คนสวนกับต่างโลก ภาค พิภพพฤกษา

ตอนที่ 50 : คนสวนกับต่างโลก ภาค พิภพพฤกษา ตอนที่ 49 ช่วยเหลือ

คนสวนกับต่างโลก  ภาค พิภพพฤกษา ตอนที่ 49 ช่วยเหลือ

ใบหน้าของวาเลนแทบไม่เปลี่ยนเมื่อเขาลงมือสังหารชไนเดอร์ในพริบตา ใบดาบสายลมที่บางเบาและคมราวใบมีดโกนนี้แทงทะลุและตัดขั้วหัวใจในการโจมตีเดียว จากทางด้านหลัง

ความบางและคมของมันนั้นทำให้เสื้อผ้าฉีกขาดเป็นจุดเล็ก ๆ จนแทบมองไม่เห็น ปรากฏจุดเลือดสองแห่งซึมออกมาจากรอยขาดบนหน้าอกและแผ่นหลังของชไนเดอร์

ดาบผลึกสายลมสลายหายไปราวกับมันไม่เคยมีอยู่เมื่อมันสามารถตัดขั้วหัวใจของชายผู้นี้ได้แล้ว วาเลนเลียนแบบการควบพลังเป็นดาบผลึกมาจากมารดาของตนตอนต่อสู้กับอาวุโสสองของตระกูล

กอรปกับการที่ชไนเดอร์ย่ามใจไม่คิดว่าเขานั้นจะพลาดพลั้งให้กับเด็กชายตรงหน้าจึงทำให้ชายผู้นี้ลดละการระวังไปหลายส่วน

หากพูดถึงระดับขั้นพลังวาเลนนั้นไม่เกรงกลัวชายตรงหน้า เป็นชไนเดอร์เสียมากกว่าที่ถูกวาเลนหลอกเอาได้

ยุทธภัณฑ์วิญาณที่มีอำนาจของสัญลักษณ์แห่งพลัง "ลบเลือน"กำกับอยู่นั้นทำให้สามารถตบตาชไนเดอร์ในเรื่องของขั้นนักเวทย์ระดับสูงเอาไว้ได้ ผลที่ออกมาจึงกลายเป็นเช่นนี้

หากไม่ได้ยุทธภัณฑ์วิญญาณของท่านหญิงวิเรร่าที่ให้วาเลนสวมใส่เอาไว้ เหตุการณ์มันอาจจะต่างออกไปจากนี้ก็เป็นได้ ชไนเดอร์คงไม่ดูเบาพลังของคุณชายเจ็ดจนต้องมาตกตายลงในลักษณะนี้ อย่างน้อย ๆ เขาอาจเลือกหนทางหลบหนีก็เป็นได้

สิ่งที่ทำให้วาเลนตัดสินใจโจมตีฉับพลันนั่นก็คือประสบการณ์ในการต่อสู้ของชไนเดอร์  วาเลนไม่สามารถรู้ได้ว่าชายผู้นี้จะซ่อนเล่ห์เหลี่ยมหรืออาวุธที่ทรงพลังไว้หรือไม่ ดังนั้นการโจมตีของวาเลนจึงต้องเน้นความว่องไวของพลังธาตุที่เขาถนัดในด้านการโจมตี เขาจะไม่ปล่อยให้ศัตรูได้มีแม้แต่เวลาได้เสียใจ

ชายลึกลับจากตระกูลอิกไทน์นี้ตายลงด้วยความคับข้องใจ บนใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความสงสัยปนหวาดกลัว

อีกด้านนั้นเอเรียลจ้องมองการต่อสู้ที่จบลงไปอย่างรวดเร็วด้วยความเหลือเชื่อ เด็กชายที่ดูไร้พิษภัยตรงหน้านี้กลับสามารถสังหารศัตรูได้ในพริบตา เขาทำได้อย่างไรกัน ชายผู้นั้นเป็นถึงนักเวทย์ขั้นกลาง! อีกทั้งยังเป็นคนของตระกูลนักรบอีกด้วย

"หวังว่าเจ้าจะทำตามสัญญา.."วาเลนพูดขึ้นและเฝ้ามองปฏิกิริยาตอบสนองของหญิงสาว

เอเรียลโยนแก่นเวทย์อสูรระดับสูงคืนให้วาเลนอย่างไม่นึกเสียดาย แต่แววตาอาลัยอาวรณ์นั้นเธอเผยมันออกมาให้เห็นยามเมื่อยื่นดาบคู่กายที่ตีขึ้นจากแร่หายากจากอาณาจักรเอลวอดอร์ให้กับเขา

หญิงสาวมองมันอย่างเสียใจเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เด็กหนุ่มตรงหน้าเธอจะเก็บมันหายเข้าไปในแหวนมิติอย่างรวดเร็ว สำหรับนักดาบอย่างเธอ ดาบคือหัวใจสำคัญ เมื่อไม่มีมันก็ไร้ประโยชน์ที่จะเป็นนักดาบอีกต่อไป

อาวุธวิเศษระดับสูงมิใช่จะหาได้ง่าย แต่เหนือสิ่งอื่นใด มันคืออาวุธเพียงชิ้นเดียวที่เธอได้มันมาจากตระกูลที่ล่มสลายของเธอ แต่ต่อให้มันเป็นของสำคัญเพียงไหน ถ้ามันแลกกับการมีชีวิตที่สามารถอยู่ต่อไปเพื่อแก้แค้นได้เธอก็ยอมที่จะแลกมัน

วาเลนมองออกว่าหญิงสาวผู้นี้มีความผูกพันกับมันแต่ดาบเล่มนี้นั้นต่อให้ฝึกจนชำนาญเธอก็ไม่สามารถเปิดเผยศักยภาพวิเศษของมันได้

ลวดลายที่วิจิตรบนใบดาบ ถูกสลักขึ้นมาด้วยวัตถุประสงค์ที่น้อยคนจะได้รู้ มันเชื่อมต่อเป็นลวดลายที่วิจิตรบรรจงแต่ทว่ามันกลับทรงอานุภาพเกินกว่าที่จะคาดเดาได้หากมันถูกใช้อย่างถูกวิธี

แม้แต่เอเรียลผู้เป็นเจ้าของก็ยังไม่ทราบได้ ศักยภาพของมันมิใช่แค่ศาตราที่ถูกตีขึ้นมาจากแร่ลีเจียนที่เป็นแร่หายากแต่เพียงเท่านั้น ท่ามกลางลวดลายที่ถูกสลักมาของมันซุกซ่อนสัญลักษณ์บางอย่างเอาไว้อย่างแนบเนียน มันคือสัญลักษณ์แห่งพลังที่มีความหมายถึง'สายฟ้า' แต่ต่อให้ถูกซ่อนอย่างแนบเนียนแค่ไหน ก็ไม่พ้นสายตาของวาเลนไปได้อยู่ดี

ในหัวของคุณชายเจ็ดนั้นเต็มไปด้วยคลังความรู้บางส่วนของอักษรรูนโบราณ แค่คำว่าบางส่วนนั้นก็มากมายมหาศาลเกินกว่าที่ใครจะเทียบได้ ความอัศจรรย์ของอักษรดั้งเดิมนั้น มันสามารถเปิดเผยข้อมูลของสัญลักษณ์แห่งพลังได้ทันทีที่พบเห็น เพราะสัญลักษณ์แห่งพลังนั้นคือเศษเสี้ยวพลังของมัน สัญลักษณ์สายฟ้านี้จึงไม่สามารถเล็ดลอดไปจากสายตาของวาเลนได้

บางทีชะตาของมันอาจถูกกำหนดมาให้ถูกถือครองโดยผู้ที่สามารถใช้มันได้เท่านั้น แวบแรกที่วาเลนได้เห็นมันก็คิดไว้แล้วว่าคนที่คู่ควรกับมันคือใคร

"ข้ามีเรื่องจะขอร้องเจ้าอย่างสุดท้าย ข้าไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป ทั้งคนที่คิดว่าข้ามีแก่นเวทย์ระดับสูงและพยายามติดตามมาและคนของตระกูลอิกไทน์ที่จะออกตามล่าข้าหลังจากนี้ เพราะเจ้าเพิ่งฆ่าคนของเขาไป ต่อให้ต้องเสียกระบี่อีกเล่มข้าก็ยอม ข้าจำต้องมีชีวิตรอดออกไปให้ได้" เอเรียลต่อรองอย่างใจเย็น

วาเลนมองแววตาที่ยังมีประกายความหวังอันเลือนรางของเอเรียล เขาไม่ใช่คนโหดร้ายโดยนิสัย ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยเธอไว้รับชะตากรรมเหล่านี้โดยลำพัง

"ทำไมเจ้าจึงคิดว่าข้าจะไว้ใจได้...ไม่คิดบ้างหรือว่าข้าจะชิงกระบี่แล้วหนีหายไป"วาเลนถาม

"ข้าคิดว่าเจ้าทำได้....แต่หากเจ้าจะทำจะมีประโยชน์อะไรที่เราจะยังยืนคุยกันอยู่แบบนี้..เจ้าคงฆ่าข้าแล้วหนีไปนานแล้ว"เอเรียลตอบ อย่างน้อยเด็กชายตรงหน้าก็ยังพอน่าคบหาอยู่บ้าง

หญิงสาวไม่ติดใจเรื่องสิ่งของที่ต้องเสียออกไป จะมีคนที่ไม่รู้จักกันที่ไหนที่จะยอมเสี่ยงทำอะไรให้ฟรี ๆ นั่นแทบจะเป็นโลกในอุดมคติที่ดีเกินไป

วาเลนพยักหน้า

"ข้าอาจหาที่พักอาศัยให้เจ้าอาศัยได้ชั่วคราว ถือว่าชดเชยเรื่องยุ่งยากที่สร้างให้เจ้า"วาเลนพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะเคลื่อนกายเข้ามาใกล้

เอเรียลรู้สึกวูบราวกับอวัยวะภายในหลุดหายยามเมื่อเด็กชายสัมผัสข้อมือเธอแล้วเคลื่อนกายด้วยความเร็วที่ไม่อาจจินตนาการได้

วาเลนปรากฎตัวใกล้ ๆ กับคารีสที่ยังคงตั้งหลักสู้สลับตั้งรับกับผู้พิทักษ์ ไปมา เห็นได้ว่าคารีสยังไม่สามารถเอาชนะชายผู้นี้ได้

ประกายสายฟ้าสว่างวาบเป็นสาย กระหน่ำซัดเข้าใส่โล่ดินที่ผู้พิทักษ์เรียกออกมา สายฟ้าของคารีสไม่สามารถทะลวงผ่านมันไปได้ โล่ดินกระจายพลังทำลายล้างออกไปนอกอาณาเขตต่อสู้อย่างต่อเนื่องทันทีที่สัมผัสกัน รอบนอกนั้นพลังทลายด้วยพลังของสายฟ้าที่น่ากลัว

การต่อสู้ตรงหน้านั้นทำให้เอเรียลตระหนักได้ทันที เด็กชายที่ประลองกับเธอนี้ยังไม่แม้แต่จะเอาจริงด้วยซ้ำไป พวกเขามีจุดประสงค์อะไรกันถึงสร้างสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นมา

ทั้งสองมองดูการต่อสู้ตรงหน้า หนึ่งคือผู้ใช้เวทย์ธาตุป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุด กับอีกหนึ่งเด็กชายที่ครอบครองธาตุสายโจมตีที่รุนแรงที่สุด การต่อสู้นี้ต้องใช้ระยะเวลาที่ยาวนานกว่าที่จะหาผู้ชนะได้ แต่วาเลนไม่สามารถให้ทั้งคู่ต่อสู้จนรู้ผลต่อไปได้

กระแสสายธารสีเขียวของพลังธาตุพฤกษา'สัมผัสวิญญาณ'นั้นกระตุ้นเตือนวาเลนว่า ผู้ที่ติดตามใกล้เข้ามาในระยะที่น่ากังวลแล้ว

วาเลนที่รอคอยจังหวะเมื่อเห็นว่าคารีสหยุดโจมตีแล้วจึงชี้นิ้วออกไป พลังธาตุลมถูกกระตุ้นเป็นสาย มันวิ่งวนจนกลายเป็นปราการสายลมที่แข็งแกร่ง ห้อมล้อมผู้พิทักษ์เอาไว้อย่างไม่ทันให้ตั้งตัว คารีสที่เห็นดังนั้นจึงผละออกมา ไม่ได้พยายามที่จะโจมตีต่อแต่อย่างใด

มีเสียงตึงตังดังออกมาคล้ายคนทุ่มพลังเวทย์เข้าใส่กำแพงสายลมจากด้านใน วาเลนและคารีสไม่ได้อยู่รอดูผลของการโจมตีนี้ ทั้งสองพาเอเรียลหนีหายไปราวกับภูติพราย ไม่แม้แต่จะหันกลับไปดู

ทั้งสามคนไม่รู้ว่าหลังจากเหตุการณ์นี้จะกลายเป็นข่าวใหญ่ครึกโครมที่สร้างความตกตะลึงให้กับผู้คนในอาณาจักรกรีนแลนด์เป็นอย่างมาก ใครกันที่กล้ากระตุกหนวดเสืออย่างตระกูลนักรบอิกไทน์

พวกเขาแทบจะพลิกแผ่นดินหาผู้ที่กล้าท้ายทายโทสะของตระกูลนักรบของพวกเขา พูดได้ว่าคนเหล่านี้คล้ายกับคนบ้าที่ไม่กลัวตาย แต่จะไม่ยอมให้ใครดูหมิ่นศักดิ์ศรีได้โดยเด็ดขาด

ทั้งสามคนกลับเข้ามายังตระกูลโอเดลรอสก่อนจะมุ่งหน้าไปยังเรือนที่เจ็ด

เอเรียลคิดไว้แล้วว่าเด็กทั้งสองคนนี้ต้องไม่ใช้คนธรรมดาแต่มิคาดว่าจะเป็นถึงคุณชายของหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ คนที่เดินทางมาอาณาจักรกรีนแลนด์แทบไม่มีใครไม่รู้จักสี่ตระกูลใหญ่ อันได้แก่

ตระกูลอิกไทน์ คือตระกูลของบรรดานักรบ ที่เกิดขึ้นมาภายหลัง

ตระกูลกลาเทรีย คือตระกูลของเหล่านักหลอมสร้างอาวุธ

ตระกูลแคนเดียร์ คือตระกูลของเหล่าผู้ใช้ศาสตร์มนตรา

ตระกูลโอเดลรอส คือตระกูลนักล่าอสูรที่เก่าแก่ที่สุดของอาณาจักรกรีนแลนด์

การสานสัมพันธ์ไม่ว่ากับตระกูลใดในสี่ตระกูลนี้นับได้ว่าประสบผลสำเร็จที่ดีแทบทั้งสิ้น เอเรียลไม่เคยคิดว่าเธอจะสามารถมาเยือนตระกูลที่ทรงอำนาจเหล่านี้ได้ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอได้พบกับคุณชายเจ็ดของตระกูลโอเดลรอสอย่างไม่ตั้งใจ

น่าเสียดายที่เธอไม่ได้มาในฐานะที่จะขอความช่วยเหลือใด ๆ ได้ เธอไม่มีสิ่งใดมีค่าพอจะแลกเปลี่ยนได้อีกแล้ว สิ่งที่พอจะหยิบฉวยจากตระกูลมาได้ก็มาหลุดมือไป หนทางที่จะกลับไปแก้แค้นช่างริบหรี่เต็มที

"นี่...ที่พักของเจ้า..หากพร้อมจะออกเดินทางก็ให้มาบอกข้า"วาเลนและคารีสพาเอเรียลมาส่งยังห้องว่างห้องหนึ่งในเรือนพักที่เจ็ด

หญิงสาวมองไปรอบ ๆ ก่อนจะพยักหน้าและพึมพัมขอบคุณกลับไป

เอเรียลมีท่าทีกระอึกกระอักเหมือนจะพูดบางอย่าง แต่เมื่อเห็นว่าวาเลนและคารีสกำลังจะเดินออกไปโดยไม่สนใจสิ่งใดอีกเธอจึงฝืนความอายกลั่นใจถามออกไป

"เจ้าพอจะมีงานแลกกับการพักอาศัยและอาหารสักช่วงระยะนึงหรือไม่" วาเลนหันกลับมามองหญิงสาวที่บัดนี้ก้มหน้าก้มตาถามด้วยความอับอาย

วาเลนยกยิ้มอย่างจริงใจ "นั่นไม่ใช่ปัญหา มีงานสำหรับเจ้าแน่นอน" หากเอเรียลได้รู้ว่าชะตาของเธออยู่ในกำมือของวาเลนตั้งแต่เขาหมายตาแล้วละก็เธอคงอดเสียใจไม่ได้

ตั้งแต่ที่เธอยอมให้วาเลนพาตัวมา ตลอดระยะเวลาที่เขาพาเธอเคลื่อนไหว เธอไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มใช้สัมผัสวิเศษของเขาสำรวจเรื่องราวของตัวเธอราวกับเปิดแฟ้มอ่าน แตกต่างตรงที่เธอไม่สามารถโกหกหรือแก้ต่างกับสัมผัสพิเศษนี้ได้

"ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสามารถให้ใช้ได้เต็มไปหมด" คารีสเหลือบตามองอย่างเหนื่อยใจ เมื่อได้ยินวาเลนพึมพัมกับตัวเองเบา ๆ คนเดียว

-------------------------------------------

ช่วยนี้พยายามไปไล่อ่านย้อนหลังเรื่องที่ตัวเองเขียนมาครับ มันก็ไม่สมเหตุสมผลหลายที่ 

และช่วงแรก ๆ ยอมรับเลยเรื่องการเว้นระยะตัวอักษรจะเละเทะมาก -.,- 

อย่างไงก็ยังอยากให้ตามอ่านกันไปเรื่อย ๆ นะครับ อันไหนที่แก้ได้จะพยายามแก้ให้ครับ

แต่บางอย่างเช่น ทำไมกลิ่นอายไปทางจีน  ชื่อไปทางยุโรป หรือ อะไรที่มันเปลี่ยนไม่ได้แล้ว อันนี้ต้องขออภัยถ้าขัดใจนะครับ  

เรื่องสุดท้ายคือ ชื่อเรื่อง.....><   นิยายเรื่องนี้น่าจะไปไกลกว่าชื่อเรื่องมาก ไรท์คิดมาซักพักแล้วเหมือนกันแต่ยังหาชื่อเปลี่ยนไม่ได้ เพราะหลาย ๆ ชื่อที่คิดไว้มันยังไม่ใช่ พอจะเปลี่ยนแล้วก็อยากให้มันดีไปเลย ไม่อยากเปลี่ยนไป เปลี่ยนมา กลัวคนตามอ่านจะงง 

ด้วยรัก ........