we belong together

ลำดับตอนที่ #9 : สารภาพ

...และเราสองคนก็ขับรถกันมาจนถึงบ้านของผม...
...ไม่รู้จะเรียนสถานที่นี้ว่าบ้านได้ไหม...
...เหมือนที่ซุกหัวนอนมากกว่า....

........................
..และผมก็ช่วยพี่บัสถือของของพี่เค้าลงมา.พี่บัสเดินตามหลังผมมาติดๆ..
"วี พี่เอาของใว้ในห้องวีน่ะ"
"คับบพี่ งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนน่ะ"
"อื่ม"

..และผมก้แยกตัวออกมาอาบน้ำ..
"ติ๊งต่อง.."เสียงคนกดกริ่งเรียก
...ใครกันนะ...
...ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวลงไปดูข้างล่าง ออกไปดุที่ปะตูรั้ว...
...ไอโจ!!!...มันหอบหิ้วของกินมาเต็มมือกับแผ่นหนังที่เช้ามาจากร้านปะจำที่ผมไปเช่ากับมันบ่อยๆเวลาที่มันมาค้างบ้านผม..

"ว่าไงว่ะ..มีไรมาเอาป่านี้"
"วันนี้กุจะมานอนค้างเป็นเพื่อนเมิงอ่ะ ไม่มีใครอยู่ไม่ใช่หรอ"
"เอออ...วันนี้..."

"ใครมาอ่ะ วี"พี่บัสตะโกนถามผมพร้อมกับเดินตรงเข้ามาหา
"อ่อ..น้องโจเองหรอ""วี พี่ขอยืมเสื้อตัวนึงสิ"
"เออ..ในตู้เสื้อผ้าอ่ะคับ อยากใส่ตัวไหนก็หยิบเลย"
...แล้วพี่บัสก็เดินกลับเข้าไปเอาเสื้อ..
...ผมกับโจสบตากัน...
"เฮ้ย..ไอโจ กุขอโทษว่ะ ที่ไม่ได้บอกเมิงก่อนว่าพี่เค้าจะค้างอีกคืน"ผมพูดขอโทษไอโจ
"อื่ม ไม่เป็นไรหรอก"โจพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา และผิดหวัง
"เมิงจะทำอะไรก้ได้ ไม่เกี่ยวกับกุซะหน่อย"มันพูดต่อ แล้วก็ก้มหน้าไปซักพัก
"ขอให้มีความสุขกันนะ ทั้งคู่เลย!!!"มันพุดพร้อมกับกลับไปที่มอไซต์ของมันและควบรถ สตาทร์ แล้วขี่ออกไปอย่างเร้ว
"เฮ้ย เด๋วสิว่ะ"ผมตะโกนห้าม แต่ไม่ทัน
.....ความรู้สึกผิด ต่อเพื่อนคนนี้มันมาจุกอก....
..ผมรู้สึกเหมือนกับว่าจะจมน้ำ..ผมเป็นห่วงมันมาก...เป็นห่วงทั้งความรู้สึกของมันด้วย...

..และผมก้เดินกลับเข้าบ้านไป..และคิดอยู่ว่าเพื่อนคนที่มาหาเมื่อกี้จะกลับถึงบ้านปลอดภัยหรือป่าว...เพระผมเป็นห่วงมันเหลือเกิน..
..ผมเดินมาถึงหน้าปะตูห้องนอนตอนไหนไม่รู้..

"อ่าววี ! โจกลับไปแล้วหรอ เค้ามาหาวีทำไมกัน"พี่บัสถามผม
"เออ..มันมายืมซีดีเพลงอ่ะคับ"ผมโกหกพี่เค้า
"อื่ม งั้นหรอ"พับะสพูดเสร็จเค้าก็กลับไปจัดการกับโน๊ตบุคของเค้าต่อ

...ความรู้สึกของผมตอนนี้ ผมอยากโทรหาโจ ..มันจะถึงบ้านหรือยังนะ...
"วีๆๆ มาดูไรหน่อยสิ"
"มีไร"
...พี่บัสนั่งเก้าที่โต๊ะเขียนหนังสือของผมซึ่งพี่เค้าเอาโน๊ตบุควางใว้ตรงนั้น
"มานี่สิ  เข้ามาใกล้ๆหน่อย"
...พี่บัสลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่พี่เค้านั่งแล้วเลื่อนมาให้ผม..
"นั่งสิ"แล้วพี่บัสก็มายืนข้างๆผมจนตัวเราติดกัน
"ดูนะ"พี่เค้าหันโน๊ตบุคให้ผมดู

....ในหน้าจอโน๊ตบุค มีรูปของชายคนนึง...ซึ่งก็คือคนที่ยืนอยู่ข้างๆผม..ผมหันไปยิ้มให้เล้กน้อย..


<<<//////ผมไม่เคยรู้เลยว่า ความรักมันเป็นยังไง
ครั้งนึงผมเคยเชื่อว่า ความรัก เป็นเพียงแค่ คำๆนึง
ที่ใช้บอกความหมายของสิ่งที่ยิ่งใหญ่และบริสุ?
และเป็นการให้ที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน...

ถึงตอนนี้ ผมรู้แล้วว่า ความรักนั้น ที่แท้จิงแล้ว
มันเป็นยังไง..
การที่เราเฝ้ามองเค้าอยู่ห่างๆโดยที่เค้าไม่รู้ตัวนั้น ผมก็รู้สึกมีความสุขใด้
บางครั้งที่ผมแอบยิ้มให้เค้า แล้วผมก็มีความสุข ทั้งๆที่เค้าไม่เคยรู้เลยว่าผมยิ้มให้เค้าอยู่
ผมเฝ้ามองเค้าตลอดเวลา โดยที่เค้าไม่รู้อะไรเลย
มาถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะยัง อะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ผมอยากให้เค้าได้รับรู้ถึงความรู้สึก
ของผมที่มีต่อเค้า  ว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน/////>>>

..ใบหน้าของชายในโน๊ตบุค เงียบไปซักพัก...

<<<////วีคับ.... บัสรักวีนะ////>>>

...ผมยิ้มกว้างแล้วหันไปมองคนข้างๆที่ทำหน้าเรียกร้องขอคะแนนความเห็นใจ.ได้อย่างน่ารัก....มันเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมาก....

"พี่บัส พี่รู้อะไรมั้ย"
"ไม่รู้"พี่เค้าตอบแบบกวนๆ
"ผมก็รักพี่นะ แอบชอบพี่มานานแล้วด้วย"
...พอผมพูดจบ พี่บัสยิ้มให้ผม.แล้วค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าหาผมอย่างช้าๆ...ใกล้เข้า..ผมหลับตาลงอย่างช้าๆ ในขณะที่พี่บัสใกล้เข้ามาเรื่อยๆ.....แล้วก็.....
..ผมสัมผัสได้ถึงริมฝีปากที่อ่อนโยนของพี่บัส..ที่กำลังสัมผัสอยู่กับริมฝีปากของผม
...และมันก็คือ จูบแรก ของผม...
"บัสรักวีนะคับ"
..พี่บัสพูดพร้อมกับมองตาผมอย่างอ่อนโยน..
"วีก็รักบัสคับ"

....บทสนทนาของผมก่อนนอนก็จบลงแค่นี้......""""""""""""""""""""""""""""""""