คำสารภาพของฆาตกร ภาค3 (The Message)

ตอนที่ 13 : ตอนที่ 10 หัวใจที่คงเดิม

 
ตอนที่ 10 หัวใจที่คงเดิม

ถ้าพี่สัมไม่มีอะไรกับเมย์ ผมคงไม่ต้องฆ่าเธอ

ถ้าพี่ไม่รักผม ก็อย่ารักใคร

                                     จาก    คนที่อยู่ใกล้ตัวพี่

จดหมายเลือดที่เห็นจากภาพถ่ายนอกจากจะไม่ชัดเท่าของจริง ความรู้สึกสยดสยองยังต่างกันอย่างมากมาย แต่มันอาจจะเป็นเพราะร่างไร้ลมหายใจที่เป็นหนึ่งในอุปกรณ์ประกอบฉาก สำหรับการส่งจดหมายฉบับบนี้ก็ได้ สัมมามองร่างที่เคยอบอุ่นด้วยไฟพิศวาสซึ่งตอนนี้เย็นชืดภายใต้กองเลือดด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งสลดสังเวชกับสิ่งที่หญิงสาวทำจนต้องพบจุดจบเยี่ยงนี้ และเศร้าเสียใจที่เป็นสาเหตุให้เธอต้องพบที่ตาย

“มองไปก็ไม่ฟื้น จะทำอะไรก็ทำดีกว่ามั้ง”

เสียงชาญเดชเอ่ยลอยๆ เตือนสติเพื่อนที่ยืนเหม่อลอยมองศพหลายนาทีแล้ว โดยไม่ขยับเข้าไปตรวจ ปล่อยให้สมเจตตรวจเก็บหลักฐานบริเวณรอบๆ แทน

“ใช่ครับคุณหมอจะสว่างแล้วด้วย ผมไม่อยากให้มีชาวบ้านมามุง” ผู้กองธนูสนับสนุนอีกเสียง เขาทราบเรื่องทั้งหมดแล้ว และยังขอหมายศาลไปแล้วด้วย เหลือแต่รออณุมัติก่อนจะเข้าไปนำเทปวงจรปิดจากร้านออกมาตรวจหาคนร้าย

คนที่เป็นต้นเรื่องทั้งหมดมองหน้าตำรวจทั้งสองนาย แล้วหันไปมองสบตารุ่นน้องที่ยืนรออยู่ข้างๆ รถ เขาสั่งจุ๊ยสั้นๆ ก่อนจะเคลื่อนกายไปยังศพที่เบาะหน้า

“จุ๊ยเอาโทรศัพท์แกมาอัดเสียงฉันไว้ กลับไปค่อยเอาไปเพิ่มในโปรไฟล์”

เมื่อสมเจตปฎิบัติตาม สัมมาก็เอื้อมมือไปปิดเปลือกตาที่เบิกโพรงของเมย์ให้ปิดลง แล้วทำมือให้ตำรวจและผู้ช่วยเข้ามาใกล้ๆ สีหน้าทุกคนเคร่งเครียดยิ่งขึ้นเมื่อต้องมองศพหญิงสาวในระยะไม่ห่าง เพราะร่างของผู้เสียชีวิตครั้งนี้ยิ่งกว่าสยดสยอง  ปากอ้ากล้างบิดเกร็งเหมือนพยายามสูดลมหายใจ ทำให้สาเหตุการตายต่อให้ไม่ต้องผ่าศพก็บอกได้ว่าเกิดจากการขาดอากาศหายใจเพราะหลอดลมถูกตัด แต่เพื่อเน้นย้ำความวิปริตด้านหน้าเสื้อที่เปิดอ้าจึงพบเห็นแต่เศษซากของอดีตร่างมนุษย์ที่ใช้คำว่าเศษซากนั้นก็เพราะหน้าอกทั้งสองข้างถูกเฉือนออก หน้าท้องเปิดอ้าเห็นอวัยวะภายใน และส่วนที่ฆาตกรจงใจนำออกมาวางเคียงคู่กับก้อนเนื้อหน้าอกก็คือ มดลูก

“เริ่มเลยนะ คนร้ายเกลียดเพศหญิงหรือไม่ก็เกลียดที่ตัวเองไม่สามารถทำหน้าที่แม่ได้ ต่อให้สามารถมีเซ็กส์กับผู้หญิงได้ ก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงสักเท่าไหร่ สันนิฐานเบื้องต้นไม่น่าจะมีครอบครัวหรือทนอยู่กับผู้หญิงได้ ถ้าอยู่ก็คงทารุณกรรมหรือกดขี่อีกฝ่าย”

คนที่ยืนรายรอบไม่พูดขึ้นมาแสดงว่าเห็นด้วย สัมมาจึงพูดต่อ

“คนร้ายมองว่าการร่วมเพศเป็นการครอบครอง เป็นการกระทำแบบทำร้ายอีกฝ่าย พวกนี้มักต่อต้านการรวมกลุ่ม หรือการคบหาสมาคม ยกเว้นว่าเขาจะเป็นระดับหัวหน้า หรือเด่นกว่าคนอื่น”

“คบได้แต่ไม่ผูกพันธ์ว่างั้นเถอะ” หมวดชาญช่วยเสริมประโยค หมอสัมพยักหน้าแล้วพูดต่อ

“คนร้ายลงมือรุนแรงและเท่าที่ดูไม่ได้วางแผนมาก่อน แสดงว่าเขาเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว”

“ผมก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน เขาถึงพลาดได้ขนาดนี้” พูดแล้วผู้กองธนูก็บุ้ยไบ้ไปทางจดหมายเลือด หมวดชาญกับหมอสัมทำหน้าเห็นด้วยกับหลักฐานที่ชัดเจน และมันชัดพอที่สมเจตจะมองออกเช่นกัน

“ฆาตกรเป็นรุ่นน้องพี่หมอ”

“ใช่ ครั้งนี้เท่ากับเราลดจำนวนผู้ต้องสงสัยไปได้มากทีเดียว และยิ่งมากถ้าได้เทปจากกล้องวงจรปิดที่ร้าน” หมวดชาญบอกขณะที่ในใจกำลังคำนวณเวลาที่จะได้ภาพจากกล้องวงจรปิด ก่อนจะดำเนินการตามแผนต่อ แต่แผนกลับสะดุดเมื่อสมเจตท้วง

“คงไม่ได้หรอกพี่ เทปเสีย”

“เหี้ยเอ๊ย แล้วเรื่องเทปเสียใครรู้มั้ง” ชาญเดชสบถก่อนจะถามสมเจตที่เข้านอกออกในร้านเป็นประจำ

“ก็คนที่ทำงานที่ร้านทั้งหมดน่ะแหละพี่”

“กูว่ามันอาจจะช่วยจำกัดวงผู้ต้องสงสัยได้นะไอ้หมวด ถ้าเราบีบจากคนที่เรียนนานาชาติ กับคนที่ทำงานที่ร้านหรือเข้าออกจนคุ้นเคยกับพนักงานในร้าน”

พูดแล้วในใจของหมอสัมก็คิดถึงอรัญที่ตั้งแต่เมื่อคืนเขายังไม่เห็นหน้ารุ่นน้องเลย หมวดชาญสบตาหมอสัมแล้วคิดไปในทางเดียวกัน แต่ผู้กองธนูที่สุขุมเสมอแย้งขึ้นมา

“แต่ก็อาจเป็นได้ว่าคนร้ายลงมือทั้งที่ไม่รู้ว่ากล้องวงจรปิดไม่ทำงานก็ได้นะครับ ทางร้านเขาวางกล้องค่อนข้างระวังไม่ให้เด่น คนร้ายอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีกล้องวงจรปิดอยู่ในร้าน มันอาจจะเข้ามาในร้านเห็นคุณหมออยู่กับผู้หญิงอื่นแล้วโกรธจนขาดสติก็ได้”

ความเห็นของผู้กองธนูทำให้ทุกคนต้องนิ่งคิดก่อนที่สัมมาจะตัดสินใจในบางสิ่งได้ในที่สุด แม้ว่าเขาเองจะไม่ค่อยมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำก็ตาม

“ผมคิดวิธีหยุดมันได้แล้ว”

.......................................

   ถึงคนที่อยู่ใกล้ตัวผม

                        ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่ผมอยากจะรู้ว่าเหตุใดคุณถึงพยายามทำความรู้จักกับผม จนทำเรื่องเลวร้ายอย่างที่คุณทำวันนี้ลงไป มันไม่มีเหตุผลเลยที่คุณจะต้องฆ่าคนอื่น เพราะยังไงผมก็ไม่รู้จักคุณอยู่ดี

                                    นายแพทย์สัมมา พินิจพิจิตรสกุลชัย

   ท่ามกลางสายตาอีกสามคู่หมอสัมก็กดส่งเมล์ออกไป ข้อความในจดหมายอิเล็กโทรนิคอาจดูเขียนไปตามอารมณ์ที่ถูกกดดันจากศพหลายศพ แต่ความจริงเป็นถ้อยคำที่คิดมาแล้วเป็นอย่างดี ว่าสามารถยั่วยุให้อีกฝ่ายตอบโต้กลับมาได้ และพวกเขาก็หวังว่ามันจะช่วยยืดอายุให้เหยื่อรายต่อๆ ไป ก่อนที่พวกเขาจะจับตัวฆาตกรเอามาลงโทษได้

            “น่าเสียดายที่ตามรอยจากแมคแอดแดรสไม่ได้” สมเจตบ่นด้วยความไม่พอใจ เพราะก่อนหน้านี้ชาญเดชและตำรวจที่รับผิดชอบด้านการสืบหาข้อมูลทางอิเล็คโทรนิคพบว่าแมคแอดเดรสในการส่งข้อมูลหาหมอสัมมาจากร้านอินเตอร์เนตคาเฟ่ หรือไม่ก็ซิมโทรศัพท์แบบเติมเงินไม่ระบุชื่อ ส่วนอีเมล์มาจากข้อมูลปลอม ดังนั้นจึงไม่สามารถใช้ประโยชน์จากทางด้านนี้ได้เลย

     “ช่วยไม่ได้มันดันฉลาด แต่ถ้ามันพลาดได้แบบนี้เราก็ตลบหลังมันได้เหมือนกัน” หมวดชาญพยายามมองโลกในแง่ดี

“ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ว่าคนร้ายที่ดูเหมือนวางแผนมาอย่างดีตลอด จะปล่อยให้อารมณ์มาทำให้ตัวเองเริ่มถูกเปิดโปงได้” คนนอกกลุ่มแต่เป็นเจ้าของคดีคิดถึงศพแรกจนถึงศพล่าสุดแล้วก็สงสัยว่าเหตุใดฆาตกรที่ลงมือพร้อมกับแผนการณ์ที่รัดกุมถึงปล่อยหลักฐานหลายชิ้นให้ตำรวจได้เห็น

เริ่มจากพยานหลายๆ ปาก ซึ่งอาจจะยากในการสอบสวน แต่ก็ใช่ว่าจะไร้หนทางเหมือนที่แล้วๆ มา การใช้ภาษาในการเขียนจดหมาย การแทนตัวหมอสัมว่าพี่เป็นการบอกอายุว่าเจ้าตัวต้องเรียนในชั้นรุ่นน้องของหมอสัม เท่ากับตัดรุ่นพี่ รุ่นเดียวกัน และเจ้าหน้าที่ทั้งหมดออกไป เท่านี้การงมเข็มในมหาสมุทรก็ดูจะเริ่มง่ายขึ้น และเมื่อได้รับการอณุมัติจากผู้ใหญ่ตอนนี้หมอสัมก็เข้าร่วมการสืบสวนได้ แม้จะเข้าร่วมในฐานะเหยื่อล่อก็ตาม

“แล้วเราจะทำยังไงกันดีต่อล่ะพี่หมอ”

“รอ” สัมมาตอบคำถามแบบสั้นๆ แต่คนอยากยุ่งฟังแล้วโวยวายลั่น

“รอ ง่ายๆ แค่นี้อ่ะนะพี่หมอ ไม่ต้องออกไปบู๋ไปต่อยตีกับใครเลยหรอ หรือออกไปสืบไปค้นหาหลักฐาน"

“หลักฐานก็นอนรออยู่ที่ห้องตรวจแล้วไงล่ะ แถมยังมีรถอยู่อีก แถมบ้านด้วยอีกหลัง อยากได้เพิ่มไหมล่ะ จะได้ให้ตรวจตั้งแต่หัวซอยถึงท้ายซอย หนอยอยากไปบู๋ ไอ้เรื่องนั้นให้ไอ้หมวดกับผู้กองไปทำเถอะ ซี่โครงเดาะงวดที่แล้วยังไม่เคล็ดอีกเรอะ” หมอผ่าศพบ่นเสร็จก็ทำท่าจะลากลูกน้องออกจากสน. เพราะถ้ารวมเวลาทั้งหมดเขาอดนอนจนยืนจะไม่อยู่แล้ว

“รอ อย่างเดียวไม่ต้องไปทำเสียวแถวไหนอีกล่ะไอ้หมอ” ชาญเดชอดที่จะกัดไม่ได้ หมอสัมพยักหน้ารับ เพราะเขาเองก็รู้สึกไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุให้ใครหลายๆ คนต้องตาย แม้จะมาจากความไม่ตั้งใจก็ตาม แต่เขาเองก็ผิดเพราะทั้งที่รู้ว่าฆาตกรจ้องจะฆ่าคนที่อยู่ใกล้ตัวเขา เขายังไปมีสัมพันธ์กับเมย์อีก

“คุณหมอต้องการคนไปคอยคุ้มกันไหมครับ หรือว่าจะย้ายไปเซฟเฮาท์ดี ผมชักไม่ค่อยมั่นใจในสุขภาพจิตของคนร้ายเท่าไหร่ ถ้าฝ่ายนั้นอดทนไม่ไหวพยายามฆ่าคุณหมอขึ้นมาจะได้มีคนช่วย” ผู้กองธนูเสนอด้วยความเป็นห่วงแต่สัมมาปฏิเสธทันที

“ไม่ดีหรอกครับ ผมควรจะอยู่ในสายตาของมันมากกว่า ไม่งั้นมันจะกลับไปหวาดระแวงเหมือนเดิม ที่สำคัญผมอยู่กับหมวดชาญ นอกจากนั้นเวลางานผมก็อยู่กับจุ๊ย คนจะเล่นงานผมไม่ง่ายนักหรอก” เหตุผลที่สัมมาบอกค่อนข้างชัดเจน โดยเฉพาะมาตรการระวังตัว หมวดชาญถนัดทั้งอาวุธปืนและศิลปะการป้องกันตัว ส่วนสมเจตอาจไม่มีอาวุธแต่ความสามารถทางด้านการป้องกันตัวถือว่าอยู่ในระดับสูงทีเดียว ติดนิดหน่อยแค่เรื่องปากเสีย

“จะดีหรือพี่หมอ พี่ไม่กลัวแต่ผมกลัวนะ ถึงผมจะป้องกันตัวได้ แต่ป้องกันปืนไม่ได้นะ”

 “เรื่องปืนไม่ต้องห่วงหรอก อยู่ๆ มันคงไม่เอาปืนมาส่องแกแน่ เพราะมันชอบทรมานเหยื่อ แต่ถ้าแกไม่พอใจจะดูแลฉันก็ไม่เป็นไร ฉันดูแลตัวเองได้”

“โอ๋ อย่าน้อยใจน่าพี่หมอ เอ้า...เป็นไงเป็นกัน เดี๋ยวผมย้ายมาอยู่กับพี่หมอพี่หมวดชั่วคราวก็ได้” ถึงจุ๊ยจะกวนตีนแต่เรื่องรักเพื่อนไม่น้อยหน้าใคร แต่เรื่องย้ายมาอยู่นั้นหมอสัมมีแผนอื่นให้มันอยู่แล้ว

“ไม่ต้องมา บทแกมีมากกว่าตัวประกอบเยอะ อยู่ที่ห้องแกน่ะดีแล้ว ฉันมีอะไรให้แกทำ”

ในที่สุดหมอสัมก็ตัดสินใจเล่าเรื่องของอรัญให้สมเจตและผู้กองธนูฟัง ทำเอาทั้งคู่ถึงกับอึ้งที่รู้ว่าคนใกล้ตัวน่าสงสัยขนาดไหน

“ไอ้อาร์มมันกะจะเอาพี่เป็นสามีเลยหรอเนี่ย”

“มันอาจจะอยากได้เป็นเมียก็ได้” ชาญขัดขึ้นพร้อมเสียงหัวเราะ ทำเอาหมออยากฆ่าตำรวจขึ้นมาทันที

“ถ้าแบบนี้ผมว่านอกจากเวลาที่คุณจุ๊ยอยู่กับคนชื่ออรัญ ผมจะให้ตำรวจนอกเครื่องแบบตามประกบด้วยดีกว่า แต่เวลาอยู่ด้วยกันคุณจุ๊ยต้องมั่นใจว่ามีคุณกอร์ฟอยู่ด้วยตลอดนะครับ”

เนื่องจากในเวลาเกิดเหตุวิทยามีพยานค่อนข้างชัดเจน ดังนั้นจึงเป็นคนที่เชื่อถือได้ว่าจะป้องกันไม่ให้สมเจตตายไวขึ้น เป็นมติที่ทุกคนเห็นชอบโดยปราศจากข้อขัดแย้ง

“ผู้กองไม่ต้องบอกผมก็ระวังสุดตีนอยู่แล้วครับ แต่แหมผมก็อุตสาห์คิดว่าพี่หมอจะไม่รักผม มอบบทเด่นให้ซะด้วย”

คงจะมีแต่สมเจตคนเดียวที่เปลี่ยนเรื่องซีเรียสให้เป็นเรื่องตลกได้ หลังจากนัดแนะกันเป็นที่เรียบร้อย หมอสัมกับสมเจตก็ออกจากสน. เพื่อกลับไปเผชิญหน้ากับปัญหาที่รออยู่

..................................

“ผมมีเรื่องอยากคุยกับเอย” สัมมาเอ่ยตรงๆ เมื่อเธอเปิดประตูออกมาพบเขา

หลังจากอาบน้ำนอนพักจนมั่นใจว่าตัวเองกลับสู่สภาพปกติสัมมาก็ตัดสินใจจบปัญหาที่กำลังคาราคาซังเสียที แต่ดูเหมือนว่าปัญหาที่เรื้อรังมานับสิบปีจะแก้ไขไม่ได้ง่ายๆ นัก เมื่ออริญไม่ได้อยู่ในห้องเพียงลำพัง

“ผมไม่คิดว่าเอยกับพี่สัมต้องคุยอะไรกันอีก” วิทยาพูดพร้อมเดินมาโอบบ่าอริญเป็นเชิงปกป้อง สัมมามองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นหนักหน่วงผิดจังหวะ แต่ก่อนที่เขาจะมาที่ตรงนี้สัมมาคิดได้แล้วว่าหัวใจของเขากำลังคิดเช่นไรและสิ่งที่วิทยาทำก็ยิ่งตอกย้ำความมั่นใจให้กับเขา

“มีสิ และเรื่องนี้ก็เกี่ยวกับแกด้วยไอ้กอร์ฟ”

วิทยามองหน้ารุ่นพี่ที่ปัจจุบันกำลังเป็นศัตรูหัวใจด้วยสายตาไม่เข้าใจ แต่พอเขาคิดบางเรื่องขึ้นมาได้ก็ก้มลงมองหน้าหญิงสาวในวงแขนแล้วก็พบกับสายตาที่แน่วแน่เหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ยังไม่อาจแน่ใจในตัวเธอได้ จนกว่าจะได้ยินบทสรุปจากปากเธอ ซึ่งมันอาจจะเป็นบทสรุปรักข้างเดียวของเขาก็ได้ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขาก็ยินดีเพราะเขาเฝ้าหลงรักอริญมาเนิ่นนาน นานจนรู้ว่าอริญรักสัมมามากเพียงใด

“เข้ามาคุยกันข้างในดีกว่าไหมสัม เอยก็อยากจะคุยทุกอย่างให้มันเคลีร์ยๆ ไปเหมือนกัน”

อริญพูดพรางดึงแขนวิทยาให้ไปหยุดนั่งกับเธอริมขอบเตียง โดยมีสัมมาเดินไปหยิบเก้าอี้มานั่งเผชิญหน้ากับทั้งคู่ เขามองหน้ารุ่นน้องเพื่อประเมินสถานการณ์ก่อนจะตัดสินใจพูดแม้ว่าจะเสี่ยงต่อการเจ็บตัวก็ตาม

“เอย ถ้าตอนนี้ผมอยากให้เอยคบกับผม เอยจะว่ายังไง”

วินาทีแรกมือของวิทยาที่กุมบ่าของอริญไว้กุมแน่นขึ้นด้วยความลืมตัว แต่แค่ไม่กี่วินาทีเขาก็กลับละมือออกปล่อยให้เธอได้ตัดใจเอง แต่เขาไม่รู้ว่าเธอมีคำตอบเอาไว้แล้ว และคำตอบนั้นยิ่งชัดเจนมากขึ้นเมื่อเห็นปฏิกิริยาที่เขาแสดง

“ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากได้แฟนเป็นหมอผ่าศพ” อริญพูดยิ้มๆ เช่นเดียวกับสัมมาที่ตอบรับประโยคนั้นด้วยรอยยิ้มเช่นกัน มีเพียงวิทยาที่มองอริญเหมือนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง พร้อมกับถามย้ำ

“เอยพูดว่าไงนะ”

“ก็ไม่ได้ว่ายังไงนี่กอร์ฟ แค่บอกว่าไม่อยากเป็นแฟนหมอผ่าศพ”

“นี่ผมอุตสาห์ยอมเป็นแฟนสกั้งเลยนะเนี่ย”

“ยี้เก็บความหวังดีของแกไปเถอะย่ะ แล้วก็กลับห้องแกไปเลยฉันมีเรื่องจะต้องเคลีร์ยกับกอร์ฟอีกเยอะ”

สัมมาเดินออกไปด้วยหัวใจที่เบาขึ้น ในขณะที่ความหวังที่หดหายไปในใจของวิทยากลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มรอจนรุ่นพี่ปิดประตูห้องก่อนจะหันมาถามอริญเพื่อความมั่นใจ

“ทำไมเอยถึงไม่อยากเป็นแฟนพี่หมอแล้วล่ะ หรือว่าเพราะผมอยู่ด้วยเอยเลยเกรงใจ โอ๊ย..เจ็บนะทำไมทำงี้ล่ะ” ประโยคหลังวิทยาโวยวายด้วยความเจ็บเมื่ออริญใช้มือบิดแก้มทั้งสองข้างของเขาเต็มแรง ไว้ลายเจ๊โหด

“อะไรจะไม่มั่นใจขนาดนั้นย่ะ แมนซะเปล่าหรือไม่ใช่”

พูดแล้วดวงตาของหญิงสาวก็แกล้งชำเลืองไปทางหลักฐานแสดงความแมนของอีกฝ่าย ที่เมื่อคืนวิทยาไม่ยอมเอามาใช้ด้วยเหตุผลที่ว่าเขารักเธอเกินกว่าจะล่วงเกินในเวลาที่เธอกำลังสับสนเสียใจ และการกระทำที่เป็นสุภาพบุรุษนั้นดึงความรู้สึกที่อริญเคยมีต่อสัมมาออกไปแล้วใส่บางอย่างที่มีต่อวิทยาเข้ามาแทน

“อย่ามองตรงนั้นสิ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแมนไม่แมนล่ะ”

“ถ้าเป็นลูกผู้ชายก็ต้องมั่นใจในตัวเองหน่อยสิ เอยเป็นผู้หญิงยังเด็ดขาดเลย อ่ะ...ถ้ายังไม่มั่นใจเอยย้ำอีกครั้งก็ได้ ว่าต่อให้ไอ้หมอมาขอเอยเป็นแฟนอีกรอบ เอยก็ปฏิเสธอยู่ดี”

“เอยไม่รักพี่หมอแล้วหรอ” วิทยาเอ่ยถามทั้งที่กลัวคำตอบ

“จะให้บอกว่าไม่คิดอะไรเลยก็คงไม่ได้หรอก คนเคยรักมาตั้งเป็นสิบปี แต่เมื่อคืนมันเหมือนกับอาการช๊อคมันกระตุ้นปลายประสาทมั้ง เลยทำให้เอยคิดอะไรได้หลายๆ อย่าง”

“เช่นอะไรบ้างล่ะ”

“เช่น เอยอาจไม่รักสัมมากเท่าที่เอยเคยคิดน่ะสิ เอยคิดว่าตัวเองรักสัม พอยิ่งสัมทำตัวแบบนี้เอยก็เลยมีความหวังเรื่อยมา แต่มันก็ไปปนกับการยึดติดด้วยแหละ กลัวถ้าตัวเองเปลี่ยนใจจะเหมือนกับว่าโลเล เอยเลยไม่ยอมเลิกยุ่งกับสัมเสียที”

เมื่อเห็นวิทยานั่งเงียบด้วยความประหลาดใจ อริญจึงถามกลับบ้าง

“แล้วกอร์ฟล่ะถามตัวเองดีหรือยัง ว่ายังคิดกับเอยเหมือนเดิมหรือเปล่า”

หลังจากคำถามของอริญตามมาด้วยความเงียบจากวิทยากว่านาทีจนหญิงสาวเริ่มกลัวว่าชายหนุ่มจะได้ข้อสรุปว่าหมดรักเธอแล้ว และหากจะเป็นเพราะเรื่องที่ผ่านมาเธอก็ไม่อาจจะตำหนิเขาได้เลย

“ถ้าผมยังคิดเหมือนเดิมแปลว่าเอยจะเป็นแฟนผมใช่ไหม”

“ไม่ล่ะ” คำปฏิเสธของเธอทำเอาใบหน้าคร้ามเข้มเผือดไปเสี้ยววินาทีก่อนที่อริญจะพูดต่อด้วยรอยยิ้ม “มันแปลว่าต่อไปเราจะเป็นแฟนกันต่างหาก”

วิทยารวบร่างของอริญมากอดแน่น สิบห้าปีไม่นานเลย มันไม่นานจริงๆ ในเมื่อวันนี้เขาได้มีเธออยู่ในอ้อมแขน ถึงในใจของเธอจะเคยมีใคร แต่วันนี้เขามั่นใจว่ามันมีเขาอยู่ เขาเรียนรู้ว่ารักของเธอมีค่าดังนั้นเขาจะไม่ปล่อยเธอให้หลุดมือไปไหนแน่นอน

....................................

ในห้องตรงข้ามกับห้องที่เต็มไปด้วยความรักและความสุขสัมมานั่งอยู่เพียงลำพังแต่เขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวเพียงเพราะเขาอยู่คนเดียว แต่ความว่างเปล่าในใจเขามันเป็นเพราะเขาไม่อาจจะเจอคนที่เขาคิดถึง

มือใหญ่ลูบนิ้วเรียวไปตามภาพถ่ายในมือ ภาพในวันที่เขามีความสุขที่สุดในชีวิต เขาในชุดทักซิโด้สีขาวยืนกุมมือกรรณิกาในชุดสีขาวเช่นเดียวกัน วันแต่งงานของทั้งคู่เต็มไปด้วยความสุขจนไม่น่าเชื่อ มันผ่านมานานหลายปีจนเขาจดจำรอยยิ้มแบบที่เขามีในภาพไม่ได้ แต่เขาจำรอยยิ้มของกรรณิกาได้ วันที่พบศพเธอไม่มีใครพบเจอศรีษะที่ถูกตัดทิ้ง และจนวันที่ฆาตกรสิ้นชีวิต เขาก็ยังไม่อาจรู้ว่าศรีษะของเธออยู่ที่ไหน ดังนั้นใบหน้าสุดท้ายของเธอคือใบหน้าแสดงความโกรธที่เขาตัดสินใจจะไปหาชาญเดชเพื่อนสนิทที่กำลังทุกข์เพราะความรัก มากกว่าที่จะใช้เวลาสร้างความสุขอยู่กับเธอ ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้สิ่งเดียวที่ปลอบประโลมใจสัมมาให้ยังยืนหยัดอยู่ได้ คือความคาดหวังว่าสักวันจะเจอใครสักคนที่จะเคียงข้างเขาได้เช่นเดียวกับกรรณิกา

“ทำไมก้อยถึงต้องทำให้พี่รักก้อยมากด้วย ถ้าพี่ไม่รักก้อยมากพี่คงจะรักคนอื่นได้”

สัมมายังคงมองรูปในมือที่ไม่อาจตอบคำถามของเขาได้ เหมือนกับใจของเขาที่ไม่เคยเปลี่ยนไม่ว่าจะนานแค่ไหน

 

To be continue.