วิวาห์วุ่น...ลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 : การแต่งงานที่ไม่ทันตั้งตัว

บทที่1 : การแต่งงานที่ไม่ทันตั้งตัว

                เมื่อการฝึกสอนสิ้นสุดลงวันที่กอแก้วและป้าอุไรรอคอยก็มาถึง วันรับพระราชทานปริญญาบัตรของกอแก้ว กอแก้วทำได้ เธอได้รับเกียรตินิยมอันดับหนึ่งของคณะคุรุศาสตร์

                “ป้าภูมิใจที่สุด ที่แกมีวันนี้นะไอ้แก้ว”ป้าอุไรกอดกอแก้ว

                “ต่อไปนี้ไอ้แก้วคนนี้จะเลี้ยงป้าเองนะจ๊ะ ตอบแทนที่ป้าเลี้ยงแก้วมาตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ได้ป้า ป่านนี้แก้วจะเป็นยังไงก็ไม่รู้”กอแก้วว่า

                “เฮ้ย อย่าไปคิดถึงอดีตเลย เราอยู่กับปัจจุบันก็พอแล้ว วันนี้เราจะไปฉลองที่ไหนกันดีนะแก้ว”ป้าอุไรถาม

                “อืม...ส้มตำหน้าปากซอยดีมั้ยป้า”กอแก้วเสนอ

                “หนูแก้วรับปริญญาทั้งที จะไปกินแค่ส้มตำหน้าปากซอยได้ยังไงกันล่ะ เดี๋ยวงานนี้เสี่ยเลี้ยงเอง วันนี้เสี่ยสั่งปิดภัตตาคารห้าดาว เพื่อฉลองกับหนูโดยเฉพาะเลยนะ”อยู่ๆ เสี่ยเม้งก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ทำเอาป้าอุไรและกอแก้วตกใจ

                “พวกเราไม่รบกวนเสี่ยดีกว่าค่ะ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะจูงมือป้าอุไรเดินหนีเสี่ยเม้ง

                “จะรีบไปไหนล่ะ หนูแก้ว”คนของเสี่ยเม้งเดินมาดักกอแก้วไว้

                “ฉันไม่สะดวกจริงๆ ขอตัวก่อนค่ะ”กอแก้วว่า

                “ไม่มีคำว่าไม่สะดวกสำหรับอั๊วอยู่แล้ว หนูแก้วอยากได้อะไรก็บอกมาเลย เสี่ยจัดให้ได้ทุกอย่าง เอ...หรือว่าอาหารจีนหนูแก้วจะไม่ชอบ งั้นเราไปกินอาหารอิตาเลี่ยนกันมั้ย”เสี่ยเม้งยังตื้อไม่เลิก

                “แต่ฉันว่า....”กอแก้วจะปฏิเสธ

                “อ๊ะๆๆ อย่าลืมนะว่าเมื่อห้าปีที่แล้วหนูตกลงอะไรกับเสี่ยไว้”เสี่ยเม้งเตือนความจำ

                “สัญยงสัญญาอะไรกันไอ้แก้ว”ป้าอุไรสงสัย

                “ไม่มีอะไรหรอกป้า วันนี้แก้วจะไปกินข้าวกับเสี่ยเม้งซักมื้อเพื่อเคลียร์บางอย่างนะป้า ป้ากลับไปก่อนนะ”กอแก้วว่า

                “แต่ว่า...”ป้าอุไรทำท่าจะค้าน

                “แก้วไม่เป็นไรจริงๆ ป้า เชื่อแก้วนะ”กอแก้วพูด ทำให้ป้าอุไรอ่อนลง
                ก่อนที่เสี่ยเม้งจะให้คนไปส่งป้าอุไรที่บ้าน  แล้วพากอแก้วขึ้นรถเบนซ์คันงามไปที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนชื่อดัง

                “เรื่องที่เราคุยกันไว้เมื่อห้าปีที่แล้ว หนูแก้ว...”เสี่ยเม้งยังพูดไม่ทันจบ กอแก้วก็ขัดขึ้นมา

                “ฉันขอโทษค่ะเสี่ย แต่ว่า ฉันอยู่กับเสี่ยไม่ได้จริงๆ”กอแก้วพูดเสียงหนักแน่น จนเสี่ยเม้งโมโห

                “ทำไมล่ะหนูแก้ว หนูแก้วเองก็สัญญากับเสี่ยไว้แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าเรียนจบแล้วหนูแก้วจะยอม...”เสี่ยเม้งเถียง

                “ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่านั่นเป็นคำสัญญา ถ้าเสี่ยจำได้ ฉันบอกว่า ถ้าฉันเรียนจบแล้ว เราค่อยมาคุยกัน ฉันไม่ได้พูดว่าถ้าเรียนจบแล้วฉันจะยอมมาอยู่กับเสี่ยนี่คะ”กอแก้ว่าอย่างถือไพ่เหนือกว่า

                “นี่หนูคิดจะเบี้ยวเสี่ยหรอ คิดใหม่ได้นะ อย่าลืมนะว่าหนูกับป้าหนูอยู่ในกำมือของเสี่ยนะ ถ้าเสี่ยสั่งแบล็กลิสต์หนู ไม่ว่าจะไปทำงานที่ไหนก็ไม่ได้ แล้วหนูก็จะต้องกลับมาอ้อนวอนเสี่ยอยู่ดี เลือกเอาก็แล้วกันนะ”เสี่ยเม้งบังคับ

                “แต่ฉันว่า ฉันคงไม่ไปอยู่กับเสี่ยหรอกค่ะ บอกตรงๆ นะคะ ฉันรับไม่ไหวจริงๆ เสี่ยมีเมียอยู่แล้ว ฉันคงไม่กล้าทำผิดศีลข้อกาเมแน่นอนค่ะ และที่สำคัญที่สุด ฉันกำลังจะแต่งงาน”กอแก้วพูดออกมาในที่สุด

                “ฮ้า หนูแก้วจะแต่งงาน หนูจะแต่งงานกับใคร มันเป็นใคร”เสี่ยเม้งได้ยินเช่นนั้นก็โมโหมาก

                “เขาเป็นผู้ชายในฝันของสาวๆ หลายคนเลยค่ะเสี่ย รูปร่างหน้าตาก็ดี ฐานะก็ไม่เลว การศึกษาก็สูง แถมยังไม่มีเมียเหมือนเสี่ยด้วย”กอแก้วบอกสรรพคุณของผู้ชายที่จะมาเป็นสามีของเธอ

                “อั๊วไม่เชื่อ หนูแก้วต้องการที่จะให้เสี่ยปล่อยหนูแก้วไปใช่มั้ยล่ะ เสี่ยไม่โง่หรอกนะ แน่จริงก็พามาให้เสี่ยดูหน้ามันเดี๋ยวนี้เลยสิ”เสี่ยเม้งฉลาดกว่าที่กอแก้วคิด

                “อ๊ะๆ สงสัยล่ะสิว่าทำไมเสี่ยถึงรู้ ก็ละครที่อาเม่ยดูทุกวัน มันก็มีแบบนี้แหละ ฮ่ะๆๆ”เสี่ยเม้งเหมือนอ่านใจกอแก้วออก

                “ใครว่าล่ะเสี่ย ฉันจะโทรตามเดี๋ยวนี้เลย ไม่เกินสิบนาที ว่าที่สามีของฉันจะมายืนอยู่ตรงหน้าเสี่ยนี่แหละ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะทำท่ากดโทรศัพท์มือถือโทรหาชายหนุ่มปริศนาคนนั้น

                “ฮัลโหล ที่รักคะ คือว่า มีเสี่ยคนหนึ่งเขามาติดแก้วน่ะค่ะ ที่รักช่วยมาจัดการให้แก้วหน่อยนะคะ รีบมานะ ตอนนี้แก้วอยู่ที่ร้าน...”กอแก้วพูดกับโทรศัพท์เสียงเจื้อยแจ้ว ก่อนที่จะกดวางสาย แล้วหันมาบอกกับเสี่ยเม้ง

                “เดี๋ยวฉันไปรอว่าที่สามีก่อนนะคะ อ้อ แล้วก็ขอความเป็นส่วนตัวด้วย”กอแก้วบอกก่อนที่จะเดินออกไป ลูกน้องของเสี่ยเม้งทำท่าจะเดินตามออกไป แต่เสี่ยห้ามไว้

                “ไม่ต้องตาม อั๊วอยากจะรู้ว่าหนูแก้วจะหาใครมาหลอกอั๊ว”เสี่ยเม้งดูท่าทางจะมั่นใจเหลือเกิน

                ด้านกอแก้ว เมื่อเดินออกมาข้างนอกร้านได้ก็มีสีหน้ากังวลอย่างมาก เธอคิดไม่ตกจริงๆ ว่าจะหาใครมาหลอกเสี่ยเม้งได้ เพราะถ้าเป็นคนที่มหาลัย เสี่ยเม้งก็คงจะจัดการได้ไม่ยาก แล้วทีนี้เธอจะไปหาใครมาเป็นหมากตัวสำคัญในแผนหนีเสี่ยของเธอล่ะเนี่ย กอแก้วเดินวนไปวนมาอยู่หน้าร้านเกือบสามนาทีได้

                “เดินวนไปวนมาอยู่ได้คุณครู ไม่เวียนหัวหรือไงครับ”เหมันต์ที่มาเดินเที่ยวอยู่แถวๆ นั้นเห็นเข้าจึงทักขึ้น

                “คุณ!”กอแก้วอุทานด้วยความตกใจระคนดีใจ จับแขนเหมันต์เอาไว้แน่น

                “เป็นอะไรคุณ ทำอย่างกับกลัวว่าผมจะหนีไปไหนอย่างนั้นแหละ”เหมันต์ว่าอย่างกวนๆ

                “ก็ฉันกลัวคุณหนีจริงๆ นี่ คุณ ได้โปรด ถือว่าสงสารผู้หญิงที่กำลังจะถูกบังคับให้ตกเป็นเมียน้อยคนอื่นด้วยความไม่เต็มใจด้วยเถอะนะ”กอแก้วพรั่งพรูออกมาให้เหมันต์ช่วย

                “อะไรคุณ ใจเย็นๆ แล้วค่อยๆ พูด ผมไม่เข้าใจ”เหมันต์บอก

                “คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้....”แล้วกอแก้วก็บอกเหมันต์ให้รับรู้ปัญหาทั้งหมด รวมถึงเรื่องที่เธอโกหกว่าเธอกำลังจะแต่งงานด้วย

                “แล้วคุณจะให้ผมช่วยยังไง...อย่าบอกนะว่าคุณจะให้ผมแกล้งเป็นว่าที่สามีของคุณน่ะ”เหมันต์ถามอย่างตกใจ กอแก้วพยักหน้าอย่างช้าๆ

                “เฮ้ย ได้ไงคุณ ชื่อคุณผมยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ แล้วจะให้มาเป็นคนรักของคุณได้ยังไง ผมทำไม่ได้หรอก”เหมันต์ปฏิเสธ

                “โธ่ คุณคะ ถือว่าสงสารฉันเถอะนะ ถ้าคุณไม่ช่วยฉัน ฉันจะต้องตกนรกทั้งเป็นแน่ๆ เลย คุณไม่เคยรู้สึกว่าอยากขอความช่วยเหลือจากใครเลยหรอคะ ลองนึกถึงสภาพจิตใจฉันตอนนี้สิ”กอแก้วพยายามเกลี้ยกล่อม เหมันต์นึกย้อนไปถึงตอนที่เขาขอร้องให้ปรายฟ้าช่วย แต่ตอนนั้น เขาไม่เชิงขอร้อง แต่เป็นเชิงบังคับมากกว่า

                “แล้วผมจะต้องทำยังไงบ้าง”เหมันต์ยอมแพ้

                “ตกลงว่าคุณจะช่วยฉันใช่มั้ยคะ ขอบคุณอย่างมากเลย ฉันจะไม่ลืมพระคุณของคุณอย่างแน่นอน ฉันจะตอบแทนบุญคุณของคุณให้ดีที่สุดเลยค่ะ”กอแก้วว่า

                “อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องบุญคุณเลยครับ ตอนนี้ผมอยากรู้ว่าจะต้องทำยังไง อ้อ แล้วก็บอกประวัติคุณคร่าวๆ มาด้วย เผื่อเสี่ยนั่นมันถาม ผมจะได้ตอบได้”เหมันต์ว่า

                “อ่อค่ะ คุณก็แค่เข้าไปแนะนำว่าเรากำลังจะแต่งงานกัน ส่วนคบกันที่ไหน ยังไง ก็แล้วแต่คุณเลยค่ะ ประวัติคร่าวๆ ของฉันก็คือ ฉันชื่อกอแก้ว ชื่อจริงนางสาวกนกเนตร สินมาลัย จบคณะคุรุศาสตร์ เป็นครูกำลังจะสอบบรรจุค่ะ ฉันอยู่กับป้าอุไรซึ่งเป็นพี่สาวของพ่อตั้งแต่จำความได้ค่ะ ฉันชอบถ่ายรูป ชอบฟังเพลง ชอบดอกแก้วเจ้าจอมค่ะ เพลงโปรดที่ชอบฟังมากๆเลยก็คือเพลงความทรงจำสีจางค่ะ”กอแก้วร่ายยาว

                “อื้ม...ผมพร้อมแล้ว เราเข้าไปกันเถอะ”เหมันต์ว่า

                “เดี๋ยวค่ะ ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”กอแก้วว่า

                “คุณรู้แล้ว ผมจำได้”เหมันต์ยิ้มตอบแบบกวนๆ จนกอแก้วนึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ แต่ทำอะไรไม่ได้

                “เนี่ยเหรอ ว่าที่สามีของหนูแก้ว เฮอะ...ดูท่าจะเป็นพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ หน้าตาก็ดูไม่จืดสักเท่าไหร่”เสี่ยเม้งพูดขึ้นทันทีที่เหมันต์นั่งเก้าอี้

                “เสี่ยคะ กรุณาให้เกียรติว่าที่สามีของฉันด้วยค่ะ”กอแก้วตำหนิ

                “คนอย่างอาตี๋เนี่ย จะมีเกียรติซักเท่าไหร่กันเชียว”เสี่ยเม้งปรามาส

                “ก็ไม่ค่อยมีสักเท่าไหร่หรอกครับสำหรับคำว่าเกียรติเนี่ย ก็แค่...ต้นตระกูลเป็นเจ้าอยู่ทางเหนือ พ่อแม่เปิดบริษัทอยู่ที่สวิสเซอร์แลนด์ พี่ชายก็ทำธุรกิจอยู่ทั่วประเทศ ส่วนตัวผมเองก็เพิ่งจบปริญญาโทวิทยาศาสตร์สาขาฟิสิกส์นิวเคลียร์ คงไม่มีเกียรติมากเท่าเสี่ยหรอกมั้งครับ”เหมันต์ว่า ความจริงเขาก็ไม่อยากจะอวดตัวเองสักเท่าไหร่หรอก มันผิดวิสัยของเขา แต่เสี่ยจอมหื่นคนนี้ทำให้เขาอยากจะลองดูซักตั้ง

                “เป็นไงคะเสี่ย ว่าที่สามีของฉันพอจะทำให้ฉันไม่ต้องถูกเสี่ยแบล็กลิสต์ได้มั้ยคะ”กอแก้วถาม

                “พูดไปใครก็พูดได้ อั๊วไม่เชื่อที่พวกลื้อพูดหรอกนะ นี่หนูแก้ว ไปจ้างคนแบกข้าวสารมาหลอกเสี่ยหรือเปล่าเนี่ย ดูท่าเหมือนคนไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ ฮ่ะๆๆ”เสี่ยเม้งยังคงมีความคิดเช่นเดิม

                “เรื่องของผมเสี่ยจะไม่เชื่อก็ได้นะครับ แต่ขอให้เสี่ยเชื่อเถอะว่าผมกับแก้ว เรากำลังจะแต่งงานกัน และถ้าเสี่ยยังไม่เลิกยุ่งกับภรรยาของผม ผมก็จะให้เพื่อนผมที่เป็นตำรวจในสังกัดของท่าน....มาช่วยเคลียร์ให้นะครับ”เหมันต์ว่า เสี่ยเม้งหน้าซีดขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อของผู้มีอิทธิพลที่เขาไม่สามารถเข้าร่วมได้

                “แหมเสี่ย พูดแค่นี้ถึงกับหน้าซีดเลยเหรอคะ เอาเป็นว่าเราเคลียร์กันจบแล้วนะคะ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะดึงให้เหมันต์ลุกตาม

                “เดี๋ยว...ไหนๆ ก็จะแต่งงานกันแล้วใช่มั้ย เด็กสมัยนี้คงไม่ถือฤกษ์ถือยามกันหรอกใช่มั้ย คุณนักวิทยาศาสตร์”เสี่ยเม้งถามอย่างเจ้าเล่ห์ เหมันต์รู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง

                “ใช่ครับ ผมถือฤกษ์สะดวก”เหมันต์ว่า

                “ดี...วันนี้หนูแก้วก็เรียนจบแล้ว คนรักกัน จะแต่งงานกันวันจบก็คงไม่แปลกสินะ”เสี่ยเม้งยิ้มร้าย กอแก้วตกใจหันมามองหน้าเหมันต์แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มอ่อนโยน

                “แหมเสี่ย ผมกะว่าจะเซอร์ไพรซ์แก้วเขาซะหน่อย เสี่ยเปิดความลับผมซะหมดเลย”เหมันต์พูดอย่างอายๆ นี่ถ้าไม่ได้เป็นคนอ้อนวอนเขาให้มาเล่นละครฉากนี้ กอแก้วคิดว่าเป็นคนรักของเธอที่กำลังจะขอเธอแต่งงานจริงๆ นะเนี่ย

                “นะ...นี่ลื้อพูดจริงเหรอ”ขนาดเสี่ยเม้งยังเชื่อ

                “ไปกันเลยดีกว่าที่รัก เสี่ยจะไปเป็นพยานความรักของเราก็ได้นะครับ ผมไม่ว่า”เหมันต์พูดจบก็เดินโอบไหล่กอแก้วออกมานอกร้าน

                “อย่าคิดว่าอั๊วจะเชื่อง่ายๆ ถ้ายังไม่เห็นทะเบียนสมรส อั๊วก็ไม่เชื่อเด็ดขาด เฮ้ย ตามไปดูพวกมัน”เสี่ยเม้งสั่งลูกน้อง เหมันต์หันไปมองทางด้านหลังเห็นว่าพวกนั้นยังตามมาก็ทำเป็นกระซิบหยอกล้อกับกอแก้ว

                “พวกมันยังตามมา คุณต้องตัดสินใจแล้วล่ะว่าจะจดทะเบียนกับผม หรือว่าจะไม่จด”เหมันต์กระซิบถามสีหน้ายิ้มแย้ม กอแก้วยิ้มกลับแล้วกระซิบตอบ

                “ฉันต้องถามคุณมากกว่าว่าถ้าคุณจดทะเบียนกับฉัน แฟนคุณจะไม่วีนแตกเหรอคะ”กอแก้วถาม

                “ฮ่ะๆๆ”เหมันต์หัวเราะแทนคำตอบ กอแก้วไม่กล้าถามอะไรต่อเพราะเห็นว่าคนของเสี่ยเดินตามมาติดๆ

             เหมันต์พากอแก้วไปขึ้นรถเฟอรารี่ที่เขาขับมา กอแก้วมองอย่างอึ้งๆ

                “นี่เรื่องที่คุณพูดกับเสี่ยเม้งเป็นเรื่องจริงหรอคะ ฉันนึกว่าคุณแต่งเรื่องขึ้นมาซะอีก”กอแก้วถามหลังจากที่ขับรถออกมาแล้ว

                “ความจริงผมจะโกหกไปก็ได้นะ แต่เห็นหน้าไอ้เสี่ยเม้งนั่นแล้วรู้สึกอยากอวดตัวเองขึ้นมาทันทีเลย”เหมันต์ว่า กอแก้วหัวเราะกับคำพูดของเหมันต์

                “เอ้อ...คุณยังไม่ตอบฉันเลยนะคะ ถ้าคุณมาจดทะเบียนกับฉันแล้วแฟนคุณไม่ว่าหรอ”เหมันต์มองหน้ากอแก้วนิดหนึ่งก่อนจะหันไปมองที่ถนนต่อ

                “แฟนผมเขาแต่งงานไปเมื่อปีที่แล้วนี่เองครับ”เหมันต์ว่า แต่ไม่ได้บอกความจริงไปทั้งหมดว่าน้ำฝนเป็นแค่แฟนเก่า

                “แสดงว่าคุณกำลังอกหักน่ะสิคะ”กอแก้วถามต่อ

                “ผมกำลังหาคนมาดามใจพอดี”เหมันต์หยอกเล่น

                “แล้วทางพ่อแม่ของคุณล่ะคะ ท่านรู้เรื่องแล้วจะไม่ตกใจแย่หรอ”กอแก้วถามต่อ

                “เดี๋ยวคุณก็รู้”เหมันต์พูดแค่นั้นก็เลี้ยวรถเข้ามาที่สำนักงานเขต

                “พร้อมนะ”เหมันต์ถาม กอแก้วพยักหน้า

                “มาทำอะไรครับ”เจ้าหน้าที่ถาม

                “มาจดทะเบียนสมรสครับ/ค่ะ”เหมันต์และกอแก้วตอบพร้อมกัน

                “แหม...พูดพร้อมกันเลยนะครับ เชิญครับๆ”เจ้าหน้าที่แซวก่อนที่จะจัดการจดทะเบียนสมรสให้คนทั้งคู่

                “เรียบร้อยแล้วครับ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นางกนกเนตรจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของนายเหมันต์ กฤษณไกรสรณ์ ขอให้มีความสุขในชีวิตคู่นะครับ”เจ้าหน้าที่อวยพร

                “ขอบคุณครับ/ค่ะ”ทั้งคู่ยิ้มให้กับเจ้าหน้าที่ ก่อนที่จะเดินออกมาหน้าสำนักงานเขต

                “นี่ค่ะเสี่ย เราแต่งงานกันแล้ว หวังว่าสิ่งนี้คงจะยืนยันได้นะคะ”กอแก้วว่า

                “วันนี้อั๊วยอมให้ก่อนก็ได้ แต่มันยังไม่จบแค่นี้แน่ ฮึ่ย พวกเรา กลับ”เสี่ยเม้งเมื่อได้เห็นใบทะเบียนสมรสก็หงุดหงิดเขาไม่คิดว่าคนทั้งคู่จะกล้าทำแบบนี้ ก่อนที่จะเดินนำลูกน้องไปขึ้นรถเบนซ์ขับออกไปอย่างรวดเร็ว

                “ใจหายเหมือนกันนะ”เหมันต์บ่นออกมา

                “ขอโทษนะคะที่ต้องดึงคุณมาเดือดร้อนด้วย ถ้าเรื่องเงียบเมื่อไหร่ ฉันจะรีบหย่าให้คุณทันที”กอแก้วว่า

                “นี่คุณ จดทะเบียนไม่ถึงห้านาที คุณจะหย่ากับผมแล้วเหรอ”เหมันต์รู้สึกเคืองๆ

                “ก็คุณบอกว่าใจหาย ฉันก็คิดว่าคุณอยากจะโสดเหมือนเดิมนี่คะ”กอแก้วว่า

                “แล้วคุณคิดว่าถ้าคุณหย่ากับผมแล้ว คุณจะรอดจากเสี่ยนั่นมั๊ยล่ะ”เหมันต์ถาม

                “ก็ฉันมีสามีแล้ว เขาคงไม่มายุ่งกับฉันอีกหรอกค่ะ”กอแก้วว่า

                “นี่คุณ ผู้ชาย ถ้ามันอยากได้ ไม่ว่าลูกเขาเมียใครมันก็เอาทั้งนั้นแหละ แต่ตอนนี้มันติดอยู่ที่ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามเพราะผมขู่ไว้ แต่ถ้าคุณหย่าเมื่อไหร่ คุณเสร็จมันแน่”เหมันต์ว่า กอแก้วมีสีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัด

                “ถ้าคุณหนักใจ เราก็แยกกันอยู่ไปก่อนก็ได้ แล้วถ้าไอ้เสี่ยนั่นมันตามรังควานคุณอีก เราค่อยหาวิธีแก้กันอีกรอบ ตอนนี้ผมกลับบ้านได้รึยังครับ ผมเริ่มหิวข้าวแล้ว”เหมันต์ถาม กอแก้วมองนาฬิกา เป็นเวลาเกือบสี่โมงแล้ว เธอเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเหมือนกัน

                “ก็ได้ค่ะ ไว้เราค่อยคิดกันอีกที ฉันก็หิวแล้วเหมือนกัน”กอแก้วว่า ก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกันกลับบ้าน

                “กลับมาแล้วจ้า”กอแก้วตะโกนบอก แต่ไร้วี่แววของป้าอุไร กอแก้วรู้สึกใจคอไม่ดี รีบวิ่งขึ้นไปดูบนบ้าน สภาพที่เห็นทำเอากอแก้วแทบช็อก  ป้าอุไรนอนหมดสติอยู่ที่ตีนบันได...