แค้นนี้ที่รัก...

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 : เริ่มเกม!

บทที่2 : เริ่มเกม!

“คุณปรายฟ้าครับ” เสียงของนายสิงห์ดังขึ้น

“คะ...คุณ คุณสิงห์ใช่มั้ยคะ”เธอถาม

“ใช่ครับ เริ่มแผนการได้แล้วครับ ผมจะต้องจับตัวคุณขึ้นเชียงราย ขอโทษนะครับที่ต้องทำให้สมจริง” ว่าแล้วก็โปะผ้าเช็ดหน้าที่ผสมยาสลบเข้าที่หน้าของหญิงสาว แล้วอุ้มเธอขึ้นรถตู้

“เรียบร้อยแล้วครับ เจ้านาย” นายสิงห์โทรศัพท์ไปรายงานเพื่อนซี้

“ดีมาก ตอนนี้ฉันถึงเชียงรายแล้วนะ นายก็รีบๆตามาล่ะ ฉันอยากจะเล่นกับทาสคนใหม่ซะแล้ว” คิมหันต์กรอกเสียงไปยังโทรศัพท์

“อีกไม่เกินสิบสองชั่วโมงครับ รับรองว่าเจ้านายจะได้พบกับนางฟ้าตกสวรรค์คนนี้แน่” นายสิงห์พูดจบก็วางสายลง

ชายหนุ่มมองไปยังใบหน้าเรียวรูปไข่ที่มีเพียงแป้งฝุ่นฉาบหน้าเอาไว้ เธอดูสวยใส น่ารัก น่าทะนุถนอม ไม่คิดเลยว่าต่อไปจะต้องมาตกระกำลำบากกับเพื่อนซี้ของเขา หวังว่าเพื่อนเขาคงจะยังมีหัวจิตหัวใจอยู่บ้างนะ

คฤหาสน์กฤษณไกรสรณ์

นายสิงห์อุ้มปรายฟ้าพาดบ่ามาวางไว้ที่โซฟา แต่ถูกเสียงเข้มของเจ้านายเพื่อนซี้ดุเอา

“วางไว้ที่พื้น ยัยนี่ไม่สมควรจะได้นั่งหรือนอนที่ดีๆ อีกแล้ว” คิมหันต์ว่า

“แต่ว่า...” นายสิงห์พยายามจะขัด

“หรือจะให้โยนออกไปนอนข้างนอก เลือกเอาก็แล้วกันนะไอ้สิงห์” คนเป็นนายบอก

“นายจะโหดร้ายไปไหนวะไอ้ต้น นี่ผู้หญิงนะเว้ย ไม่ใช่สัตว์ที่จะให้นอนนอกบ้านน่ะ” นายสิงห์เริ่มทนไม่ไหวที่เห็นความป่าเถื่อนของเพื่อน

“ฉันก็จะทำทุกอย่างให้คนที่ไอ้ไฟมันรักมาก เจ็บปวดจนถึงที่สุดไง เวลาที่ยัยนี่กลับไปซบอกพี่ชายมัน จะได้บอกให้มันได้รู้ และเจ็บปวดกว่าฉันร้อยเท่า พันเท่า!!!” คิมหันต์ตวาดเสียงดัง

“ทำตามที่พี่ชายผมบอกดีกว่านะครับพี่สิงห์” เหมันต์ส่งสายตาเชิงรู้กันสองคนกับนายสิงห์

“แล้วอย่ามาเสียใจกับการกระทำของตัวเองทีหลังก็แล้วกัน อันนี้ฉันเตือนในฐานะเพื่อนสนิทของนาย แต่ในฐานะลูกน้องของนาย ฉันก็ต้องทำตาม” พูดจบนายสิงห์ก็อุ้มร่างที่ไม่ได้สติของปรายฟ้าวางลงที่พื้น

“แล้วคืนนี้จะให้นอนตรงนี้เหรอ?” นายสิงห์ถาม

“ใช่ นอนมันตรงนี่แหละ ฉันจะเฝ้าเอง ตื่นมาจะได้รับรู้ถึงความเจ็บปวด หึๆๆๆ” พูดจบก็เดินไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมที่เคยวางปรายฟ้า

“จะลงทุนมากไปรึเปล่าครับพี่ชาย นอนเฝ้าเลยเหรอครับ ผมว่าให้พวกลูกน้องพี่มาเฝ้าก็ได้นี่ครับ” เหมันต์เสนอ

“ไม่ได้...นายก็รู้ว่าลูกน้องเรามันเป็นยังไง ไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น งานนี้ฉันเป็นคนเริ่ม ฉันก็ต้องสานต่อเอง พวกนายไปพักผ่อนกันเถอะ” คิมหันต์ไล่เป็นนัยๆ แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไป

เวลา 2.00 นาฬิกา

“อืมมมม...” ปรายฟ้าเริ่มรู้สึกตัว ลืมตาขึ้น พบแต่ความมืด สักพักสายตาจึงปรับแสงได้ เธอมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวยาวเธอลุกขึ้นนั่ง แล้วคิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเธอ

“ใช่สิ ตอนนี้เริ่มแผนการแล้ว ฉันจะต้องเป็นเชลยของคุณต้น อืม...ต้องเฝ้าเชลยขนาดนี้เลยเหรอคะคุณต้น” ปรายฟ้ายื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตัวใหญ่ แล้วตระหนักได้ว่าทั้งวันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลย เธอจึงลุกขึ้น ถือวิสาสะ หาห้องครัวเพื่อหาอะไรประทังชีวิต เธอเดินไปตามทางเรื่อยๆ มองหาห้องครัว แต่ก็ไม่เจอสักที จนเดินไปชนกับอะไรบางอย่าง

“อุ้ย...” เธออุทาน

“ผมเองครับ คุณฟ้ามาทำอะไรแถวนี้”นายสิงห์ถาม

“คือ...ฉันหิวน้ำน่ะค่ะ วันนี้ทั้งวัน ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ห้องครัวอยู่ไหนคะ” ปรายฟ้าถาม

“เดินตรงไปสุดทางแล้วเลี้ยวซ้ายครับ ระวังตัวด้วยนะครับ” นายสิงห์สั่ง

“ค่ะ รับรองว่าจะระวังที่สุด” ปรายฟ้าบอก นายสิงห์แยกไปแล้ว เธอจึงเดินไปตามทางที่นายสิงห์บอก

“อ้า...เจอซะที” ปรายฟ้าเดินไปที่ตู้เย็น หาน้ำดื่มมาดื่มเพื่อดับกระหาย

“อย่าขยับ...หันมาช้าๆ” ชายปริศนาจ่อปากกระบอกปืนไว้ที่เอวเธอ แล้วสั่ง ปรายฟ้าหันมาอย่างช้าๆ

“เธอเป็นใคร?” ชายคนนั้นถาม

“ฉัน...ฉันเป็นพยาบาลค่ะ” ปรายฟ้าตอบตามจริง

“อ๋อ...ขอโทษครับที่เสียมารยาท คุณคงเป็นนางพยาบาลที่คุณต้นจ้างมาใช่มั้ยครับ เชิญตามสบายครับ ผมนึกว่าเป็นขโมยก็เลยทำตามหน้าที่ ขอโทษอีกทีนะครับ” ชายคนนั้นกล่าวขอโทษ แล้วเดินจากไป ปรายฟ้าได้แต่ยิ้มให้เขา

“เฮ้อ...เกือบตายแล้วนะเนี่ยยัยฟ้า” เธอบ่นกับตัวเอง แล้วเก็บน้ำเข้าตู้เย็น

“เก่งนี่ เดินมาหาอาหารกินได้ถึงห้องครัว สงสัยเหลือเกินว่าเธอมีนิสัยแบบนี้มาจากใคร” เสียงทุ้มที่แสนจะเย็นยะเยือกดังขึ้น

“คุณ...คุณจับฉันมาทำไม แล้วมาว่าฉันทำไม” ปรายฟ้าเล่นละคร ทั้งที่เธอรู้อยู่แล้วว่าคือคุณชายใหญ่ของที่นี่

“ฉันก็คือคนที่จะพิพากษาชีวิตเธอไง” เขาตอบ แล้วฉุดมือเธอให้เดินตามเขาไป

“นี่คุณ...ปล่อยฉันนะ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้นะ บ้านเมืองมีขื่อมีแปนะคุณ ฉันแจ้งตำรวจจับคุณได้นะ” ปรายฟ้าเริ่มโมโห

“ที่นี่เป็นอาณาจักรของฉัน  ฉันเป็นคนสร้างกฎหมายของที่นี่ เพราะฉะนั้น ฉันจะทำยังไงกับเธอก็ได้ รู้ไว้ซะ”คิมหันต์ตะคอก

“เผด็จการ...ป่าเถื่อน” ปรายฟ้าตะคอกกลับ

“ฉันจะทำยิ่งกว่านั้นอีกแม่สาวน้อย” คิมหันต์จับคางของปรายฟ้า เธอสะบัดหน้าหนี

“คุณ ทำไมจะต้องจับฉันมาแบบนี้ด้วย ฉันไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรอคะ” ปรายฟ้าแกล้งถาม

“เธอไม่ได้ทำ แต่พี่ชายของเธอทำ” คิมหันต์ตวาดใส่เธอ

“พี่ชายฉันไปทำอะไรให้คุณคะ คุณถึงได้จับฉันมาแบบนี้” ปรายฟ้าถามเพื่อให้แน่ใจว่าแผนของเธอใช่แบบนี้หรือเปล่า

“พี่ชายเธอ แย่งคนรักของน้องชายฉัน เพราะฉะนั้นเธอต้องรับผิดชอบ”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะคะ” ปรายฟ้าหยั่งเชิง

“เพราะฉันจะทำให้มันได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ต้องเห็นน้องสาวสุดที่รักของมันป่นปี้ไม่มีชิ้นดีน่ะสิ ฮ่ะๆๆๆ” คิมหันต์แผดเสียงหัวเราะ

“นี่คุณจะฆ่าฉันเลยหรอคะ” ปรายฟ้าเริ่มกลัว

“เปล่าหรอก ถ้าเธอตายซะตั้งแต่ตอนนี้มันจะไปสนุกอะไร ฉันจะทำให้เธอเหมือนตายทั้งเป็นมากกว่า เวลาเธอกลับไปพี่ชายของเธอมันจะได้กระอักเลือด ฉันอยากจะเห็นวันนั้นจริงๆ” แววตาอาฆาตของชายหนุ่มแสดงอย่างชัดเจน

“คุณจะข่มขืนฉันหรอคะ?” ปรายฟ้าหน้าถอดสี

“ถ้ามันทำให้ไอ้ไฟกระอักเลือดได้ฉันก็จะทำ” คิมหันต์ตอบเสียงเย็น

“คุณมันบ้าไปแล้ว คนสติดีๆ ที่ไหนจะเป็นแบบนี้ ฉันช่วยคุณได้นะคะ ฉันเคยเรียนวิชาจิตเวชมา” ปรายฟ้าบอก

“ฉันไม่ได้บ้า แต่ฉันจะทำให้เธอบ้าต่างหาก ฮ่ะๆๆ” คิมหันต์หัวเราะอย่างสะใจ

“ปล่อยฉันนะ ฉันไม่เล่นกับคุณด้วยหรอกนะ” ปรายฟ้าส่ายหน้า

“หุบปาก!!!  อยู่ที่นี่เธอมีหน้าที่ทำตามคำสั่งฉันเท่านั้น” คิมหันต์ตะคอก

“ไม่...ไม่มีวันซะหรอก ฉันยอมตายดีกว่าที่จะเป็นทาสของคุณ” ปรายฟ้าตอกกลับ

“เธอจะยอมตายจริงเหรอ ไม่ห่วงพ่อเธอที่ไม่ค่อยสบาย กับพี่ชายที่ต้องระหกระเหินหนีหัวซุกหัวซุนกับการตามล่าของฉันอย่างนั้นหรอ” คิมหันต์ถาม

“อะไรนะ นี่คุณตามล่าพี่ไฟด้วยเหรอ” ปรายฟ้าเลือดขึ้นหน้า ก็ไหนเหมันต์สัญญาแล้วไงว่าจะปล่อยพี่ชายเธอไป

“เปล่า ฉันหมายถึงว่าถ้าเธอตายไป ฉันก็จะไปแก้แค้นพี่ชายเธอโดยตรงเลยไง” คิมหันต์ตอบ

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไม่ยอมตายเด็ดขาด ฉันจะไม่ยอมให้คุณทำอะไรพี่ชายกับพ่อฉันได้เด็ดขาด” ปรายฟ้าพูด แววตามุ่งมั่น

“ดี แล้วฉันจะคอยดู” คิมหันต์พูดจบก็ลากเธอไปยังห้องโถงใหญ่ แล้วกดกริ่ง เสียงที่ดังสนั่นทำให้ปรายฟ้าสะดุ้ง

“นี่คุณจะบ้าเหรอ ทำอะไรของคุณเนี่ย เดี๋ยวคนอื่นก็ตื่นหมดหรอก คำว่าเกรงใจน่ะ สะกดเป็นมั้ย” ปรายฟ้าดุ

“ฉันต้องการให้ทุกคนตื่นน่ะสิ ถึงได้ทำแบบนี้ อย่ามาพล่ามให้มันมากนัก เดี๋ยวจะโดนดี” คิมหันต์ตะคอกใส่

“กลัวตายล่ะ” ปรายฟ้าพึมพำ พร้อมกรอกตาไปมา

ทุกคนในคฤหาสน์กฤษณไกรสรณ์ ต่างพากันวิ่งมาที่ห้องโถง รวมถึงนายสิงห์กับคุณชายเล็กของที่นี่ด้วย

“คุณชายใหญ่เรียกพวกเรามา มีอะไรเหรอคะ” ป้ากลอยใจ หัวหน้าแม่บ้านประจำคฤหาสน์ถาม

“ทุกคนฟังทางนี้ ที่ฉันเรียกทุกคนมาก็เพื่อจะให้ดูหน้าผู้หญิงคนนี้ไว้ ผู้หญิงคนนี้จะมาเป็นทาสประจำคฤหาสน์นี้ จะให้ทำงานอะไรก็ได้ทุกอย่าง ไม่มีข้อจำกัด  ที่พักของเธอจะไม่อยู่รวมกับพวกเราในคฤหาสน์ แต่จะไปอยู่ที่กระท่อมปลายน้ำ เธอจะต้องมาทำงานก่อนเจ็ดโมงเช้า และกลับหลังตะวันตกดินทุกวัน งานทีผู้หญิงคนนี้ทำ ห้ามทุกคนช่วยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น เก็บข้าวของออกจากที่นี่ไปได้เลย เข้าใจมั้ย” คิมหันต์ประกาศกร้าว

“เข้าใจครับ/ค่ะ” คนงานทุกคนรับคำแล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อนตามเดิม ยกเว้นป้ากลอยใจ กับแก้วใจลูกสาวของเธอ

“คุณต้นทำอย่างนี้ทำไมคะ” ป้ากลอยถาม

“ฉันมีเหตุผลของฉัน ป้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ทำตามที่ฉันบอกก็พอ” คิมหันต์พูดเสียงเรียบ

“แต่คุณเขาเป็นพยาบาลนะคะ จะให้มาทำงานแบบนี้มันจะไม่ดีนะคะ ถือว่าเห็นแก่เครื่องแบบของเธอเถอะค่ะ”ป้ากลอยใจพูด ปรายฟ้าที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยนึกศรัทธาในตัวป้าคนนี้ซะจริง

“ก็ได้ ผมจะเห็นแก่เครื่องแบบพยาบาล เธอ ถอดชุดออก เดี๋ยวนี้” คิมหันต์หันมาสั่งปรายฟ้า

“นี่คุณจะบ้าเหรอ ให้ฉันถอดออกแล้วฉันจะใส่อะไรล่ะ” ปรายฟ้าเถียง

“จะใส่อะไรก็เรื่องของเธอ แต่ห้ามใส่ชุดพยาบาล ป้า ช่วยหาเสื้อผ้าให้ผู้หญิงคนนี้ด้วย ฉันไปล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะมาดูผลงาน” คิมหันต์สั่งก่อนเดินขึ้นห้องไป

“โถ...แม่คุณ ทำไมถึงได้โชคร้ายอย่างนี้นะ” ป้ากลอยใจเวทนา

“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกจ้ะป้า ขอเสื้อผ้าใหม่ให้ฉันด้วยนะจ๊ะ คืนนี้ฉันคงต้องนอนที่นี่ไปก่อน พรุ่งนี้ถึงจะได้ไปทีอยู่ใหม่” ปรายฟ้าบอก

“ดูเธอไม่รู้สึกตื่นเต้น ตกใจกับการมาเป็นทาสของที่นี่เลยนะ เธอมีแผนอะไรรึเปล่า ฉันว่าเธอต้องมีแผนอะไรแน่ๆเลย เธอคิดจะจับคุณต้นใช่มัย” แก้วใจพูด

“ไม่ใช่หรอกจ้ะ ฉันยินดีที่จะเป็นทาสเขา เพื่อช่วยพ่อกับพี่ชายฉันต่างหาก เรื่องมันยาว เอาเป็นว่า ไว้ว่างๆ ฉันจะเล่าให้ฟังนะจ๊ะ คืนนี้ง่วงแล้ว ไปนอนกันเถอะจ้ะ” ปรายฟ้าอธิบาย

“เอาอย่างนั้นก็ได้ เดี๋ยวหนูไปนอนกับยัยแก้วก่อนก็แล้วกันนะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่” ป้ากลอยสรุป

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะป้า” ปรายฟ้ายกมือไหว้ป้ากลอยใจ

“ตามมา” แก้วใจสั่ง ปรายฟ้าคิดว่าแก้วใจคนนี้คงไม่ไว้ใจเธอสักเท่าไหร่ เธอเดินตามแก้วใจไป อยู่ๆ ก็มีมือใหญ่มาปิดปากเธอ แล้วลากตัวเธอมาในที่ลับตาคน

“อื้อ อ่อย อั้น อ๊ะ” ปรายฟ้าพยายามดิ้น และส่งเสียงร้อง

“นี่ผมเอง สิงห์ คุณชายเล็กมีเรื่องจะคุยกับคุณ” นายสิงห์พูด พร้อมปล่อยมือออกจากปากของปรายฟ้า

“มีอะไรคะคุณเล็ก เล่นซะตกอกตกใจหมดเลย”ปรายฟ้าบอก

“คุณต้องระวังตัวให้ดีนะ การไปอยู่ที่กระท่อมปลายน้ำไม่ใช่เรื่องง่าย ที่นั่นไม่มีไฟฟ้า ห้องน้ำก็ไม่มี ทางเดินก็รกมาก อันตรายรอบด้าน ถ้าคุณไม่ไหวก็บอก ผมจะยกเลิกแผนการทั้งหมดแล้วส่งคุณกลับบ้านทันที”เหมันต์มีสีหน้าเป็นกังวลมาก

“ฉันเริ่มแผนแล้ว ฉันก็ต้องสานต่อ ฉันเลิกไม่ได้หรอกค่ะ พ่อกับพี่ชายฉันจะต้องปลอดภัย คุณเล็กไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันรับปากแล้ว ฉันก็ต้องทำให้ได้ ฉันต้องรีบแล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัย ขอตัวนะคะ” ปรายฟ้ายืนยันเจตนา แล้วรีบเดินกลับไป

“นายว่า...เราจะได้พี่สะใภ้เป็นนางพยาบาลแสนสวยคนนี้หรือเปล่าวะ” คุณชายเล็กถามเพื่อนพี่ชาย

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่ว่าที่รู้ๆ เนี่ยนะ ถ้าแผนนี้ไม่สำเร็จ เกิดพี่ชายนายรู้ขึ้นมาล่ะก็ คุณฟ้าเละแน่ๆ” นายสิงห์พูด

“หายไปไหนมาย๊ะ” แก้วใจถามปรายฟ้า

“พอดีว่าฉันมองรอบๆ บ้านเพลินไปหน่อย หันมาอีกทีก็หาเธอไม่เจอแล้ว ฉันก็เลยลองเดินหาดู เลยหลงกันใหญ่เลยจ้ะ ขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้ต้องเสียเวลา” ปรายฟ้ากล่าวขอโทษ

“คราวหน้าคราวหลังก็อย่าเพลินนักล่ะ เดี๋ยวจะหลงอีก คฤหาสน์นี้ไม่ใช่เล็กๆ นะ อ้อ แล้วฉันจะเตือนเธอไว้ให้นะว่าที่กระท่อมปลายน้ำนั่นน่ะ น่ากลัวมาก ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีประปา เหมือนอยู่ในป่ายังไงยังงั้นเลยนะ  ฉันว่าเธอยู่ได้ไม่เกินสามวันหรอก เธอจะต้องมาอ้อนวอนขอร้องคุณต้นให้ปล่อยเธอไป” แก้วใจพูดยาวเหยียด

“ไม่มีทาง ฉันจะไม่มีวันอ้อนวอน หรือขอร้องอะไรจากซาตานนั่นหรอก” ปรายฟ้าพูดกับตัวเองเบาๆ

“อะไร ซาตาน ซานต้าอะไรของเธอ” แก้วใจถาม ในขณะที่เปิดประตูห้อง

“เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไรหรอก นอนเถอะนะ พรุ่งนี้ยังมีอะไรสนุกๆ ทำอีกเยอะ” ปรายฟ้าพูดให้แก้วใจงงเล่นๆ
เธอหารู้ไม่ว่าเมื่อตะวันทอแสงแรกขึ้นมา ปรายฟ้าผู้น่าสงสารจะต้องเจอกับสิ่งใดบ้าง...