วิวาห์วุ่น...ลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่7 : ความลับแพร่งพราย

บทที่7 : ความลับแพร่งพราย

                หลังจากผ่านมื้อค่ำไปอย่างน่าอึดอัด ทั้งเหมันต์และกอแก้วที่เห็นสถานการณ์ของคิมหันต์และปรายฟ้าก็ขอตัวมาปรึกษากันที่สวนหลังบ้าน

                “นี่คุณ ผมว่าเรื่องมันชักจะบานปลายไปกันใหญ่แล้วนะ ดูพี่ต้นเครียดมากเลย เขาคงคิดว่าคุณเป็นแฟนกับคุณฟ้าน่ะ”เหมันต์ระบายออกมา

                “ฉันว่า พี่ฟ้าต้องไปพูดอะไรให้คุณต้นเข้าใจผิดแน่ๆ เอาอย่างนี้นะ เดี๋ยวฉันจะไปอธิบายให้คุณต้นฟังเอง เรื่องจะได้จบ”กอแก้วจะเดินเข้าไป

                “ไม่ต้องหรอกแก้ว ถ้าแค่นี้คุณต้นเขาไม่เชื่อใจพี่ เราก็คงไม่จำเป็นจะต้องพูดอะไรอีก”ปรายฟ้าเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา

                “อย่าให้พี่สองคนทะเลาะกันเพราะเรื่องของแก้วเลยนะคะ แค่นี้แก้วก็ละอายใจมากพออยู่แล้ว”กอแก้วว่า เหมันต์มองสองสาว ดูๆไปแล้วผู้หญิงสองคนนี้ไม่เหมือนคนรักกันสักนิด เหมือนพี่น้องกันมากกว่า พี่ชายเขาคงหึงจนหน้ามืดตามัว ไม่ทบทวนให้ดีเสียก่อนมากกว่า

                “คุณฟ้าครับ ผมว่า คุณฟ้าใจเย็นๆ ก่อนดีกว่านะครับ คุณฟ้าอย่าลืมสิว่าปลายฝนกับต้นหนาวก็ยังอยู่นะครับ”เหมมันเตือนสติ

                “จริงด้วยค่ะ ถ้าพี่สองคนมีปัญหากันแล้วเด็กๆ ล่ะคะ ไม่คิดถึงสภาพจิตใจของเด็กบ้างหรอคะพี่ฟ้า”กอแก้วเสริม คงจะมีครั้งนี้แหละมั้งที่ทั้งเหมันต์และกอแก้วเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยแบบนี้

                “เอาล่ะ พี่จะพยายามให้เย็นลงก็ได้ แต่พี่ยังติดใจอยู่เรื่องหนึ่ง ทำไมแก้วจะต้องรู้สึกละอายใจด้วย แก้วไม่ได้เป็นคนผิดนี่ คุณเล็กต่างหากที่ผิด”ปรายฟ้ายังคงตั้งแง่กับเหมันต์

                “คือว่า...คุณเล็กเขาไม่ได้ทำอะไรแก้วหรอกค่ะพี่ฟ้า”กอแก้วบอกในที่สุด

                “อ้าวคุณ ไหนบอกว่าจะไม่บอกไง”เหมันต์สะกิดถาม

                “บอกอะไร ไม่บอกอะไร นี่พี่งงไปหมดแล้วนะแก้ว คุณเล็ก นี่พวกคุณกำลังเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย”ปรายฟ้ามองหน้าทั้งสองคนอย่างงงๆ

                “คือย่างนี้ค่ะ แก้วกับคุณเล็กกำลังเล่นละครเป็นสามีภรรยากันเพื่อหนีเสี่ยเม้งค่ะ”กอแก้วเฉลย

                “เสี่ยเม้งไหน แล้วทำไมต้องหนี”ปรายฟ้ายังคงไม่เข้าใจ

                “เสี่ยเม้งเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งครับ เขาต้องการให้แก้วไปเป็นเมียน้อย แต่แก้วไม่ยอมจนแก้วต้องสร้างเรื่องว่าจะแต่งงาน และผมก็เป็นคนช่วยเล่นละครครั้งนี้ครับ”เหมันต์บอก

                “นี่ก็แสดงว่าเธอสองคนหลอกทุกคนในบ้านด้วยงั้นสิ”ปรายฟ้าถาม

                “คือพวกเราไม่อยากให้คนรู้เยอะครับ ยิ่งรู้น้อยคนเท่าไหร่ กอแก้วก็จะปลอดภัยมากเท่านั้น”เหมันต์อธิบาย

                “อีกแล้วนะคะคุณเล็ก ระวังเถอะ คำโกหกของพวกคุณ จะมาทำร้ายพวกคุณเอง ฉันเคยเจอมาแล้ว ก็อยากจะเตือนไว้ มันเจ็บปวดนะคะ”ปรายฟ้าพูด แววตาเจ็บปวดจริงๆ

                “ถ้าอย่างนั้นพี่ฟ้าก็เลิกโกหกคุณต้นว่าเป็นแฟนแก้วสิ ทั้งๆ ที่จริงแล้วเราเป็นแค่พี่น้องที่สนิทกัน และแก้วก็มีคุณเล็กอยู่แล้วด้วย แก้วเป็นผู้หญิงนะคะ คุณเล็กรู้ดีที่สุด”กอแก้วพูดเสียงดังจนทั้งปรายฟ้าและเหมันต์งง

                “แก้ว มันคนละเรื่องกัน ที่พี่พูดแบบนั้นก็แค่อยากจะดูว่าคุณต้นเขาจะหนักแน่นต่อความรักของเราแค่ไหน แต่พี่ก็รู้แล้วว่าเขาไม่เคยหนักแน่นเลย แค่พี่พูดแค่นี้ก็โกรธ”ปรายฟ้าพูดอย่างหงุดหงิด

                “ที่ผมโกรธเพราะผมหึงคุณไง”คิมหันต์ที่แอบฟังอยู่โพล่งขึ้นมา ปรายฟ้าตกใจหันกลับไปมอง

                “คุณอย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้วเนี่ย”คิมหันต์ได้ทีกอดภรรยาเอาไว้ ปรายฟ้าทำท่าจะสะบัดหนี แต่สู้เรงสามีไม่ได้

                “แค่นี้คุณยังไม่หนักแน่นเลย คุณน่าจะเป็นคนที่รู้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอคะ”ปรายฟ้าว่า

                “ก็ใครจะไปทนได้ที่เห็นเมียตัวเองกอดกับว่าที่น้องสะใภ้ล่ะ”คิมหันต์มองกอแก้วอย่างเคืองๆ

                “แหมพี่ นี่ก็ของผมนะครับ ผมไม่ปล่อยให้ไปง่ายๆ หรอก”เหมันต์ทำตามพี่ชายบ้าง กอแก้วคงได้แต่ยิ้มๆ ขัดขืนตอนนี้ไม่ได้เดี๋ยวพี่เขยจะไม่ไว้ใจอีก

                “แก้วเป็นผู้หญิงจริงๆ ค่ะ ที่แก้วกอดกับพี่ฟ้าเพราะเราเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก แต่ห่างกันไปเมื่อเจ็ดปีที่แล้วเพราะพี่ฟ้าเรียนจบ ส่วนแก้วก็จะเข้ามหาลัย เราเลยไม่ได้คุยกันอีกค่ะ”กอแก้วอธิบาย คิมหันต์จึงค่อยเบาใจ

                “เอาเป็นว่าเราเข้าใจกันแล้วนะครับ คืนนี้ก็นอนห้องใครห้องมันก็แล้วกันนะ”เหมันต์บอก แต่ปรายฟ้าขัด

                “ไม่...ก็ฟ้าบอกคุณแม่ไปแล้ว และที่สำคัญอยากจะแกล้งคนขี้หึงจนเกินเหตุ”ปรายฟ้าว่า ก่อนที่จะจูงมือกอแก้วเดินเข้าบ้าน

                “ดูพี่สะใภ้แกนะเจ้าเล็ก นี่ถ้าแกไม่ยืนยันว่าเป็นผู้หญิงล่ะก็ พ่อจะจับเตะให้เข็ด หงุดหงิดเว้ย”คิมหันต์บ่นเป็นหมีกินผึ้ง

                 เหมันต์ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา ก็ตั้งแต่ที่จบเรื่องราววุ่นๆ ได้ คิมหันต์พี่ชายของเขาก็เอาใจภรรยาสารพัด แถมยังโรแมนติกกันตลอดเวลา ขนาดเขาไม่เห็นด้วยตาตัวเอง เจ้าตัวเล็กทั้งสองคนยังมาเล่าให้ฟังเลย และที่สำคัญตระกูลของเขาผู้ชายขี้หึงทุกคนตั้งแต่คุณปู่ คุณพ่อ พี่ต้นก็คงจะติดเชื้อมาด้วย แต่เขาเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้รับเชื้อนี้มาหรือเปล่า

                “ใจเย็นๆ น่าพี่ต้น พรุ่งนี้พี่ก็ได้อยู่กับคุณฟ้าอยู่ดีแหละ คราวนี้พี่ต้องเร่งแล้วนะ เพราะผมแต่งงานก็อาจจะมีหลานให้คุณแม่เพิ่ม ว่าแต่พี่เถอะ แต่งมาเป็นปีแล้วก็ยังไม่ติดซักที สงสัยว่าคราวนี้พี่ชายเราจะหมดน้ำยาแล้วมั้งเนี่ย”เหมันต์แซวพี่ชาย

                “ยังเว้ย แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน บางที ฉันอาจจะมีลูกแค่นี้ก็ได้มั้ง”คิมหันต์พูดอย่างปลงๆ เหมันต์เห็นใจพี่ชาย คิมหันต์เคยพูดกับเขาเมื่อก่อนที่ยังไม่รู้จักปรายฟ้าด้วยซ้ำว่าถ้าเขาเจอกับคนที่รักและได้แต่งงานกัน เขาอยากจะมีลูกสักห้าคน ตอนนั้นเหมันต์ได้แต่หัวเราะในความคิดของพี่ชาย แต่ตอนนี้เขาเห็นใจพี่ชายมากกว่า

                “แล้วพี่เคยบอกคุณฟ้าเรื่องนั้นรึยังล่ะ”เหมันต์ตัดสินใจถาม

                “เรื่องไหน...เรื่องที่ฉันอยากมีลูกเยอะๆ น่ะเหรอ ยังหรอกคุณฟ้าเขาก็ไม่ได้ถามอะไรฉันด้วย ฉันก็เลยยังไม่ได้พูดอะไร เรื่องของฉันแกไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันว่าแกควรจะคิดเรื่องของแกได้แล้ว แต่งงานแล้วนี่ แสดงว่าลืมรักครั้งแรกได้แล้วสิ”คิมหันต์แหย่

                “พี่ต้นก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ผมไม่เคยลืมเจ้าหญิงของผมหรอก”เหมันต์ว่า

                “จริงเหรอ...แล้วแกรู้มั้ยว่าเจ้าหญิงของแกน่ะ ชื่ออะไร”คิมหันต์ถาม

                “ก็ชื่อ...เอ่อ ไม่รู้อ่ะ ตอนนั้นก็ไม่ได้ถามชื่อ  เรียกแต่เจ้าหญิงๆ มาตลอด”เหมันต์พูดอย่างเสียดาย ถ้าเขารู้ชื่อเธอสักนิด เขาอาจจะหาเธอได้ง่ายขึ้น แต่ตอนนี้เขาคงต้องหยุดคิดเรื่องนี้ก่อน เพราะเรื่องที่สำคัญของเขาในตอนนี้คือเรื่องของกอแก้ว

                “เอาเถอะ คนเราควรจะอยู่กับสิ่งที่เป็นปัจจุบันของเรามากกว่าอดีต แล้วนี่กอแก้วเขารู้รึเปล่าเรื่องเจ้าหญิงของแกน่ะ”คิมหันต์ถามน้องชาย

                “รู้ครับ”เหมันต์ว่า

                “แล้วเขาว่ายังไงบ้าง”คิมหันต์อยากรู้

                “ก็ไม่ว่าอะไรนะครับ”เหมันต์บอก คิมหันต์มีสีหน้าแปลกใจ

                “ไม่ว่าอะไรเลยเหรอ นี่เป็นคนรักกันประสาอะไรเนี่ย...อย่าบอกนะว่าที่รีบแต่งงานเนี่ยเพราะท้อง”คิมหันต์ทำหน้าตกใจ

                “เปล่าครับพี่....เพียงแต่ว่า...”เหมันต์คิดไม่ตกว่าจะบอกหรือไม่บอกดี เพราะเรื่องนี้รู้น้อยคนก็ยิ่งดี แต่ปรายฟ้าก็รู้แล้ว  เขาไม่รู้ว่าพี่สะใภ้จะบอกเรื่องนี้ให้พี่ชายเขารู้หรือเปล่า แต่ถ้าในทางกลับกัน ถ้าคิมหันต์รู้อาจจะนำเรื่องนี้ไปบอกพ่อกับแม่ แล้วอาจจะทำให้เรื่องมันบานปลายไปกันใหญ่ เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่บอก

                “เรามีอะไรกันแล้วครับ”เหมันต์พูดเสียงอ่อย

                “เฮ้ย ไอ้เล็ก แค่นี้ถึงกับต้องแต่งงานกันเลยเหรอ นี่แกไปพรากเวอร์จิ้นเค้ามาใช่มั้ยเนี่ย”คิมหันต์แซว เหมันต์โล่ง อกที่พี่ชายไม่สงสัย

                “พี่รู้ได้ยังไงอ่ะ”เหมันต์แกล้วทำหน้าตกใจไปตามน้ำ
                “แสดงว่าจริง...ก็ดีแล้วแหละที่แกรับผิดชอบ กอแก้วถือว่าโชคดีที่คนที่ทำลายเธอเป็นแก ถ้าเป็นคนอื่น ป่านนี้คงฟันแล้วทิ้งไปแล้ว ดีนะที่ฉันสั่งสอนแกมาดี”คิมหันต์พูดเข้าข้างตัวเอง เหมันต์อยากจะเถียงเหลือเกินว่าสอนคนอื่นแต่ตัวเองทำไม่ได้ แต่ก็ต้องเงียบไว้ก่อน

                “ผมทิ้งเธอไม่ลงจริงๆ ว่ะพี่ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน”เหมันต์บอก เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างมาทำให้เขาต้องช่วยเหลือเธอให้พ้นเงื้อมือของไอ้เสี่ยหื่นนั่น

                “ดูท่านายเหมันต์ผู้กะล่อน จะยอมสยบอยู่แทบเท้าของกอแก้วซะแล้ว”คิมหันต์แซวน้องชายไม่เลิก

                “พอเถอะพี่ เข้าบ้านดีกว่า ป่านนี้ไม่รู้ข้างในเป็นไงกันบ้าง”เหมันต์เบี่ยงเบนความสนใจ

                “จริงด้วย”คิมหันต์เหมือนนึกขึ้นได้ว่าจะต้องไปง้อเมีย รีบเดินเข้าบ้านไปทันที เหมันต์ได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางของพี่ชาย

                “น้าแก้วครับ ถ้าน้าแก้วแต่งงานกับอาเล็กแล้ว น้าแก้วต้องมาเล่นกับต้นหนาวแล้วก็ปลายฝนบ่อยๆ นะครับ”เด็กชายพูดขึ้น

                “ได้สิครับ แต่ว่า น้าแก้วต้องหางานทำก่อนนะครับ ตอนนี้น้าแก้วยังไม่มีงานทำเลย เดี๋ยววิชาความรู้ที่เรียนมามันจะหายหมด”กอแก้วว่า

                “ทำไมจะต้องไปทำงานด้วยล่ะกอแก้ว เจ้าเล็กมันหาเลี้ยงเธอได้อยู่แล้ว”คิมหันต์เดินเข้ามาได้ยินพอดี

                “ก็...แก้วอยากจะทำงานนี่คะ ไม่อยากให้คุณเล็กต้องลำบาก”กอแก้วว่า

                “บ้านนี้เขาไม่อยากให้พวกผู้หญิงไปทำงานนอกบ้านหรอกจ้ะ คุณแม่ถึงท่านจะทำงานก็จริง แต่ไปทำงานกับคุณพ่อทุกครั้ง บ้านนี้ผู้ชายเขาไม่ปล่อยให้ผู้หญิงไปทำงานคนเดียวหรอกจ๊ะ”ปรายฟ้าว่า

                “แล้วพี่ฟ้า อยู่บ้านเฉยๆ เหรอคะ ไหนพี่บอกว่าพี่เรียนพยาบาลเพราะอยากช่วยเหลือคนไง แล้วพี่อยู่บ้านแบบนี้จะได้ช่วยคนที่ไหนกัน”กอแก้วไม่พอใจในระบบความคิดของครอบครัวนี้เท่าไหร่

                “ใครว่าล่ะ พี่อยู่ที่เชียงราย พี่ก็ทำหน้าที่พยาบาลประจำไร่ แถมยังได้บริหารรีสอร์ตที่นั่นด้วยนะ งานพี่น่ะ เยอะแยะไป แต่พี่ก็มีคุณต้นช่วยดูแลอีกคน”ปรายฟ้าว่า

                “แต่ว่า...”กอแก้วจะปฏิเสธ

                “เอาอย่างนี้ดีมั้ยครับ ช่วงนี้ยังไม่ถึงช่วงเปิดเทอม คุณก็อยู่ที่บ้านเล่นกับหลานๆ ไปก่อน ช่วยสอนหนังสือหลานไปด้วยก็ได้ เมื่อไหร่ที่พร้อม คุณค่อยไปสมัครงาน”เหมันต์หาทางออกให้ ซึ่งกอแก้วก็เห็นด้วย

                “ก็ดีเหมือนกันค่ะ แก้วตกลงตามนี้”กอแก้วว่าพร้อมกับหันไปเล่นกับเด็กๆ ต่อ

                “นี่หนุ่มๆ สาวๆ เข้านอนกันได้แล้วจ้า พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ”คุณนภาเดินเข้ามาเรียก

                “ค่ะคุณแม่”ปรายฟ้าและกอแก้วขานรับพร้อมกัน

                “นี่คุณ จะไปจริงหรอ”คิมหันต์อ้อน

                “จริงสิคะ คุณอย่างอแงนะ คืนเดียวเอง ฉันไม่หนีหายไปไหนหรอกค่ะ”ปรายฟ้าว่า ก่อนจะเดินไปประคองคุณนภาพราวขึ้นไปบนห้องนอน

                “คุณพ่อไม่ต้องห่วงคุณแม่นะคะ ฝนจะดูแลคุณแม่อย่างดีที่สุดเลยค่ะ”เด็กหญิงบอกกับคุณพ่อของเธอ

                “ถ้าอย่างนั้นพ่อฝากคุณแม่ด้วยนะคะ”คิมหันต์ก้มลงมาลูบหัวเจ้าตัวเล็กก่อนที่จะหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ ทำเอาทุกคนอดยิ้มตามไม่ได้

                “นี่หนุ่มๆ ปล่อยให้สาวๆ เขาไปพักผ่อนได้แล้ว ส่วนพวกเราน่ะ พ่อมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย อ้อ เจ้าต้นพาลูกไปนอนก่อนก็ได้ เดี๋ยวจะง่วงซะก่อน”คุณวสันต์ว่า ก่อนที่จะเดินเข้าไปรอที่ห้องนั่งเล่น

                “ครับพ่อ”คิมหันต์รับคำ ก่อนที่จะจูงลูกชายเดินขึ้นไปบนห้องนอน

                “คุณพ่อมีเรื่องอะไรเหรอครับ”เหมันต์ที่เดินตามผู้เป็นพ่อเข้ามาในห้องนั่งเล่นถามขึ้น

                “ก็แม่แกน่ะสิ บ่นว่าอยากอุ้มหลานตัวเล็กๆ”คุณวสันต์ระบายออกมา

                “อ้าว แล้วปลายฝนกับต้นหนาวล่ะครับ”เหมันต์ถาม

                “ก็คุณเธอบอกว่า ปลายฝนกับต้นหนาวโตพอที่ย่าจะไม่ต้องโอ๋แล้วน่ะสิ ก็วันก่อน ปลายฝนกับต้นหนาวมาชวนย่าเขาเล่นหมากรุก แกก็รู้ว่าแม่แกเขาไม่ชอบหมากรุกมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แม่แกก็เลยอยากหากิจกรรมอื่นทำ และก็ได้ข้อสรุปว่า อยากเลี้ยงหลาน”คุณวสันต์ว่า

                “ถ้าอย่างนั้นคุณพ่อก็ต้องไปบอกพี่ต้นแล้วล่ะครับ”เหมันต์ว่า

                “ทำไมล่ะ หรือว่าแกไม่มีน้ำยา”คุณวสันต์ถามหยันๆ

                “เปล่าครับ แต่ว่า…”เหมันต์ไม่รู้จะบอกยังไง

                “คุยอะไรกันครับ”คิมหันต์ที่เพิ่งเดินมาถึงถามแทรกขึ้นมา ทำให้เหมันต์มีโอกาสโยนให้คิมหันต์

                “ก็คุณแม่น่ะสิพี่ บ่นว่าอยากอุ้มหลาน พี่ต้นเร่งมือหน่อยสิครับ เดี๋ยวคุณแม่จะโกรธเอานะ แต่งมาเป็นปีแล้วเนี่ย ยังมีหลานเพิ่มให้ท่านไม่ได้เลย”เหมันต์ว่า

                “ไม่ต้องมาโทษฉันเลย แกเองก็จะแต่งงานวันพรุ่งนี้อยู่แล้ว แกก็ต้องมีเหมือนกันล่ะหน่า”คิมหันต์ว่า

                “ไม่ต้องเถียงกัน พ่อได้ตกลงกับแม่แกเรียบร้อยแล้วว่า ถ้าพวกแกยังไม่สามารถมีหลานให้ท่านได้ภายในหนึ่งปี พวกแกจะต้องถูกส่งตัวไปทำงานแทนพ่อกับแม่เป็นเวลาสองปี”คุณวสันต์บอกทำเอาคิมหันต์และเหมันต์ตกตะลึงไปพร้อมกัน

                “คุณพ่อทำอย่างนี้ไม่ได้นะครับ แค่นี้ผมก็คิดถึงปรายฟ้าจะแย่อยู่แล้ว ถ้าขืนให้ผมห่างไปตั้งสองปี ผมไม่เหงาตายเหรอครับ”คิมหันต์โวย แต่เหมันต์นิ่ง

                “นี่แกไม่คิดจะโวยวายอะไรบ้างหรอเจ้าเล็ก”คิมหันต์โมโห

                “อ๋อ…ก็  แหมพี่ แค่สองปีเอง เดี๋ยวมันก็ผ่านไป แต่ผมเชื่อว่าพี่ต้นซะอย่าง ถ้าเตรียมความพร้อมดีๆ นะพี่ อีกไม่นานเกินรอ รับรอง ป่องแน่ ยกเว้นว่าคุณฟ้าเธอจะคุมอยู่นะ”เหมันต์ว่า คิมหันต์หน้าเครียดขึ้นมา

                “งั้นพี่ไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์ครับพ่อ”คิมหันต์ว่า ก่อนที่จะเดินดุ่มๆ ขึ้นห้องไป เหมันต์รู้สึกสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง

                “แน่ใจนะว่าถ้าถึงเวลานั้นแล้วจะทำใจได้น่ะ”คุณวสันต์ถามลูกชาย ก่อนที่จะเดินมาตบบ่า แล้วขึ้นไปนอน ปล่อยให้เหมันต์นั่งคิดทบทวนอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว

                “เจ้าหญิงของพี่เล็ก ตอนนี้หนูไปอยู่ที่ไหนคะ พี่คิดถึงเจ้าหญิงของพี่เหลือเกิน”เหมันต์ซบหน้าลงกับมืออย่างเหนื่อยใจ หารู้ไม่ว่าทุกคำพูด ทุกการกระทำของเขา ไม่ได้รอดพ้นสายตาของกอแก้วที่เดินลงมาดูเลยสักนิดเดียว กอแก้วรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ เธอก็ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้เหมือนกัน รู้แต่เพียงว่าเหมือนมีอะไรมาถ่วงหัวใจของเธอให้หนักอึ้งขึ้นมา เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ทั้งๆ ที่จริงแล้ว การแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงแค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้น แต่เธอก็อดห่วงความรู้สึกของผู้ร่วมแสดงไม่ได้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน กอแก้วคงเดินไปแซวให้เหมันต์โกรธ แต่ในตอนนี้ แม้แต่แรงที่จะหมุนตัวกลับยังไม่มี

                ‘กอแก้ว เธอเป็นอะไรฮะ เธอเป็นอะไร’ กอแก้วตะโกนถามตัวเองในใจ แล้วหยดน้ำใสๆ ก็ไหลออกมาจากตา…