คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : จดหมายลาออก
“ถ้าแยัไม่ยอมบอว่าออมส่้อวามอะไรมา นอาห้ามันเปิเรื่อ ันะแ่ให้แหมอารม์ทาเพศไปนวันาย”
ำสาปแ่ออมทัพน่าลัวมาพอ หรือไม่นพล็สสารอสมานยอมเปิมือถืออนส่ให้เพื่อนู้อวามพร้อมับยอมเปิปา
“ุออมบอว่าแม่แและเ๊ทั้สาม รวมทั้นที่ื่อินนี่ เอ๊ะ! นนี้ปะที่แม่แอยาไ้เป็นสะใภ้...” นพลถามโยไม่เยหน้าามือถือ และไม่สนใารพยัหน้าออมทัพ
“...ทั้ห้านำลััรอแอยู่ที่ออฟฟิศ ุออมบอว่าถ้าแำลัเรียให้ลับห้อไป เลยอย่าเปิมือถือ แบบนีุ้ออม็้อรับมือเอสิ น่าเห็นใว่ะ” บอ้อวามทั้หมบ นพล็เยหน้าแสวามิเห็นับอมทัพึ่รับที่เาำลัิอยู่
“ป่านนี้ออมโนย้ำเละ” อมทัพแทบะว้าระเป๋าเินับโทรศัพท์มือถือวิ่ลับไปบริษัทอเาถ้านพลไม่วาเอาไว้
“เฮ้ยๆ อย่าไป ันว่าแม่ับเ๊ๆ อแเาไ้ว่าแิยัไับเลาฯ ืนแออหน้าไปทะเลาะับที่บ้าน สี่นนั่นะยิ่ไม่พอใ เอาไว้แสารภาพรัเสร็่อยูมือันไปร่วมรบเถอะ”
“แล้วถ้าเป็นแะปล่อยแฟนให้โนที่บ้านเล่นานเหรอ”
“แ็ีเรียสไป พี่ๆ แไม่ไ้โหนานั้นหรอ” น้ำเสียอนพลไม่ไ้มั่นใเ็มร้อย เพราะเาเอ็รู้ว่าพี่สาวทั้สามออมทัพเป็นอมหาเรื่อนาไหน
อมทัพแทบะเรียไ้ว่าลูหลที่เิห่าาพี่ๆ หลายปี ้วยเพศและอายุึไม่่อยสนิทสนมับพี่สาวทั้สามมานั แ่ิอีทีเ๊ๆ อเาอายุห่าันนละปี อมวัอายุสามสิบห้า อมใอายุสามสิบสี่ อมรัอายุสามสิบสาม เิไม่ห่าัน และเิบโมา้วยัน แ่นอาร่วมมือันเล่นานน้อายแล้ว เาไม่เห็นว่าทั้หมะรัันีเลย
อมวัไม่่อยมีวามสามารถทา้านบริหาร ประอบับแ่านแล้ว ึใ้เวลาส่วนให่ไปับารับผิสามี แ่ทานั้นบัเอิมาับธุริล้ายๆ ับอมทัพ ทว่าไปไม่รอ ึทำให้เาโนพี่สาวเหน็บแนมเสมอ
อมใมีวามสามารถมาที่สุในบรราสามพี่น้อ แ่เธอูแลโรานเพราะไม่มีใรยอม่วยแบ่เบาภาระให้แม่ ันั้นเธอึโทษอมทัพที่ไม่ยอมลับไปรับ่วิารทาบ้าน
อมรัพยายามีัวออมาสร้าธุริอัวเอ แ่ไม่เยประสบวามสำเร็ เธอพยายามยัเยียแนวิที่ว่าีให้น้อาย ไม่ว่าะเป็นบททสอบอนสมัรานหลายร้อย้อ หลายรั้็ใ้เส้นสายยัเยียพนัานไร้วามสามารถมาให้เา ารที่อมทัพไม่ยอมรับนรู้ัออีนรัอเธอมาเป็นผู้่วย ลายเป็นนวนให้พี่นที่สามไม่พอใ พาลไปยัเลาฯ อเา
ินนา่อร่าสร้าโรานเย็บผ้ามา้วยัวเอ าธุริรัวเรือนยายนามีพนัานเป็นพันน นไม่มีเวลาเลี้ยลู โยเพาะลูายนเล็ที่พออายุสี่วบ็้อไปอยู่โรเรียนประำ่าัหวั พออายุสิบสอ้อไปเรียน่อ่าประเทศ เธอั้ใมอบสิ่ที่เธอสร้าให้อมทัพสืบทอิาร และปิเสธวามิที่ว่าเามีวามฝันอนเอ โรธที่ยามเาลำบายััฟันสู้่อโยมีอสมาอยู่้าๆ หลัาแ่ให้ล้มเหลวไม่สำเร็ ็เปลี่ยนเป้าหมายมาำหนิเลาฯ ที่มาวามสามารถแทน
ินาวีมีเป้าหมายะเลือสามีที่ีที่สุ เธอไม่ไ้ทำผิรไหน เพียแ่อมทัพมีวามเห็น่า เาเสียสมอไปแล้วถ้าอยาแ่านับผู้หิเ้าี้เ้าารเอาแ่ใแบบเียวับนที่บ้าน หลัสัเเห็นท่าทาปิเสธอเา เธอเลยพาลไม่พอใอสมา เพราะสัาาผู้หิบอว่าเลาฯ อเาเป็นอุปสรร
สรุป็ือ เ๊ๆ อเา แม่อเา ผู้หิที่ำลัเล็เาไปเป็นสามีอบหาเรื่อเา อบรัแเลาฯ อเา ึ่ประเ็นหลัเายอมไม่ไ้
“พอเลย ไม่้อมาวา ันะรีบลับไป่วยออม”
อมทัพพยายามับรถลับออฟฟิศอัวเอ้วยวามเร็วสูสุเท่าที่ะทำไ้ แ่ารรารประเทศไทยไม่เยเป็นใให้นเร่รีบ
ว่าเาะลับไปถึ แไม่ไ้รับเิทั้ห้า็ลับไปแล้ว เหลือไว้เพียเลาฯ ที่หน้าเรียั้นสุพร้อม้วยหมายลาออ
“ผมไม่เื่อว่าออมะลาออเพราะอยาไปทำธุริส่วนัว”
อมทัพไม่ไ้ีหมายลาออเป็นิ้นๆ หรือทำท่าเรี้ยวราวา้อ แ่ท่าทาอเาเหมือนพร้อมะลไปิ้นที่พื้น
เ้านายนั่บนเ้าอี้นาให่อยู่หลัโ๊ะทำาน ส่วนเลาฯ นั่เ้าอี้เล็้านร้าม ถึำแหน่ที่นั่ะแสถึอำนาที่เหนือว่าออมทัพ แ่สีหน้าอเาบอว่าเธอมีอำนาเหนือว่าเาทุ้าน เพราะหมายลาออที่เธอเพิ่ะยื่นให้เา ะให้เาทำอะไร็ไ้ทั้นั้น
“นเราทุนอยา้าวหน้า่ะ เหุผลในารลาออส่วนให่็มีหลัๆ แ่สามอย่า เรียน่อ ทำธุริส่วนัว ับไ้านใหม่ที่ีว่า”
อสมาอยาะเอื้อมมือไปบบ่าปลอบใ แ่นั่นไม่ใ่หน้าที่อเลาฯ รวมถึารบอเหุผลที่แท้ริในารลาอออเธอ้วย แ่อมทัพไม่ใ่นโ่ที่ะมออะไรไม่ออ
“เี่ยวับที่รอบรัวผมมาวันนี้ใ่ไหม”
อสมาพยายามเ็บ่อนอาารถอนใเอาไว้ เธอส่้อวามไปหานพลไม่นาน อมทัพ็โทร. ลับมาทันที แ่เธอเลือปิเสียเอาไว้ และไม่ยอมรับสาย เา็ไม่ละวามพยายาม ส่้อวามมาบอว่าำลัับรถมา่วย้านบรรานามารทั้สี่อบ้านเา แ่ปัหารถิเป็นปัาลาสสิอเมือไทย เธอไม่ไ้โทษเาในเรื่อนี้ ที่สำัเธอีใที่เามาถึล่า้า ไม่อย่านั้นอาะเิารทะเลาะวิวาทในรอบรัว ึ่นนออย่าเธอไม่วรเป็นสาเหุ
านเลาฯ ลาออไ้ แ่านำแหน่ลูาย น้อาย ไม่มีใบลาออ อสมายินีที่ะปปิปัหาที่นำพาให้เธอัสินใลาออาาน ีว่าให้อมทัพไปทะเลาะับนในรอบรัว
“เรียว่าุอิ่มัวทาอาีพีว่า่ะ ันทำานใหุ้มาเ็ปีแล้วนะะ นเรา้อมีวาม้าวหน้า่ะ”
“ถ้าออมไม่ยอมบอ ผมะเรียุเนร ฝ่ายบุลมาถาม” เมื่อ่าน่าไม่ยอมัน อมทัพ็เลือใ้วิธี่มู่ ทว่าอสมา่อ้าน
“นั่นแสว่าุหนึ่ไม่เื่อำพูันนะะ” เธอไม่ไ้ทำเสียแ็ แ่เปล่ลำแสุแม่ำลัโรธใส่ เาเลยใ้แววาลูายอออ้อนอบโ้
“เป็นเพราะผมลัวะเสียออมไป่าหาล่ะ ถึไ้พยายามหาทุวิธีไม่ใหุ้ทิ้ผมไป”
ำพูออมทัพฟัพิลึมา แ่อสมามอว่าเ็ที่เิบโาเมือนอเลือใ้ำพูผิ เพราะนั่นมันเหมือนำพูที่เอาไว้เหนี่ยวรั้แฟน ไม่ใ่เลาฯ
“ออม ุบอผมมาเถอะ ยัไผม็รู้นิสัยนที่บ้านว่าเป็นยัไ พวเธอทำอะไรใหุ้โรธถึั้นิะลาออไ้”
อมทัพไม่ปล่อยให้อสมาไ้มีเวลาหาเรื่อโหมาลบเลื่อน เาเลื่อนมานั่ย่อัว้าๆ เ้าอี้ที่เธอนั่อยู่ แทบะเอาาเยัะุมมือ้ายอเธอเอาไว้้วยสอมืออเา แล้ว้อนสายาึ้นมอ อ้อนวอนให้เธอพูวามริ
“บอผมเถอะ ผมทนไ้ทุอย่า ยเว้นุไปาผม”
ิริยาอเา ำพูอเาเ็มไป้วยวามอ่อนโยน มาล้นไป้วยารวิวอน อสมารู้สึเหมือนมีอะไรบาอย่าแะโนหัวใ สัมผัสแผ่วเบานุ่มนวลเหมือนลูบไล้้วยลีบอไม้ ล้ายว่าะเป็นอุหลาบ ัวแทนอวามรั
แ่พริบาเธอ็สะบัวามรู้สึประหลาให้พ้นไป้วยรระทาสมอ รหน้าเธอือเ้านายที่เธอูแลประุลูในไส้มาลอเ็ปี เธออาพูแบบหิราไม่ไ้ว่าเธอูแลป้อน้าวป้อนน้ำ เ็อุาระปัสสาวะให้ายัวโๆ นนี้ แ่เธอูแลเาเป็นอย่าีในทุวิถีทานเธอแทบะละอายใหาะิเป็นอื่นับเา
อมทัพอาะเป็นลูายนโอเธอไ้ในบาะ อสมาอาะเป็นแม่นมอเาในหลายๆ ราว แ่ำว่ารัันหนุ่มสาวห่าไลาทั้สอเป็นระยะทาหลายร้อยปีแส
“ส้มำ่ะ มันเป็นเพราะส้มำ”
นึถึเหุาร์นั้นแล้วอสมา็อยาะร้อไห้ ใระิว่าส้มำรเียวทำเลาฯ รุ่น่าไม่าย อึยิ่ว่าถ่านเอเนอร์ไเอร์เ่นเธอิะลาออ
ปัหาที่เิึ้นระหว่าเลาฯ สาวับเ้านายหนุ่มไม่ใ่ปัหารัันหนุ่มสาว ไม่ใ่เรื่อราวน้ำเน่าฮอฮิุนิยาย แ่เป็น เพราะส้มำไทยรหนึ่?
ความคิดเห็น