ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เปิดเผย
.....ไม่มีรอยยิ้มใดสดใสไปกว่าของนายอีกแล้ว....
และผมกับเอก็เดินขึ้นตึกมาเพื่อที่จะเรียนพิเศษ เราเดินมาถึงห้องพร้อมกัน
..ในห้องเรียน มีคนลงเรียนพิเศษไม่ถึง20คน...
"วีๆๆมานั่งนี่สิ" ยัยแคร์เรียกผม
..ผมรีบเดินไปนั่งกับมัน...
"ทำไมมาช้าจังอ่ะ วี"ยัยแคร์ถามผม"
"ก็ไอโจอ่ะดิ กินข้าวช้าโคตร"
"ไม่จิงมั้ง สงสัยตื่นสายชัว ถึงมาช้านิ"
"ถ้าแกรู้แล้ว จะถามชั้นไมอ่ะ"ผมฉุนเล็กน้อย
....เอ..เอ หล่ะ เค้านั่งตรงไหนน้า....
..ผมหันไปรอบเห็น เอนั่งตรงที่เค้าเคยนั่งในห้องเรียน...
"นี่ๆ วี แกกะ เอ เป็นแฟนกันหรอ"ผมตะลึงกับคพำถามของเพื่อนหญิงคนนี้
"บ้าหรอ เพื่อนกันโว้ย"
และยายแคร์ก็เงียบไป....
"วี"อิ๋ว เพื่อนในห้องของผมเรียก
"ไรหรอ"
"โจเค้าฝากมาบอกว่าเย็นนี้เค้าจะไปดูน้องสาวเค้า ที่ชื่อเจนน่ะ แข่งเปียนโนเย็นนี้ เค้าคงไปส่งเธอที่บ้านไม่ได้แล้วหล่ะเย็นนี้น่ะ"
"อื่มๆ".....
"นี่ อิ๋ว แกรู้มั้ยว่า วี กับ เอเค้าเป็นแฟนกันนะ"ยัยแคร์ยังไม่จบเรื่อง
"จิงง่ะ"อิ๋วหันมาทางผม
"ป่าวซะหน่อย เพื่อนกันน่ะ"
......ถ้าเพื่อนทั้ง2ของผมนี้รู้ว่าผมชอบผู้ชายก็คงดี.......
...ต้องบอกพวกเธอวันนี้แหละ....
...พอเรียนเสร็จ ประมานเที่ยงคึ่ง...ในร้านก๋วยเตี๋ยวเรือหน้า รร.....
"และแล้ว ปะชากร เกย์ ก็เพิ่มขึ้นอีก1คน"ยัยแคร์ยังแซวผมไม่เลิก
"ยังไงก็เพื่อนกันน่ะ"อิ๋วพูดกับผม พร้อมกับยิ้มให้
....ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาก....
"ทำไมคนที่หล่อๆและก็น่ารัก ต้องมาเป็นเกย์ด้วยนะ"ยัยแคร์ยังไม่จบ
..ตกลง ว่าเทอ นั้น รักฉัน...หรือมันแค่..ขำ.ขำ..
เสียงโทรศัพของผมดังขึ้น...
"วี ลูก วันนี้พ่อไม่ว่างนะ อยู่เฝ้าบ้านดีๆหล่ะ"โทรศัพผมเปิด สปีคเกอโฟนไว้
..พ่อผมโทรมาแค่ไม่ถึง30วินาที..ผมอึ้ง...
....ผมอิจฉาเพื่อนทุกคน เพราะพวกเค้ามีครอบครัวที่สมบูร...
"วี พ่อกับแม่เทอไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกหรอ"
"อื่ม ใช่"
...ผมตอบคำถามอย่างไม่สนใจ..และไม่รู้เลยว่าคำถามนั้นใครเป็นคนถาม...
...ความเงียบเริ่มก็ก่อตัวขึ้น....
......
..
"วี เราไปล่ะนะ พ่อมารับแล้วหล่ะ แล้วเจอกันวันจันทร์นะ"ยัยแคร์พูดขึ้นพร้อมกับลุกออกไปจากโต๊ะ พร้อมกับเดินไปขึ้นรถยุโรปราคาแพง ของพ่อเค้า
...นานเท่าไหร่แล้วนะ ...ที่พ่อไม่ได้มารับเราแบบนี้....ผมแอบอิจฉาแคร์ อยู่ลึกๆ...
"ชั้นก็ต้องไปละหล่ะ วี ขืนอยู่นานกว่านี้ มีหลังรถประจำทางหมดแน่"
"อื่ม แล้วเจอกันนะ"
"จ๊ะ เราไปนะ"
และอิ๋วเพื่อนของผมอีกคนก็เดินจากไป ไม่มีใครมารับเธอ แต่เทอก็ยังมีครอบครัวที่อบอุ่น.....
.....อยู่คนเดียวอีกแล้ว เราเริ่มเหงาแบบนี้ตั่งแต่เมื่อไหร่กันนะ.....
และผมกับเอก็เดินขึ้นตึกมาเพื่อที่จะเรียนพิเศษ เราเดินมาถึงห้องพร้อมกัน
..ในห้องเรียน มีคนลงเรียนพิเศษไม่ถึง20คน...
"วีๆๆมานั่งนี่สิ" ยัยแคร์เรียกผม
..ผมรีบเดินไปนั่งกับมัน...
"ทำไมมาช้าจังอ่ะ วี"ยัยแคร์ถามผม"
"ก็ไอโจอ่ะดิ กินข้าวช้าโคตร"
"ไม่จิงมั้ง สงสัยตื่นสายชัว ถึงมาช้านิ"
"ถ้าแกรู้แล้ว จะถามชั้นไมอ่ะ"ผมฉุนเล็กน้อย
....เอ..เอ หล่ะ เค้านั่งตรงไหนน้า....
..ผมหันไปรอบเห็น เอนั่งตรงที่เค้าเคยนั่งในห้องเรียน...
"นี่ๆ วี แกกะ เอ เป็นแฟนกันหรอ"ผมตะลึงกับคพำถามของเพื่อนหญิงคนนี้
"บ้าหรอ เพื่อนกันโว้ย"
และยายแคร์ก็เงียบไป....
"วี"อิ๋ว เพื่อนในห้องของผมเรียก
"ไรหรอ"
"โจเค้าฝากมาบอกว่าเย็นนี้เค้าจะไปดูน้องสาวเค้า ที่ชื่อเจนน่ะ แข่งเปียนโนเย็นนี้ เค้าคงไปส่งเธอที่บ้านไม่ได้แล้วหล่ะเย็นนี้น่ะ"
"อื่มๆ".....
"นี่ อิ๋ว แกรู้มั้ยว่า วี กับ เอเค้าเป็นแฟนกันนะ"ยัยแคร์ยังไม่จบเรื่อง
"จิงง่ะ"อิ๋วหันมาทางผม
"ป่าวซะหน่อย เพื่อนกันน่ะ"
......ถ้าเพื่อนทั้ง2ของผมนี้รู้ว่าผมชอบผู้ชายก็คงดี.......
...ต้องบอกพวกเธอวันนี้แหละ....
...พอเรียนเสร็จ ประมานเที่ยงคึ่ง...ในร้านก๋วยเตี๋ยวเรือหน้า รร.....
"และแล้ว ปะชากร เกย์ ก็เพิ่มขึ้นอีก1คน"ยัยแคร์ยังแซวผมไม่เลิก
"ยังไงก็เพื่อนกันน่ะ"อิ๋วพูดกับผม พร้อมกับยิ้มให้
....ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมาก....
"ทำไมคนที่หล่อๆและก็น่ารัก ต้องมาเป็นเกย์ด้วยนะ"ยัยแคร์ยังไม่จบ
..ตกลง ว่าเทอ นั้น รักฉัน...หรือมันแค่..ขำ.ขำ..
เสียงโทรศัพของผมดังขึ้น...
"วี ลูก วันนี้พ่อไม่ว่างนะ อยู่เฝ้าบ้านดีๆหล่ะ"โทรศัพผมเปิด สปีคเกอโฟนไว้
..พ่อผมโทรมาแค่ไม่ถึง30วินาที..ผมอึ้ง...
....ผมอิจฉาเพื่อนทุกคน เพราะพวกเค้ามีครอบครัวที่สมบูร...
"วี พ่อกับแม่เทอไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกหรอ"
"อื่ม ใช่"
...ผมตอบคำถามอย่างไม่สนใจ..และไม่รู้เลยว่าคำถามนั้นใครเป็นคนถาม...
...ความเงียบเริ่มก็ก่อตัวขึ้น....
......
..
"วี เราไปล่ะนะ พ่อมารับแล้วหล่ะ แล้วเจอกันวันจันทร์นะ"ยัยแคร์พูดขึ้นพร้อมกับลุกออกไปจากโต๊ะ พร้อมกับเดินไปขึ้นรถยุโรปราคาแพง ของพ่อเค้า
...นานเท่าไหร่แล้วนะ ...ที่พ่อไม่ได้มารับเราแบบนี้....ผมแอบอิจฉาแคร์ อยู่ลึกๆ...
"ชั้นก็ต้องไปละหล่ะ วี ขืนอยู่นานกว่านี้ มีหลังรถประจำทางหมดแน่"
"อื่ม แล้วเจอกันนะ"
"จ๊ะ เราไปนะ"
และอิ๋วเพื่อนของผมอีกคนก็เดินจากไป ไม่มีใครมารับเธอ แต่เทอก็ยังมีครอบครัวที่อบอุ่น.....
.....อยู่คนเดียวอีกแล้ว เราเริ่มเหงาแบบนี้ตั่งแต่เมื่อไหร่กันนะ.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น