คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่8 : งานแต่งที่ผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาวไม่เต็มใจมา
บทที่8 : งานแต่งที่ผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาวไม่เต็มใจมา
เช้าวันแต่งงานมาถึง ทุกคนต่างวุ่นวายกันอย่างมาก แต่กอแก้วดูจะเป็นคนเดียวที่นิ่งไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งใด
“เจ้าสาวยิ้มหน่อยสิคะ วันนี้หนูควรจะมีความสุขที่สุดนะคะ”ช่างแต่งหน้าซึ่งเป็นสาวประเภทสองพูดขึ้น
“เหรอคะ ก็ได้ค่ะ”กอแก้วฉีกยิ้มหนึ่งทีก่อนที่จะกลับมานั่งหน้านิ่งเหมือนเดิม
“ไม่ยิ้มก็ไม่ยิ้มค่ะ เดี๋ยวอีกสิบห้านาที พิธีก็จะเริ่มแล้วนะคะ นี่ได้ยินว่าผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาวกำลังมาถึงค่ะ”ช่างแต่งหน้าแต่งไปพูดไป กอแก้วสะดุ้งเล็กน้อย ดี เสี่ยเม้งเห็นอย่างนี้แล้วจะได้เลิกยุ่งกับเธอซะที
ด้านหน้างานเสี่ยเม้งกับคุณนายเหม่ยหลิงกำลังเดินเข้ามาในบ้าน เหมันต์ออกมาต้อนรับ ทำเอาเฮียเม้งแทบช็อก
“สวัสดีครับ เสี่ยเม้ง”เหมันต์พูดด้วยท่าทางยิ้มเยาะ
“นี่คุณเหมันต์ ลูกชายคนเล็กของนภาเขา วันนี้เขาเชิญเรามาเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาวให้เขาน่ะ”คุณนายเหม่ยหลิง พูดเน้นให้เสี่ยเม้งได้ยินชัดๆ
“เชิญข้างในดีกว่าครับ พิธีกำลังจะเริ่มแล้ว”เหมันต์บอกกับคนทั้งสอง ก่อนจะเดินนำเข้ามา
“เชิญนั่งครับ”เหมันต์เชิญ คุณนายเหม่ยหลิงและเสี่ยเม้งนั่งลงบนเก้าอี้ อีกด้านเป็นคุณนภาพราวกับคุณวสันต์ที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“นึกว่าเสี่ยเม้งจะไม่มาซะแล้วนะครับเนี่ย”คุณวสันต์เอ่ยขึ้น เพราะปกติแล้วเขาหรือใครๆ ก็ไม่เคยได้เห็นเสี่ยเม้งออกงานสังคมกับคุณนายเหม่ยหลิงเลย
“ครั้งนี้ต้องมาสิครับ แหม งานคนสนิทกันทั้งนั้น”เสี่ยเม้งว่าอย่างอารมณ์ดี จนเหมันต์นึกหมั่นไส้
“จะว่าไป ลูกชายคนเล็กของคุณนภาก็หล่อดีเหมือนกันนะ ลูกออกมาคงน่ารักแน่ๆ”เสี่ยเม้งพูดไปเรื่อย
“ใช่ค่ะ ฉันก็ว่าอย่างนั้น นี่ก็กำลังบังคับขู่เข็นให้มีหลานให้ย่าอุ้มเร็วๆ ไม่งั้นจะให้หอบข้าวของไปทำงานที่สวิสฯ สักสองปี ไม่ต้องกลับมาเจอหน้าคนที่บ้านเลย โทษฐานที่ไม่มีน้ำยา”คุณนภาพราวว่า ทำเอาทุกคนหัวเราะ ยกเว้นคนที่โดนแซว เสี่ยเม้งมองหน้าเหมันต์ด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์ก่อนที่จะหันไปแนะนำกับคุณนาภพราว
“แค่สองปีเองเหรอครับ ผมว่าน่าจะให้นานๆ หน่อย เผื่อว่ากลับมาคราวหน้าจะฟิตเครื่องติดเร็วไงครับฮ่ะๆๆ”เสี่ยเม้งเสนอ
“ผมว่าไม่ดีหรอกครับ คุณแม่กับคุณลุงอย่าเพิ่งด่วนสรุปสิครับ ผมยังหนุ่มยังแน่น น้ำยาของผมยังไม่หมดหรอกครับ”เหมันต์ว่าโดยเน้นคำว่า ยังหนุ่มยังแน่นให้เสี่ยเม้งได้สะอึกเล่นๆ
“เอ้า คุยกันเพลิน นี่ก็ใกล้ถึงเวลาแล้วนะคุณ”คุณวสันต์เตือน
“จริงด้วย หนูฟ้าจ๊ะ ไปตามเจ้าสาวลงมาเถอะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว”คุณนภาพราวหันไปบอกลูกสะใภ้คนโต
“ค่ะคุณแม่”ปรายฟ้ารับคำ ก่อนจะเดินขึ้นไปตามกอแก้ว เมื่อเปิดประตูเข้ามาเธอถึงกับตะลึงในความสวยของน้องสาว
“พี่ฟ้ามีอะไรเหรอคะ”กอแก้วที่อยู่ในชุดไทยจักรีสีทองอร่ามถามขึ้น
“สวยจังเลยน้องสาวของพี่”ปรายฟ้าชม กอแก้วมองตัวเองอย่างเซ็งๆ ชุดนี้เธอไม่ได้เป็นคนเลือกหรอก เธอเลือกแค่ชุดเจ้าสาว ส่วนชุดในงานหมั้นเหมันต์เป็นคนเลือกให้
“เอ้อ ได้เวลาแล้ว ลงไปกันเถอะ แขกมากันเยอะแล้วด้วย”ปรายฟ้าว่า ก่อนที่จะเดินมาจับมือกอแก้วให้เดินตามมา
“นั่นไง เจ้าสาวมาแล้ว”คิมหันต์ที่ดูท่าทางตื่นเต้นกว่าใครพูดขึ้น ความจริงเขาไม่ได้ตื่นเต้นกับเจ้าสาวหรอก เขาดีใจที่ปรายฟ้าลงมาต่างหาก เมื่อเช้าปรายฟ้าบอกว่าถ้าผ่านช่วงพิธีหมั้นของทั้งคู่เมื่อไหร่จะให้เขาพาเธอกับลูกๆ ไปเดินซื้อชุดใส่ในงานตอนเย็น
“นี่ตาต้น ดีใจอะไรขนาดนั้น คนที่ควรดีใจน่าจะเป็นตาเล็กไม่ใช่เหรอ”คุณนภาพราวดุลูกชายคนโต
“ดูหน้าเจ้าเล็กสิ นิ่งเชียว ไม่หันไปดูว่าที่เจ้าสาวหน่อยหรอ”คุณวสันต์ว่า เหมันต์หันไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่สิ่งที่เขาพบในเบื้องหน้าเขาก็คือ ผู้หญิงที่สวยราวกับนางฟ้าจำแลงลงมาจากสวรรค์ เขาไม่คิดว่าเธอจะสวยได้ขนาดนี้ เหมันต์จ้องกอแก้วเนิ่นนานเหมือนต้องมนต์สะกด จนคุณวสันต์สะกิดเตือน
“เจ้าสาวมาแล้ว มัวแต่จ้องอยู่นั่นแหละ”เหมันต์สะดุ้งเมื่อพ่อสะกิด
“เอ่อ ครับ”เหมันต์รับคำแก้เก้อ�กอแก้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม สีหน้านิ่งพอๆ กัน
“เอาล่ะได้ฤกษ์แล้ว เริ่มพิธีได้เลย”คุณวสันต์บอก แล้วพิธีการก็เริ่มขึ้น ทั้งกอแก้วและเหมันต์ต่างก็มีสีหน้าที่ไม่ต่างกันจนเสี่ยเม้งสงสัย เมื่อเสร็จพิธีการแล้ว เสี่ยเม้งจึงขอคุยกับว่าที่เจ้าบ่าวเป็นการส่วนตัว ทำเอากอแก้วนึกหวั่นอยู่ในใจว่าจะมีเรื่องอะไรรึเปล่า
“เสี่ยมีอะไรจะคุยกับผมอีกครับ”เหมันต์ถามอย่างสงสัย
“อั๊วก็แค่มาแสดงความยินดีกับลื้อ…ที่รับของเหลือเดนจากอั๊ว”เสี่ยเม้งเดินมาตบบ่าเหมันต์ก่อนจะเดินออกไป เหมันต์มองตามอย่างเคืองๆ ก่อนที่จะอัดกำปั้นหนักๆ ลงกับต้นไม้แถวนั้น กอแก้วเดินมาเห็นพอดีจึงรีบมาห้ามไว้
“นี่คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย ชกต้นไม้ทำไม”กอแก้วเอามือรองหมัดของเหมันต์ไว้
“คุณเห็นผมเป็นตัวอะไรกัน ฮะ กอแก้ว สนุกมากหรือไงที่เอาชีวิตทั้งชีวิตของผมมาล้อเล่นแบบนี้”เหมันต์ตะคอกใส่หน้ากอแก้ว เธองงมากและโกรธที่เหมันต์ไม่มีเหตุผล
“อะไรของคุณฮะคุณเล็ก พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยสิ ฉันไปทำอะไรให้คุณ”กอแก้วเริ่มขึ้นเสียง
“เมื่อกี้เสี่ยเม้งมาแสดงความยินดีกับผม เขาบอกว่า ยินดีด้วยที่รับของเหลือเดนจากเขา มันหมายความว่ายังไงฮะ”เหมันต์เสียงดังขึ้นมา กอแก้วมองหน้าเหมันต์อย่างผิดหวัง
“แล้วคุณก็เชื่อเขา…คุณถามฉันหรือยังคุณเล็ก คนที่คุณควรจะเชื่อใจคือฉัน ไม่ใช่คนอื่น”กอแก้วพูดไปก็ปาดน้ำตาไป
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะเดินเข้าไปบอกความจริงกับทุกคน แล้วเราก็ต่างคนต่างอยู่ คิดซะว่าเรื่องที่ผ่านมาฉันก็แค่หาอะไรทำสนุกๆ ก็แล้วกัน”กอแก้วว่า ก่อนที่จะเดินออกไป
“เดี๋ยวก่อนกอแก้ว”เหมันต์เรียกไว้ แต่กอแก้วยังเดินไม่หยุด เหมันต์จึงดึงตัวกอแก้วมากอดจากทางด้านหลัง
��������������� “ผมขอโทษ ขอโทษที่เชื่อคนอื่นง่ายเกินไป� ผมสัญญาว่าผมจะหนักแน่นให้มากกว่านี้ ที่รัก เรารักกันไม่ใช่เหรอ อย่าทำให้อารมณ์เพียงชั่ววูบ ทำให้เราเสียใจทั้งสองฝ่ายเลยนะ” เหมันต์จับกอแก้วหมุนให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
“คุณเล็ก”กอแก้วไม่เข้าใจว่าอารมณ์ของเขา ทำไมมันช่างเปลี่ยนง่ายดายขนาดนี้ แต่วินาทีต่อมาก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง เมื่อเหมันต์โน้มหน้าลงมาทำท่าเหมือนจะจูบ แต่กระซิบกับเธอ
“เสี่ยเม้งกำลังดูเราอยู่ คุณเล่นให้เนียนนะ”เหมันต์ว่า กอแก้วจึงกอดตอบเหมันต์
ภาพนั้นทำเอาคนที่ดูอยู่ห่างๆ อย่างเสี่ยเม้งหงุดหงิดจน เดินกลับมาข้างในก่อนที่จะพาภรรยากลับบ้าน ทำเอาคุณนภาพราวกับคุณวสันต์งงไปตามๆ กัน
“ผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาวกลับไปแล้วเหรอครับแม่”เหมันต์เดินจงมือกอแก้วเข้ามาในบ้านถามขึ้น
“จ้า เห็นบอกว่ามีธุระน่ะ เลยขอตัวกลับก่อน แล้วนี่ไปเดินเล่นถึงไหนกันมาล่ะเนี่ย”คุณนภาถาม
“ก็แถวๆ นี้แหละครับแม่ เดี๋ยวผมกับแก้วขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะครับตอนบ่ายต้องไปที่โรงแรมอีก”เหมันต์ว่าพลางจูงมือว่าที่ภรรยาไป
“คู่นี้น่ารักดีนะคุณ”คุณนภาชมลูกชายกับลูกสะใภ้คนเล็ก
“คู่นั้นน่ะน่ารัก แต่อีกคู่นี่สิ น่าจะเครียด”คุณวสันต์ชี้ให้ดูคู่ของคิมหันต์กับปรายฟ้า
“คุณต้นคะ คือว่า ฟังฟ้าอธิบายก่อนนะ” ปรายฟ้าพยายามง้อสามีด้วยวิธีต่างๆมาตั้งแต่เมือครึ่งชั่วโมงที่แล้วที่เขาเปิดเจอยาคุมที่เธอแอบกิน เพราะยังไม่อยากมีลูกเพิ่ม
“จะอธิบายอะไรล่ะ คุณไม่อยากมีลูก แค่นี้ผมก็เข้าใจแล้ว”คิมหันต์บ่นอย่างงอนๆ
“ไม่ใช่ว่าฟ้าไม่อยากมีนะคะ แต่ว่า ปลายฝนกับต้นหนาวยังไม่โตเลย”ปรายฟ้าว่า อยู่ๆปลายฝนกับต้นหนาวก็โผล่มาเกาะแขนปรายฟ้า
“ฝนกับหนาวโตแล้วนะคะแม่ เราอยากมีน้องเร็วๆ ค่ะ อยากเล่นกับน้อง คุณแม่มีน้องให้พวกเรานะคะ”ปลายฝนว่า
“ผมขอน้องสาวนะครับแม่”ต้นหนาวว่า
“หนูขอน้องชายนะคะ”ปลายฝนมองหน้าต้นหนาวก่อนที่จะบอกแม่
“ไม่ต้องเถียงกันครับลูกๆ เดี๋ยวพ่อจะให้ทั้งน้องสาวน้องชายเลย ดีมั้ยครับ”คิมหันต์บอกกับลูกๆ
“คุณต้น! พูดอะไรก็ไม่รู้อายลูกบ้างสิคะ”กลายเป็นว่าทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันได้ในที่สุด
“เอาเป็นว่า เราไปซื้อชุดใส่ตอนเย็นดีกว่านะ ไปครับเด็กๆ เดี๋ยวคืนนี้พ่อจะรีบมีน้องให้นะ”คนฟังแทบจะตีปากคนพูดทันที ปรายฟ้ามองคิมหันต์ค้อนๆ ก่อนจะรีบเดินจูงลูกชายกับลูกสาวไปขึ้นรถ
“คู่นี้ ยังไงก็น่ารักอยู่ดี”คุณนภาพราวมองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด พูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม คุณวสันต์โอบไหล่ภรรยาไว้ ภาพทั้งคู้ของปรายฟ้าและคิมหันต์ กับคู่ของคุณพ่อคุณแม่ ทำเอาเหมันต์มองอย่างปลงๆ ชีวิตนี้เขาคงไม่มีโอกาสที่จะมีแบบนั้นได้แล้วสินะ ก็คนที่เขาแต่งงานด้วย เพียงเพราะต้องการหนีจากเสี่ยบ้าตัณหา แถมทั้งเขาและเธอยังไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่ เฮ้อ แค่คิดเขาก็รู้สึกหมดหวังขึ้นมาซะแล้ว
“นี่คุณ คิดอะไรอยู่หรอ”อยู่ๆ กอแก้วก็เดินเข้ามาถามพร้อมกับจ้องมองลงไปยังจุดที่เหมันต์มองอยู่ในตอนแรก
“ก็กำลังดูคู่รักเขาหยอกล้อกันอยู่น่ะ”เหมันต์ว่า
“ดูท่าคุณคงอยากจะมีบรรยากาศแบบนี้เข้ามาในชีวิตบ้างสินะคะ”กอแก้วพูดขึ้นเพราะดูจากสีหน้าท่าทางของคนข้างๆ แล้วมันฟ้องได้อย่างชัดเจน
“ก็ไม่เชิงหรอก ผมก็แค่อยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่นแบบนี้บ้าง”เหมันต์ว่า
“แล้วทำไมคุณจะมีไม่ได้ล่ะ”กอแก้วถามอย่างสงสัย
“คุณนี่ถามมากจังนะ ก็ถ้าผมมีคุณแล้วคุณคิดว่าจากนี้ไปผมจะมีมุมจะมีมุมน่ารักๆ ได้มั๊ยล่ะ แค่เห็นหน้าคุณผมก็ขนลุกแล้ว”เหมันต์พูดขึ้นทำเอากอแก้วปี๊ดขึ้นมาทันที
“นี่คุณเล็ก พูดให้มันดีๆ หน่อยนะ เห็นหน้าฉันแล้วมันเป็นยังไงฮะ ใช่สิ ฉันมันไม่ใช่เจ้าหญิงตัวน้อยของคุณนี่ ไม่ว่าฉันจะทำยังไงก็คงสู้เธอไม่ได้อยู่แล้ว”กอแก้วพูดด้วยความน้อยใจ
“นี่คุณ อย่าเอามาเปรียบเทียบกันได้มั้ย สำหรับผมเรื่องนั้นมันเป็นอดีตไปแล้ว และตอนนี้คุณคือปัจจุบันของผม”เหมันต์เตือน กอแก้วได้ฟังอย่างนั้นก็อึ้งไปทีเดียว
“อึ้ง…อึ้งไปเลย นี่คุณ บทจะเงียบคุณก็เงียบจนผมตกใจนะรู้มั้ย พูดอะไรบ้างสิ”เหมันต์ถาม
“เอ่อ…ฉันจะไปกินน้ำ ไปนะ”ว่าแล้วก็รีบเดินลงบันไดมาอย่างรีบร้อน แต่เพราะรีบไปหน่อยเธอเลยก้าวพลาดทำให้หกล้มลงไปกองที่พื้น
“โอ๊ยยยยยย”กอแก้วร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ
“กอแก้ว”เหมันต์เรียกเสียงดังด้วยความตกใจ ก่อนที่จะรีบวิ่งลงมาดู
“เป็นไงบ้างคุณ”เหมันต์ถามพร้อมกับก้มลงดูที่ข้อเท้า
“ก็เจ็บน่ะสิคุณ ถามได้”กอแก้วว่า
“นี่ เจ็บแล้วยังจะมากวนโอ๊ยอีกนะ ลุกขึ้นมา เดี๋ยวจะพาไปปฐมพยาบาล”เหมันต์ยื่นมือมาให้กอแก้ว แต่เธอปฏิเสธ
“ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นไรมาก คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ร่างกายเธอไม่ให้ความร่วมมือสักเท่าไหร่ ทำให้เธอล้มลงไปกองอยู่ที่เดิม
“ไม่ไหวแล้วยังจะทำเป็นเก่ง มานี่ เดี๋ยวผมช่วย”เหมันต์ย่อตัวลงมาจะช้อนตัวกอแก้วขึ้นอุ้มแต่เธอเขยิบหนี
“นี่คุณจะทำอะไรน่ะ”กอแก้วถามอย่างระแวง
“ก็อุ้มคุณไปที่โซฟาไง จะให้ผมลากคุณไปงั้นสิ”เหมันต์ว่าก่อนที่จะอุ้มเธอไปโดยไม่ฟังเสียงทัดทานของเธอแม้แต่น้อย
“ไม่เห็นจะต้องอุ้มเลย ประคองมาเฉยๆ ก็ได้”กอแก้วบ่นอุบ
“อย่าบ่นนักเลยคุณ เดี๋ยวผมมา รอยู่ตรงนี้นะ อย่าไปไหนล่ะ”เหมันต์สั่งก่อนที่จะเดินออกไป
“ฉันจะเดินไปไหนได้ย๊ะ แค่ขยับยังเจ็บจี๊ดไปถึงทรวงขนาดนี้ เฮอะ”กอแก้วบ่นไล่หลัง ก่อนที่จะทิ้งตัวลงพิงโซฟาอย่างแรง
“อ้าว หนูแก้ว ไม่ไปพักผ่อนหรอจ๊ะ เดี๋ยวตอนบ่ายต้องไปโรงแรมนะ”คุณนภาที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาจากข้างนอกถามขึ้น
“อ๋อ คือว่า…”ไม่ทันที่กอแก้วจะได้ตอบ เหมันต์ก็ถือยานวดเข้ามา
“ซุ่มซ่ามน่ะสิครับแม่ วิ่งยังไงไม่รู้ ตกบันไดลงมา ดีนะที่แข้งขาไม่หัก ผู้หญิงอะไรซนเป็นลิง”เหมันต์บ่น�กอแก้วจ้องหน้าเหมันต์เขม็ง
“นี่พูดจาอะไรอย่างนั้นล่ะตาเล็ก น้องเค้าไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย ใช่มั้ยลูก”คุณนภาหันมาถามลูกสะใภ้คนเล็ก
“จริงค่ะคุณแม่”กอแก้วทำหน้าสำนึกผิดจนเหมันต์หมั่นไส้
“เอาล่ะ ยังไงแกก็ดูแลน้องเค้าด้วยนะ ถ้าขาหายปวดไม่ทันตอนบ่าย แกต้องพยุงน้องไป เข้าใจมั้ย”คุณนภาสั่ง
“ครับแม่ ผมจะดูแลลูกสะใภ้คุณแม่อย่างดีเลยครับ ไม่ต้องห่วง”เหมันต์กัดฟันพูด พร้อมแยกเขี้ยวใส่กอแก้วในขณะที่คุณนภาไม่เห็น
“ดีมาก งั้นแม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวจะไปนอนพักสักครู่ แล้วเดี๋ยวโทรถามนายสิงห์กับเจ้าหมอรุจด้วยว่าที่งานโรงแรมไปถึงไหนแล้ว”คุณนภาว่า ก่อนที่จะเดินขึ้นไปข้างบน
“ใครคือนายสิงห์หรอคะ”กอแก้วถาม ขณะที่เหมันต์ใช้ยานวดที่ข้อเท้าข้างที่เจ็บ เหมันต์เงยหน้ามามองอย่างไม่พอใจ
“ทำไม ถูกชะตากับชื่อนี้หรือไงฮะ จะเปลี่ยนเจ้าบ่าวตอนนี้หรือไง”เหมันต์ถามอย่างหัวเสีย
“อะไรของคุณเนี่ย ฉันแค่ถามเฉยๆ ทำไมจะต้องอารมณ์เสียด้วยล่ะ หรือว่าเขาหล่อกว่าคุณ คุณเลยอิจฉาเขา ฮ่ะๆๆ”กอแก้วคิดเองเออเอง แล้วก็ขำออกมา แต่เหมันต์ไม่ขำด้วย
“ไม่ต้องมาขำเลย นี่แหนะ”เหมันต์หมั่นไส้จึงแกล้งนวดแรงๆ ตรงบริเวณที่เธอเจ็บ
“โอ๊ย คุณเล็ก แก้วเจ็บ”กอแก้วเจ็บจริงๆ จึงเอามือมาจับตรงที่เจ็บไว้ เหมันต์ตกใจรีบหยุดนวด
“ผมขอโทษ เดี๋ยวผมจะนวดเบาๆ นะ”คราวนี้เหมันต์ค่อยๆ นวด เขามือเบามากจนกอแก้วเองยังอดทึ่งไม่ได้ บทคนที่กวนประสาทอย่างเขาจะอ่อนโยนขึ้นมา ก็ทำเอาก็แก้วใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ...
ความคิดเห็น