21วันดีเดย์รักแท้

รักจริง (ข้างเดียว) มา 14 ปี แต่งงานด้วยความทุ่มเท (ข้างเดียว) อีก 7 ปี

เปรมสุดาก็ค้นพบสัจธรรมที่ว่า รักแท้ ไม่ได้แปลว่าอยู่ด้วยกันแล้วจะมีความสุข เธอเลยชวนประกาศเกียรติสามีสุดที่รักมาแปรรูปทะเบียนสมรสเป็นใบหย่า

“เราหย่ากันเถอะ”

“ผมผิดตรงไหน”

“แต่งงานกันมาเจ็ดปี คุณไม่รู้สึกบ้างเลยเหรอว่าเราแทบไม่เหมือนสามีภรรยากันเลย เอาแค่ง่ายๆ สามีภรรยาคู่ไหนบ้างพูดสุภาพกันตลอดเวลา” เธอกล่าวยืดยาวแต่เขาจับประเด็นได้แค่นิดเดียว

“ถ้าคุณไม่ชอบคนพูดสุภาพ ผมพูด กู มึง ก็ได้นะ”

“...” เปรมสุดามองสีหน้าจริงจังของประกาศเกียรติแล้วมั่นใจว่าหากเธอบอกว่าชอบผู้ชายถ่อยๆ เขาจะไปต่อยจิ๊กโก๋ซอยข้างๆ ให้เธอดู

ต้นเหตุวิวาห์ล่มคือเธอพยายามมากไป ส่วนเขาพยายามไม่มากพอ ผลคือความพินาศของชีวิตคู่

เปรมสุดาเป็นคนเสนอขอหย่า ประกาศเกียรติจึงขอโอกาสยื้อ เขารู้ว่าตนผิด แต่ไม่คิดว่าการแก้ปัญหาด้วยการทำดีกับเธอฝ่ายเดียวจะเป็นคำตอบที่ถูกต้อง เหตุสำคัญที่พาทั้งสองมาถึงจุดนี้ ก็เพราะความหวังดีที่ปราศจากความเข้าใจที่ทำร้ายอีกฝ่ายและทำลายชีวิตคู่ ดังนั้นเขาเลยขอร้องให้ทั้งสองลองเปิดใจให้กันและกันดู

 “21วัน ผมขอแค่นี้ ถ้าคุณบอกว่าเจ็ดปีมันคือความเคยชินไม่ใช่ความรัก คุณมาลองดูหน่อยไหม ว่าถ้าเราใช้ชีวิตคู่ในแบบที่เราควรจะใช้ตั้งแต่แรก มันจะเป็นยังไง”

21 วัน การใช้ชีวิตคู่แบบสามีภรรยาที่ไม่ปกปิดความรู้สึก ไม่คิดเยอะ ไม่แคร์คู่สมรสจนทำร้ายความรู้สึกตัวเอง

เปรมสุดาลงเดิมพันว่ามันต้องพัง แต่ประกาศเกียรติลงหมดหน้าตักว่าที่พังคือแผนการหย่าของเธอ