เหตุผลของคนตาย

ลำดับตอนที่ #5 : วันที่ 6 ธันวาคม 2011 เวลา 23.48 นาฬิกา

 

วันที่ 6 ธันวาคม 2011 เวลา 23.48 นาฬิกา (หน้าห้องของหมอเอก)

“เปรี้ยงงง”

แม้ว่าราตรีนี้จะไม่เงียบสงัดนัก แต่เสียงปืนที่แผดดังออกมาจากในห้อง 217 อันเป็นห้องที่ใครๆ ต่างก็รู้กันดี ว่าเป็นห้องของนายแพทย์เอกณรงค์ หมอหนุ่มรูปงาม ก็เป็นเหมือนเสียงสัญญาณบอกอันตราย ที่ร้องเรียกความสนใจของทุกคนที่ได้ยิน

ไม่กี่นาทีคนหลายคน ทั้งที่อาศัยอยู่ในห้องใกล้เคียง รวมทั้งเจ้าหน้าที่ผู้ดูแลตึกและรปภ.กะกลางคืน ก็พากันรวมตัวมายืนอออยู่ด้านหน้าห้องของนายแพทย์เอกณรงค์ พร้อมด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้และเสียงถามไถ่ว่าเกิดเหตุใดขึ้น จนมีผู้เริ่มร้องเรียกหมอเอกขึ้นเป็นคนแรก ก่อนจะตามเป็นหลายเสียง

“คุณเอก คุณเอกครับ เปิดประตูที”

“คุณหมอครับเกิดอะไรขึ้น เปิดประตูหน่อยครับ”

“เมื่อกี้เสียงอะไรครับคุณหมอ”

“คุณเอกอยู่หรือเปล่าค่ะ”

หลังจากที่หลายๆ คนทั้งส่งเสียงเรียก ทั้งเคาะประตู แต่ไร้การตอบรับจากเจ้าของห้อง เจ้าหน้าที่ที่มีหน้าที่เป็นผู้ดูแลตึก จึงตัดสินใจอนุญาติให้เจ้าหน้าที่รปภ. พังประตูเข้าไปในห้องเพื่อตรวจสอบที่มาของเสียงปืน

“พังเข้าไปอย่างนี้จะดีหรือครับผู้จัดการ”

ถึงจะได้รับคำสั่งแต่รปภ. ก็ยังลังเลที่จะพังประตู จนต้องหันไปถามย้ำกับเจ้าหน้าที่นิติบุคคลอีกรอบ

“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ เมื่อกี้มันเสียงปืนนะ”

เจ้าหน้าที่ยังยืนยันคำเดิมเพราะการที่อยู่ๆ ห้องของหมอหนุ่มที่ตามปกติไม่เคยทำเสียงดัง อยู่ๆ มีเสียงปืนรอดออกมาย่อมมีเหตุร้ายเกิดขึ้นอย่างแน่นอน และเมื่อประตูเปิดออก ก็ไม่มีเสียงใดๆ ออกมาจากในห้อง รวมถึงวี่แววของหมอเอก หลายคนที่อยู่หน้าห้องเมื่อครู่จึงพากันเดินเข้าไปในห้องโดยไม่หวั่นข้อหาบุกรุก

จากสายตาของทุกคน ภายในห้องชุดขนาดสี่ห้อง อันประกอบหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่น หนึ่งห้องครัวและหนึ่งห้องน้ำ ดูเงียบงันจนเหมือนห้องร้าง พวกเขาร้องเรียกหมอเอกอีกครั้งก่อนจะเดินลึกเข้าไป

เมื่อมองจากบริเวณด้านนอกไม่พบสิ่งใดผิดปกติ พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นระเบียบสวยงาม ดุจดั่งภาพลักษณ์ไร้ที่ติของหมอเอกที่ใครๆ ต่างก็เคยพบเห็นและชินตากับความสุภาพเรียบร้อย แต่จนเมื่อหลายคนเดินเข้าไปถึงในห้องนอน ก็เริ่มมองเห็นถึงความไม่เป็นระเบียบ และความรกรุงรังที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มันเหมือนกับการเปิดเปลือกที่ห่อหุ้มสวยงาม จนเห็นถึงเนื้อในอันยากจะคาดเดา

แม้ว่าสีสันอันจัดจ้าของเก้าอี้อาร์มแชร์สีไวท์แดงดุจเลือดที่ตั้งเด่นอยู่ในห้องนอน อาจจะดูผิดที่ผิดทางไปบ้าง แต่สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้แก่ทุกคนได้มากที่สุด ก็คือเตียงนอนขนาดใหญ่ที่วางตั้งอยู่กึ่งกลางห้อง ตอนนี้บนผ้าปูสีดำสนิทหมอเอกกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงกองหมอนด้วยสีหน้าว่างเปล่า

นายแพทย์เอกณรงค์ดูไม่แตกต่างจากทุกวันนัก แม้จะเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน แต่ชายหนุ่มยังอยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนและกางเกงแสล็คสีดำแบบที่ใส่ไปทำงานตามปกติ เสื้อผ้าแม้จะยับยุ่งแต่ก็ยังดูสุภาพเรียบร้อย สิ่งที่ดูผิดแผกไปมีเพียงปืนพกขนาดไม่ใหญ่นักที่อยู่ในมือ และรูกระสุนบนขมับข้างขวา

………Cut………