คำสารภาพของฆาตกร ภาค3 (The Message)

ลำดับตอนที่ #2 : ข้อความแรก แนะนำตัว (เนื้อหนัง)

ตอนที่ 1 ข้อความแรก
แนะนำตัว (เนื้อหนัง)

ถึงพี่สัม

มือของผมที่กำลังลากใบมีดเพื่อเขียนต่อชะงักทันทีที่คิดบางอย่างออก คำว่าพี่มันดูสนิทสนมกันเกินไป พี่สัมต้องรู้แน่ถ้าเขียนแบบนี้ ผมเอื้อมมือไปหยิบมีดเล่มบางขึ้นมาปาดผิวหนังท่อนขาด้านหลังส่วนที่ผมใช้เขียนเมื่อกี้ออก ร่างที่อยู่ใต้มือเกร็งกระตุกด้วยความเจ็บปวด บ้าชะมัด ผมจะเขียนจนจบได้ยังไงถ้าเขายังกระตุกเชือกหนีไม่หยุดไม่หย่อน แถมเลือดยังเจิ่งไปทั่วเหมือนน้ำรั่วต้องซับด้วยผ้าขนหนูทันที ไม่งั้นก็เขียนต่อไปไม่ได้

ผมเช็ดมือพลางมองไปทั่วตัวคนที่ผมจะฝากจดหมายถึงพี่สัม ร่างกำยำที่มีผิวขาวคว่ำหน้าบนผ้ายางผืนใหญ่เหมือนรอความเมตตา แขนและขาถูกผูกติดกับขาเตียงเหมือนเหยื่อรอถูกบูชายัญ ผมชอบนะเวลาที่มองเห็นคนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ มันทำให้ผมมีอารมณ์เป็นประจำ แต่ก่อนหน้านั้นผมควรจะทำในสิ่งที่ควรทำให้จบก่อน ผมมองดูผิวเนื้อชุ่มเลือดที่ผิวหนังหายไป ดีที่ผมลองเขียนบริเวณอื่นก่อนที่จะเขียนจริง หรือว่าผมควรร่างจดหมายในกระดาษก่อนนะ ไม่ล่ะ ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นทางการเกินไป อีกอย่างถ้าไม่ซ้อมมือบนพื้นผิวจริง จะรู้ได้ยังไงว่าผลงานจะออกมาดี

แต่ถ้าเลือดไหลจนหมดตัวแผนที่คิดไว้ก็คงพังพอดี เอาอย่างนี้ดีกว่าเขียนร่างในกระดาษและค่อยเขียนบนตัวเขาแถวขาแถวแขนก่อนจะเขียนจริงๆ ดีกว่า เมื่อคิดได้แบบนั้นผมจึงโรยผงห้ามเลือดแล้วพันแผลให้เขาอย่างปราณีต กล้ามเนื้อต้นขาของเขาเป็นลักษณะของกล้ามเนื้อเกี่ยวพันที่ได้รูปสวยงาม ผิวของเขาตึงเรียบ มันมีความความเนียนแบบที่เหมาะจะทำอาชีพโฮสเตส ไม่แน่เขาอาจจะทำโดยที่ผมไม่รู้ก็ได้ เรามีเวลาพูดคุยกันน้อยมาก เพราะเวลาส่วนใหญ่ของเราอยู่บนเตียง ดังนั้นนอกเหนือจากลีลาและน้ำเสียงผมจึงรู้แค่ว่าเขาแวกซ์ขนหน้าอก และออกกำลังกายที่ยิม

ผมยิ้มกับเรื่องหลังสุดโชคดีที่ผมรู้ก่อน จึงพร้อมที่จะรับมือกับคนที่มีเรี่ยวแรงจะสู้ผมได้ แต่อย่างว่าถ้ามีแรงแต่โง่มันก็เท่านั้น ต่อให้เคยขึ้นเตียงกันมากี่ครั้งเขาก็ไม่ควรจะปล่อยให้ใครจับเขามัดได้ง่ายๆ ถึงมันจะน่าตื่นเต้นก็เถอะ โง่จริงๆ ผมคิดขณะมองไปที่ใบหน้าตะแคงข้างของเขาที่กำลังนองไปด้วยน้ำตา ใครจะคิดว่าผู้ชายที่ชอบวางท่ามาดแมนตลอดเวลาจะสะอึกสะอื้นเหมือนเด็กสี่ขวบ ถ้าไม่มีผ้าปิดปากเขาคงจะแหกปากร้องลั่นไปแล้ว ทั้งที่อายุก็เกือบจะสามสิบสามแต่เขาก็เหมือนเด็กอมมือคนหนึ่ง มีความอยากตลอดเวลา เรียกร้องความสนใจ และโสโครกในเรื่องที่เป็นส่วนตัวมากๆ มันทำให้ผมรู้สึกแย่ที่เคยมั่วกับเขามาหลายต่อหลายครั้ง

สายตาของผมกวาดหากระดาษปากกาของโรงแรมจนเจอ แล้วรีบร่างข้อความที่ต้องการสื่อให้พี่สัมรู้ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก กว่าผมจะเขียนเสร็จก็เกือบสองชั่วโมง แต่มันก็ช่วยให้ผมมีความคิดที่กระจ่างมากขึ้น ผมหยิบกระดาษที่ไม่ใช้ลงกระเป๋า เก็บกวาดข้าวของเข้าที่เข้าทาง และเช็ดทุกอย่างที่ผมสัมผัส ถ้าพนักงานโรงแรมเห็นอะไรที่ผิดสังเกตคงแย่แน่ การปูผ้ายางไว้เพื่อกันเลือดเปอะผ้าปูที่นอน อาจจะไม่ทำให้เขารู้ว่ามีคนถูกเชือดบนเตียง แต่ถ้าข่าวออกอาจจะมีคนจำได้ว่าเคยเห็นผมกับเขาที่นี่ ผมไม่เสี่ยงให้บ๋อยมาชี้ตัวแน่

การเก็บทุกสิ่งให้เรียบร้อยเป็นการประกันความผิดพลาดระดับหนึ่ง เผื่อไว้ในกรณีที่ตำรวจฉลาดพอที่จะตามมาถึงที่นี่ ไม่สิอย่างน้อยก็มีพี่ชาญ ผมไม่แน่ใจในความฉลาดของเขาเท่าไหร่ แต่เขาต้องพยายามตามหาตัวผมแน่ จากที่เคยได้ยินได้เห็นมาตลอดนับสิบปี สองคนนั้นทำตัวเหมือนแฝดสยาม เคราะห์ดีที่ความสนิทสนมนั้น มันเป็นแค่ความสนิทสนมแบบเพื่อนผมถึงยังไม่ฆ่าพี่ชาญซะ แต่แค่ความสนิทสนมที่มากมายแบบนั้น ก็ทำให้ผมอยากฆ่าพี่ชาญหลายสิบครั้งแล้วเหมือนกัน ทำไมถึงไม่ใช่ผมนะที่อยู่กับพี่สัมตลอดเวลา ผมรู้สึกถึงกรามที่ขบหากัน สักวันผมจะเป็นคนที่พี่สัมคิดถึงตลอดไป

หลังจากอ่านกระดาษที่ร่างไว้ ทวนจนมั่นใจว่ามันสื่อความหมายครบถ้วน และไม่เปิดโอกาสให้พี่สัมเจอตัวผมง่ายๆ มือของผมก็หยิบมีดที่จะใช้เขียนขึ้นมาอีกครั้ง มันเป็นมีดเล่มเล็กที่ลับจนคมและผมพันเทปกาวเหนือส่วนปลายของมันจนหนา พยายามให้สามารถใช้จับได้เหมือนปากกามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มันก็ยังไม่ค่อยสะดวกอยู่ดี โดยเฉพาะเมื่อใช้มือข้างที่ไม่ถนัดเขียน เนื้อคนไม่ใช่วัสดุที่เหมาะแก่การจารึก เพราะมันทั้งเหนียวและมีแรงต้าน ยิ่งคนที่ยังมีชีวิตมันยิ่งเขียนยาก ปลายมีดที่ลากไปตามท่อนขาทำให้เขากระตุกหนี มือซ้ายที่ใช้เขียนไม่ถนัดเอาเสียเลย การเขียนไปซับเลือดไปมันค่อนข้างเลอะเทอะสิ้นดี แย่หน่อยที่ผมไม่คิดจะทำให้เขาสลบ และที่สำคัญเขายังตายไม่ได้

หลังจากทดลองเขียนจนมั่นใจ ผมก็เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อมอีกครั้ง มีดเล็กที่ใช้แทนปากกา มีดบางสำหรับแล่เผื่อเขียนพลาด กระปุกผงห้ามเลือด ผ้าขนหนูหลายๆ ผืน และใจที่พร้อมจะทำร้ายคนอย่างโหดเหี้ยม

ผมนั่งคร่อมบนเอวของเขา ไม่ห่วงว่าน้ำหนักจะทำให้เอวของเขาหัก เชื่อเถอะเราสองคนลองอะไรที่โลดโผนรุนแรงกว่านี้มากันเยอะแล้ว และไอ้ท่าพวกนั้นมันยิ่งกว่าฝืนธรรมชาติเสียอีก เมื่อนั่งได้ท่าถนัดผมก็ใช้มือซ้ายจับมีด ผมเขียนเสร็จหนึ่งตัวก็โรยผงห้ามเลือดทับก่อนจะซับเลือด ทุกกระบวนการมีปฎิกิยาตอบสนองจากคนที่นอนใต้ร่างทุกครั้ง เขาคงเจ็บน่าดู เมื่อดูจากร่างที่แทบไม่เคยมีรอยแผลเลยสักนิด แต่ผมไม่ได้สนใจเรื่องนั้นนัก สนใจแค่ว่าจะทำยังไงถึงจะเขียนออกมาให้อ่านง่ายที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมมองกระดาษที่ร่างเอาไว้เผื่อตรวจทานความถูกต้อง และบรรจงเขียนต่อไปช้าๆ ผมอยากสื่อสารให้พี่สัมเข้าใจมันทุกตัวอักษร

..............................................

ถนนสายนี้เปลี่ยวได้ใจจริงๆ ผมดึงร่างเปลือยเปล่าหนักอึ้งที่นอนคู้ตัวอยู่ในกระโปรงท้ายออกมา มันเป็นรถของเขาเอง ผมคิดว่าเขาต้องไม่เคยนึกภาพตัวเองนอนแก้ผ้าถูกมัดแขนมัดขาผูกปากอยู่ในกระโปรงท้ายรถตัวเองมาก่อนแน่นอน ผมแทบหัวเราะกับความคิดนั้น ร่างของเขาหนักจนผมต้องปล่อยให้เขาร่วงกระแทกพื้น ร่างของเขาขาวซีดจนเกือบจะเท่าผ้าพันแผลที่พันรอบตัว ผมเอามือที่มั่นใจว่ายังสวมถุงมือแน่นหนาดี สอดใต้รักแร้แล้วลากต่อไปยังที่นั่งด้านข้างคนขับที่เปิดรอเอาไว้ แต่เขาดิ้นรนตลอดเวลา จนผมอยากจะทิ้งเขาลงกับพื้นอีกรอบ เพื่อกระทืบจนสลบ แต่มันอาจจะมีผลต่อผ้าพันแผลสีขาว ผมจึงทำได้แค่พูดให้เขาเลิกขัดขืน

“พี่จะดิ้นทำไม ถ้าผมโมโหก็ฆ่าทิ้งซะหรอก”

เสียงแบบเยือกเย็นของผมมันคงน่าขนลุกมาก เพราะเขาหยุดดิ้นหนีทันที เขาคงคิดว่าผมจะไม่ฆ่าเขาแล้วมั้ง มันก็น่าอยู่หรอกเพราะหลังจากแอบเอาตัวเขาออกจากม่านรูดทั้งที่เป็นๆ ด้วยความยากลำบาก แถมพามายังที่เปลี่ยวแบบนี้ แต่ไม่ปาดคอเขาทิ้ง มันก็น่าจะเท่ากับว่าผมไม่คิดจะฆ่าเขา น่าเสียดายว่าเขาคิดผิด

ผมทิ้งตัวเขาลงที่เบาะข้างคนขับและผลักให้เขานั่งตรงๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบผ้าห่มจากเบาะหลังคลุมตัวเขาเอาไว้ ผมฮัมเพลงในใจเพื่อเรียกความสงบขณะที่ขับรถ ทุกอย่างราบลื่นมาก มันเกือบจะตรงตามที่ผมวางแผนไว้

..................................

อีกไม่กี่เมตรจะได้ระยะกล้องวงจรปิดของสถาบันนิติวิทยาศาสตร์ ผมตรวจสอบถุงมือตัวเองอีกครั้ง แล้วหยิบบังแดดมาปิดกระจกหลังจนมิด พับกระจกข้างแนบตัวถังรถ มือของผมที่นิ่งมาตลอดสั่นระริกเมื่อหยิบมีดเดินป่าขึ้นมาวางบนคอนโทรล พร้อมด้วยปืนขนาดพกพา ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเชนเกีร์ยพารถเดินหน้าไปจอดในรัศมีกล้องวงจรปิด ก่อนจะดึงผ้าห่มที่คลุมตัวของคนส่งจดหมายผมออก

แววตาของเขาจับจ้องมองที่ผมด้วยความตื่นกลัว มันคงจะฝังลึกในความทรงจำของผมตลอดไป แต่มันไม่สำคัญอีกแล้วว่าจะมีอะไรหลอกหลอนผมในความฝัน เพราะมันไม่มีทางเลวร้ายกว่าที่มีอยู่ในปัจจุบันได้อีกแล้ว

“ผมไม่ได้อยากฆ่าพี่หรอกนะ แต่มันจำเป็น”

ตาของเขาเบิกโพลงมากกว่าเก่า และไม่น่าเชื่อว่ามันเบิกโพลงได้อีกเมื่อผมกระชากผมของเขาด้วยมือซ้ายให้มันหงายไปด้านหลังแล้วปาดมีดเดินป่าเข้าไปเหนือคอหอย ใบมีดจมไม่ลึกเท่าที่คิด ผมไม่รู้ว่ากล้ามเนื้อคอมันจะเหนียวเฉือนยากขนาดนี้ แถมเลือดยังพุ่งกระฉูดเต็มกระจกหน้า เขาดิ้นหนีสุดตัว แรงของคนที่พยายามหนีตายมันช่างมากมายจริงๆ มือซ้ายของผมแทบจับเขาไม่อยู่ ผมปาดซ้ำไปอีกสองครั้ง เลือดมากมายสาดไปทั่ว ผมทิ้งมีดเมื่อแน่ใจว่าได้ยินเสียงลมออกมาจากคอเขา ถ้าผมเดาไม่พลาดหลอดลมเขาต้องขาดแล้ว และแล้วมันมาถึงขั้นสุดท้ายว่าเขาจะไม่เป็นพยานชี้ตัวผมภายกลัง มือขวาของผมคว้าปืนก่อนจะกดเข้าที่ขมับของเขา นัดแรกมันอยู่ในหัวของเขา แต่นัดต่อมามันดันทะลุไปโดนกระจกข้าง

บ้าชะมัด ทั้งเสียงปืนเสียงกระจกแตก คงเรียกยามได้ทั้งตึก มันเท่ากับผมไม่มีเวลาพอที่จะทำให้แน่ใจว่าเขาตายชัวส์ ผมรีบเปิดประตูรถแล้วถีบเขาให้ออกไป แล้วรีบย้ายรถออกให้พ้นกล้องวงจรปิด เอื้อมมือไปปิดประตูข้างคนนั่ง เลื่อนกระจกข้างตัวลงเปิดช่องให้ยื่นแขนออกไปได้ และยิงปืนขึ้นปืนฟ้าเพื่อประกันความมั่นใจว่าจะมีคนรับจดหมายแน่นอน

น่าแปลกว่าหลังจากที่วางปืนลงที่เบาะข้างคนขับมือของผมไม่สั่นเลยสักนิด มันนิ่งไปตลอดทางที่ผมขับพารถไปยังปลายทาง ผมขับมันไปจอดทิ้งไว้ในลานจอดรถของตลาดนัดชานเมือง เช็ดด้านในรถจนทั่ว แล้วเก็บทุกอย่างออกจากรถ ก่อนจะออกมาเช็ดด้านนอก เมื่อแน่ใจว่าไม่หลงเหลืออะไรให้ติดตามได้ง่ายๆ ผมก็คลุมรถด้วยผ้าแบบปิดมิดชิดทั้งคัน ก่อนจะเดินออกไปหลายกิโลเพื่อเรียกแท๊กซี่ไปส่งยังที่ที่จอดรถของตัวเอง และใช้เวลาหลายชั่วโมงตระเวนทิ้งของที่เก็บมากระจายหลายๆ ที่ ด้วยความสงบ ตอนนี้ใจที่รุ่มร้อนมานานสงบลง มันคงจะเป็นอย่างนี้ไปสักพัก เพราะจดหมายที่ส่งออกไป ผมมั่นใจว่ามันต้องถึงมือของพี่สัมแน่นอน

To be continue.