คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เจ้านายรุ่นสุดจะทน
เ้านายที่ีมัะึ้อีอลูน้อออมาม และทำให้านมีประสิทธิภาพมาึ้น แ่เ้านายที่แย่มัะึ้อ้อยอลูน้อออมาประาน และทำให้ารทำานโยรวม้อยประสิทธิภาพ ไปนถึไม่ประสบวามสำเร็
“ส้ม ไปถามป้าสมทริ ทำานเป็นแม่บ้านมานานนเป็นอัลไเมอร์ เลยลืมไปใ่ไหมว่าเ้านาย้อินาแฟพร้อมอาหารเ้า”
เ็รับใ้าวพม่าเพิ่ะวาานอาหารเ้าลบนโ๊ะทำานในออฟฟิศที่อยู่ในัวบ้าน อมใ็เอ่ยปาประประันเสียแล้ว ทำเอาพนัานที่ลมายื่นเอสารรอารลื่ออนุมัิาเธอถึับระสับระส่าย อยาไปให้พ้นาสถานาร์น่าอึอัเพราะเ้านายำลัพาล
มารยาทอนเวลาอยู่ร่วมับผู้อื่น็ือใเาใเรา แ่รอบรัวออมใเลี้ยลูมาแบบลัทธินาย้าเป็นให่ และเพื่อเน้นวามสะวส่วนัว โรานึั้ไม่ไลัวบ้าน หาเ้านายื่นสายเพราะทำานึเินไป พนัาน้อหอบเอสารลมาให้อ่านถึฝั่บ้าน
“นี่ไม่ใ่รอบสั่วัสุสิ้นเปลือไม่ใ่เหรอ ทำไมมีสั่เบิระาษแฟ์” แ่อมใเปิแฟ้มแร็ออปาำหนิแล้ว
“ระาษมันหม่ะ” ำอบมีแ่นี้ริๆ หาไม่หม ใระเสี่ยมาให้โนุ เพราะบริษัทมีเินสสำรอ่ายให้แผน่าๆ น้อยมา รอบเิน็ออ้า เธอเลยรวบรวมวามล้ามาอให้เ้านายเ็นื่อ แ่อนนี้เธออยาออเินเอมาว่า
“แล้วทำไมไม่ำนวีๆ ว่ามันะหมแล้ว ะไ้สั่ไปพร้อมับออื่น ร้านเาิ่าส่นะ”
“อโทษ่ะ หนูลืมไป” ฝ่ายบุลที่เพิ่เรียนบมาไม่นานน้ำาะไหล เ้าใแล้วว่าทำไมบริษัทแห่นี้ถึมีอัราารลาอออพนัานสู
“ทีหลัอย่าสัแ่เอาหัวมาั่นหู แฟ์มันไม่ไ้ี้ออมาเป็นระาษเอไ้ ออื่น็เหมือนัน ราวหน้าอย่าผิอีนะ ไม่ั้นันะิว่าที่อยู่บนหน้าเธอเป็นสิว ไม่ใ่ศีรษะ”
ามปิอมใ็เป็นนปาร้ายอยู่แล้ว แ่วันนี้เธอเรี้ยวราว่าทุวัน พอยัไม่เห็นาแฟที่้อาร็หันไปสั่ปราโมทย์ที่ำลัอยรวเอสารอยู่้าๆ
“ุป๊อปไปูสิว่าาแฟมันลำเลียมาถึไหน ถ้าาแฟมันมาพร้อมสิน้าลอใหม่าีนแล้วยัไม่เทียบท่า ุ็บอป้าสมทรไปนะว่าให้ลาออไปทำานสวนาแฟะ ไปบอนะ ไม่ใ่ฟัแล้วทิ้อยู่ที่นี่ ถ้าันถามแล้วป้าแไม่รู้เรื่อ ุะโนให้ไปอยู่สวนเียวัน”
สิ่ที่ปราโมทย์เห็นอนไปทำามำสั่็ือสมทรำลัถุยน้ำลายลไปในแ้วาแฟพอี และ่อให้เาเยโรธอมในอยาะทำบาอย่าที่โสโรว่านี้ เา็ไม่ิะให้ใรทำเรื่อสปรับเธอ
“ทำอะไร!” เสียห้วนยัไม่น่าระหนเท่าารมาพบเอารระทำผิ เสียแ้วระเบื้อเนื้อบาระทบพื้นแระายึลายเป็นเสียถัมา
“ะ...ุป๊อป!” สมทรุ้นเยับปราโมทย์มาพอะหยอล้อันไ้ในบารั้ แ่ราวนี้เธอมอออว่าเาไม่พอใ และไม่แน่ใว่าเาะเอาเรื่อที่เห็นไปฟ้อเ้านายหรือเปล่า
ใบหน้าอแม่บ้านวัยลานาวี ปาสั่นน้อยๆ เพราะยัหาำแ้ัวไม่เอ สมอเริ่มหาวิธีอร้อให้อีฝ่ายปิปาเียบ แ่ปราโมทย์เสนอทาที่ีว่า
“ผมเอ ป้าไปอโทษแล้ว็ถามุใว่าแ้วนี้ราาเท่าไร บอเธอว่าป้าพลาทำแแล้วะ่ายเินื้อใ้ เธอสั่มาาีน อยู่ที่ไม่ี่บาท” ไม่ี่บาทอาะเป็นหลายร้อยามราาห้า หรือหลัพันามอารม์อเ้านาย เรื่อนี้ไม่อยู่ในอบ่ายที่ปราโมทย์ิะ่วยเหลือ
“อบุ่ะ” สมทรล่าวบ็รีบออาห้อรัวไป
ปราโมทย์ไม่แน่ใว่าสมทระไปยืนรีรอหน้าห้อทำานเล็ออมในานแ่ไหน หรือำพูเมื่อรู่ออมาาใริหรือเปล่า เพราะเามีเรื่อที่้อิมาว่านั้น
ทำไมเาถึทนทำานับเ้านายที่นรับใ้ลอบถุยน้ำลายใส่แ้วาแฟ หนำ้ำยัทนถูเธอเหยียหยามเป็นารส่วนัว้วย
เิน เป็นำอบที่ัเน แ่ปราโมทย์เริ่มิะาแฟแ้วใหม่ว่า มันุ้ม่าับารทำานับเ้านายที่บาราวทำให้เาอยาทำัวเป็นนไร้ศัิ์ศรีและศีลธรรม ถ่มน้ำลายลไปในแ้วาแฟหรือไม่ เพราะนับวันำว่าลาออ่าน่าสนใริๆ
“ถ้าเธอยัะลาอออี็ไร้มนุษยธรรมมา” เนรนภาใ้น้ำเสียที่บอว่าอสมาะลายเป็นนใอโหเหี้ยมมาแ่ไหน หาิะาไปโยทิ้ภาระหาเลาฯ นใหม่เอาไว้ให้ฝ่ายบุลรับผิอบ
ถึหน้าที่รับสมัรนเ้าทำานเป็นอฝ่ายบุล แ่ารที่เลาฯ ูแลเ้านายีนหาใรมาแทนที่ไม่ไ้เป็นวามผิออสมาเ็มๆ
“ันไม่เ้าใเลยว่าทำไมนที่มาสมัรานถึไ้ลาออันไวนานี้” อสมานั่แหมะบนเ้าอี้ร้ามหัวหน้าฝ่ายบุลอย่าไร้เรี่ยวแร
“ันเป็นฝ่ายบุลมาสิบว่าปี ยัไม่เยเออะไรแบบนี้เหมือนัน เ็วัน เ็น แล้วที่เพิ่ยื่นใบลาออทำานไปไ้แ่รึ่ั่วโมเอนะ”
พูไปเนรนภา็วานหายาม ยาลม ยาหม่อในลิ้นัโ๊ะทำานออมา้วย เอายามแบบหลอยัมู ผสมยาผแ้ลมวิเวียนลไปในาแฟ าม้วยเอายาหม่อทามับ
อสมาไม่ั้านพฤิรรมใล้เียับารเสียริอเพื่อน แ่อึวยาหม่อมาป้ายมับัวเอบ้า พลาเือนให้ำว่า่อนออไป้อล้าหน้าล้ามือหลายๆ รอบ เพราะอมทัพไม่อบลิ่นยาหม่อ แ่พอนึถึเ้านายที่ทำให้เธอและฝ่ายบุลเือร้อน หิสาว็เปลี่ยนใะทันหัน
หาไม่เอาืนเาสันิ เธอไม่อาให้อภัยัวเอไปลอีวิ ิแล้วอสมา็ป้ายยาลไปบนเสื้อัวเอ หวัให้อมทัพสูลิ่นแล้วน้ำาไหลพราอย่าที่เธอำลัะน้ำาไหล เพราะเหนื่อยใที่ไม่อาหานมาทำานแทนอนเธอไปท่อเที่ยวไ้
“นล่าสุนี้็ระบุลในหมายลาออว่าทนรับวามเรียาเ้านายไม่ไหว เธอิว่ามันเป็นเพราะอะไรัน” เนรนภาใ้มือ้าที่ว่าายาม ยาลม ยาหม่อเลื่อนเอสารบนโ๊ะทำานให้อสมาู
“ัน็ไม่รู้เหมือนัน แ่ันะไปหาำอบให้เธอเี๋ยวนี้แหละ” อสมาประาศร้าว แล้ว้าวับๆ ไปหาัวาร
เธอไม่รู้หรอว่าเ้านายเรียเรื่ออะไร แ่ถ้าอมทัพไม่บำบัมันให้หายา อสมาั้ใะบีบอเาให้าอาาศหายใ ที่ล้าใ้วิธีเ่นนี้บีบให้เธอไม่ไ้ใ้สิทธิ์ลาพัร้อน
ความคิดเห็น