วิวาห์วุ่น...ลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #15 : บทที่14 : นักเรียนเจ้าเล่ห์

บทที่14 : นักเรียนเจ้าเล่ห์

                “อาเล็กมาช่วยครูแก้วสอนพวกเราว่ายน้ำเหรอคะ”ปลายฝนพูดดักคอ

                “แหม รู้ได้ไงเนี่ย หลานใครเนี่ยเก่งเหมือนอาเลยเนอะ”เหมันต์ว่า

                “ผมว่าเราไปเปลี่ยนชุดกันดีกว่านะครับ”ต้นหนาวว่า

                “คุณมีชุดว่ายน้ำรึเปล่า”เหมันต์ถาม

                “จะมีได้ยังไงล่ะ คุณไม่ได้บอกนี่ว่าจะให้มาว่ายน้ำด้วยน่ะ”กอแก้วว่า

                “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเอาชุดว่ายน้ำของคุณแม่ก็ได้ ยังมีที่ไม่ได้ใส่ตั้งเยอะ เนอะหนาว”ปลายฝนว่า ก่อนที่จะเดินเข้าไปขอคุณแม่ให้เรียบร้อย ซึ่งคราวนี้คิมหันต์ไม่เพียงจะไม่ขัดขวาง แต่กลับช่วยเลือกอีกต่างหาก

                “ได้แล้วจ้ะ น่าจะใส่ได้นะ”ปรายฟ้าเดินเอาชุดว่ายน้ำแบบวันพีชมาให้กอแก้ว

                “แก้วใส่ชุดนี้ลงน้ำไม่ได้เหรอคะ แก้วอาย”กอแก้วบอกอย่างเขินๆ

                “ไม่ต้องอายหรอกจ้ะ อยู่ในน้ำก็ไม่เห็นแล้ว”ปรายฟ้าว่าอย่างขำๆ ก่อนจะเดินกลับไปดูหนังกับสามีต่อ

                “เอาหน่าคุณ เพื่อหลานๆ ใส่ๆ ไปเถอะ มันก็คงไม่มีอะไรที่น่ามองสักเท่าไหร่หรอก ทุกวันนี้คุณก็เหมือนยืนหันหลังให้ผมอยู่แล้ว”กอแก้วได้ฟังก็ปรี๊ดขึ้นมา แต่ต้องเก็บอารมณ์ไว้ ไม่อยากทำอะไรรุนแรงต่อหน้าเด็ก

                “ฝากไว้ก่อนนะคุณเล็ก ฮึ่ย”พูดจบก็ไปเปลี่ยนชุด

                “เอ้าเด็กๆ ไปเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำกันเถอะ เดี๋ยวคุณครูจะไม่ยอมสอนเอานะ”เหมันต์กับเด็กๆต่างหัวเราะให้กันอย่างสนุกสนาน

                “ดีนะที่เจ้าเล็กเลือกผู้หญิงที่เข้ากับลูกของเราได้ ไม่อย่างนั้นเจ้าเล็กคงเครียดตายเลย”อยู่ๆ คิมหันต์ก็พูดขึ้น ปรายฟ้าเลยอธิบายกลับ

                “อาจจะเป็นเพราะว่าเขาสองคนเป็นเนื้อคู่กันก็ได้นะคะ”ปรายฟ้าว่า

                “ไม่มั้ง อาจจะเป็นเพราะว่ากอแก้วเป็นครู เลยรู้วิธีเข้าหาเด็ก ให้เด็กไม่งอแงก็ได้ ”คิมหันต์ไม่เห็นด้วย

                “อันนั้นมันก็มีส่วน แต่อาจจะเป็นเพราะลูกเราเห็นว่าสองคนนั้นเขารักกันจริงๆ ก็ได้นะคะ”ปรายฟ้าว่า

                “แต่คนเรามันจะรักกันเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ นี่ยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำนะ”คิมหันต์ว่า

                “แล้วคุณรักฉันตอนไหนคะ ถึงเดือนรึเปล่า แต่ฉันรักคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันที่โรงพยาบาลแล้ว แล้วอย่างนี้คุณยังจะคิดว่าความรักต้องใช้เวลาอีกเหรอคะ”ปรายฟ้าพูดอย่างอนๆ

                “โอเคๆ ผมยอมแพ้ ฮ้า ดีใจจังเลยที่คุณรักผมเหมือนที่ผมรักคุณ เรารักกันวันเดียวกันเลยนะรู้มั้ย”คิมหันต์พูดจบก็หอมแก้มภรรยาด้วยความรักใคร่

                ด้านกอแก้วเมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จก็นั่งทำใจอยู่ในห้องน้ำ เธอไม่คิดว่าเธอจะใส่ชุดว่ายน้ำของปรายฟ้าได้พอดีตัว เน้นสัดส่วนไปนิดนึง

                “คุณ เสร็จรึยัง หลานๆ รอคุณอยู่นะ”เหมันต์ตะโกนถาม

                “แป็บนึงสิ ฉันขอทำใจแป็บ”กอแก้วต่อรอง

                “เร็วสิคุณเดี๋ยวเย็นกว่านี้เวลาเล่นน้ำจะไม่สบายเอานะ”เหมันต์ว่า

                “เสร็จแล้วๆ ออกก็ได้ ก็ไม่มีอะไรที่ต้องโชว์อย่างที่คุณบอกนั่นแหละ”กอแก้วสูดหายใจยาวๆ หนึ่งครั้งก่อนจะเปิดประตูออกมา ทำเอาเหมันต์ที่ยืนรออยู่มองตาค้าง

                “เอ้าคุณ ไหนบอกว่ารีบไง ไปสิ เดี๋ยวจะช้าไปมากกว่านี้”กอแก้วว่าก่อนที่จะเดินออกไปที่สระว่ายน้ำก่อน

                “ไป...ไปแล้วจ้า”เหมันต์รู้สึกตัวจึงเดินตามกอแก้วไป

                “เย้ๆๆคุณอากับคุณอาสะใภ้มาแล้ว”ต้นหนาวร้องดีใจ กอแก้วอดแปลกใจไม่ได้ที่สรรพนามของเธอเปลี่ยนไป

                “เรียกคุณครูเหมือนเดิมดีกว่านะคะน้องต้นหนาว ตอนนี้ครูกำลังทำหน้าที่สอนพวกหนูอยู่นะ”กอแก้วว่า

                “ตอนนี้ก็หมดเวลาเรียนแล้วนี่คะ เรียกอาสะใภ้ได้”ปลายฝนพูดอย่างรู้ทัน

                “เอาละครับ ไม่ว่าจะเรียกอะไรก็ช่าง ตอนนี้ลงน้ำกันก่อนดีกว่าเนอะ อยากเล่นจะแย่อยู่แล้ว”พูดจบ เหมันต์ก็หิ้วปีกหลานโยนลงน้ำ กอแก้วเห็นก็ตกใจ

                “คุณเล็กทำอะไรน่ะ หลานว่ายน้ำไม่เป็นนะ จับโยนแบบนั้นเดี๋ยวก็จมพอดี”กอแก้วรีบจะกระโดดไปช่วย แต่เหมันต์รั้งไว้

                “เดี๋ยวคุณก็ดูเองก็แล้วกัน”เหมันต์ว่า ก่อนที่เจ้าตัวดีทั้งสองจะโผล่พ้นน้ำชึ้นมาก่อนที่จะเล่นกันอย่างสนุกสนานทำเอากอแก้วงงเป็นไก่ตาแตกเลย

                “คุณอากับคุณอาสะใภ้รีบลงมาสอนพวกเราว่ายน้ำสิคะ พวกเรารออยู่”ปลายฝนว่า

                “หนูก็ว่ายกันเป็นแล้วนี่คะ มาหลอกครูทำไมเนี่ย”กอแก้วรู้สึกงอนนิดๆ

                “ก็หนูอยากให้ครูสอนท่ากรรเชียงนี่คะ พวกเรายังว่ายไม่ได้เลย ใช่มั้ยหนาว”ปลายฝนหันไปหาพรรคพวก

                “ใช่ครับ เราว่ายท่ากรรเชียงยังไม่ค่อยได้เลย คุณครูกอแก้วช่วยสอนให้พวกเราหน่อยนะครับ”ต้นหนาวสำทับ

                “เห็นมั้ยคุณ เด็กมันไม่ได้โกหกคุณสักหน่อย แค่พูดไม่หมดก็เท่านั้นเอง”เหมันต์ช่วยเกลี้ยกล่อม

                “เจ้าเล่ห์ทั้งอาทั้งหลานเลยนะเนี่ย สงสัยหลานๆ อยู่กับคุณมากแน่ๆ เลย”กอแก้วว่า

                “คุณรู้ได้ไงเนี่ย”เหมันต์ทำท่าตกใจสุดขีด กอแก้วเห็นแล้วก็ขำ

                “คุณอาเล็กครับ พาคุณอาสะใภ้ลงมาเร็วๆ เถอะครับ พวกเราเริ่มหนาวแล้วนะ”ต้นหนาวว่า

                “ได้ครับ อาจะพาลงไปเดี๋ยวนี้แหละ”พูดจบเหมันต์ก็ช้อนร่างบางโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะกระโดดลงสระไปพร้อมๆ กัน

                “ไอ้คุณเล็กบ้า ทำอะไรเนี่ย ถ้าฉันสำลักน้ำขึ้นมาจะทำยังไงฮะ”กอแก้วแหว

                “ผมก็จะผายปอดช่วยคุณไง”เหมันต์ตอบหน้าตาย

                “อีตาบ้า พูดอะไร อายเด็กบ้างสิ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะผละจากเหมันต์ไปสอนเด็กๆ ว่ายน้ำ โชคดีที่ตอนเด็กๆ เธอเคยไปช่วยครูสอนว่ายน้ำที่โรงเรียนจึงพอมีความรู้อยู่บ้าง

                “ขอบคุณคุณอาสะใภ้มากๆ เลยครับที่สอน ตอนนี้พวกเราว่ายท่ากรรเชียงเป็นแล้ว คุณอาสะใภ้เล่นน้ำได้ตามสบายเลยนะครับ พวกเราขอตัวไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ก่อน ท่านกวักมือเรียกแล้วน่ะครับ”ต้นหนาวว่า ก่อนที่เด็กๆ ทั้งสองจะรีบว่ายขึ้นฝั่งไป กอแก้วจะขึ้นบ้างแต่ถูกเหมันต์รั้งตัวไว้

                “ไหนๆ ก็ลงมาแล้ว เล่นน้ำกับผมหน่อยนะ”เหมันต์โอบกอดกอแก้วจากทางด้านหลัง

                “จะบ้าเหรอคุณ ฉันลงน้ำก็เพราะจะสอนเด็กๆ แต่ตอนนี้พวกเขาไม่อยู่แล้ว หน้าที่ฉันก็หมดแล้ว ฉันจะขึ้น”กอแก้วว่า

                “แต่พี่ต้นกำลังดูพวกเราอยู่นะ คุณอยากให้พี่ต้นจับได้เหรอว่าเราโกหกพวกเขาน่ะ พี่ผมเกลียดคนโกหกแค่ไหนคุณไม่รู้หรอก ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวคุณไปถามคุณฟ้าดูก็ได้ ว่าเวลาที่พี่ผมโกรธเป็นยังไง”เหมันต์เอาคิมหันต์มาเป็นข้ออ้าง

                “ก็ได้ๆ เล่นแป็บเดียวนะ”กอแก้วต่อรอง

                “ไม่นานหรอก”เหมันต์พูดยิ้มๆ แต่ที่กอแก้วรู้สึกขัดก็คือแววตาเจ้าเล่ห์แปลกของเขาที่เธอก็ไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง

                “เรามาแข่งดำน้ำกัน”เหมันต์ว่า

                “เรื่องนี้จิ๊บๆ”กอแก้วมั่นใจว่าเธอก็ดำน้ำได้นานพอควร

                “กติกามีอยู่ข้อเดียว ใครโผล่ขึ้นมาก่อนแพ้ และต้องทำตามคำสั่งของผู้ชนะอย่างไม่มีข้อแม้”เหมันต์ว่า

                “นั่นไง ว่าแล้วว่าจะต้องมีแผน แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมแพ้ไม่มีทาง เริ่มเลยก็แล้วกัน”พูดจบกอแก้วก็จับหัวของเหมันต์กดลงน้ำไปพร้อมกับเธอ

                “เฮ้ย”เหมันต์พูดได้แค่นั้น ร่างของทั้งสองก็ดำดิ่งสู่ก้นสระเหมันต์สำลักน้ำเข้าไป แต่ก็พยายามดำน้ำต่อ หลังจากที่ต่อสู่กันทางสายตาเกือบนาที เหมันต์ก็ตัดสินใจบางอย่างก่อนที่จะขยับตัวเข้าหากอแก้ว แล้วประกบปากของเขาเข้ากับปากของเธอ ก่อนจะพ่นอากาศทั้งหมดที่มีให้เธอแล้วดันตัวเองขึ้นมาจากน้ำ

                “เฮือกกกกกก”เหมันต์โผล่ขึ้นมาหาอากาศหายใจ ก่อนที่กอแก้วจะตามขึ้นมา

                “คุณทำอะไรของคุณเนี่ย ทำแบบนี้ทำไม”กอแก้วถามอย่างไม่เข้าใจ

                “ก็ผมเห็นว่าคุณเริ่มไม่ไหวแล้ว แต่คุณก็ยังไม่ยอมขึ้นมา ผมรู้ว่าคุณไม่อยากแพ้ ผมก็เลยแพ้เองไง มีอะไรจะให้ผู้แพ้คนนี้ทำก็บอกมาเลยนะครับ”เหมันต์ลอยตัวพูด

                “ใครบอกว่าคุณแพ้ อากาศที่อยู่ในตัวฉันเป็นของคุณ เพราะฉะนั่นคุณเป็นคนชนะต่างหาก ไม่ใช่ฉัน”กอแก้วพูดอย่างจริงจัง

                 “คุณพูดเองนะว่าผมเป็นผู้ชนะน่ะ ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ”เหมันต์ถามย้ำ

                “แน่ใจ ฉันไม่ใช่คนขี้โกงนะย๊ะ”กอแก้วว่า โดยไม่ได้คิดหน้าคิดหลังกับคำตอบที่พูดออกไปเลย

                “ห้ามโกรธผมนะ”เหมันต์ว่า ก่อนที่จะโน้มหน้าลงมาประทับรอยจุมพิตอันหวานซึ้งลงบนริมฝีปากของสาวห้าวอย่างกอแก้ว หญิงสาวทำอะไรไม่ถูก รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ยังไงไม่รู้ ทำได้เพียงใช้มือทั้งสองข้างโอบต้นคอของคนตรงหน้าไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองร่วงลงไปในน้ำ เพราะตอนนี้แม้แต่แรงจะพยุงตัวในน้ำเธอยังไม่มีเลย อีกมุมหนึ่งของคฤหาสน์หลังนี้มีสายตาของคนคู่หนึ่งจับจ้องอยู่

                “เขาสองคนรักกันจริงๆ แล้วสินะ”คิมหันต์มองภาพของคนทั้งคู่ที่กำลังสวีทกันอย่างยอมจำนนในคำตอบ

                “คุณต้นแน่ใจได้ยังไงคะ”ปรายฟ้าที่ห่วงกอแก้วถามเพื่อความแน่ใจ

                “ผมรู้ดี ครอบครัวเรา ผมหมายถึงผมกับเจ้าเล็กถูกทั้งคุณพ่อคุณแม่พูดสอนกรอกหูตลอดเวลาตั้งแต่เล็กจนโตว่าเราต้องให้เกียรติผู้หญิงทุกคน จะทำแบบนี้ได้ก็ต่อเมื่อเป็นคนที่เรารักจริงๆ เท่านั้น และผมก็พอจะรู้ว่าที่เขาสองคนแต่งงานกัน ไม่ใช่เพราะเจ้าเล็กมันทำลายชื่อเสียงของกอแก้วหรอก ผมเพียงรอแค่ว่าเมื่อไหร่มันจะเดินมาสารภาพกับผมแล้วก็พ่อกับแม่ดีๆ”คิมหันต์บอกออกมา ทำเอาปรายฟ้าตกใจ

                “นี่คุณรู้เหรอคะ”ปรายฟ้าถาม

                “หมายความว่าไง นี่อย่าบอกนะว่าคุณรู้เรื่องนี้แล้วปิดบังผมน่ะ”คิมหันต์จ้องหน้าภรรยาอย่างเอาเรื่อง

                “เอ่อ คือว่า ฟ้า...”ไม่ทันที่ปรายฟ้าจะได้อธิบาย เธอก็รู้สึกมึนหัว แล้วเซไปปะทะคิมหันต์ เขาตกใจรีบประคองภรรยาไว้ ลืมเรื่องที่ค้างคาใจไปโดยสิ้นเชิง

                “ผมว่าคุณไม่สบายนะ ไปพักผ่อนก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมจะโทรตามไอ้หมอให้ขึ้นมาดูคุณ”คิมหันต์ว่า

                “ไม่ต้องหรอกค่ะ เกรงใจคุณหมอรุจเขา”ปรายฟ้าแย้ง

                “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวให้ไอ้หมอส่งเพื่อนหมอที่ทำงานในเครือโรงพยาบาลมันมาก็แล้วกัน คุณห้ามปฏิเสธนะ”คิมหันต์ต่อรองแกมบังคับ

                “ก็ได้ค่ะ”ปรายฟ้ายอมแต่โดยดี อีกฝากคนสองคนที่กำลังกอดกันอยู่ในน้ำ

                “พะ พอได้แล้วค่ะ”กอแก้วผละออกจากเหมันต์

                “ทำไมล่ะ ก็ผมอยากจะกอดภรรยาแบบนี้นานๆ นี่หน่า”เหมันต์ว่า

                “แต่คุณเล็กคงไม่ลืมว่าเราไม่ได้...”กอแก้วไม่ทันพูดจบเหมันต์ก็เอามือมาปิดปากไว้

                “คุณอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ในเมื่อตอนนี้ทุกคนคิดว่าเราเป็นสามีภรรยากัน เราก็ต้องแสดงให้สมบทบาทหน่อยสิ คุณรู้มั้ย เมื่อกี้พี่ต้นกับคุณฟ้ามองเราอยู่ ถ้าผมไม่ทำอะไรสักอย่าง พี่ต้นก็คงยังไม่ไว้ใจคุณ คิดว่าคุณเป็นทอมอีกแน่ๆ”เหมันต์ว่า ตอนแรกที่เขาจูบเธอ เธอนึกดีใจ คิดว่าเขาอาจจะชอบเธอขึ้นมา แต่พอได้ยินประโยคนี้แล้วทำเอากอแก้วจี๊ด

                “ไอ้บ้า แล้วทำไมไม่ทำอย่างอื่นล่ะ มาจูบฉันทำไม”พูดจบก็ตีแขน วักน้ำใส่เหมันต์ชุดใหญ่ เหมันต์ได้แต่หลบและปัดป้อง

                “ก็ต้องให้มันสมจริงหน่อยสิคุณ พี่ชายผมไม่ใช่คนโง่นะครับถึงดูไม่ออกน่ะ”เหมันต์ว่า เขายังคงกลัวอยู่เลยว่าพี่ชายของเขาจะจับได้

                “แล้วทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ เล่นแบบนี้ฉันตกใจนะ”กอแก้วว่า

                “ผมขอโทษก็แล้วกันนะ เอาเป็นว่าเราสองคนขึ้นจากน้ำเถอะ ดูคุณสิ ปากสั่นไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าหนาวหรือว่า...”เหมันต์ไม่พูดต่อ แต่ก็ทำเอาคนฟังมองตาเขียวปั้ด

                “อย่ามาพูดจาทุเรศนะ ขึ้นก็ขึ้นสิ”กอแก้วพูดจบก็ปีนขึ้นจากสระน้ำแล้วรีบวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่มเพื่อเพิ่มความอบอุ่น

                “รีบไปอาบน้ำเถอะคุณ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”เหมันต์ว่า ก่อนที่ตัวเขาเองจะจามออกมา

                “มาสั่งแต่ฉัน คุณเองนั่นแหละที่ต้องรีบไป จามแล้วเห็นมั้ย”กอแก้วว่า ก่อนที่ทั้งสองจะรีบขึ้นไปอาบน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เหมันต์คงจะไม่ค่อยได้แช่น้ำนานๆ จึงเป็นหวัดเอาง่ายๆ

                “ความจริงผมเป็นคนที่แข็งแรงมากนะ แต่ช่วงนี้คงไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย สุขภาพเลยทรุดโทรม”เหมันต์แก้ตัวเมื่อปรายฟ้าเดินเข้ามาดูอาการในฐานะที่เคยเป็นพยาบาลมาก่อน

                “ทำมาเป็นพูดเก่ง แช่น้ำนานไปแค่เนี้ย ป่วยซะแล้วไอ้น้องชาย”คิมหันต์ที่เดินตามเข้ามาแซว

                “โธ่พี่ต้น อย่าเพิ่งแซวสิครับ คนกำลังป่วยอยู่นะ”เหมันต์ว่า

                “ป่วยแบบนี้เดี๋ยวก็หาย ก็นายมีพยาบาลพิเศษคอยดูแลนี่ ใช่มั้ยกอแก้ว”คิมหันต์หันมาถามกอแก้วซึ่งนั่งอยู่ข้างเตียง

                “คะ...อ๋อค่ะ เดี๋ยวแก้วจะดูแลคุณเล็กให้หายป่วยเร็วๆ ค่ะ จะได้มีแรงไปช่วยคุณต้นทำงาน”กอแก้วว่า

                “ไม่ต้องมีแรงมาช่วยฉันทำงานหรอก แค่มีแรงทำอย่างอื่นดีกว่า เห็นคุณแม่โทรมาบ่นอีกแล้วว่าอยากอุ้มหลานตัวเล็กๆ เธอว่ายังไงล่ะกอแก้ว”สุดท้ายเหมันต์ก็โยนคำถามอันหนักอึ้งมาให้กอแก้วตอบอีกจนได้

                “เอ่อ...คือ...แก้ว แก้วยัง...”กอแก้วไม่รู้จะตอบอะไร โชคดีที่เหมันต์ช่วยเอาไว้ทัน

                “คือว่าช่วงนี้แก้วเขาเพิ่งจะผ่านพ้นวันมามากน่ะครับ ก็เลยคิดว่ายังคงไม่ใช่ช่วงนี้แน่นอนครับพี่ต้น”เหมันต์ชิงตอบแทนกอแก้ว

                “ถ้าอย่างนั้นก็เร็วๆ หน่อยนะเจ้าเล็ก เดี๋ยวถ้าฉันมีก่อนแก แกโดนกดดันอย่างแน่นอน จำได้มั้ยที่แม่บอก ห่างกันสองปี ตั้งสองปีนะเว้ย ฮ่ะๆๆ”คิมหันต์เดินมาตบบ่าห้องชายคนเดียวก่อนที่จะโอบไหล่ปรายฟ้าเดินออกไป ก่อนออกจากห้องเหมือนปรายฟ้าจะแอบส่งสายตามาให้ทั้งเหมันต์และกอแก้วเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง

                “คุณเล็ก เมื่อกี้คุณเห็นสายตาของพี่ฟ้ามั้ย มันหมายความว่ายังไงอ่ะ”กอแก้วร้อนใจเมื่อเห็นสายตาแบบนั้น

                “เห็น แต่ผมไม่รู้ว่าคุณฟ้าจะสื่ออะไรกับเรา เดี๋ยวผมจะลองถามให้ ช่วงนี้คุณก็อย่าเข้าใกล้คุณฟ้ามมากนัก ผมป่วยอยู่แบบนนี้ คงไปช่วยแก้ต่างให้คุณไม่ได้หรอกนะถ้าพี่ต้นจู่โจมแบบเมื่อกี้อีกน่ะ”เหมันต์พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

                “คุณไม่ต้องห่วงหรอก ช่วงนี้ฉันก็อยู่กับเด็กๆ สอนหนังสือทั้งวัน จะมีบ้างก็ตอนที่พี่ฟ้าตามไปทานข้าวแค่นั้นเอง พี่คุณคงไม่หึงขนาดนั้นหรอกมั้ง”กอแก้วว่า

                “น้อยไปสิ พี่ผมน่ะโคตรขึ้หึงเลย ไม่สิ ต้องบอกว่าผู้ชายบ้านนี้ ขี้หึงทุกคน คุณก็ระวังไว้นะ อย่าให้ผมหึงคุณก็แล้วกัน ฮ่ะๆๆๆ”เหมันต์ทำเป็นพูดขู่

                “คุณจะมาหึงอะไรฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย เดี๋ยวฉันไปยกเข้าต้มมาให้กินนะ ป้ากลอยคงทำเสร็จแล้วแหละ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะลุกออกไป เหลือแต่เหมันต์ที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง

                “ใครว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณเป็นของผมต่างหาก เจ้าหญิงกอแก้ว”เหมันต์บอกกับตัวเอง เขาจะไม่ยอมให้กอแก้วต้องหายไปจากเขาอีก เขาจะทำทุกวิถีทางให้เจ้าหญิงรักเขาให้ได้ ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรก็ตาม...