เหตุผลของคนตาย

ลำดับตอนที่ #48 : จดหมายจากคนตาย

วันที่ 15 ธันวาคม 2011 เวลา 13.55 นาฬิกา (ห้องนอนของหมอเอก)

          ความจริงบางครั้งก็มิใช่สิ่งที่ทุกคนอยากรู้  แต่เมื่อมีความจริงอยู่ตรงหน้า ก็ยากที่จะมีมนุษย์ผู้ใดปฎิเสธมันได้

            หลังจากได้ยินเสียงภรรยาร้องเรียกด้วยความตระหนก โอภาสก็รีบมาดูที่มาของความตกใจ และทั้งเขาและนารีก็ร่วมกันอ่านจดหมายฉบับนั้นพร้อมกัน แม้ว่าทุกคำจะกรีดเฉือนหัวใจของทั้งคู่ทีละน้อย ลายมือที่เห็นไม่อาจปฎิเสธได้ว่าเป็นลายมือบุคคลอื่นนอกเหนือจากบุตรชาย แต่เรื่องที่เขียนเป็นเรื่องที่ทั้งคู่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน

กราบเท้าพ่อและแม่ที่เคารพ

            ผมไม่อาจลาจากโลกนี้ไปโดยไม่บอกถึงความจริงให้พ่อและแม่ทราบได้ แต่ด้วยหัวใจส่วนลึกผมก็หวังว่าพ่อกับแม่จะไม่ได้รู้ความจริงนี้ ก่อนจะกล่าวสิ่งใดผมอยากบอกว่าผมรักพ่อกับแม่สุดหัวใจ และไม่อาจกล่าวโทษความปรารถนาดีใดๆ ที่พ่อกับแม่ได้ให้กับผม นับตั้งแต่วันที่ผมเกิดมาผมก็รู้ว่าพ่อกับแม่คาดหวังในตัวผมมาก เมื่อรู้อย่างนั้นผมจึงทำทุกอย่างให้เป็นไปตามที่พ่อกับแม่ต้องการ ไม่ว่าจะด้วยการเรียนหรือการดำเนินชีวิต แต่ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนผมก็กลัวเสมอว่ามันจะดีไม่พอ

ในชีวิตของผม ผมอยากมีใครสักคนที่รักผมที่ตัวผมโดยไม่หวังสิ่งที่ดีเลิศ รักผมทั้งที่ผมไม่สมบูรณ์แบบ จนวันที่ผมได้พบเจน เธอไม่ดีพร้อม ไม่สิเธอไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงที่ดีด้วยซ้ำ แต่ผมก็รักเธอเพราะเธอเป็นเธอ ผมอยากร่วมชีวิตกับเจนแม้ว่าใครจะว่าอย่างไรก็ตาม แต่ในที่สุดผมก็ไม่อาจเป็นคนแบบที่เจนคาดหวัง ผมไม่รวยพอที่จะเติมเต็มความต้องการของเธอได้ หลังจากที่เจนทิ้งผมไปผมก็พยายามลืมเจน พยายามหาคนอื่นมาแทนที่เธอ แต่ก็ไม่มีใครเหมือนเจน เพื่อนๆ อาจจะหาว่าผมมั่วผู้หญิง แต่ผมทนอยู่คนเดียวไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าผมทำไปได้ยังไง ตอนนี้ผมเริ่มกลัวผลลัพธ์ของมันมาก ผมอาจติดเอดส์ ผมไม่กล้าพอที่จะไปตรวจแต่อาการมันฟ้อง

ยาช่วยผมได้แค่ชั่วคราว มีคนขายให้ผม ตอนแรกมันราคาไม่แพง และผมไม่คิดว่าจะต้องใช้มันมากขนาดนั้น มันช่วยให้ผมลดความกดดันจากการทำงาน ผมคงต้องยอมรับว่าผมไม่ชอบอาชีพหมอเท่าไหร่นัก แต่ผมก็ไม่รู้จะทำอาชีพไหน เมื่อจำความได้พ่อกับแม่ก็บอกว่ามันดี ผมไม่โทษพ่อกับแม่นะครับ เพราะถ้าให้เลือกผมก็ไม่รู้จะทำมาหากินอะไร หลังจากผมตายอาจจะมีใครบอกพ่อกับแม่เรื่องที่ผมนำยาเข้าไปในเรือนจำ ที่จริงมันมีอยู่แล้วครับ แต่ผมก็เสียใจมากที่เป็นส่วนให้มันขยายขอบเขตมากยิ่งขึ้น ผมไม่ได้อยากค้ายานะครับ ขอพ่อกับแม่โปรดให้อภัยผมในเรื่องนี้ด้วย แต่ผมต้องการยา ผมคิดว่าจะเลิกหลายครั้ง คนส่งยาเองก็หวาดระแวงผมมาก ยิ่งตอนนี้ผมถูกพัศดีสอบสวนหนัก ผมคงไม่รอดแน่ อนาคตผมคงหมด ถ้าพ่อกับแม่รู้คงผิดหวังในตัวผมมาก ผมไม่อาจจะสู้หน้าพ่อกับแม่ได้อีกแล้ว

พ่อกับแม่คงจำพระจรูญได้ ถ้าผมไม่อยู่ อย่าไปพบพระรูปนั้นนะครับ เขาเป็นพระที่ชอบเรื่องงมงาย ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจ แต่ยิ่งพ่อกับแม่ให้ผมพาไปพบหลายๆ ครั้ง ผมก็ยิ่งมั่นใจ พ่อกับแม่อาจคิดว่าผมบาปที่กล่าวหาพระ แต่บอกตามตรงว่าถ้าไม่เป็นเพราะพ่อกับแม่ ผมไม่มีทางเหยียบเข้าวัดแน่นอน ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ คนเราเกิดมาก็ต้องตาย  ไม่เกี่ยวกับชาตินี้ชาติหน้า และผมก็ขอเลือกที่ตายและวันตายของผมเอง

สุดท้ายนี้ผมกราบขอโทษพ่อกับแม่ด้วยในสิ่งที่ผมทำลงไป ผมไม่ได้อยากตาย แต่ผมไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตต่อไป ไม่ว่ามองทางไหนชีวิตผมถูกเลือกโดยมุมมองของคนอื่นตลอด ในเมื่อชีวิตไม่ได้เป็นของผม ผมก็ขอจบมันไปเสียเองดีกว่า ขอบอกอีกครั้งว่าผมเลือกด้วยตัวของผมเองไม่เกี่ยวกับใคร

ด้วยรักและเคารพ เอกณรงค์

ทุกตัวอักษรดุจดั่งจะมีเสียง เมื่ออ่านจบมือของโอภาสก็สิ้นไร้เรี้ยวแรง เขาปล่อยจดหมายให้ร่วงหล่นแล้วทรุดลงนั่งกับพื้นข้างๆ นารีที่สะอื้นจนตัวโยน น้ำตาที่คิดว่าหมดไปแล้วอาบใบหน้าของทั้งคู่ แต่มิอาจจะล้างความเศร้าเสียใจที่กำลังทำลายหัวใจสองดวงนี้อยู่ออกไปได้

………Brake………