วิวาห์วุ่น...ลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #13 : บทที่12 : การเดินทางที่ต้องเสียน้ำตา

บทที่12 : การเดินทางที่ต้องเสียน้ำตา

                “ทำไมล่ะคุณ ขึ้นเครื่องไปจะได้ถึงเร็วๆไง”เหมันต์ว่า

                “อย่าให้ฉันขึ้นเครื่องบินเลยนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงไม่ชอบเครื่องบิน ทั้งๆ ที่ไม่ได้กลัวความสูง แต่มันรู้สึกเหมือนใจจะขาดยังไงก็ไม่รู้”กอแก้วว่า เหมันต์เองก็แปลกใจเหมือนกันแต่ก็ยอมตามใจ โดยการขับรถไปเอง

                “ถ้าอย่างนั้นเราขับรถไปเองก็ได้”เหมันต์ว่า

                “แล้วคุณจะไหวเหรอ มันไกลมากนะ”กอแก้วอดเป็นห่วงเหมันต์ไม่ได้

                “ผมไหวอยู่แล้ว หรือถ้าไม่ไหว ผมมีคนขับรถกิตติมศักดิ์มาขับให้”เหมันต์ว่า

                “ใครคะ”กอแก้วสงสัย

                “เดี๋ยวคุณก็รู้เองแหละ แต่ตอนนี้ผมว่า เราไปเก็บเสื้อผ้ากันก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะไม่ทัน”เหมันต์ว่า ก่อนที่จะเดินออกไป กอแก้วจึงเดินตามไป

                หลังจากที่บอกให้คุณนภาพราวและคุณวสันต์รู้แล้ว ทั้งสองก็ออกเดินทางไปเชียงรายทันที

                “เมื่อกี้ผมโทร.หาพี่ต้นแล้ว เขาบอกว่าถ้าขับรถไม่ไหวจะให้คนมารับที่ลำปาง ผมว่าก็โอเคนะ ขับไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ถึง”เหมันต์ว่า ขณะที่ขับรถมาได้สักพัก

                “ฉันทำคุณเดือดร้อนอีกแล้ว”กอแก้วบอกอย่างรู้สึกผิดนิดๆ

                “อย่าคิดมากเลยคุณ ไหนๆ เราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้วนี่ ดีซะอีก เราจะได้แวะถ่ายรูปตามทาง คุณชอบถ่ายรูปไม่ใช่เหรอ ในรถผมมีกล้องอยู่ตัวหนึ่ง คุณหยิบมาถ่ายได้เลยนะ”เหมันต์ว่า

                “นี่คุณพกกล้องติดรถเลยหรอ แสดงว่าคุณก็คงต้องชอบถ่ายรูปเหมือนกันใข่มั้ย ไม่น่าเชื่อนะว่าคนอย่างคุณจะชอบถ่ายรูปด้วย”กอแก้วว่า

                “คนอย่างผมก็มีอารมณ์สุนทรีเหมือนกันนะครับ ผมถ่ายภาพเก่งนะคุณ  คุณจะลองสักรูปมั้ย ผมถ่ายให้”เหมันต์ว่า ก่อนที่จะจอดรถแล้วหันหลังไปคว้ากล้องถ่ายรูปติดมือแล้วลงจากรถ มายืนถ่ายรูปข้างนอก บรรยากาศบริเวณนั้นช่างสวยงามมากนัก เป็นทุ่งดอกไม้สีสันสวยงาม

                “ลงมาเร็วคุณ ผมถ่ายรูปให้”เหมันต์ดึงกอแก้วออกมาจากรถจนได้

                “ไหนคุณว่าจะให้ฉันเป็นคนถ่ายไง”กอแก้วรู้สึกหมั่นไส้ในท่าที่กระดี๊กระด๊าของเขาซะเหลือเกิน

                “ก็ผมถ่ายให้คุณก่อนไง แล้วคุณค่อยถ่ายบ้าง”ว่าแล้วก็กดชัตเตอร์รัวๆ ตอนที่กอแก้วเผลอ

                “นี่คุณ ไม่นับก่อนเหรอ ไม่ทันตั้งตัวเลยนะ”กอแก้วว่า

                “ก็แบบเหม่อๆ เนี่ยแหละ น่ารักดี”เหมันต์ว่า ทำเอากอแก้วรู้สึกเขินขึ้นมาแต่ก็แสดงอาการโกรธกลบเกลื่อน

                “ไม่ต้องถ่ายแล้ว เอามานี่ ฉันถ่ายมั่ง”ว่าแล้วก็แย่งกล้องมาจากเหมันต์ จากนั้นก็ถ่ายภาพวิวทิวทัศน์ที่สวยงามเอาไว้ นานพอสมควรเหมันต์จึงเรียกให้ขึ้นรถแล้วเดินทางต่อไป กอแก้วนั่งดูภาพถ่ายไปเรื่อยๆ มีบางภาพที่เธอแอบถ่ายเหมันต์ตอนที่เหม่อๆ แล้วก็แอบขำออกมาเบาๆ ไม่ให้เจ้าตัวรู้ เลื่อนดูมาจนถึงภาพที่เหมันต์เป็นคนถ่ายเธอบ้าง เป็นภาพของตัวเองที่ดูเป็นธรรมชาติมาก เธอรู้สึกชอบรูปนี้

                “นี่คุณเล็ก แถวบ้านที่เชียงรายของคุณมีร้านอัดรูปรึเปล่าคะ ฉันจะได้เอารูปไปอัด ฉันอยากได้รูปพวกนี้ค่ะ”กอแก้วถาม

                “แถวบ้านผมไม่มีหรอกครับ แต่ว่าที่บ้านผมน่ะมี”เหมันต์ว่า

                “บ้านคุณมีห้องอัดรูปด้วยเหรอ”กอแก้วถามอย่างตื่นเต้น

                “ก็ผมชอบถ่ายรูปนี่ มันก็ไม่ผิดใช่มั้ยที่จะมีห้องอัดรูปเป็นของตัวเอง”เหมันต์หันหน้ามาถามอย่างยียวน

                “ไม่ผิดหรอกค่ะ ฉันลืมไปว่าบ้านคุณรวย”กอแก้วว่าอย่างหมั่นไส้

                “ไม่เอาหน่าคุณ อย่าประชดผมได้มั้ย”เหมันต์ว่าอย่างหงุดหงิด

                “ก็ได้ค่ะ ฉันจะนั่งนิ่งๆ จนกว่าจะถึงเชียงรายเลย”กอแก้วว่า ก่อนที่จะเงียบไปตลอดทางอย่างที่บอกจริงๆ เพราะเธอหลับ

                “ที่เงียบนี่เพราะหลับสินะ ฮ่ะๆๆ”เหมันต์มองคนที่นั่งข้างๆ อย่างเอ็นดู เจ้าหญิงน้อยของเขา

                เมื่อถึงที่ลำปางเหมันต์รู้สึกเหนื่อยและเพลียจากการขับรถจึงโทรไปหาพี่ชายให้ส่งคนมารับที่ปั๊มน้ำมัน ก่อนที่เขาจะปลุกกอแก้วให้ตื่นเพื่อไปเข้าห้องน้ำและซื้อของกินรองท้อง

                “กอแก้ว...แก้ว คุณแก้วตื่นเถอะครับ ไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วไปหาอะไรกินกัน รอคนรถมารับ ผมขับรถไม่ไหวแล้ว”เหมันต์ปลุกกอแก้วให้ตื่น

                “อืม...ถึงไหนแล้วคะเนี่ย”กอแก้วถาม

                “ลำปางครับ ลงมาเถอะครับ เดี๋ยวคนรถก็มารับแล้ว คุณจะซื้อของหรือเปล่า ผมจะได้เข้าไปรอที่ร้าน

                “ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันยังไม่หิว”กอแก้วพูดไม่ทันจบท้องก็ร้องดังโครกคราก

                “คุณไม่หิว แต่กระเพาะคุณมันหิวนะ รีบไปเถอะ เดี่ยวผมรอ”เหมันต์ว่า ก่อนที่จะดึงกอแก้วให้ลุกขึ้นแล้วพาไปส่งที่หน้าห้องน้ำ

                “นี่คุณ ไม่ต้องมาส่งฉันถึงหน้าห้องน้ำก็ได้นะ ฉันเดินเองได้ ไม่หลงหรอก”กอแก้วว่าเสียงงอนๆ

                “ไม่ได้สิ ผมพาภรรยามาฮันนีมูนทั้งทีนะคุณ ก็ต้องดูแลกันหน่อย” เหมันต์แซว

                “ถ้าคุณไม่เต็มใจทำก็ไม่ต้อง ฉันไม่ใช่คนพิการที่จะต้องให้คนอื่นมาดูแลแบบนี้ ปล่อย”กอแก้วพูดจบก็สะบัดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปทันที

                “ใครบอกว่าผมไม่เต็มใจล่ะ เจ้าหญิงของผม”เหมันต์พูดไปยิ้มไป กอแก้วคงงอนเขาอีกแน่ เขาต้องหาวิธีเตรียมรับมือกับภรรยาสาวให้ได้

                หลังจากที่จัดการุระเสร็จสับ ทั้งเหมันต์และกอแก้วก็เข้ามาดูของว่างรองท้องกันก่อน

                “นี่คุณ เลือกได้หรือยังว่าจะกินอะไร”เหมันต์ถามกอแก้ว

                “ยัง รอแป็บ”กอแก้วพูดเสียงห้วน

                “เอาอีกแล้วๆ คุณนี่ก็ขี้งอนเหมือนกันนะเนี่ย ยังไม่หายงอนผมอีกหรอครับ”เหมันต์ถาม

                “ฉันก็เป็นของฉันอยู่แบบนี้ ใครจะทำไม เอ้า ได้แล้ว ไปจ่ายตังค์แล้วจะได้ไปรอคนมารับ”กอแก้วว่า เหมันต์มองกอแก้วอย่างยิ้มๆ ก่อนที่จะเดินไปจ่ายเงินที่เค้าน์เตอร์

                “...เจ็บกว่าการไม่มีความหวัง ก็คือการไม่ลืมความหลังเท้าก้าวเดินไป  แต่หัวใจหยุดตรงนั้น เธอรู้ไหมการคิดถึง  คนที่ไม่มีทางพบกันนั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน...”เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของเหมันต์ดังขึ้นใกล้ๆ กับกอแก้ว เธอมองหาแล้วเห็นว่าเหมันต์ลืมโทรศัพท์ไว้จึงหยิบขึ้นมาดู

                “ทำอะไรน่ะ”เสียงดุของเหมันต์ทำเอากอแก้วสะดุ้งเล็กน้อย

                “เปล่า ก็แค่รำคาญเสียงโทรศัพท์ของคุณเลยจะปิดเสียง คุณมาก็ดีแล้ว มีคนโทรหาคุณน่ะ”กอแก้วยื่นโทรศัพท์ให้โดยไม่ทันได้ดูว่าใครโทรมา

                “ฮัลโหล ว่าไง อืมๆ ได้ๆ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจะดูแลให้ แค่นี้นะ”เหมันต์คุยกับปลายสายอยู่สักพักก็วางไป

                “คุยกับใครเหรอ”กอแก้วถามด้วยความอยากรู้

                “คุยกับเพื่อนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”เหมันต์พูดอย่างปัดๆ

                “ไม่มีแล้วทำไมดูท่าทางคุณแปลกๆ”กอแก้วสงสัย

                “คุณนี่จับผิดผมจัง อย่าบอกนะว่าคุณหึงผม คิดว่าผมคุยกับสาวๆ อยู่น่ะ”เหมันต์เปลี่ยนเป็นจับผิดกอแก้วแทน

                “จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้หึงคุณซะหน่อย ก็แค่อยากรู้เฉยๆ ย่ะ เพื่อนก็เพื่อนสิ ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย”กอแก้วว่า ก่อนที่จะกอดอกหันหน้าไปทางอื่น แต่ก่อนที่จะได้ถกเถียงกันมากกว่านี้คนรถที่คิมหันต์ก็มาถึง

                 “เชิญคุณเหมันต์กับภรรยาไปนั่งที่รถได้เลยครับ กระผมจะเป็นสารถีให้ขอรับ”นายสิงห์เดินเข้ามาหาคนทั้งคู่

                “อ้าว คุณสิงห์ ทำไมเป็นคุณไปได้ล่ะคะ”กอแก้วถามอย่างสงสัย

                “พอดีว่าผมมีบริษัทเล็กๆ อยู่ที่นี่น่ะครับ ว่างๆ ผมก็ไปมาหาสู่กับไอ้ต้นบ่อยๆ ผมว่างพอดีก็เลยมาช่วยเจ้าเล็กขับรถให้น่ะครับ ไม่ต้องเกรงใจนะครับ เชิญครับ”นายสิงห์พูดด้วยความจริงใจ ทำให้กอแก้วรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

                “ขอคุณนะคุณสิงห์”กอแก้วหันไปยิ้มให้กับนายสิงห์

                “อ่ะแฮ่มๆ ไม่ต้องยิ้มหวานขนาดนั้นก็ได้ ผมหวง”เหมันต์ว่า ทำเอานายสิงห์กับกอแก้วมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะ

                “แหม ไม่เคยได้ยินนายเหมันต์พูดคำว่าหวงกับสาวคนไหนเลยนะเนี่ย ขนาดน้ำฝน...เอ่อ ผมว่าเราฟังเพลงกันดีมั้ยครับ”นายสิงห์เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองปากพาซวยเลยเปลี่ยนเรื่อง

                “...เธอ..เคยบอกเอาไว้ จะรักกันจนสิ้นลมหายใจ จะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนแปลง

 แต่วันเวลาได้พาเปลี่ยนหัวใจ ให้คำสัญญาต้องถูกลืมไปเหลือเพียงฉันอยู่ตรงนี้

 เมื่อชีวิตของเธอเลือกอยู่เพื่อวันพรุ่งนี้ แต่ชีวิตของฉันต้องอยู่ด้วยลมหายใจของเมื่อวาน 

...แต่ก่อนยังไงวันนี้ฉันยังคงเหมือนเดิมไม่มีใครมาเพิ่มเติม ทุกอย่างยังคงเหมือนอดีตในวันนั้น

 และแม้วันนี้ เธอนั้นจะไม่รักกันแต่หัวใจฉันคงยังไม่พร้อม...ที่จะก้าวเดินต่อไป...” เสียงเพลงลมหายใจของเมื่อวานดังขึ้น เมื่อเปิดไปได้สักระยะ นายสิงห์ก็รู้ได้ทันทีว่าคิดผิดถนัดที่เปิดเพลงนี้ เมื่อทั้งสีหน้าและแววตาของภรรยาเพื่อนยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

                “เอ้อ เพลงนี้ฟังดูเศร้าๆ นะครับ ผมว่าฟังเพลงอื่นดีกว่า”ว่าแล้วนายสิงห์ก็เปลี่ยนเพลง

                “...ไม่บอกก็รู้ว่าเธอ ไม่มีฉันเหลืออีกแล้วในใจ 

                    เจ็บมันเป็นอย่างไร เข้าใจลึกซึ้งก็วันนี้  

                    ...อยากจะบอกเธอว่ารัก อยากจะฉุดรั้งเธอไว้

                     เพื่อทำทุกอย่าง ที่ตัวฉันทำได้ แต่มันก็สายไปแล้วใช่ไหม...

                   ...ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ 

                    ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน

                     เมื่อคนนั้นเข้ามาทำให้ใจเธอหวั่นไหว 

                    รักเขาช่างง่ายดาย ไม่อาจจะลบภาพเธอจากความทรงจำที่ฝั่งในใจ

                     อยากหยุดเวลาไว้ ไม่อยากให้เธอต้องเจอเขา  

                     ... อยากจะบอกเธอว่ารัก อยากจะฉุดรั้งเธอไว้ 

                    เพื่อทำทุกอย่าง ที่ตัวฉันทำได้ แต่มันก็สายไปแล้วใช่ไหม...”เพลงไม่อาจเปลี่ยนใจ ของเจมส์ เรืองศักดิ์ ที่ยิ่งเล่นไปก็ยิ่งทำให้กอแก้วเศร้าจนน้ำตาไหลออกมาโดยที่เหมันต์ไม่ทันได้สังเกตแต่ตรงตำแหน่งคนขับสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

                “โอ้ย เพลงอะไรก็ไม่รู้ ใครเอาเพลงแบบนี้มาใส่รถวะเนี่ย ไม่ฟังแล้วๆ”นายสิงห์ได้จังหวะก็โวยวายก่อนที่จะปิดเพลงเพื่อให้กอแก้วสบายใจ

                “ฉันเอง ทำไม เพลงก็ออกจะเพราะ มีปัญหาอะไรวะ ทุกทีก็เห็นฟังได้นี่หว่า”เหมันต์หันมาถามคนขับ(เหมันต์นั่งข้างคนขับส่วนกอแก้วนั่งข้างหลัง)

                “ก็ไม่รู้สินะ”นายสิงห์ว่า แต่ส่งสายตาไปข้างหลังให้เหมันต์ดูเอาเอง

                “คุณ เป็นอะไรรึเปล่า”เหมันต์หันหน้าไปถามกอแก้ว

                “เปล่าหรอก ฉันอินกับเพลงไปหน่อยน่ะ ฉันง่วงแล้ว ขอนอนพักก่อนนะ ถึงเมื่อไหร่ก็ปลุกฉันด้วยล่ะ”กอแก้วว่าก่อนที่จะหลับตาลง

                “ไอ้สิงห์เอ๊ย แกทำอะไรของแกเนี่ย ดูสิ เมียฉันงอนไปแล้วเห็นมั้ยเนี่ย”เหมันต์แอบดุนายสิงห์เบาๆ เพราะกลัวกอแก้วจะได้ยิน

                “ก็คนมันไม่รู้นี่หว่าว่ารถแกจะมีแต่เพลงทำร้ายจิตใจแบบนี้อ่ะ”นายสิงห์ว่า

                “เออๆ ช่างมันเหอะ เดี๋ยวฉันเคลียร์เอง”เหมันต์ว่า ก่อนที่จะหลับตาพักบ้าง นายสิงห์มองหน้าเหมันต์กับกอแก้วสลับกันแล้วส่ายหน้ากับความรักของคนทังคู่

                รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาในคฤหาสน์กฤษณไกรสรณ์ คิมหันต์ ปรายฟ้า ปลายฝน ต้นหนาว ป้ากลอยใจ แก้วใจ คุณสมชาย และชาวไร่ทุกคนยืนรอต้อนรับสมาชิกคนใหม่ของที่นี่ด้วยความยินดี

                “คุณ...แก้ว กอแก้วตื่นเถอะ ถึงแล้ว”เหมันต์หันไปสะกิดกอแก้ว

                “ถึงแล้วเหรอคะ”กอแก้วงัวเงียถาม

                “ครับ ถึงแล้ว เราลงไปกันเถอะ ทุกคนรอเราอยู่นะ”เหมันต์ว่า ก่อนที่จะลงจากรถไปเปิดประตูให้ภรรยาสาวลงมา ทันทีที่กอแก้วขาแตะพื้น ปลายฝนกับต้นหนาวก็วิ่งมาหาทันที กอแก้วเลยย่อตัวลงไปหาเด็กทั้งสอง

                “คุณครูจะมาอยู่กับพวกเราใช่มั้ยครับ”ต้นหนาวถามเสียงแจ้ว

                “หนาว เรียกคุณครูไม่ได้แล้วนะ คุณพ่อบอกว่าต้องเรียกว่าคุณอาสะใภ้ถึงจะถูก”ปรายฟ้าว่า ทำเอากอแก้วหน้าแดงขึ้นมา

                “แหมพี่นี่รู้ใจผมจริงๆ เลยนะ”เหมันต์เอ่ยแซว

                “ได้ยังไงล่ะ น้องสะใภ้พี่ทั้งคน ไปทุกคน ไปทานอาหารกันดีกว่า แล้วค่อยมาแนะนำตัวกันนะ”คิมหันต์ว่า ก่อนที่จะเดินนำไป กอแก้วกับปรายฟ้ามองหน้าแล้วยิ้มให้กันอย่างคิดถึง

                หลังจากรับประทานอาหารกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คิมหันต์ก็ให้เหมันต์พากอแก้วมาแนะนำตัวกับคนงานในไร่

                “ทุกคนครับ นี่คือกอแก้วเป็นภรรยาของผมเอง จะมาอยู่ที่นี่ในฐานะครูสอนพิเศษให้กับเจ้าตัวเล็กของเรา และในฐานะ นายหญิงของที่นี่ด้วย”เหมันต์แนะนำกอแก้วเสร็จแล้วก็เข้ามาในบ้านแนะนำตัวกับป้ากลอยและแก้วใจ

                “สวัสดีค่ะ คุณกอแก้ว ป้ากลอยใจนะคะ ส่วนนี่ก็แก้วใจ ลูกสาวป้าเองค่ะ”ป้ากลอยแนะนำ กอแก้วยกมือไหว้ทั้งสองคน

                “อุ๊ย ไม่ต้องไหว้แก้วหรอกจ๊ะ อายุแก้วคงไม่ห่างจากคุณเท่าไหร่ อีกอย่างแก้วเป็นแค่คนใช้”แก้วใจว่า

                “ไม่ได้หรอกค่ะ ถึงจะอายุใกล้เคียงกัน แต่แก้วก็ยังเด็กกว่าอยู่ดี แก้วไหว้ผู้ที่อายุมากกว่าก็ถูกแล้วนี่คะ”กอแก้วว่ายิ้มๆ

                “เอาเป็นว่า เราหยุดเรื่องไหว้กันไว้ก่อน แต่ตอนนี้ เรามาตกลงกันก่อนดีกว่าว่า เราจะทำยังไงกันดี ในเมื่อที่นี่มีแก้วสองคน”คิมหันต์เปิดประเด็น

                “จริงด้วยสิคะ เราจะเรียกแก้วอย่างเดียวก็ไม่ได้ด้วย เดี๋ยวเรียกผิดคน”ปรายฟ้าว่า

                “อืม...เอาย่างนี้สิครับ เราก็เรียกชื่อจริงกันไปเลย จะได้ไม่สับสน”นายสิงห์ออกความเห็น

                “ก็ดีเหมือนกันนะ ทุกคนว่าไงครับ”เหมันต์ถาม

                “ก็ดี ตกลงเอาตามนี้นะทุกคน ตอนนี้ก็แยกย้ายกันได้แล้ว ให้คู่ข้าวใหม่ปลามันได้พักผ่อนกัน เดินทางมาไกล คงจะเหนื่อยน่าดู ดูสิ หน้าตาน้องสะใภ้หมองๆ ยังไงก็ไม่รู้ นี่ถ้าไม่รู้ว่าเดินทางมาไกล นึกว่าแอบไปร้องไห้มานะเนี่ย ดูสิ ตาบวมเชียว”คิมหันต์แซว กอแก้วสะดุ้งนิดๆที่คิมหันต์มองออก

                “เอ้อ...ได้ต้น เรื่องงานที่บริษัทฉันน่ะ มีเรื่องให้แกช่วยหน่อยว่ะ"นายสิงห์ดึงตัวคิมหันต์ให้ออกจากวงสนทนา

                “คุณอาเล็กทำอะไรคุณครูของพวกเราคะ”ปลายฝนแหงนหน้ามองผู้เป็นอา

                “อาไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”เหมันต์นั่งยองๆคุยกับหลานๆ

                “จริงจ้า คุณอาของหนูไม่ได้ทำอะไรครูหรอกนะ คุณพ่อของหนูคงคิดไปเองน่ะ เดี๋ยวคุณครูขอตัวไปพักก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้เรามาเริ่มเรียนกันนะ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกมา

                “แก้ว พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”ปรายฟ้าเดินตามกอแก้วมา

                “มีอะไรคะพี่ฟ้า”กอแก้วถาม

                “แก้วร้องไห้จริงๆ ใช่มั้ย เรื่องอะไร บอกพี่ได้รึเปล่า”ปรายฟ้าถามอย่างเป็นห่วง

                “แก้วร้องจริงค่ะ แต่ว่าที่แก้วร้องเพราะว่าอินกับเพลงที่คุณสิงห์เปิดในรถน่ะค่ะ ไม่เชื่อไปถามคุณสิงห์ได้นะคะ ตอนนี้แก้วเพลียจังค่ะ แก้วขอตัวก่อนนะคะพี่ฟ้า แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะคะ คิดถึงพี่ที่สุด”กอแก้วกอดพี่สาวแล้วรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องพักของตัวเอง
                “เฮ้อ เกือบไปแล้วไอ้แก้วเอ๊ย”กอแก้วไม่อยากให้ปรายฟ้ารู้ว่าเธอร้องไห้เพราะเหมันต์เป็นต้นเหตุ...