วิวาห์วุ่น...ลุ้นรัก

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่9 : ความรู้สึกที่มาจากใจ?

บทที่9 : ความรู้สึกที่มาจากใจ?

                บรรยากาศของงานเลี้ยงในตอนเย็นนั้นเป็นไปอย่างเรียบง่าย มีเพียงเครือญาติและคนรู้จักของเหมันต์ เพราะญาติของเจ้าสาวที่เหลือเพียงคนเดียวยังอยู่ในห้องไอซียู แต่กอแก้วก็ยังพออุ่นใจได้ เมื่อหมอรุจบอกกับเธอว่าป้าอุไรอาการดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง พรุ่งนี้จะให้ย้ายไปห้องพิเศษได้แล้ว

                “นี่ บ่าวสาว ไปต้อนรับคุณนายเหม่ยหลิงกับเสี่ยเม้งหน่อยสิ มาหน้างานแล้ว”คุณนภาบอกกับคู่บ่าวสาว ทำให้ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนที่จะจูงมือกันไป

                “สวัสดีครับ/ค่ะ”เหมันต์และกอแก้วไหว้ทั้งคู่

                “ไหว้พระเถอะจ้า  เข้าไปดูแขกในงานเถอะ เดี๋ยวเราขอตัวไปนั่งที่โต๊ะเลยก็แล้วกันนะ”คุณนายเหม่ยหลิงว่า ก่อนที่จะควงแขนสามีไป เสี่ยเม้งมองทั้งคู่อย่างไม่สบอารมณ์

                “นี่คุณ เสี่ยเม้งมองเราแปลกๆ แบบนี้ คุณว่ามันจะมีอะไรหรือเปล่าอ่ะ”กอแก้วถามอย่างไม่สบายใจ

                “คุณจะกลัวอะไร ในเมื่อเรามีพวกมากกว่า ทั้งคุณนายเหม่ยหลิง คุณแม่ผม ไหนจะท่านอีก ไม่ต้องกลัวหรอกคุณ”เหมันต์ว่า

                “ฉันไม่ได้กลัว ฉันก็แค่ไม่สบายใจ กลัวว่ามันจะคิดไม่ซื่อ ทำอะไรตุกติกขึ้นมา คุณจะเดือดร้อน”กอแก้วอดห่วงไม่ได้

                “โอ้แม่เจ้า นี่คุณเป็นห่วงผมด้วยหรอเนี่ย หิมะถล่มแน่ๆ เล่ย ฮ่ะๆๆๆ”เหมันต์แหย่ กอแก้วมองตาเขียวปัด

                “ไอ้เล็ก”เสียงของชายหนุ่มที่กอแก้วไม่เคยเห็นหน้าดังขึ้น ทำให้ทั้งเหมันต์และกอแก้วหันกลับไปมอง

                “ว่าไง นายสิงห์”เหมันต์ถาม ทำให้กอแก้วรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายที่หล่อเข้มคนนี้ เป็นคนสนิทอีกคนหนึ่งของเหมันต์

                “น้องอิงจะไปอังกฤษพรุ่งนี้ ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง ฉันขอตัวไปดูก่อนนะ ขอโทษด้วยที่ช่วยงานได้แค่นี้ อย่าว่ากันนะ ไปละ”นายสิงว่า ก่อนที่จะรีบร้อนวิ่งออกไป

                “คุณสิงห์นี่ดูรีบร้อนจังนะคะ สงสัยจะไปง้อแฟน”กอแก้วออกความเห็น

                “นี่คุณไม่รู้อะไรก็อย่าพูดดีกว่านะ”เหมันต์ดุ กอแก้วมองหน้าอย่างขัดใจ แต่ไม่ทันได้พูดอะไร คิมหันต์กับครอบครัวก็เดินเข้ามา

                “พี่ฟ้า วันนี้พี่ฟ้าสวยจังเลยค่ะ”กอแก้วเดินเข้ามับมือปรายฟ้า เหมันต์มองเหล่อย่างขัดใจ

                “ใครว่า วันนี้คนที่สวยที่สุดในงานน่ะคือแก้วต่างหากล่ะ เจ้าสาวก็ต้องสวยที่สุด จริงมั้ยคะเจ้าบ่าว”ปรายฟ้าพยายามให้เหมันต์มาพาตัวกอแก้วออกไป ก่อนที่สามีของเธอจะเขม่นไปมากกว่านี้

                “จริงที่สุดครับ กอแก้วใกล้เวลาขึ้นเวทีแล้ว เรารีบไปเตรียมตัวกันดีกว่านะ”เหมันต์เดินมาจูงกอแก้วไป ก่อนที่คิมหันต์จะหมดความอดทน

                “อะไรของคุณเนี่ย อีกตั้งหลายนาทีกว่าจะได้ขึ้นเวที ตื่นเต้นหรือไงฮะ”กอแก้วถาม

                “เปล่า ก็แค่ไม่อยากเห็นคุณโดนพี่ชายผมจับเหวี่ยงออกมานอกวงโคจร ยิ่งคุณเข้าใกล้คุณฟ้ามากเท่าไหร่ พี่ชายผมก็ยิ่งหวงมากเท่านั้น  ทางที่ดีคุณควรอยู่ห่าง ๆคุณฟ้าไว้ดีกว่า”เหมันต์เตือน

                “นี่คุณจะบ้าเหรอ พี่น้องกันจะให้อยู่ห่างๆ ไม่พูดคุยกันมันเป็นไปได้ยังไง ทำไมคุณไม่บอกพี่ชายคุณไปล่ะว่าฉันไม่ใช่ทอมอ่ะ”กอแก้วว่า

                “ถึงบอกหรือไม่บอก พี่ต้นก็ไม่ไว้ใจคุณอยู่ดีแหละ ก็เล่นไปกอดเมียเขาอย่างนั้น แล้วดูบุคลิกคุณสิ ถ้ามองผ่านๆ ก็เหมือนทอมอยู่เหมือนกันนะ ผมก็สั้น เดินท่าทางก็ห้าว นี่คุณแน่ใจนะว่าคุณเป็นผู้หญิงน่ะ”เหมันต์ชักเริ่มสงสัย

                “ไอ้บ้า ฉันไม่ใช่ทอมเว้ย ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนะ ทำไมใครๆ ถึงชอบมองว่าฉันเป็นทอมกันนักนะ เฮ้อ เซ็ง”กอแก้วบ่นอุบ

                “ก็ท่าทางของเธอมันใช่นี่ ยัยทอม”เหมันต์เขกหัวกอแก้วไปหนึ่งที ทำเอาคนโดนเขกหัวค้อนตาเหลือก

                “ฉันไม่ใช่ทอม”กอแก้วตะโกนใส่หูเหมันต์จนต้องเอามือปิดปากกอแก้วไว้ เพราะกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน

                “เบาๆ สิงคุณ เดี่ยวคนอื่นสงสัยหรอก เสี่ยเม้งก็อยู่ในงานนะคุณอย่าลืมสิ”เหมันต์ดุ กอแก้วหน้าจ๋อย

                “ก็คุณหาว่าฉันเป็นทอมนี่ ฉันไม่ได้เป็นเว้ย”กอแก้วยังมิวายเถียงต่อ

                “โอเคๆ ผมไม่เถียงกับคุณแล้ว เราไปเตรียมตัวกันดีว่าว่าเราจะพูดอะไรให้ทุกคนเชื่อว่าเรารักกัน”เหมันต์ทำหน้าครุ่นคิด แต่กอแก้วเข้าใจว่าเขาเครียดที่ต้องโกหกทุกคน

                “ฉันขอโทษนะคุณเล็ก ที่ต้องทำให้ชีวิตของคุณวุ่นวายแบบนี้”กอแก้วรู้สึกผิด

                “อย่าโทษตัวเองแบบนี้สิ ถ้าผมไม่ช่วยคุณ ผมก็คงเป็นผู้ชายที่แย่มากแน่ๆ ที่จะต้องปล่อยให้คุณไปเผชิญชะตากรรมตามลำพัง ทั้งๆ ที่ผมสามารถช่วยคุณได้ แบบนั้นผมคงรู้สึกผิดมากกว่านะ เอาหน่า อย่าคิดมาก เรามาเตี๊ยมกันดีกว่าว่าจะพูดยังไงให้คนเขาเชื่อ”เหมันต์ว่า

                “ไม่ต้องเตี๊ยมหรอกค่ะ ฉันเชื่อว่าคุณทำได้ พูดอะไรไปคนเขาก็เชื่อหมดนั่นแหละ”กอแก้วว่า ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่เตรียมไว้อยู่ข้างเวที

                “นี่คุณเป็นอะไรอีกเนี่ย ผมตามคุณไม่ทันแล้วนะ”เหมันต์งง

                “ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันพูดจริงๆ ไม่ได้ประชด เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะคุณเล็ก คุณก็คิดซะว่า งานนี้เป็นงานแต่งงานของคุณกับเจ้าหญิงน้อยของคุณ คุณอยากพูดอะไรคุณก็พูดมาเลย”กอแก้วว่า

                “แล้วคุณจะพูดอะไรบ้างล่ะ”เหมันต์ถามกลับ

                “ฉันก็คง…คงจะคิดแทนเจ้าหญิงของคุณให้ว่าถ้าเจ้าหญิงของคุณเป็นเจ้าสาวเขาจะรู้สึกยังไงกับคุณ แบบนี้ดีมั้ย คุณจะได้ไม่ต้องเครียดด้วย”กอแก้วสรุป ก่อนที่หมอรุจจะเดินเข้ามา

                “ได้เวลาแล้วครับเจ้าบ่าวเจ้าสาว”หมอรุจเดินมาตามทั้งสองคนให้ขึ้นเวทีไป เพราะพ่อแม่ของเจ้าบ่าวและญาติฝ่ายเจ้าสาวก็ได้พูดอวยพรกันไปแล้ว เหลือแต่คู่บ่าวสาวที่หายเงียบไปจนพิธีกรจำเป็นอย่างหมอรุจต้องออกตามหา

                “บ่าวสาวของเรามาแล้วครับ ท่านผู้มีเกียรติ แหมไม่รู้ไปนั่งรอกันแถวไหน หากันตั้งนาน”พิธีกรซึ่งกอแก้วไม่รู้ว่าเป็นใครเอ่ยแซว เธออยากจะเถียงใจจะขาดว่าก็อยู่ข้างๆ เวทีเนี่ยแหละ มองไม่เห็นกันเอง เฮอะ

                “เอาล่ะครับ ในเมื่อบ่าวสาวมาถึงกันเรียบร้อยแล้ว ก็อยากจะให้เจ้าบ่าว กล่าวความรู้สึกที่มีต่อเจ้าสาวสักเล็กน้อย ว่าทำไมถึงได้ตัดสินใจแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ครับ”พิธีกรยื่นไมค์มาให้เหมันต์ เขารับมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

                “ทุกคนอาจจะสงสัยนะครับว่าทำไม นายเหมันต์คนนี้อยู่ๆ ถึงได้รีบแต่งงานแบบปุบปับขนาดนี้ หลายคนอาจจะวิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆ นานา อาจจะคิดว่าผมทำเจ้าสาวของผมท้อง แต่ผมขอบอกไว้ ณ โอกาสนี้เลยว่า ไม่ใช่แน่นอนครับ กอแก้วเป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวมาก และผมเองก็กล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า เรารักกันครับ ทุกคนอาจจะไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า อาจจะมองว่าผมตัดสินใจสละโสดเร็วไปหรือเปล่า แต่ผมก็ขอยืนยันครับว่าผมคิดดีแล้ว การตัดสินใจครั้งนี้ของผมถูกต้องอย่างแน่นอน  เพราะเธอคือคนที่ผมเรียกเธอว่า เจ้าหญิง”เหมันต์หยุดพูด เสียงของแขกบางคนฮือฮาขึ้นมา เพราะบางคนที่ได้เห็นสภาพของเหมันต์หลังจากที่รู้ว่าเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาไม่อยู่แล้วเป็นอย่างไร เสี่ยเม้งเองก็เคยมีโอกาสได้ยินคุณนภาพราวมาบ่นกับภรรยาของเขาฟังอยู่บ่อยๆ เรื่องสาเหตุที่ต้องกลับประเทศไทยบ่อยๆ เพราะลูกชายคนเล็กซังกะตาย อะไรประมาณนี้ แต่เสี่ยเม้งก็ไม่คิดว่า กอแก้วจะเป็นผู้หญิงคนนั้น จึงได้แต่จ้องหน้าเหมันต์อย่างจับผิด

                “เจ้าหญิงของผม เป็นรักครั้งแรก และจะเป็นรักครั้งเดียวของผมครับ ผมคิดว่าในเมื่อเราเจอคนที่เรารักและรักเราแล้ว เราก็ไม่จะเป็นที่จะต้องรออะไรอีกแล้ว ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ผมสัญญาว่าจะรักเธอตลอดไป”เหมันต์พูดพร้อมกับมองหน้ากอแก้วและยิ้มให้

                 เสียงโห่ร้องและเสียงปรบมือดังก้องทั่วทั้งงาน  กอแก้วร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ แขกที่มาในงาน คนในครอบครัวรวมทั้งเหมันต์เองก็คิดว่าเธอร้องไห้เพราะซึ้งใจกับคำบอกรักของฝ่ายชาย แต่ใครเลยจะรู้ว่า น้ำตาทุกหยดของเธอหลั่งออกมาเพราะเสียใจที่ได้ยินว่าเขาจะรักแค่เจ้าหญิงของเขาเพียงคนเดียว เธอจะเป็นรักเดียวของเขา กอแก้วได้แต่อิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่เขาเรียกเธอว่าเจ้าหญิง เธออยากจะรู้นักว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจทุกครั้งที่ได้ยินชื่อนี้กัน  กอแก้วร้องไห้ไม่หยุดจนเหมันต์ต้องกอดปลอบพร้อมกับกระซิบเบาๆ

                “นี่คุณ หยุดร้องได้แล้ว แค่นี้คนดูเขาก็เชื่อจะแย่อยู่แล้วว่าเรารักกัน”เหมันต์ว่า กอแก้วได้แต่โกรธอยู่ในใจ นี่เขาไม่รู้อะไรเลยใช่มั้ยเนี่ย  เหมันต์ผละออกจากกอแก้ว แล้วยื่นไมค์ให้

                “ครับ ฟังความรู้สึกจากเจ้าบ่าวไปแล้วนะครับ คราวนี้เรามาฟังความรู้สึกจากเจ้าสาวกันบ้างดีกว่านะครับ เชิญครับ”พิธีกรบอก

                “ก่อนอื่น แก้วต้องขอขอบคุณทุกท่านที่มาเป็นเกียรติในงานนี้นะคะ”กอแก้วพูด พร้อมกับมองไปที่เสี่ยเม้ง เพื่อให้รู้ว่า ทุกคนรู้เห็นว่าเสี่ยเม้งรับรู้แล้วว่าเธอแต่งงานและมีเจ้าของแล้ว

                “ความรักสำหรับแก้ว แก้วก็ไม่ทราบหรอกค่ะว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน แต่ที่แก้วรู้สึกได้ก็คือ คุณเล็กเป็นผู้ชายที่น่ารัก นิสัยดี เป็นสุภาพบุรุษอยู่ด้วยแล้วรู้สึกเย็นใจ แก้วเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะได้เจอผู้ชายที่รักเดียวใจเดียวแบบนี้ ระยะเวลาไม่สามารถพรากความรักของคุณเล็กที่มีต่อเจ้าหญิงไปได้เลย ยี่สิบปีแล้วนะคะเนี่ย เพราะเหตุนี้แหละค่ะที่แก้วตัดสินใจแต่งงานกับคุณเล็ก เพราะแก้วเชื่อว่า ไม่ว่าจะนานแค่ไหนคุณเล็กก็จะไม่มีวันเลิกรักเจ้าหญิงของเขาอย่างแน่นอน และสำหรับแก้วนะคะ  เคยมีคนพูดเอาไว้ว่า จงอย่าแต่งงานกับคนที่เราอยู่ด้วยได้ แต่จงแต่งงานกับคนที่เราขาดไม่ได้ค่ะ แก้วขาดคุณเล็กไม่ได้จริงๆ ค่ะ”กอแก้วพูดจบ เสียงปรบมือก็ดังกึกก้องขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เสี่ยเม้งดูเหมือนจะยอมจำนน กอแก้วเห็นแล้วถึงกับแอบยิ้มด้วยความสะใจเล็กน้อย

                “เป็นข้อความโดนใจสำหรับใครหลายๆ คนที่ยังโสดนะครับ อย่าแต่งงานกับคนที่อยู่ด้วยได้ แต่จงแต่งงานกับคนที่ขาดไม่ได้ เอาล่ะครับ ในลำดับต่อไปก็ขอเชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาว แสดงความรักต่อหน้าสาธารณชนให้ได้เป็นสักขีพยานกันหน่อยครับ”พิธีกรชง เหมันต์กับกอแก้วมองหน้ากันนิ่ง จนเหมันต์ค่อยๆ ก้มหน้าลงมาเหมือนจะหอมแก้ม

                “เธอไปเอาคำคมพวกนี้มาจากไหนเนี่ย”เหมันต์กระซิบถาม

                “คิดเมื่อกี้”กอแก้วตอบเป็นจังหวะที่เหมันต์ผละออกจากอแก้วเล็กน้อยทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่สัมผัสกันเบาๆ กอแก้วหน้าแดง ภาพที่ปรากฏต่อหน้าแขกเหรื่อทั้งหลายคือภาพที่ทั้งคู่จุมพิตกันอย่างน่ารัก จนเหมันต์และกอแก้วต่างเขินกันเอง

                “แหม หวานกันซะขนาดนี้ คงจะมีหลานออกมาให้เราอุ้มกันเร็วๆ นี้แน่นอนเลยครับ”พิธีกรยังแซวไม่หยุด

                “เอาล่ะครับถึงเวลาสำคัญแล้ว นั่นก็คือ เจ้าบ่าวเจ้าสาวต้องตัดเค้กแล้วครับ”พิธีกรพูดจบเค้กแต่งงานที่สวยที่สุดเท่าที่กอแก้วเคยเห็นมาก็มาตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่ กอแก้วและเหมันต์มองหน้ากันนิดหนึ่ง ก่อนที่เหมันต์จะยกข้อศอกขึ้นให้กอแก้วควงกันเดินลงไปยังที่ตัดเค้ก

                “จับมือผมไว้ แล้วก็ค่อยๆ ออกแรงกดกดช้าๆนะคุณ”เหมันต์หันมากระซิบบอก กอแก้วได้แต่ฉีกยิ้มถ่ายรูป มือก็จับเหมันต์ไปเรื่อยๆ จนถึงขั้นสุดท้าย เป็นอันเสร็จพิธีการตัดเค้ก

                “และพิธีการสุดท้ายของคำคืนนี้นั่นก็คือการโยนช่อดอกไม้ของเจ้าสาวครับ ขอเชิญเจ้าสาวถือช่อดอกไม้ขึ้นไปบนเวทีด้วยครับ”พิธีกรบอก กอแก้วหยิบช่อดอกไม้เดินถือขึ้นไปบนเวที

                “ผมจะนับหนึ่งสองสาม คุณกอแก้วโยนได้เลยนะครับ เอ้าสาวๆ ข้างล่างเตรียมตัวกันให้ดีนะครับ เจ้าสาวคนต่อไปอาจเป็นคุณ”พิธีกรว่าก่อนจะเริ่มนับ

                “หนึ่ง สอง สาม”พอนับเสร็จกอแก้วก็โยนไปสุดแรง ผลปรากฏว่าคนที่รับได้นั้นทำเอาคนทั้งงานอึ้งไปตามๆ กัน

                “ไม่น่าเชื่อนะครับว่าเจ้าสาวคนต่อไปจะเป็นคุณหมอปวรุจ เอ้ย ผมหมายถึงจะได้แต่งงานคนต่อไปน่ะครับ ขอแสดงความยินดีล่วงหน้าก็แล้วกันนะครับ”พิธีการเอ่ยจบ กอแก้วก็เดินลงมาหาเหมันต์

                “คุณนี่โยนแม่นนะเนี่ย ผมจะคอยดูว่าพี่หมอรุจจะได้แต่งงานรึเปล่า ฮะๆ”เหมันต์พูดขำๆ

                “อ้าว ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะ หรือว่าหมอรุจเขาเป็น…”กอแก้วไม่อยากจะพูดต่อ

                “ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดหรอกหน่า เอาเป็นว่าตอนนี้หมดหน้าที่เราแล้ว ไปพักผ่อนได้แล้วไป”เหมันต์ว่า

                “อ้าว ไหนตอนแรกว่าจะมีพิธีส่งตัวเข้าหอไง”กอแก้วถามอย่างสงสัย

                “หรือคุณอยากจะเข้าหอกับผมจริงๆ ล่ะ ผมเป็นคนขอแม่เองว่า เดี๋ยวจะเหนื่อยกันมากกว่านี้ก็เลยให้งดไป จะมีแค่เดินไปส่งที่หน้าห้องแล้วก็อวยพรแค่นั้น เพราะญาติฝ่ายเจ้าสาวก็ต้องมาด้วย”เหมันต์บอก กอแก้วก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร

                คู่บ่าวสาวพร้อมกับญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเดินมาถึงหน้าห้องพักของโรงแรม ก่อนที่จะอวนพรให้คู่บ่าวสาว

                “ขอให้ลูกทั้งสองอยู่กันอย่างมีความสุขนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยกันนะ”คุณวสันต์อวยพร

                “ขอให้มีหลานให้แม่ไวๆ นะ”คุณนภาพราวว่า

                “ขอให้ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรนะจ๊ะ”คุณนายเหม่ยหลิงว่า

                “ขอให้เธอทั้งสอง รักกันนานๆ อย่าให้มีใคร หรืออะไรมาพรากเธอได้อีกก็แล้วกัน”เสี่ยเม้งว่า

                “ขอบคุณครับ”เหมันต์ไหว้ขอบคุณ กอแก้วได้แต่ไหว้เสี่ยเม้งอย่างเสียมิได้ โดยที่ทุกคนไม่ทันดั้งเกต

                “เอ้า ไปกันได้แล้วคนแก่ทั้งหลาย เจ้าบ่าวเจ้าสาวเค้าจะพักผ่อน ส่วนเราก็ไปเตรียมตั้งชื่อหลานกันดีกว่านะ”คุณนภาพราวว่าเหมือนเป็นการบังคับกลายๆ ว่า ต้องได้หลานนะ

                “อย่าไปเร่งลูกๆ สิ เดี๋ยวถ้าเค้าจะมาก็มาเองนั่นแหละ ไปเถอะคุณ”คุณวสันต์ว่า พร้อมกับเดินโออบภรรายาไป พร้อมกับคุณนายเหม่ยหลิงกับเสี่ยเม้ง

                “ไปกันหมดแล้ว เราก็เข้าห้องกันเถอะ”เหมันต์ชวน

                “จะบ้าเหรอคุณ อยู่ๆ มาชวนเข้าห้อง คิดอะไรรึเปล่าเนี่ย”กอแก้วระแวง

                “หรือคุณจะอยู่ข้างนอกทั้งคืนก็ตามใจ แต่ว่าคุณจะไปไหนไม่ได้ จนกว่าจะเช้านะตกลงจะเข้ามั้ย”เหมันต์ดุ

                “ก็บอกดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องเสียงเข้มด้วย”กอแก้วบ่น

                “แล้วจะทำอะไรต่อล่ะ”กอแก้วถามอย่างสงสัย

                “ก็ไปอาบน้ำ แล้วก็นอนไงคุณ คุณไม่เหนื่อยหรือไง”เหมันต์ถาม

                “งั้นคุณก็ไปอาบก่อน เดี๋ยวฉันอาบทีหลังเอง”กอแก้วว่า พร้อมกับไปนั่งรอบนเตียง เหมันต์เดินเข้าไปในห้องน้ำ

                “โรงแรมก็ออกจะใหญ่ ทำไมห้องพักถึงมีแค่เตียงกับห้องน้ำล่ะเนี่ย”กอแก้วอดสงสัยไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย ระหว่างที่รอเหมันต์อาบน้ำอยู่ เธอก็พยายามถอดชุดเจ้าสาวที่เธอเป็นคนเลือกเองไปพลางๆ แต่มันติดอยู่ตรงที่มือของเธอไม่สามารถเอื้อมไปปลดตะขอได้ เธอจึงได้แต่นั่งรอจนกว่าเหมันต์จะออกมา

“อ้าวคุณ นี่ผมนึกว่าคุณจะถอดชุดแล้วซะอีก เห็นบ่นว่าหนักแล้วก็อึดอัดไม่ใช่เหรอ”เหมันต์ถามเมื่ออกมาแล้วเห็นกอแก้วยังอยู่ในชุดเจ้าสาว

                “ถ้าฉันถอดได้ฉันถอดไปนานแล้วแหละ ฉันปลดตะขอไม่ได้ คุณช่วยปลดให้หน่อยสิ”กอแก้วว่า เหมันต์มองอย่างขำๆ พร้อมกับส่ายหัวไปมา ก่อนที่จะเดินเข้ามาจับกอแก้วให้หันหลังไป แล้วค่อยๆ ปลดตะขอให้เธอทีละตัวๆ ยิ่งเขาและเธออยู่ใกล้ชิดกันมากเท่าไหร่ ความรู้สึกที่มีต่อกันมันยิ่งมากขึ้นเท่านั้น เหมันต์อยากจะโยนคำว่าสุภาพบุรุษทิ้งไปแล้วไขว่คว้าตัวหญิงสาวที่ยืนหันหลังให้เขามากอดให้จุใจ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเธอไม่ใช่คนที่เขารัก เหมันต์ถูกสอนมาตั้งแต่เด็กว่าห้ามกอดหรือกระทำการใดๆ อันเป็นที่เสื่อมเสียกับผู้หญิงที่ไม่ใช่คนรักของตน และถึงแม้ว่าจะเป็นคนรักก็ตาม ถ้ายังไม่ได้แต่งงานก็ห้ามเด็ดขาด  แต่อีกใจหนึ่งก็ถียงขึ้นมาว่า เธอกับเขาก็แต่งงานกันแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องกลัวว่าเธอจะเสื่อมเสีย แต่มันติดอยู่นิดเดียว ตรงที่เธอไม่ได้รักเขานี่สิ ขืนทำแบบนั้นไป เขาคงไม่ตายดีแน่ แม่คุณคงจะวิ่งไปหาเอาถังดับเพลิงมาทุ่มหัวเขาเป็นแน่

                “นี่คุณ เสร็จหรือยัง ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว”กอแก้วถาม ทำให้สติสตังค์ของเหมันต์กลับคืนมา

                “เสร็จแล้ว คุณไปอาบน้ำได้เลย  อ้อ เกือบลืม ในห้องน้ำมันมีแต่ผ้าเช็ดตัวแล้วก็ผ้าคลุมนะ”เหมันต์บอก กอแก้วหันหลังกลับมาองทันที

                “เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ”กอแก้วถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ว่าในห้องนี้ไม่ได้มีแต่เสื้อคลุม แล้วถ้าไม่มีเสื้อผ้าอะไรหลงเหลืออยู่เลย เธอจะนอนยังไงกับผู้ชายตัวโตแค่สองคนในห้องนี้…