ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : เหยื่อล่อ
ตอนที่ 16 เหยื่อล่อ
“มึงคิดจะปิดธัญญ่าอีกนานแค่ไหน”
หลังออกไปส่งธัญญ์ชยาตามปกติ เมื่อชาญเดชเดินเข้ามาห้องก็เปิดฉากถามเพื่อนดื้อๆ โดยไม่เกริ่นนำก่อน สัมมาเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์มามอง แต่ยังไม่ทันได้ตอบ คนใจร้อนเอื้อมมือไปปิดฝาจอโน๊ตบุ๊คเอาเองดื้อๆ
“เฮ๊ย...ไอ้หมวด ทำแบบนี้ได้ไงว่ะ ถ้างานกูหายไปล่ะ”
“คลิปโป๊มันไม่หายเพราะลืมกดเซฟหรอก”
หมอสัมแค่ส่ายหน้าแต่ไม่เถียงเพราะเป็นแบบนั้นจริงๆ หมวดชาญที่อยู่ในอารมณ์เคร่งเครียดเริ่มรุกต่อ
“สองวันมานี่ กูเห็นไอ้พวกนั้นมาเจ๊าะแจ๊ะธัญญ่าเหลือเกิน มึงจะปล่อยให้ธัญญ่าไม่รู้ตัวไปนานแค่ไหน”
“ถ้าบอก มึงคิดว่าธัญญ่าจะยังทำตัวเหมือนเดิมกับพวกมันหรอ แล้วไอ้คนทำมันก็ต้องรู้ว่าธัญญ่ารู้ตัว จากลังเลมันต้องลงมือแน่ ตอนนี้บอกไปก็เท่านั้น ธัญญ่าจำอะไรไม่ได้อยู่ดี”
ถึงจะจริงอย่างหมอบอก แต่คนห่วงยังอยากให้มีหนทางอื่น ที่ดีกว่าการปล่อยให้หญิงสาวอยู่ท่ามกลางผู้ต้องสงสัยโดยไม่รู้ตัว
“ถ้าเราพูดตรงๆ กับธัญญ่า”
“จะพูดตรงพูดอ้อมก็เหมือนกัน ธัญญ่าเจอพวกมันเป็นประจำ ถ้าจะจำได้ก็คงนึกออกไปตั้งนานแล้ว”
หมวดชาญไม่อาจเถียงเพื่อนได้ แต่ทุกครั้งที่เขาเดินไปส่งหญิงสาวกลับห้องตัวเอง เขาก็ต้องหวาดกลัวทุกครั้งเมื่อประตูปิดกั้นเขาออกจากเธอ ชายหนุ่มกลัวเหลือเกินที่จะเห็นรอยยิ้มนั้นเป็นครั้งสุดท้าย
“กูไม่อยากเสียธัญญ่าไป ถ้าอะไรเกิดขึ้นกับเขา กูคงอยู่ต่อไปไม่ได้ มึงไม่รู้หรอกว่ากูกดดันแค่ไหน เขาไม่ใช่แค่พยานนะ”
ชาญเดชพูดด้วยน้ำเสียงของคนที่มีของมีค่าในมือ และกลัวจะสูญเสียมันไป มันเป็นน้ำเสียงที่มีเฉพาะคนเคยรู้สึกเท่านั้นที่จะเข้าใจ
“กูรู้ ถ้ากูเจอใครสักคนที่ช่วยให้กูหลุดพ้นจากความเจ็บปวดเรื่องก้อย กูจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียเขาไป”
หมอสัมตบบ่าเพื่อนเบาๆ ก่อนจะถามเป็นการเป็นงาน
“ที่ให้ไปถามไอ้จุ๊ยได้เรื่องว่าไงบ้าง”
หมวดชาญถอนใจยืดยาว ก่อนจะเล่าเรื่องที่เขาไปหลอกถามจุ๊ย เรื่องสร้อยที่คล้องแหวนรุ่นเอาไว้ ให้หมอสัมฟัง
“มันบอกว่าเอาทิ้งไว้ในห้อง พอกูบอกให้เอามาคืน มันก็บอกว่าหายไปแล้ว”
“แล้วมึงว่าไง”
“ก็ไม่ว่าไง ฉิบหายแล้ว ถ้ามันไปถามพวกเพื่อนมันล่ะ หรือว่ากูจะไปบอกว่าเจอแล้วดี”
จากที่เล่านิ่งๆ หมวดหนุ่มก็สะดุ้งโหย่ง เมื่อนึกบางเรื่องออกมาได้ แต่หมอกลับชี้ให้มองอีกแง่มุมหนึ่ง
“ใจเย็นๆ ไอ้หมวด มึงไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ถ้าคนร้ายรู้เรื่องที่มึงถามถึงสร้อย มันก็อาจจะสงสัยว่ามึงถามเพราะอยากเอาแหวนคืน ดีแล้วที่ไม่กระโตกกระตาก มันจะได้ร้อนใจ”
“กูสิที่ร้อนใจ”
คนใจร้อนโวยวาย แต่คนฉลาดกว่าใจเย็นกว่าเตือนแกมด่า
“งานนี้มึงต้องเล่นจิตวิทยาโว๊ย ใครเย็นกว่าก็ชนะ หลักฐานอะไรเราก็ไม่มี ห้องไอ้จุ๊ยก็โคตรมั่ว ใครเข้าใครออกบ้างก็ไม่รู้ อาจจะเป็นใครก็ได้ที่หยิบสร้อยไปต่อ”
“มึงคิดว่าอาจเป็นคนอื่นนอกจากพวกนั้นหรือไอ้หมอ”
ตำรวจชักงงประเด็นว่าตกลงหมอสงสัยใครแน่ คนในหรือคนนอก แต่หมอชี้ให้เห็นข้อเท๊จจริง
“ไม่กูคิดว่าเป็นพวกนั้น เพียงแต่ยังไม่ชัดร้อยเปอร์เซ็นต์เท่านั้นเอง”
พูดแค่ประโยคเดียวหมอสัมก็นิ่ง จนคนใจร้อนอดด่าไม่ได้
“มึงรู้ไหมสัม กูโครตเกลียดเลยเวลามึงเล่ากั๊กๆ จะบอกมาให้จบทีเดียวเลยได้ไหม ไม่ได้อยู่ในนิยายสอบสวนนะโว๊ย”
“แล้วมึงจะทำใจร้อนเป็นพระเอกนิยายรักทำเหี้ยอะไรว่ะไอ้หมวด อย่าด่ากลับนะมึง ไม่งั้นกูไม่เล่าต่อจริงๆ ด้วย”
เมื่อเห็นเพื่อนเอาจริง ตำรวจก็ได้แต่กัดฟันไม่อาจด่าหมอได้ตามที่ตัวเองต้องการ
“แต่ละศพตรงกันตามแบบการอำพรางศพ มีรูปแบบตายตัว แต่ว่าการฆ่าตัดหัวตัดมือมันเป็นวิธีที่พวกแก็งก็ใช้กัน จึงไม่อาจฟันธงได้ว่าเป็นการฆาตกรรมต่อเนื่อง”
หมวดชาญอยากจะด่าเพื่อนว่าจะเล่าประเด็นสำคัญเลยไม่ได้หรือไง ก็พอดีกับที่หมอสัมอธิบายต่อ
“ถึงอย่างนั้นก็มีอย่างน้อยห้าศพที่กูไม่คิดว่าเกี่ยวข้องกับพวกแก็งค์ เพราะพวกเธอทำอาชีพที่ไม่เกี่ยวกับพวกอาญชญากร และถ้าดูผลตรวจลึกๆ จะเห็นว่ามีลักษณะบาดแผลตรงกัน เว้นแต่เหยื่อรายสุดท้าย”
“ยังไงว่ะ คอก็หายมือก็กุด”
คราวนี้หมวดชาญอดปากไม่ไหวจริงๆ แต่หมอสัมที่กำลังติดลมเล่าต่อไปโดยไม่ด่า
“ข่มขืนกับทารุณกรรมทางเพศไง ปกติทุกศพจะมีการข่มขืนซ้ำไปซ้ำมา บางศพมีการร่วมเพศทางทวารหนัก แต่รายล่าสุดข่มขืนแค่ครั้งเดียว ถ้าคนตรวจไม่มั่ว ซึ่งกูคิดว่าไม่มั่ว นั้นแปลว่าเป็นแค่การข่มขืน เพียงเพื่อจะให้มีรายละเอียดตรงกับเหยื่อรายอื่นๆ “
“เพราะมันจะได้เอาสร้อยที่มีแหวนสลักชื่อของกูทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ ทำเหมือนกับว่ามันหลุดจากตัวกู ตอนที่กำลังข่มขืนเหยื่อ”
เป็นครั้งแรกในคืนนี้ที่ชาญจับประเด็นถูก สัมพยักหน้าให้ก่อนจะขยายความต่อ
“ใช่ และมันหลังจากวันที่ธัญญ่าบอกว่าเจอคนในที่เกิดเหตุไม่ถึงอาทิตย์ดี ตอนนั้นมีแค่พวกมันที่รู้ พอเห็นว่ามีพยาน มันเลยร้อนใจอยากให้เราไขว้เขว”
“โดยโยนกูให้เป็นแพะ”
พูดแล้วหมวดชาญก็ถอนใจด้วยความห่อเหี่ยว แต่หมอสัมนอกจากไม่ปลอบแล้วยังพูดให้เครียดหนักเข้าไปอีก
“ไม่แน่ เพราะทางตำรวจอย่างพวกมึง ก็ต้องสันนิฐานเอาไว้อีกแง่ ว่าคนที่จะเอาแหวนไปอาจจะไม่ใช่มึง”
“งั้นใครล่ะไอ้หมอ อาจจะเป็นกู อาจจะเป็นไอ้จุ๊ย อาจจะเป็นไอ้ศก อาจจะเป็นไอ้อาร์ม อาจจะเป็นไอ้กอร์ฟ”
ถึงจะมีรายชื่อแค่ไม่กี่คนแต่ก็มากเกินกว่าจะคาดเดาได้ แต่มันยังไม่จบเมื่อหมอสัมช่วยแจ้งรายชื่อที่ตกหล่นให้
“หรืออาจจะเป็นกู เพราะว่ากูอยู่ห้องเดียวกับมึง กูรู้เวลาของมึง ที่สำคัญกูรู้สันดานมึง”
“เรื่องมันแย่กว่าที่กูคิดไว้เยอะเลยว่ะ ถ้ากูไปถึงห้องมัน ป่านนี้มันก็ต้องย้ายหลักฐานไปซ่อนแล้วสิว่ะ”
ตำรวจส่ายหน้าช้าๆ ประกอบการพูด เพราะเขาเคยคิดว่าอาจจะจบเรื่อง โดยการบุกค้นห้องของพวกสี่หนุ่มโสดเพื่อหาหลักฐานเอาดื้อๆ
“อาจจะไม่แย่อย่างนั้นก็ได้ เพราะมันค่อนข้างมีรูปแบบเฉพาะ”
“อะไร”
หมวดหนุ่มถามด้วยความงุนงง เพราะเท่าที่เห็น มีแค่ทารุณกรรมทางเพศ ตัดหัว ตัดมือ
“เหยื่อไง เหยื่อแต่ละรายไม่เชื่อมโยงกัน และยังมีเรื่องของเวลาอีก ถ้าตัดรายสุดท้ายออกไป มันจะลงมือประมาณปีละสองครั้ง แสดงว่ามันไม่ได้เจาะจงเหยื่อไว้ก่อน แต่มีการเลือกเป็นพิเศษเพียงแต่เรายังไม่รู้ว่ามันเลือกจากอะไร”
“อาชีพไม่ตรง รูปร่างไม่ตรง หน้าตายิ่งไม่ใกล้กันเลย”
หมวดชาญพูดเองยังส่ายหัวกับข้อมูลที่ขาดการเชื่อมโยงนั้น
“คิดไปก็ปวดหัวไอ้หมวด ข้อมูลมันกว้างไป ไม่รู้ว่าแค่เก็บหลักฐาน ทำไมพวกตำรวจถึงไม่เคยทำงานให้มันละเอียดสักที”
พูดไปพูดมาหมอก็อดแขวะความชุ่ยของตำรวจไม่ได้
“นั้นคือเหตุผลที่พวกกูต้องเรียกหมอไปช่วยเก็บยังไงล่ะ”
รู้ว่าเถียงก็แพ้แต่หมวดหนุ่มก็ยังเถียงให้โดนหมอด่า
“เฮอะ... มึงก็รู้ว่าพวกกูมีน้อย แค่ทำงานในห้องชันสูตร กะห้องแล๊บก็แทบจะแยกร่างแล้ว แก้ปัญหาตั้งแต่ต้นเหตุ ทำงานให้มันละเอียดเลยทีเดียวดีกว่าไหม”
“พูดไปจะมีประโยชน์อะไร ยังไงก็ระบุตัวคนไม่ได้อยู่ดี มึงไม่มีแผนเจ๋งๆ มั้งเลยหรือไง”
หมวดชาญรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโดนด่ามากกว่าเดิม
“มีแต่มึงไม่ชอบแน่”
ถึงไม่พูด แต่ชาญเดชก็รู้ด้วยสัญชาตญาน เขาจึงรีบแย้งก่อนที่สัมมาจะเล่าแผนให้ฟัง
“ถ้าเป็นแผนที่มีชื่อธัญญ่ารวมอยู่ด้วย ก็ตัดออกไปได้เลยไอ้หมอ”
“กูบอกแล้วว่ามึงต้องไม่ชอบ”
“แล้วมึงไม่มีแผนที่ดีกว่านี้หรือยังไง”
“มี แต่ยาก มึงต้องคอยส่งคนประกบไอ้พวกนั้นเอาไว้ มึงมีคนพอหรือเปล่าล่ะ”
ผู้หมวดยกมือขึ้นกุมขมับ เป็นอันรู้กันว่าไม่มีทาง เพราะขนาดให้ตามประกบคนแค่คนเดียว ยังไม่ใช่เรื่องง่าย และยิ่งเป็นชายโสดสี่คนย่อมไม่ต้องพูดถึง
“อ้อ...จะว่าไปถ้าเราสัณนิฐานว่าเป็นไอ้สี่คนนั้น มันก็พอจะมีทางสืบต่อได้นะ”
“ยังไงว่ะ”
“ถามน้องเปรี้ยวไงล่ะ อย่าลืมสิว่าน้องเปรี้ยวเคยมีซัมติงลองกับพวกมันมาแล้วทุกคน แล้วจากสภาพเหยื่อ บอกได้ว่ามันฮาร์ดคอกับเรื่องบนเตียงไม่เบา”
ฟังแล้วหมวดชาญก็ทำคอย่น ไอ้การเดินเข้าไปถามผู้หญิงสักคน ว่าเคยมีอะไรแบบไหนกับผู้ชาย มันไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะฉะนั้นเขาอยากจะมั่นใจ ว่าถ้าเสี่ยงโดนด่าจะต้องได้ผลคุ้มค่า
“มันจะเสมอไปหรอ”
“สันดานบนเตียงก็เหมือนกับการพูดอ่านเขียน ถ้าต้องทุบตีก่อนถึงจะมีเซ็กได้ แสดงว่าปกติมันก็ต้องเป็นแบบนั้น หรือไม่ก็อาจไม่เต็มที่ในรูปแบบปกติ”
“แต่ไม่เคยได้ข่าวเรื่องแบบนี้จากกลุ่มพวกมันมาก่อนเลยนะ”
“อันนี้กูก็ไม่รู้ แต่ของอย่างนี้มันต้องเคยลองนอนด้วยถึงจะรู้ มึงอยากเสียสละตัวเองบ้างไหมล่ะ ยังไงมึงก็เป็นตำรวจ คิดเสียว่าทำเพื่อชาติ”
หมวดฟังแผนของเพื่อนแล้วอ้าปากค้าง ก่อนจะด่าลั่น
“ตูดกูไม่ใช่ของสาธารณะ จะได้เอาไปทำการกุศล มึงล่ะเป็นนักวิทยาศาสตร์ ไม่อยากลองค้นคว้าจากแหล่งข้อมูลจริงบ้างหรือไง”
หมอเองแค่นึกภาพก็ทำหน้ายี้ แต่ก่อนจะจบการสนทนา หมอสัมก็เปิดประเด็นความเครียดให้เพื่อนต่อ
“กูจะบอกให้นะ ว่าต่อให้มึงไม่อยากใช้ธัญญ่าเป็นเหยื่อล่อ เขาก็เป็นไปแล้ว หลังจากนี้กูบอกได้เลย ว่าฆาตกรมันจะไม่ฆ่าคนพร่ำเพรื่ออีก เพราะมันรู้เหมือนกันว่าเราสงสัย เพราะฉะนั้นคนที่มันจะต้องฆ่าให้เร็วที่สุดก็คือธัญญ่า”
คลื่นความเย็นไหลไปตามสันหลังของหมวดหนุ่ม เมื่อพบว่าเขากำลังนึกภาพเหยื่อล่อที่ถูกผูกติดอยู่ในกับดัก รอวันให้สัตว์ร้ายเข้ามาติดกับนั้น โดยมีร่างของเหยื่อติดค้างอยู่ด้วยกันในสภาพสิ้นใจ
To be continue.
To be continue.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น