วิวาห์วุ่น...ลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่11 : เจ้าหญิงน้อยของพี่เล็ก

บทที่11 : เจ้าหญิงน้อยของพี่เล็ก

                “แกว่าอะไรนะตาเล็ก จะขอแยกห้องนอนก่อนเพราะแกไปทำให้หนูแก้วเขาโกรธ ไอ้ลูกบ้า แล้วอย่างนี้แม่จะได้อุ้มหลานเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย เฮ้อ ไม่ได้ดั่งใจกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะเนี่ย”คุณนภาพราวบ่น

                “เอาหน่าคุณ ไม่นานเกินรอหรอก เดี๋ยวคุณก็ได้อุ้มหลานแล้ว ลูกเราเชื้อดีกันทุกคนฮ่ะๆๆ”คุณวสันต์ว่า

                “ให้มันจริงเถอะคุณ แล้วฉันจะคอยดู”คุณนภาพราวว่า

                “ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปเก็บของไปไว้ที่ห้องรับแขกก่อนนะครับ เดี๋ยวไปช้าเธอจะเหวี่ยงอีก”เหมันต์ว่า

                “เดี๋ยว ไปบอกหนูแก้วด้วยว่าแม่ขอคุยด้วยหน่อย แม่จะไปรอที่ห้องนั่งเล่นนะ”คุณนภาพราวพูดเสียงเรียบ

                “ครับ”เหมันต์รับคำ ก่อนที่จะเดินขึ้นมาบนห้อง

                “เป็นไงบ้างคุณ เรียบร้อยมั้ย”กอแก้วถาม

                “ดูเหมือนจะไม่  แม่เรียกให้คุณไปพบที่ห้องนั่งเล่น”เหมันต์ว่า กอแก้วทำหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเตรียมตัวตอบคำถามของแม่สามี

                “คุณ ให้ผมไปด้วยมั้ย”เหมันต์ถาม

                “ไม่ต้องหรอก คุณเตรียมตัวเก็บของไปเถอะ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะไปหาคุณนภาพราวที่ห้องนั่งเล่น

                “หนูแก้ว นั่งลงก่อนสิจ๊ะ”คุณนภาพราวว่า กอแก้วจึงนั่งลงข้างๆเธอ

                “หนูทะเลาะกับตาเล็กเหรอลูก”คุณนภาพราวถาม

                “เอ่อ เปล่าหรอกค่ะ แต่ว่า แก้วคิดว่า เราสองคนยังรู้จักกันไม่มากพอ แก้วก็เลยอยากจะขอเวลาให้แก้วกับคุณเล็กได้ศึกษากันก่อนน่ะค่ะ แล้วเรื่องอื่นค่อยคุยกัน”กอแก้วว่า

                “แต่แม่อยากมีหลานนี่นา หนูฟ้าก็ไม่ยอมมีหลานให้แม่ซักที ก็มีแต่หนูแก้วเท่านั้นแหละที่แม่จะพึ่งได้ แม่เข้าใจนะหนู ว่าหนูแก้วรู้สึกยังไง แต่ว่า ผู้หญิงเราก็อยากแต่งงานครั้งเดียวในชีวิต และแม่ก็เชื่อว่าตาเล็กจะสามารถทำให้หนูแก้วมีความสุขได้”คุณนภาพราวว่า

                “แก้วทราบค่ะว่าคุณเล็กเป็นผู้ชายที่ดี และแก้วก็เชื่อว่าแก้วจะรักคุณเล็กได้ไม่ยาก แต่ที่แก้วยังไม่สามารถใช้ชีวิตกับคุณเล็กฉันท์สามีภรรยาได้ก็เพราะ…”กอแก้วไม่อยากบอกถึงสาเหตุที่แท้จริงสักเท่าไหร่

                “เพราะหนูแก้วคิดว่า ตาเล็กยังลืมรักครั้งแรกไม่ได้ใช่มั้ยจ๊ะ”คุณนภาพราวถาม

                “คุณแม่ทราบ?”กอแก้วรู้สึกตกใจไม่น้อยที่คุณนภาพราวดูออก

                “ทำไมแม่จะไม่รู้ล่ะ เป็นแม่ เจอผู้ชายมาข่มเหงเรา แถมยังเรียกชื่อคนอื่นทั้งๆ ที่กอดเราอยู่แท้ๆ แม่ก็คงทนไม่ได้เหมือนกัน เอาล่ะ แม่เข้าใจเหตุผลของหนูแล้ว แม่อนุญาตให้เราสองคนแยกกันนอนก่อนก็ได้ แต่แม่ให้เวลาแค่เดือนเดียวนะ ถ้าภายในหนึ่งเดือน ตาเล็กยังไม่สามารถทำให้หนูแก้วมั่นใจได้ว่ามันรักหนูแล้วล่ะก็ แม่จะลงโทษซะให้เข็ด ฝากไปบอกเจ้าลูกชายตัวดีของแม่ด้วยนะจ๊ะ หนูแก้วก็ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวแม่ก็จะไปเอนหลังแล้วเหมือนกัน”คุณนภาพราวว่า

                “ค่ะคุณแม่”กอแก้วรับคำ ก่อนที่จะนำข่าวไปบอกกับเหมันต์

                “อะไรนะ แค่เดือนเดียวเหรอคุณ แล้วนี่ผมจะต้องทำยังไงล่ะเนี่ย”เหมันต์กังวลกับบทลงโทษของมารดาจริงๆ กลัวว่าจะคิดอะไรแผลงๆ อีก ดูอย่างคราวที่แกล้งพี่ชายเขาก็ทำเอาทุกคนหัวใจเกือบจะวาย

                “คุณก็ทำตัวปกตินั่นแหละ เดี๋ยวอีกไม่กี่วัน ฉันก็จะไปสอนหนังสือหลานคุณแล้ว เราก็ต่างคนต่างอยู่ไง”กอแก้วว่า

                “มันไม่อย่างที่คุณคิดน่ะสิ ผมต้องไปช่วยงานพี่ต้นที่เชียงรายเหมือนกัน สรุปแล้ว เราก็ไม่ได้อยู่ห่างกันเลย แล้วที่นั่นยังมีคนจับตาดูเราเพิ่มด้วย”เหมันต์นึกถึงพวกคนงานที่ไร่ที่เป็นสายให้กับแม่ของเขาอีกไม่รู้กี่คน

                “แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ”กอแก้วก็หาทางออกไม่เจอเหมือนกัน

                “คุณไปพูดกับท่านว่ายังไง ทำไมท่านถึงยอม เพราะปกติท่านจะไม่ยอมอะไรง่ายๆ แบบนี้”อยู่ๆ เหมันต์ก็ถามขึ้นมา

                “ก็บอกท่านไปว่า เรายังรู้จักกันไม่มากพอ ก็เลยขอศึกษากันไปก่อน”กอแก้วว่า เธอบอกท่านอย่างนั้นก็จริง แต่สาเหตุที่ท่านยอมมันไม่ใช่ข้อนี้

                “แค่นี้เหรอ ไม่น่าเป็นไปได้ คุณแม่ไม่น่าจะเชื่อเหตุผลที่มีน้ำหนักเบาขนาดนี้”เหมันต์คิดตามหลักนักวิทยาศาสตร์

                “ถ้าคุณอยากรู้มากนักก็ไปถามท่านเองก็แล้วกัน แล้วนี่เก็บของเสร็จรึยังฮะ ฉันง่วงแล้ว จะนอน”กอแก้ววีนใส่ เหมันต์มองอย่างงงๆ

                “เสร็จแล้ว ไล่จัง นี่ห้องผมนะเนี่ย”เหมันต์ว่า

                “งั้นคุณก็อยู่ที่นี่ ฉันไปเอง”กอแก้วว่า

                “เฮ้ย ผมล้อเล่น พักนี้ดูคุณจะหงุดหงิดบ่อยนะ เมนส์ไม่มาหรอคุณ”เหมันต์ถาม

                “ไอ้…คุณเล็ก ถ้าขืนพูดมากอีกล่ะก็ อย่าหาว่าไอ้แก้วไม่เตือนนะ”กอแก้วเริ่มโมโห

                “โอเค ไม่กวนแล้ว ฝันดีนะครับเจ้าหญิงของผม”พูดจบก็หอมแก้มกอแก้วหนึ่งที

                “เชิญ”กอแก้วยืนนิ่งไม่ตอบโต้ และกล่าวคำเชิญให้ออกไปจากห้อง เหมันต์มองด้วยความงุนงง เพราะถ้าเป็นเวลาปกติ เขาคงโดนต่อยท้อง หรือไม่ก็โดนกินหัวไปแล้ว

                “คุณ…เป็นอะไรรึเปล่า”เหมันต์ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

                “ฉันไม่เป็นอะไร คุณกลับไปได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน”กอแก้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

                “ไม่ จนกว่าผมจะรู้ว่าคุณเป็นอะไรกันแน่ คุณไม่เคยนิ่งขนาดนี้”เหมันต์ว่า

                “คุณไม่จำเป็นจะต้องมาสนใจฉันหรอก คุณเหมันต์ กลับไปได้แล้ว”กอแก้วหันหลังให้เหมันต์เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้นอย่างสุดความสามารถ เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเธอเป็นอะไร ปกติแล้วเธอไม่ใช่คนที่ขี้แย อ่อนแอแบบนี้

                “ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ กอแก้ว ถ้าผมไม่สนใจเมียตัวเอง แล้วจะให้ไปสนใจใครที่ไหน กอแก้วบอกผมมาสิว่าคุณเป็นอะไร อย่าทำแบบนี้ ผมรู้สึกไม่ดีเลยนะ”เหมันต์ว่า

                “ฉันไม่ใช่เมียคุณสักหน่อย”กอแก้วตวาด เหมันต์เริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง

                “เพราะผมยังไม่ได้เป็นสามีคุณใช่มั้ย คุณถึงได้พูดแบบนี้  หรือว่าคุณอยากให้ผมเป็นจริงๆ คุณก็ไม่บอกผมตั้งแต่แรกนะคุณแก้ว ผมสนองคุณได้เสมอ”พูดจบเหมันต์ก็รวบตัวกอแก้วมาไว้ในอ้อมกอด และ กระทำการอันอุกอาจและหักหาญน้ำใจกอแก้วอย่างที่เธอเองไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต ขนาดเสี่ยเม้งที่ต้องการตัวเธอยังไม่ทำกับเธอแบบนี้เลย กอแก้วรู้สึกอยากจะย้อนเวลากลับไปจริงๆ เธอจะไม่ขอความช่วยเหลือจากเขาเด็ดขาด กอแก้วได้แต่นิ่ง ไม่ขัดขืน เธอคงทำใจยอมรับไม่ได้ หากคนที่เธอรู้สึกดีด้วยจะทำกับเธอแบบนี้เธอจึงเลือกที่จะไม่รับรู้โดยการทำให้ตัวเองหมดสติไป เหมันต์เห็นดังนั้นถึงกับตกใจ

                “กอแก้ว แก้ว แก้วคุณเป็นอะไร”เหมันต์รีบอุ้มเธอมาวางลงที่เตียงนอน ก่อนที่จะหาผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดตัวให้
                “ผมขอโทษนะ ผมไม่น่าทำกับคุณแบบนี้เลย”เหมันต์เอ่ยคำขอโทษออกมา ทั้งๆ ที่รู้ว่าเจ้าตัวคงไม่ได้ยิน

                “ราตรีสวัสดิ์นะ เจ้าหญิงน้อยของพี่ พี่จะนอนเป็นเพื่อนเธอเอง”ว่าแล้ว เหมันต์ก็นอนลงข้างๆ กอแก้ว ก่อนที่จะเผลอหลับไปในที่สุด

เช้าตรู่ของอีกวัน ร่างของทั้งสองนอนกอดกันแน่นเพราะอุณหภูมิในห้องลดระดับลงเหลือไม่ถึงยี่สิบองศาเนื่องจาเมื่อคืนกอแก้วรู้สึกร้อนจึงปรับอุณหภูมิให้ลดลง

                “หนาวจัง”เสียงของกอแก้วงัวเงียบอก ทำให้เหมันต์ที่เพิ่งรู้สึกตัวขยับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

                “หายหนาวรึยังครับคนดี”เหมันต์กระซิบถาม

                “อื้ม”กอแก้วส่งเสียงออกมาในลำคอ  สักพักกอแก้วถึงรู้สึกตัวว่าไม่ได้นอนในห้องนี้เพียงลำพัง

                “คุณ!!!”กอแก้วลุกขึ้นทันทีที่ตั้งสติได้

                “อะไรคุณ อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมา ผมยังไม่ทันตั้งตัวเลย ดีนะที่ผมไม่ตกเตียง”เหมันต์ว่า

                “คุณมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง ไหนคุณบอกว่าจะไปนอนห้องรับแขกไง”กอแก้วถาม ก่อนที่สติจะนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

                “นี่คุณ…คุณทำอะไรฉันแล้วใช่มั้ย ไอ้บ้า ฮือๆๆ”กอแก้วโวยวายพร้อมกับตรงเข้าทุบตีเหมันต์อย่างเอาเป็นเอาตาย เหมันต์ได้แต่ปล่อยให้กอแก้วทำร้ายร่างกายจนสาแก่ใจ กอแก้วหยุดทุบตีแล้วนั่งลงข้างๆ เขาก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก จนเหมันต์ต้องคว้าตัวเธอมากอดปลอบ

                “ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ คนเก่ง ร้องไห้เดี๋ยวไม่สวยไม่รู้นะ”เหมันต์ปลอบกอแก้วเหมือนตอนเด็กๆ ที่เขาชอบปลอบเธอแบบนี้เมื่อเห็นเธอร้องไห้ แต่คราวนี้ไม่ได้ผล

                “ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”กอแก้วผลักเหมันต์ให้ออกห่าง พร้อมกับพูดเสียงเรียบก่อนที่จะเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า

                “กอแก้ว คุณอย่าทำแบบนี้สิ ผมรู้สึกไม่ดี”เหมันต์ว่า

                “คุณรู้สึกไม่ดีเป็นด้วยเหรอ แล้วคุณเคยรู้สึกผิดบ้างไหมที่ทำกับฉันแบบนี้ ไหนคุณบอกว่าคุณไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ยังพูดไม่ทันจบคุณก็ทำให้ฉันเห็นแล้วว่าคุณไม่รักษาคำพูด”กอแก้วว่า

                “ผมไม่เคยรู้สึกผิด เพราะผมไม่ได้ทำอะไรผิด”เหมันต์ว่าพลางจ้องหน้ากอแก้วนิ่ง

                “นี่คุณยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย”กอแก้วทนไม่ไหวคว้าหมอนมาปาใส่หน้าเหมันต์

                “นี่คุณ หยุดโวยวายได้แล้ว ลองสำรวจตัวเองซักนิดว่ามีอะไรบุบสลายหรือเปล่า ก่อนที่จะตีโพยตีพายแบบนี้”เหมันต์ดุ กอแก้วหยุดกึก ก่อนที่จะสำรวจตัวเอง พบว่าร่างกายของเธอปกติดี

                “ก็แล้วทำไมคุณไม่บอกกับฉันตั้งแต่แรกล่ะ”กอแก้วโยนความผิดไปให้เหมันต์

                “ผมรู้ว่ายังคุณก็ไม่ยอมฟังผมหรอก ผมก็เลยปล่อยตามเลย ผู้หญิงอะไร แรงเยอะชะมัด”เหมันต์ว่ายิ้มๆ เขาไม่ได้โกรธเธอแต่อย่างใด กลับรู้สึกรักมากขึ้นด้วยซ้ำ

                “ก็คุณลองมาเป็นฉันดูบ้างสิ แล้วคุณจะทำแบบฉันเหมือนกันนั่นแหละ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะเดินมานั่งบนเตียงข้างๆเหมันต์

                “ป่านนี้ทุกคนคงรู้แล้วว่าผมไม่ได้ไปนอนที่ห้องรับแขก แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ”เหมันต์ถาม

                “คุณก็บอกไปว่า เราปรับความเข้าใจกันได้แล้ว แค่เนี้ย ง่ายๆ คุณคิดไม่เป็นเหรอ”กอแก้วแขวะ

                “นี่คุณ มันชักจะมากไปแล้วนะ ผมแก่กว่าคุณตั้งหลายปีนะ”เหมันต์ว่า

                “อย่าเอาอายุมาอ้างหน่อยเลยคุณ ฉันไม่เคยเคารพคุณตั้งแต่แรกแล้ว”กอแก้วว่า ก่อนที่จะแลบลิ้นใส่เหมันต์ แล้วจึงวิ่งเข้าห้องน้ำไป เหมันต์ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอ็นดู

                “เจ้าหญิงน้อย ยังไงก็ยังเป็นเด็กในสายตาของพี่เสมอ”เหมันต์พูดกับตัวเอง ก่อนที่จะเดินถือเสื้อผ้าออกมาจากห้อง และพบกับสายตาของคุณนภาพราวกับคุณวสันต์ที่มองมา

                “อรุณสวัสดิ์ครับคุณพ่อ คุณแม่”เหมันต์ทักแก้เก้อ

                “ไหนว่าหนูแก้วขอเวลาแกไง นี่อย่าบอกนะว่าแกรวบรัดเขาอีกแล้วน่ะ”คุณนภาถามเสียงเข้ม

                “เปล่าครับ แต่ว่าตอนนี้เราปรับความเข้าใจกันได้แล้วครับ”เหมันต์ยิ้มให้บุพการีทั้งสอง

                “ก็ดีแล้ว จะได้รีบมีหลานให้แม่แกอุ้มเร็วๆ พ่อฟังแม่แกบ่นทุกวันจนหูชาหมดแล้วเนี่ย”

                “คุณก็พูดเกินไป เอาเป็นว่าถ้าตกลงกันได้แล้ว แม่ก็ดีใจด้วย แต่ยังไงๆ ก็รักษาน้ำใจหนูแก้วเขาบ้าง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่เจ้าหญิงของแก แกก็อย่าไปทำให้เค้าคิดว่าเค้าเป็นตัวแทนของใครก็แล้วกัน ลูกผู้หญิงด้วยกันน่ะดูออกว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน แม่ฝากไว้แค่นี้แหละ”คุณนภาพราวว่า ก่อนจะเดินออกไป

                “นี่ยัยเจ้าหญิงคิดว่า เราเห็นเธอเป็นแค่ตัวแทนของคนอื่นอย่างนั้นหรอ บ้าไปแล้ว เฮอะๆๆ”เหมันต์ขำในความคิดของกอแก้ว ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องนอนของพี่ชาย

                “คุณเล็ก…คุณเล็กคะ”กอแก้วออกมาจากห้องน้ำแล้วไม่เห็นเหมันต์จึงตะโกนเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
                “ไปไหนของเขา ไม่อาบน้ำหรือไง”กอแก้วว่า ก่อนที่จะไปแต่งตัวที่หน้ากระจก ก่อนที่จะหยิบหวีมาแปรงผม แต่เหมันต์ก็มาจับไว้

                “อะไรของคุณเล็กเนี่ย”กอแก้วหันไปมองค้อน เห็นเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว

                “ให้ผมช่วยนะ”เหมันต์บอกเสียงอ่อนโยน จนกอแก้วใจอ่อน ยอมปล่อยมือให้เหมันต์จับแปรงได้ถนัด

                “วันนี้ว่าง่ายดีจัง”เหมันต์ว่า

                “ใครจะไปว่าง่ายเหมือนเจ้าหญิงของคุณกันล่ะ”อยู่ๆ กอแก้วก็หน้างอขึ้นมา

                “ไม่เอาสิคุณ ตอนนี้ผมอยู่กับคุณ คุณก็ต้องเป็นเจ้าหญิงของผมอยู่แล้ว อย่าคิดมากนะ ดูสิ หน้างอเป็นปลาทูแม่กลองแล้ว ยิ้มหน่อยสิคุณ”เหมันต์มองกอแก้วผ่านกระจก กอแก้วมองตอบ ก่อนที่จะยิ้มแกนๆ ให้

                “พอใจหรือยังคะ คุณเหมันต์”กอแก้วแขวะ ก่อนที่จะจับมือเหมันต์ให้หยุดแปรงผม

                “ฉันว่าพอดีกว่านะ ฉันหิวข้าวแล้ว ลงไปข้างล่างกันเถอะ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง เหมันต์ตามาติดๆ

                “อ้าว หนูแก้ว มาทานข้าวเช้าด้วยกันเลยมาลูก วันนี้มีข้าวต้มกุ้งนะจ๊ะ”คุณนภาพราวว่า ก่อนที่จะจูงให้กอแก้วมานั่งข้างเธอ

                “วันนี้หนูว่างรึเปล่าจ๊ะ”คุณนภาถามลูกสะใภ้

                “ว่างค่ะ แก้วไม่ได้ไปไหน ป้าบอกว่าไม่ต้องไปเยี่ยมบ่อยค่ะ”กอแก้วว่า

                “ป้าอุไรท่านก็อยากอุ้มหลานเหมือนกันครับ”เหมันต์พูดเสริม กอแก้วหันไปส่งสายตาดุใส่เหมันต์

                “ก็ดีเลยสิ วันนี้แม่ว่าจะให้พวกเราทั้งคู่เลือกว่าจะไปฮันนีมูนที่ไหนกันดี ไปแล้วต้องเอาหลานกลับมาฝากแม่ให้ได้นะ”คุณนภาพราวว่าพลางหัวเราะกอแก้วกับเหมันต์มองหน้ากันก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอย่างยากลำบาก

                “พ่อว่าเราทานข้าวกันก่อนดีมั้ยแล้วค่อยคุยกัน ดูสิ หน้าตาน่ากินมากเลย”คุณวสันต์รู้ดีว่าลูกชายกับลูกสะใภ้คงยังไม่พร้อมเลยเปลี่ยนเรื่องคุย

                หลังจากที่รับประทานอาหารกันเสร็จแล้ว คุณนภาพราวจึงให้เหมันต์เดินไปหยิบโบชัวร์แนะนำสถานที่ต่างๆ มาให้ที่ห้องนั่งเล่น

                “หนูแก้วอยากไปฮันนีมูนที่ไหนดีจ๊ะ”คุณนภาถาม

                “เอ่อ คือว่า แก้วแล้วแต่คุณเล็กก็ได้ค่ะ”กอแก้วไม่รู้จะไปที่ไหนเลยโยนภาระไปให้เหมันต์

                “ว่ายังไงตาเล็ก จะไปที่ไหน”คุณนภาถามลูกชาย

                “อืม…ผมว่าไปที่รีสอร์ตของคุณฟ้าก็ได้นะครับ แก้วจะได้ไปสอนหนังสือหลานๆ ด้วยเลย จะได้ไม่เบื่อ”เหมันต์ว่า

                “ก็ดีค่ะ ถ้าอย่างนั้นเราไปที่นั่นก็ได้ค่ะ”กอแก้วว่า เพราะดูจากโบชัวร์ที่คุณนภาพราวเอามาให้ดู เหมือนจะเป็นต่างประเทศทั้งนั้นเลย เธอเองไม่ค่อยถูกกับเครื่องบินซะด้วย เหมือนมันมีความรู้สึกอะไรฝังใจ แต่เธอก็อธิบายไม่ได้
                “ก็ได้จ้า ตาเล็ก จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้เรียบร้อยนะ พรุ่งนี้ไปฮันนีมูนกันได้เลย เดี๋ยวแม่โทร.บอกปรายฟ้าให้”คุณนภาว่า ก่อนที่จะเดินออกไป

                “ฉันไม่ขึ้นเครื่องบินนะ”กอแก้วรีบหันมาบอกเหมันต์ทันที เธอกลัวเครื่องบิน กลัวมากเหมือนเครื่องบินเป็นสัญลักษณ์ของความพลัดพรากสำหรับเธอ…