ป่วนยุทธภพไม่มีลิมิต ออนไลน์

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ ๔ ซื้อของ

ฉางหลง หลักจากที่ได้รู้แล้วว่าสองสาวจะวางแผนจัดการเขายังไงเขาก็เดินชมเมืองไปเลื่อยๆและนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้ซื้อของใช้เลยเขาจึงเดินหาร้านที่ขายไอเท็มเพื่อที่จะนำไปใช้ในการเก็บระดับของเขากับสองสาว

เขามองราคาอาวุธแต่ละชิ้นที่โชว์อยู่หน้าร้าน เขาถึงกับกลืนน้ำลาย เพราะมันราคาแพงมหาโหดมาก

“โห...๑๐,000  หยวนเปลียว”

ฉางหลงพูดกับตัวเองเบาๆ เขายังไม่ได้ตัดสินใจเลือกซื้อจากร้านไหน เขาเดินชมไอเท็มที่โชว์อยู่หน้าร้านต่างๆจนพอใจ  ก่อนจะตัดสินใจเลือกเดินเข้าไปในร้านขายไอเท็มร้านหนึ่ง

ที่ฉางหลงเห็นว่าราคาไม่แพงจนเกินไปนัก

ภายในร้านประกอบด้วยอวุทนาๆชนิดสวยๆใส่ไว้ในตู้กระจกเรียงยาวตั้งตลอดแนวสองฝั่งร้าน

  นอกจากนั้นยังมีอะไหล่ชิ้นส่วนต่างๆของไอเท็มเต็มไปหมด ฉางหลงถึงกับมองจนตาลาย 

“ต้องการจะซื้ออาวุธชนิดไหนดีครับคุณลูกค้าในทางร้านเรามีหมดทุกอย่างครับสากกระเบือยันเรือรพครับ?”

พนักงานในร้านถามขึ้น ทำให้ฉางหลงละสายตา จากอาวุธส่วนต่างๆของร้าน

หันไปมองพนักงานคนนั้นพร้อมกับกล่าวว่า

“ผมอยากได้อาวุธสักเล่มครับไม่ทราบว่า จะแนะนำให้ได้หรือเปล่า”

พนักงาน ฉีกยิ้มพูดว่า

“เอ่อ....สำหรับคุณลูกค้าคงหน้าจะเป็นผู้เล่นใหม่กระผมว่าคงจะไปเก็บระดับสินะครับทางเราขอเสนอเป็นดาบระดับ๕ครับคุณลูกค้า”

ฉางหลงพยักหน้าหงึกๆพูดว่า

“ครับแสดงว่าผมต้องซื้อดาบระดับห้าสินะครับ?”

พนักงานยิ้มกล่าวว่า

“ถูกต้องครับผมสำหรับคุณลูกค้าต้องใช้ดาบระดับนี้เพราะว่าสัตว์อสูรที่อยู่รอบๆเมืองเริ่มต้นนี้มีระดับที่เหมาะสำหรับการเก็บระดับมากครับ”

ฉางหลงมองหน้าพนักงานพูดว่า

“อย่างนั้นก็นำมาให้ผมเลยครับ”

พนักงานฉีกยิ้ม รีบผายมือไปยังตู้อาวุธอีกตู้ให้ฉางหลงเลือกซื้อ

ฉางหลงมองไปที่ป้ายราคาอาวุธแต่ละชิ้น เขาถึงกับตาโต ตกตะลึงในราคาของมัน เพราะมันแพงยิ่งกว่าหน้าร้านอีก 

’โห….อะไรกัน  ๓๕,000 หยวนเปลียวคือราคาอาวุธที่ถูกที่สุด’ ฉางหลงคิดในใจ 

“ต้องการซื้อดาบแบบไหนหรือครับคุณลูกค้า?”

พนักงานถามซ้ำ ฉางหลงนิ่งคิดชี้ไปที่ดาบเล่มหนึ่งราคาถูกที่สุด พนักงานพยักหน้า หยิบดาบเล่มนั้นออกมาให้ฉางฟงได้ตรวจสอบความเรียบร้อย

“อืม….เอาเล่มนี้แหละครับ”

ฉางหลงพูดจบ เขาก็ส่งบัตรเครดิตให้กับพนักงาน  ในขณะที่พนักงานกำลังรูดบัตรของฉางหลง พนักงานได้เอ่ยปากถามฉางหลงเพิ่มเติมว่า

“คุณลูกค้าจะรับอะไรเพิ่มเตอมไหมครับ?”

ฉางหลงนิ่งคิดจึงถามขึ้นว่า

“มีชุดเกาะราคาถูกๆให้เลือกไหม??”

“มีครับ คุณลูกค้าเดินเข้าไปด้านในอีกเล็กน้อย  จะมีชุดเกาะให้คุณลูกค้าเลือกที่นั่นครับ”

หลังจากพนักงานพูดจบ ฉางหลงก็เดินผ่านเข้าไปด้านในตามที่พนักงานร้านขายอาวุธบอกเขา

ฉางหลงเมื่อเดินเข้ามาถึงด้านใน เขากับพบเห็นผู้เล่นหลายคนกำลังเลือก

ชุดเกาะอยู่

อย่างขมักเขม่น

“อืม…มีคนเยอะเหมือนกันแฮะ”

ฉางหลงพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปเลือกชุดเกาะบ้างฉางหลงเดินเลือกอยู่นานก็ไม่ได้ชุดเกาะที่ถูกใจเขาสักที ในขณะกำลังมองหาชุดเกาะอยู่นั้นก็มีผู้เล่นชายคนหนึ่งยื่น

ชุดเกาะสีฟ้ามาให้ฉางหลง

 เขาหันหน้าไปมองผู้เล่นคนนั้นพบว่าเป็นผู้เล่นชายแต่งตัวสไตล์จอมยุทธจีนสีขาวลายทองคนหนึ่ง เขามัดรวบผมยาวไว้ด้านหลัง ผิวสีแทนจมูกโด่ง สูงไม่น่าเกิน 1๘๐ เค้าโครงหน้าหล่อเข้มแบบพระเอกหนัง

“ใช้ชุดเกาะชุดนี้สิมมันเหมาะกับนายมาก”

ฉางหลงรับชุดเกาะนั่นไปดู พบว่ามันถูกใจเขามากจริงๆ

“ขอบคุณมากครับพี่ชาย ที่แนะนำชุดเกาะดีๆให้ผม”

ฉางหลงพูด ผู้เล่นชายคนนั้นกับหัวเราะและกล่าวว่า

“เราน่าจะอายุเท่ากัน หรือไม่ก็ใกล้เคียงกันไม่ต้องเรียกพี่ชายก็ได้”

หลังจากที่ผู้เล่นชายคนนั้นกล่าวจบ ฉางหลงรู้สึกสงศัยในใจวูบหนึ่งจึงกล่าวต่อไปว่า

“นายรู้ได้ไงว่าเรามีอายุเท่ากันอะ?”

ผู้เล่นชายคนนั้นหัวเราะพูดว่า

“ถ้านายอยากจะรู้ว่าทำไม ฉันถึงรู้ว่านายมีอายุเท่ากันก็ตามฉันมาสิ ฉันหิวข้าวต้องการอะไรรองท้องซะหน่อย”

ฉางหลง พยักหน้า ยกชุดเกาะในมือขึ้นโชให้ดูกล่าวว่า

“ตกลง แต่ฉันขอตัวไปจ่ายเงินค่าชุดเกาะก่อนนะ”

“ตามสบาย  ฉันจะรอนายที่หน้าร้านนะ”              

ผู้เล่นคนนั้นพูดจบ เขาก็เดินออกไปรอที่หน้าร้านขายอาวุธ

 ฉางหลงนิ่งคิดส่ายหัวไม่เข้าใจว่า  ผู้เล่นคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าเขามีอายุเท่ากับชายคนนั้น

“เอาเถอะ อีกไม่นานก็คงจะรู้แหละนะเรา”

ฉางหลงพูดกับตัวเองเบาๆเดินไปยังเคาเตอร์จ่ายค่าชุดเกาะเสร็จ เขาก็รับบัตรคืนจากพนักงานเดินออกไปหา ผู้เล่นชายคนนั้นที่รออยู่หน้าร้าน

“ตามมาสิ จะพาไปกินร้านอาหารอร่อย กว่าฉันจะเจอร้านนี้ต้องใช้เวลาหาพอดูเลยนะแถมแพงโคดๆ”

ผู้เล่นชายคนนั้นพูดจบ เขาก็เดินนำฉางหลงไปอย่างรวดเร็ว  ฉางหลงไม่ได้พูดอะไรเพียงเดินตามไปอย่างเงียบๆเท่านั้น

ณ ร้านอาหารริมทะเล

ผู้เล่นชายคนนั้นเดินมาหยุดที่ร้านอาหารนี้ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน  ฉางหลงเดินตามลึกเข้าไปเกือบ ๑๐๐ เมตร  ผู้เล่นชายคนนั้นจึงเดินมาหยุดที่โต๊ะว่างโต๊ะหนึ่งที่อยู่ติดริมทะเล

ฉางหลงสังเกตว่าบริเวณนี้แทบจะไม่มีผู้เล่นนั่งอยู่เลยบัญญากาศก็สบายมากอย่างหน้าประหลาด

“ไม่ต้องกังวนหรอกน่าว่าไม่มีตังจ่าย นั่งตามสบายเลย วันนี้ฉันเลี้ยงนายเอง”

ผู้เล่นชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับผายมือเชิญเขานั่ง ฉางหลงพยักหน้าเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของผู้เล่นชายคนนั้น          

ยังไม่ทันที่ฉางหลงจะพูดอะไร พนักงานของร้านก็เดินเข้ามายังโต๊ะของพวกเขาพร้อมถามว่า

“จะสั่งอาหารอะไรดีครับคุณลูกค้าทั้งสอง”

ผู้เล่นชายปรายตาไปมองพนักงานพูดสั้นๆว่า

“เมนูเปิบพิศดาลครับ”

พนักงานคนนั้นฉีกยิ้มพูดว่า

“รับทราบครับ จะจัดให้เร็วที่สุด”

พูดจบ พนักงานคนนั้นก็เดินกลับไป ฉางหลงมองผู้เล่นชายคนนั้น เอยปากถามด้วยความสงสัยว่า

“เมนูเปิบพิศดาลคืออาหารอะไรหรือ?”

ผู้เล่นชายคนนั้นหัวเราะเสียงดังพูดว่า

“ห้าห้าห้า...มันคือ ...งูย่าง...หมาทอด...คางครกต้มยำ....กบดอง...ปิ้งกิ้งก่า...คั่วไข่มดแดงเออ…อีกอย่างเป็น ทอดแมงอะไรหลายอย่างปนกันอะเช่นแมงป่อง...แมงคามเป็นต้น”

เมื่อได้ฟังชื่ออาหารที่ว่าฉางหลงถึงกับอึ้งทึ่งไปเลย

‘กินแปรกจังโว้ย...แต่ก็ดีเราจะได้มีเพื่อนกินเหมือนกันอิอิอิ’

“ฉันหวังว่านายคงจะกินได้นะ หรือถ้าไม่ได้จริงๆ จะให้ฉันสั่งอาหารอย่างอื่นมาให้ก็ได้ไม่เป็นไร”

ผู้เล่นชายคนนั้นพูดขึ้นฉางหลงโบกมือเป็นเชิงว่าไม่ต้อง  ผู้เล่นชายคนนั้นพยักหน้าหัวเราะเหมือนกับถูกใจอะไรบางอย่าง

“เอาละ ถึงเวลาที่นายจะต้องเฉลยความจริงแล้ว นายรู้ได้อย่างไรว่าฉันมีอายุเท่ากับนาย”

ฉางหลงพูดขึ้น ผู้เล่นชายคนนั้นเลิกคิ้วสูงกล่าวว่า

“หน้าตาของนายมีลักษณะคล้ายๆกับคนที่ฉันรู้จักนะสิ และฉันก็ไม่คาดคิดด้วยว่า จะได้เจอเร็วขนาดนี้ห้าห้าห้า”

ผู้เล่นชายคนนั้นพูดจบฉางหลงนิ่งคิดมองสบตากับผู้เล่นชายคนนั้นนิ่งเพื่อจับผิด แต่ดวงตาคู่นั้นกับนิ่งสนิทไม่มีอะไรผิดสังเกตเลย เกือบ 1 นาที ต่อมาฉางหลงจึงเอยปากถามผู้เล่นชายคนนั้นว่า

“หือออ...เราเคยเจอกันด้วยหรอฉันไม่คุ้นหน้านายเลย?”

***รออ่านตอนต่อไปครับ***

อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ

อ่านแล้วก็อย่าลืมคอมเม้นด้วยนะครับบบบบบรีดเดอร์ทุกท่านจะขอบคุณมากมายครับอิอิอิอิ