก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมๆ กับคยองซู
ชายหนุ่มกินยาที่ถูกจัดไว้และทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้งหนึ่ง ห้วงนิทราเข้ามาครอบงำเขาอีกครั้ง
*
นาฬิกานั้นบอกเวลาว่าอีกไม่นานก็จะเริ่มวันใหม่อีกครั้งหนึ่ง ร่างสูงนั้นสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความมืด ประตูห้องของเขาได้เปิดออก พร้อมกับใครบางคนที่เดินเข้ามา
ทอร์ควิทไรท์เตอร์
ไรท์รู้สึกว่าใช้คำเปลืองอย่างบอกไม่ถูก รีดเดอร์วิพากษ์วิจารณ์หน่อยน้า ในตอนต่อๆไป ไรท์จะได้
ปรับปรุงให้มันดีขึ้น เม้นเยอะ ยอดวิวเยอะ แฟนคลับเยอะรับรองไม่ดองแน่นอน รักรีดนะจุ้บ >3<
★tentativo
ความคิดเห็น