คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 หัวใจมีอาการสั่นไหว
#รีเทิร์นรัุสามีืนเียว พร้อมให้โหลแล้วสำหรับสายอีบุ๊
พิเศษ ื้อวันนี้และหัวใให้ลุพีท ภายในวันที่ 17มิถุนายน 2566
มีสิทธิ์ลุ้นรับี้หัวใทอำนา 0.1g
ฝารัฝาส่หัวใให้ลุพีท้วยนะะ
บทที่ 6 หัวใมีอาารสั่นไหว
แพททริ่อับารวิเราะห์ว่าวามรัอสาวเอนามสมมุิับแฟนหนุ่มและายหนุ่มมือที่สามะแ้ไไ้อย่าไร ถ้าูเพาะสีหน้าท่าทาอแพททริ นนึว่าเาำลัฟัไลฟ์โื่อั ไม่็นัเทศน์ื่อ้อ
พิลาไลฟัไปเรื่อยๆ ่าเวลามาว่าะสนใริๆ ว่าสุท้ายนาสาวเอะไ้สิหรือไม่ ว่ารัเย์หลอลวไม่มีทาลิ้มรสวามสุ แถมารประ้วยารไปนอนับมือที่สาม ุบะเป็นโศนารรม แ่ฟัไปนานๆ เธอ็เริ่มั้ใฟัโยไม่รู้ัว แล้วอาารระวนระวายใสั่นผวา็่อยๆ หายไปอย่าแนบเนียน
ไม่น่าเื่อว่าารไ้ฟัเรื่อราว นอหั รัุ ุ๊เมิน ะเยียวยาภาวะแพนิอเธอไ้ หรือไม่็เพราะนที่ฟัอยู่ใล้ๆ
พิลาไลมอผ่านม่านมุ้ไปยัเีย้าๆ แพททริยับานั่เป็นนอน เธอเลยเอนัวนอนบ้า เสียระลอลื่นลำน้ำแวน้อยยััอยู่ไม่ห่า แ่มันฟัล้ายเสียนรี อาาศอบอ้าวยามบ่ายลายเป็นเย็นพอีๆ หน้า่าประูปิันเสียน้ำระทบแพรบวนนี้ลัวบบัแสันทร์ บนเียอเธอมืนมอไม่เห็นนิ้วมือ แสเียวในห้ออนนี้ ือแสาะเียใส่ถ่าน สะท้อนเส้นผมสีทอวนให้มือยับไปหา แ่เมื่อสายาเาเหลือบมอมา เธอ็นึไ้ว่านวรพูอะไร
“อบุนะะ”
“ไม่้ออบุหรอรับ หลัาร่วมเป็นร่วมายันมา ผมว่าเราสนิทันพอสมวรแล้ว ุเรียผมว่าพีท็ไ้นะรับ พริไทยำ”
ปิเธอะหัวเสียเวลาใรเรียื่อเล่นเ็มๆ อเธอ เพราะส่วนให่มัะเรียเพื่อล้อเลียนสีผิวอเธอ แ่พอเป็นแพททริเธอลับแ่ยิ้ม
“ุเรียันว่าพริไทย็พอ่ะ”
“พริไทย ุหายลัวหรือยัรับ” แพททริอบรับ้อเสนอ ่อนเอ่ยถามพร้อมส่รอยยิ้มที่ทำให้พิลาไลใระุ แ่ไม่ไ้ระุเพราะวามลัว
“หายแล้ว่ะ พีท” ไม่รู้ทำไมนอาหัวใ ปลายลิ้นอเธอยัให้วามรู้สึหวานๆ อมเปรี้ยว ยามเอ่ยื่อเา
เสียพี่อ้อยพี่อลอไปับเสีย่ำืนบนเรือนแพ บรรยาาศผ่อนลายไ้ที่นพิลาไลใล้ะเลิ้มหลับ ู่ๆ ็มีเรือหายาวไร้ิสำนึลำหนึ่แล่นมาาไหนไม่รู้แผเสียผ่ารารี เรือนแพนาเท่าบ้านหลัเล็ย่อมไม่ไ้รับผลระทบสัเท่าไร แ่เสียแผ้อะทันหันทำนที่เพิ่ลายวามลัวไ้ไม่นานหวาผวา
“ไม่้อลัว ผมอยู่รนี้”
พร้อมเสียทุ้มปลอบประโลมเส้นประสาทือฝ่ามืออบอุ่นทีุ่มทาบทับลไปบนำปั้นที่ำแน่นนึ้น้อาวเพราะวามหวาลัว ปรับให้มันลายออรับารุมอันอ่อนโยน
หิสาวเหมือนไ้หลัยึ ว้าับมือเาไว้แน่น พอแน้าหนึ่ลูบแผ่นหลั เธอ็พุ่เ้าไปอยู่ในออเา อาศัยไออุ่นับัหวะเ้นอหัวใที่หนัแน่นว่าอเา บรรเทาัหวะหัวใที่เ้นรัวอนให้้าล
รอนเสียหัวใอทั้สอเ้นในัหวะใล้เียัน พิลาไล็พบว่าัวเอำลั่ายเยอยู่บนัวอแพททริ พอเยึ้นใบหน้าอทั้สอ็ห่าันเพียืบ วามระอัระอ่วนผุึ้นมา แ่ร่าายไม่สามารถเลื่อนย้ายลมาไ้
“ผมทำมุ้ัวเอพั”
สายาพิลาไลเลื่อนาใบหน้าแพททริไปยัเียหลั้าๆ เาน่าะรีบพุ่ัวมาหาเธอ นลืมหารอยแหว้าน้า ผลือระาสายมุ้าสอเส้น เธอะพริบาปริบๆ สอที แล้วระเบิเสียหัวเราะัลั่น ไม่นาน็มีอีเสียมาประสาน ใ้ร่าสั่นเพราะแรหัวเราะ นารยับไหวอสายน้ำไม่สำัอี่อไป วามลัวทีู่่โมะทันหัน หายไปอย่ารวเร็วพอๆ ับามา
“้อออาศัยมุุ้นอนแล้วล่ะ”
เียนอนแบเินไป แ่แทนที่ะลัวแพททริลวนลาม พิลาไลสสัยมาว่าว่าะถอยลาร่าแพททริอย่าไรไม่ให้น่าเลีย แล้วเา็แ้ไให้้วยารับัวเธอเลื่อนลไปนอนบนฟู พร้อมยับัวนอนเีย้า ไม่มีารสัมผัสเินเลยสันิ มีแ่ไหล่นไหล่ แนแนบแน และส่วนที่สัมผัสใล้ิที่สุือสอมือ มันปรับาุมเอาไว้เป็นสอประสาน สร้าหลัยึที่แน่นหนาให้แ่เธอ
“ไม่เป็นอะไรแล้วใ่ไหมรับ”
เาเอียศีรษะะแถาม ใล้นเธอเือบนับเส้นนาไ้ ยิ่ใล้ ็ยิ่พบว่าใบหน้าอเาามไร้รอยำหนิ ลิ่นอายอแพททริเิวนให้พิลาไลเ้าใล้แบบเียบๆ
“ยัลัวอยู่นิหน่อย่ะ” ส่วนให่เธอลัวใัวเอ
“หลับาลรับ ผมะไล่วามลัวไปเอ”
เาบอิใบหน้าเธอเินไป แ่พิลาไลทำามำสั่อแพททริ รอ้วยวามาหวัทั้ที่ไม่รู้ว่า้อารอะไรเียบๆ แล้วูบอุ่นๆ ็ประทับลมาบนหว่าิ้วอเธอ
สัมผัสอ่อนโยนเสียนเธอำไม่ไ้ว่าเยเอมันมา่อนในีวิ ไม่มีารล่วล้ำ้ำเิน มีเพียวามห่วใย าหน้าผาสู่เปลือา แล้วหยุแ่นั้น
“ไม่้อลัวแล้วนะรับ นอนเถอะ ผมอยู่รนี้ ทุอย่าะเป็นปิ”
“่ะ”
พิลาไลหลับาอบรับสั้นๆ ไม่อยาบอว่าทุอย่ารวมถึอวัยวะทั้สามสิบเอ็อเธอทำานปิี เว้นแ่หัวใมีอาารสั่นไหว แบบที่ไม่เี่ยวับโรลัวน้ำ
ความคิดเห็น