คำสารภาพของฆาตกร (สำนักพิมพ์ตะวันส่อง)

ตอนที่ 6 : บันทึกคำสารภาพรัก ฉันไม่อยากให้เธอรู้ตัว

ตอน 5 บันทึกคำสารภาพรัก
วันที่2 ฉันไม่อยากให้เธอรู้ตัว

 

3.33 AM

เมื่อคืนฟางทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง 

เธอคงออกไปเที่ยวกับเพื่อน

และปล่อยคน คนหนึ่งให้เฝ้ารออยู่กับความเหงา

 

เธอทิ้งฉันไว้กับความเหงา

เธอยังไม่รู้ตัว ว่าทำให้ฉันเหงา

เธอจะรู้ได้อย่างไร

ว่ามีคนเหงาเฝ้ารอเธออยู่ในห้องข้างๆ

 

เธอทิ้งฉันให้จมอยู่กับความเจ็บปวด

เธอจะรู้ได้อย่างไรว่า

ว่ามีคนเจ็บปวดเพราะแอบรักเธออยู่ใกล้ๆ

 

ฉันรู้ว่าเธอไม่ตั้งใจ

ถึงจะเหงา จะเจ็บปวด

แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอรู้ตัว

…………………………………

ฟางกลับมาตอนตีหนึ่ง

ในขณะที่ฉันเฝ้ารอเธอภายในห้องที่มืดและเงียบเหงา

เมื่อแสงไฟจากห้องของเธอดับลง

ฉันจึงปิดเปลือกตาลงได้

……………………………….

ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ

ฉันเฝ้าภาวนาให้เธอรู้

และแล้ว

ขอบตาฉันก็ร้อนผ่าว

ไม่สิ ฉันไม่อาจให้เธอรู้

ฉันไม่ดีพอที่จะรักเธอ

…………………………………

9.12 AM

ฉันตื่นมาพร้อมความหวาดกลัวจากฝันร้าย ฉันหนีไม่ทันอีกแล้ว มือที่หยาบกระด้างจับตัวฉันได้อีกครั้ง ฉันตกอยู่ในวังวนของความเลวร้าย ความมืดอันน่าขยะแขยง มันลากฉันออกห่างแสงสว่างและความอบอุ่น เมื่อลุกขึ้นได้ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามา เหงา หว้าเหว่ และเกลียดตัวเอง ฉันอยากอาบน้ำ อยากขัดล้างความสกปรกที่ฝังลึกในชั้นผิว มันไม่มีประโยชน์ ฉันรู้ตัวดี ฉันปลอบตัวเองว่ามันผ่านไปแล้ว และมันจะไม่เกิดขึ้นอีก ขาฉันก้าวช้าๆ ไปยังผนังที่กั้นระหว่างห้องของฉันกับฟาง เมื่อผิวกายของฉันสัมผัสความเย็นเยียบจากผนัง มันเป็นความสุขที่รู้ว่าได้อยู่ใกล้ แต่เจ็บปวดที่ไม่อาจเอื้อมมือคว้า จะดีแค่ไหนนะถ้าได้รับการปลอบประโลมจากเธอ

……………………………….

 

10.27 AM

ฉันเดินลงลิฟต์ตัวเดียวกับฟาง ทำให้เหมือนความบังเอิญเช่นเดียวกับที่ทำมาตลอด ฉันยืนอยู่ด้านหลังเฝ้ามองต้นคอเล็ก ๆ ของเธอ ในขณะที่ลิฟต์เคลื่อนที่ลงช้า ๆ ท่ามกลางคนที่เบียดเสียดกัน มันทำให้ฉันสามารถเข้าใกล้ตัวฟางเพื่อค่อย ๆ แอบสูดกลิ่นไอจากร่างกายของเธอ ฉันอยากให้มันเป็นกลิ่นเดียวในโลกที่ฉันสามารถดอมดมได้ตลอดเวลา ฉันเอนตัวเข้าใกล้จนมองเห็นไรขนอ่อนๆบริเวณต้นคอของฟาง เมื่อไหร่นะฉันจะได้สัมผัสมัน

…………………………………

10.31 AM

ลิฟต์หยุดลงที่ชั้นล่างสุด ขณะที่ฟางกำลังก้าวออกไป ส้นรองเท้าที่ไม่สูงนักเหยียบติดอยู่ที่ช่องว่างระหว่างประตู ร่างของเธอเสียหลักล้มลง ฉันคว้าข้อมือเธอเอาไว้ทันก่อนที่จะคว่ำลงกับพื้น แต่ถึงกระนั้นหัวเข่าของเธอก็ยังกระแทกเข้ากับพื้นอย่างแรง เธอพยายามดึงส้นรองเท้าออกอย่างงกเงิ่น โดยมีฉันที่จำเป็นต้องปล่อยมือออกอย่างเสียดายจับใจ ฉันไม่อยากให้เธอจดจำฉันได้ ยายแก่ ๆ ที่อยู่ชั้นเดียวกับเราเข้ามาช่วยพยุงเธอ ฉันถอยห่างออกมา ทำทีเป็นไม่สนใจพร้อมกับเดินออกนอกตัวอาคาร จากหางตาฉันเห็นเลือดจากเข่าของเธอตกลงที่พื้น ฉันรู้สึกถึงความต้องการ ความต้องการที่จะจูบปากแผลของเธอและใช้ลิ้นของฉันหยุดความเจ็บปวดนั้น

…………………………………

10.36 AM

ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องเดินเข้ามาในร้านขายของ ฉันทำทีเป็นเลือกของโดยใช้หางตามองเธอ ฉันรู้ว่าเธอต้องเข้ามาหาซื้ออุปกรณ์ปฐมพยาบาล ตอนนี้น้ำยาล้างแผลที่มีในห้องหมดแล้วและเธอยังไม่ได้ซื้อใหม่ เมื่อวานฉันเข้าไปสำรวจในห้องของเธอเหมือนเช่นเคย แล้วพบว่าของใช้ส่วนตัวหลายอย่างกำลังหมดลง เธอคงต้องไปซื้อใหม่เร็ว ๆ นี้ เธอยังไม่รู้ว่ากุญแจสำรองที่เธอวางไว้เหนือบานประตูได้มีเพิ่มขึ้นอีกชุด และฉันมันพกติดตัวตลอดเวลา 

มือของฉันหยิบของในร้านขึ้นมาดูแต่ยังมีเธออยู่ในสายตาตลอด เหมือนเธอยังคงเดินไม่ถนัด เมื่อฉันมองไปที่ต้นแขนเธอ ความรู้สึกนุ่มนวลอบอุ่นที่ยังติดอยู่ปลายนิ้ว ต้นแขนเล็กบางจนมือกำได้รอบ ทำให้ฉันคิดถึงวันที่จะได้โอบกอดร่างเล็ก ๆ นั้นไว้ เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะทำอย่างไร จะกอดเธอแรงแค่ไหน   ความรักของฉันที่มีต่อเธอคงแรงพอจะหักกระดูกเธอได้ ยายคนเมื่อกี้เข้ามาคุยกับเธอ ฉันหยิบของสองสามชิ้นมาจ่ายเงินก่อนที่เธอจะมาที่เคาน์เตอร์

ขณะที่ฉันรับของกับเงินทอนยายแก่คนนั้นก็พูดขึ้นว่า

"อ้าว หนูฟางไม่รู้จักกับพี่เขาหรอจ๊ะ" 

ฉันหันกลับไปมองทันที พร้อมกับที่ฟางบอกปฎิเสธ

"ไม่รู้จักค่ะ หนูอยู่คนเดียว" 

ความรู้สึกบางอย่างในใจลึกๆแล่นขึ้นมาทันที ถึงฉันจะไม่อยากให้ฟางรับรู้การมีตัวตนของฉัน แต่ฉันก็ไม่อยากได้ยินประโยคเมื่อสักครู่ มันทำให้ฉันเจ็บ 

"ทำไมว่าอย่างนั้นล่ะ อยู่ห้องติดกันแท้ ๆ แล้วยายก็เห็นพวกหนูอยู่ด้วยกันออกบ่อย"  

จากเดิมที่รู้สึกเหมือนมีอะไรหนัก ๆ ในอก ก็เหมือนมันวูบหายไปพร้อมกับหัวใจ ทำไมยายคนนี้ถึงรู้ แสดงว่าตลอดมามีคนสังเกตเห็นสิ่งที่ฉันทำ  และถ้ายายเฝ้าสังเกต ยายจะรู้ถึงความคิดฉันหรือเปล่า ฟางมองหน้าฉันเราสบตากัน ในเวลาไม่กี่วินาทีที่ดูจะยาวนานมาก ท้ายที่สุดฟางก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน ยิ้มอย่างรู้สึกผิดที่ไม่ใส่ใจคนอื่นเท่าที่ควร

“หนูไม่รู้เลยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะพี่" 

ฉันยิ้มให้เธอนิด ๆ ยิ้มอย่างที่ควรยิ้ม ก่อนจะเดินออกมาด้วยใจที่ร้อนรุ่ม

…………………………………

16.55 PM

ในที่สุด

ฟางรับรู้แล้วว่ามีฉันอยู่

เธอรับรู้การมีตัวตนของฉัน

 

ยายคนนั้นจะรู้ไหมว่าฉันเฝ้ามองฟางอยู่

ถ้ายายรู้แล้วบอกเธอล่ะ

ฉันจมอยู่กับความคิดตัวเองตลอดวัน

 

ทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี

ฉันไม่อยากให้ฟางรู้ตัวว่าฉันแอบรักเธอ

การที่เธอไม่รู้จักฉัน เจ็บปวดน้อยกว่าการที่ฉันไม่มีโอกาสได้รักจากเธอ

To be continue.