คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : เสียงสุดท้าย50%
...เมื่อความรักของผมกับโจเดินทางมีถึงจุดจบ..ที่ไม่มีสิ่งใด่มาขัดขวางได้..สิ่งสุดท้ายที่ทำได้ ก็แค่เก็บความทรงจำที่ดีๆเอาใว้ แล้วก้าวเดินต่อไป..เหมือนกับที่รับปากใครบางคน
...2อาทิตย์ก่อนงานกีฬาสี
"ทำไมต้องไปอยู่สีเดียวกะไอ้บัสมันด้วยล่ะ"..โจพูดกับผมอย่างหงุดหงิดเมื่อรู้ข่าว
"อ่าว..แล้วจะให้ทำไงหล่ะ..ก็หัวหน้าห้องจับฉลากได้คู่กับห้องพี่เค้าอ่ะ"
"ไอ้หัวหน้าห้องของวี นี่ก็เหลือเกินจิงๆเลย..ทำไมต้องจับได้ห้องไอ้หมอนั้นด้วย"..โจยังพลาไม่พอใจไปถึงหัวหน้าห้องของผม
"ช่างมันเถอะน่า.."
"เด๋ววีก็คุยกับมันอีก"
"ก็แค่คุย..ไม่เห็นจะเป็นไรเลย.."
"ก็นั่นแหละ ...ระวังตัวใว้ไห้ดีๆเถอะ"
..ช่วงหลังจากที่สอบกลางภาคเสร็จ..โจเริ่มออกอาการหึงหวงผมอย่างร้ายกาจ..โดยที่ไมท่แคร์สายตาคนรอบข้าง...จนผมรู้สึกอึดอัดที่เขาทำกับผมแบบนี้..เขาเริ่มทำตัวเป็นเจ้าของ
"วันนี้ไปดูโจซ้อมด้วยนะ"
"ซ้อม?...ซ้อมอะไร"
"ก็ซ้อมวิ่งไง..ไปนั่งเฝ้าด้วย..ไม่รู้แหละ"
"ไม่ไป"
"ไม่ได้..ต้องไป"
"ไม่.."
"เอ้!!..พูดไม่รู้เรื่องไง..บอกว่าไปก็ต้องไปสิ.."..โจตะคอกใส่ผม
"อ่ะคับ..ไปก้ได้ค้าบบบ"..จนผมต้องยอมเพราะคนรอบๆเริ่มหันมามองอย่างตัวประหลาด
..
..หลังจากหมดชั่วโมงสุดท้ายของวันโจมายืนดักรอผมหน้าห้องผมทันที..เหมือนกับวาเป็นนักโทษของเขายังไงยังงั้นผม
"เร็วๆสิวี...เด๋วไม่ทัน"..โจเข้ามาช่วยผมเก็บกะเป๋าที่ผมจงใจจะพยายามเก็บมันอย่างช้าๆเพื่อกวนอารมร์
"ใครอยากไปกันเล่า.."ผมบ่นพึมพัมคนเดียวแต่ดูเหมือนโจจะได้ยินเข้า
"ว่าไงนะ!!!"
"เปล่าๆ..ไม่มีไรคับ"
"ดี..งั้นก็รีบเก็บได้แล้ว..ปากกาเนี่ย..ก้ไม่ต้องทำตกบ่อยนักหรอกนะ"
ดูเหมือนโจจะรู้ตัวซะแล้ว..เขาเลยเก็บของให้ผมซะเองเลย
...ผมกะโจเดินมาที่สนามฟุตบอลหลังโรงเรียน..ไม่ใช่วิ..ดูเหมือนโจจะกะชากผมมาตลอดทางมากกว่า..เพระมันทั้งร้อน...แดดก็แรง.มันทำให้ผมไม่อยากมา..ในใจผมอยากไปนั่งกินไอศกรีมกับเขากันสองคนมากกว่า
"เห็นมั้ยเนี่ย..เพระวีแท้ๆเลย..มาสายจนได้"
..โจออกอาการหงุดหงิดทันทีเมื่อเห็นคนอื่นๆในสีของเขาซ้อมกันหมดแล้ว
"(เชอะ..สมน้ำหน้า)"
"นั่งรอนี่นะ..และก็ห้ามมองนักกีฬาคนอื่น เข้าใจมั้ย"
"มันจะมากไปแล้วนะ"ผมเริ่มไม่พอใจกับการที่คนที่ลากผมมาออกคำสั่ง"ไม่ได้อยากจะมาด้วยหรอก..ร้อนก็ร้อน"
..ดูเหมือนคนที่โดยด่ากลับจะไม่สนใจ..และกำลังตั่งใจเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าต่อมาผม
"จะไปเปลี่ยนก็ไปห้องน้ำสิ..."
"ไม่ไป..ช้า..เสียเวลา..เพราะวียนั่นแหละ..เด๋วคืนนี้จะทำโทษ"..ว่าแล้วก้ทำหน้าตาหื่นมาทางผม..และถอดกางเกงนักเรียนออกเพื่อนเปลี่ยนเป็นเกงกีฬา
"ไม่ต้องหันไปทางอื่นเลยนะ."เขาสั่งพลางผมกำลังเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้า
"เด๋วคืนนี้ก็ได้เห็นเต็มๆแล้ว.."
"ไอ้ลามก"
"อุ้ย...เจ็บนะ"..ผมชกท้องไอ้คนกามจัด
"โอ้ย..ที่รักอ่ะ..ชกเค้าทำไมอ่ะ..ไม่สงสารเค้าหรอ"
"สงสารทำไม.."
"โหย..ใจร้าย..ไปซ้อมดีกว่า..สัญญานะว่าห้ามมองคนอื่นนอกจากโจคนเดียว"
"ไม่รู้"
"โหย..ไม่เอาน่า..รับปากสิ..ไม่งั้นไม่ไปซ้อมนะ"..ดูเหมือนเงื่อนไขที่โจตั้งขึ้นมาจะทำอะไรผมไม่ได้
"ก็ตามใจ..ผ้าแพ้พี่บัส..วีไม่รู้ด้วยนะ..วีไม่ชอบพวกขี้แพ้หรอก"
"ง้า..ไอ้บ้านั้นก็แข่ววิ่งด้วยหรอ"..ดูเหมือนสิ่งที่โจเพิ่งรับรู้จะทำให้เขาหายปัญญาอ่อนได้
"ช่าย..รู้สึกว่าจะรายการเดียวกะโจด้วยนะ..วียังไม่รู้เลยว่าจะเชียร์ใครดี"
..ผมเริ่มกวนประสาทเจ้าคนเรื่องมาก
"โจสิ..วีต้องเชียร์โจนะ.เพราะยังไงโจก็เป็นแฟนวี..และคืนนี้ก็กำลังจะเป็นมากกว่าแฟนด้วย."
"....."...ผมเขินหน้าแดงจนคนตรงหน้าจับได้
"555...ไม่เชื่อก็รอดูคืนนี้ละกัน..โอเคนะ"
..และเจ้าคนลามกก็เดินเข้าสนามเพื่อที่จะซ้อม
....ดูเหมือนช่วงนี้โจจะหื่นกว่าปกติ..และมากกว่าทุกวัน...และบางครั้งมันก็ทำให้ผมมีอารมคล้อยตามอย่างไม่รู้ตัว..รูปร่างหน้าตาโจก้ดูดีออกจะเหมือนลูกคึ่งญี่ปุ่นด้วยซ้ำ..แต่หุ่นนักกีฬาสูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆมีกล้ามนิดๆ..บางทีก็มีพวกรุ่นน้องม.ตั้นมาตามจีบแทบทุกอาทิตย์..จนบางครั้งผมเองยังหึง..และแอบอิจฉาอยู่เหมือนกัน
"วี...มารอใครเนี่ย"
..ผมรู้สึกได้ถึงร่างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อแทรกตัวนั่งลงข้างๆ
"อ่อ...รอโจน่ะคับ"
"อ่าวหรอ..นึกว่ามารอบัสซะอีก..อุตสาห์หลงดีใจ"
"......"
"บัสซ้อมเสร็จแล้ว..ไปกินไอศกรีมกันมั้ย"
"เออ..คงไม่ไปไม่ได้หรอกคับ.."
"ทำไม..นัดกับโจใว้แล้วหรอ"
"ใช่คับ"
"ว้า...แย่จังเลย..ไม่ได้กินไอศกรีมด้วยกันนานแล้วนะ"
..คำพูดของพี่บัสยังคงให้ความรู้สึกถึงตอนที่เรายังคบกันอยู่..ถึงแม้ว่าผมพยายามใช้สรรพนามแทนตัวเองแบบพี่น้องแล้ว..แต่พี่เค้าก็ไม้ได้รู้สึกเลยถึงพูดกับผมด้วยความรู้สึกแบบนี้
"...แล้วเอละคับ..ก็ชวนเอไปกินสิ"
"เค้าไม่ว่าง...ไปช่วยพวกเพื่อนๆพี่ทำคัทเอาน่ะ"
"ผมก็ไม่วางเหมือนกัน"
"ไม่วางหรอ..ก้เห็นนั่งอยู่เฉยๆ"
"เออ..คือ.."
"ไปเถอะ..แปปเดียวเอง..โจก็ปล่อยให้ซ้อมไปสิ"
"ไม่ได้จิงๆคับ..โจมันสั่งให้ผมนั่งเฝ้ามันแบบนี้จนกว่ามันจะซ้อมเสร็จ..ผมคงไปกับพี่ไม่ได้หรอกคับ"
"อื่มม...ถ้าอย่างนั้นก้..ว่างๆพี่จะมาชวนใหม่ละกัน..ยังไงวีก็ต้องไปกับพี่ให้ได้"
...ตุ๊บ...เสียงร้องเท้าซ้อมวิง่ตกลงกระทบพื้น...จากคนที่เพิ่งเดินเข้ามาอย่างเสียมารยาท
"โอ้ยย!!!!...หิวน้ำโว้ยย"
"หยิบเองสิ"
"ไม่เอา..จะให้แฟนหยิบให้"
"กำลังคุยกับพี่เค้าอยู่..ไม่เห็นหรือไง"
ไม่เห็น"..โจตอบอย่างหน้าตาเฉย ทั้งๆที่พี่บัสนั่งจนตัวแทบจะติดกันกับผม
"งั้นก็เชิญเองละกัน"
....เฮ้ยย..อารมเสียแล้วมาพาลใส่เรา..น่าเบื่อที่สุดเลย
"งั้น...ใว้ว่างๆเด๋วบัสโทรหาวีละกันนะ..ขอตัวกลับบ้านก่อน"
"ครับ.."
........
"คุยไรกันตั้งนาน...เห็นตั้งแต่ซ้อมละ"
"ก็พี่เคาชวนไปกินไอศกรีม...ก็บอกว่าไม่ไปโจบอกใว้เฝ้าเค้าซ้อม"
"อื่ม..แล้วไง"..ดุท่าทางโจคงอารมเสยอย่างสุดๆจนฟังในสิ่งที่ผมพูดไม่รู้เรื่อง
"อืม..แล้วไง"
"ก้ไม่แล้วไง...นึกว่าอยากไป"
"ไม่หรอก...ถ้าจะไปจิงนะคงไม่มานั่งคุยด้วยแบบนี้หรอก"
"ป่ะ!!!"
..โจพูดพลางเก็บกระเป๋าของผมกะของเขาขึ้นมาสพายบนหลังพร้อมกับกะชากข้อมือผมอย่างแรง
"ไปไหนนะเนี่ย..เจ็บนะ"
"ไปกินไอศกรีมไง..อยากกินมากนักไม่ใช่หรอก"
"โอ้ยย..จะบ้าหรอ..คนเค้าพูดปะชดก้ไม่รู้เรื่อง..วีว่านะสงสัยโจต้องไปหาหมอแล้วหล่ะ..ไม่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆบ้างเลย"
"นี่วี..ถ้าอยากกินก็บอกโจสิ..แต่ทำไมต้องไปคุยกะมันด้วยหล่ะ..โจไม่ชอบนะ"
"ก็พี่เขาเข้ามาคุยเอง..วีไม่ได้ชวนเขามาคุยนิ.และอีกอย่างนะ..วีก็รักโจคนเดียวไม่เห็นต้องไปคิดมากเลย.."
"จิงง่ะ..รักโจจิงเปล่าเนี่ย"..ดูเหมือนอารมของเขาจะดีขึ้นกว่าเมื่อกี้
"จิงสิ"
"งั้นคืนนี้...โจค้างบ้านวีนะ"..โจทำหน้าขอความเห็นใจแบบเด็กๆที่อ้อนพ่อแม่ซื้อของเล่นให้เขา..และเขาก็ทำได้หน้ารักซะจนผมต้องยอมตกลง
"โทรบอกแม่ก่อนดิ"
"โทรแล้ว"
"โทรเมื่อไหร่"
"โทรตั่งแต่กลางวันแล้ว..แม่วีบอกว่าวันนี้จะทำข้าวเย็นเพื่อแล้วด้วย"
"อื่ม..ก้ดีงั้นกลับบ้านกันเถอะ..วีหิวแล้ว"
"จะแวะกินไอศกรีมก่อนมั้ย"
"...- -*..."
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
....ดูเหมือนสิ่งที่โจพูดจะเป็นความจริง..กลิ่นของกับข่าวที่แม่ผมทำลอยมาตั่งแต่ผมยังไม่ทันก้าวข้ามประบ้าน
"อ่าว..กลับมากันแล้วหรอลูก..แม่ทำกับข้าวเสร็จพอดีเลย..ขึ่นไปอาบน้ำอาบท่าก่อนไป..เด๋วลงมากินข้าวด้วยกัน..โจ..แม่ฝากดูวีด้วยนะลูก..ช่วงนี้วีไม่ค่อยสบายน่ะ".แม่ผมขยิบตาให้โจโดยที่เขารู้กันแค่สองคน
"คับ..ได้คับคุณแม่..เด๋วผมจะดูแลวีอย่างดีเลยคับ"
"จ๊ะ..ขอบใจโจมากนะลูก"
..
และโจก็จับข้อมือผมชวนขึ้นไปบนห้อง
"รกหน่อยนะ..ไม่ค่อยได้เก็บห้องเลย"ผมบนพึมพัมกับตัวเองอย่างแอบๆเพราะห้องมันรกซะจนไม่มีที่ไห้เดิน
"เฮ้อ.อย่างนี้จะเป็นภรรยาที่ดีได้หรือป่าวเนี่ย..ดุดิ ห้องรกอย่างกะรังหนู"
..โจบ่นอย่างกับว่าเค้าจะมาเป็นสามีผม
"...."
"อายน้ำด้วยกันเถอะนะ"..โจขอร้องผมด้วยสีหน้าแบบเด็กๆที่เขาชอบทำเป็นประจำ
"ไม่เอา..อาบเองดิ"..ผมตอบกลับอย่างอารมเสียพลางเก็บของที่อยู่ในห้องให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
"เถอะน่า..นะ..คนดี"
"ไม่เอา"..ผมยังคงก้มหน้าก้มตาเก็บห้องอย่างไม่สนใจว่าคนที่ชวนได้ถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายหมดแล้วเหลือเพียงแค่ชั้นในสีดำตัวเดียว
"จะถอดก็ไปถอดในห้องน้ำสิ.."ผมเงยขึ้นมาเจอกับภาพตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัวเลยแกล้งทำเป็นไม่เห็นและเก็บเสื้อผ้าของคนที่ถอดใส่ตะกร้ารวมกับเสื้อผ้าของผมที่ยังไม่ได้ซัก
"โถ่..วี..อาบด้วยกันเถอะนะ..นะนะนะนะนะ"
..โจยังคงงอแงไม่เลิกจนผมยอมใจอ่อน
"มา..งั้นโจถอดเสื้อผ้าให้นะ"...เขาเดินเข้ามาอย่างเร็ว..เอามือมาแกะกะดุมเสื้อนักเรียนผมออกทีละเม็ดอย่างช้าๆ..ตัวเขาขยับเข้ามาใกล้จนได้ยินเสียงลงหายใจกะทบกับหน้าท้องของผม...
"กางเกงไม่ต้องนะ..เด๋วถอดเอง"..ผมรีบพูดออกมาก่อนเพราะกลัวว่าโจจะลวนลามผมไปมากกว่านี้
"โจ..วีลูก..ลงมาทานข้าวได้แล้ว"....เสียงแม่ตะดกนขึ้นมาในขณะที่ผมกับโจกำลังอาบน้ำอยู่..โดยที่ฟองยาสระผมยังอยู่บนหัวโจจนย้อยลงมาเข้าตา
"โอ้ยย..เอาน้ำมาล้างเร็วๆเซ่"
"อ่ะนี่ๆๆ."
"มาเร็วๆสิ...แสบตาจะแย่อยู่แล้ว"
"แล้วทำไมต้องเสียงดังด้วยเล่า..เด๋วแม่ก็ได้ยินหรอก"
"ไม่ได้ยินหรอกน่า"..โจตอบพลางล้างฟองยาสระผมออกจาใบหน้า
"เสร็จแล้วรีบๆ ตามไปนะ"..ผมบอกกับคนที่กำลังล้างยาสระผมออกจากหัว
"เด๋วสิ...มานี่ก่อน...มาใกล้ๆเซ่"
"มีอะไรเล่า"...ผมถามอย่างรำคาน
....และโจก็ขโมยจูบผมไปอย่างที่ผมไม่ทันตั้งตัว
"ใว้คืนนี้ก่อนละกัน"...สายตาและใบหน้าที่หื่นกามของโจทำให้ผมกลัวที่จะอยู่กับเขาสองต่อสองในคืนนี่
"...ทำอะไรกันอยู่ ทั้งสองคนน่ะ ลงมากินข้าวใด้แล้วว"...
..."ทำอะไรกันนะลูก..เสียงดังจนถึงข่างล่างเลย"...แม่ถามโจอย่างสงสัย
"ยาสระผมเข้าตานะคับ...ก็วีนะสิคับแม่ ..ไม่ยอมเอาน้ำมาล้างให้"
"ก็ใครใช้ให้โจมาให้วีสระผมให้เล่า..."
"เอาล่ะๆๆ...แม่รู้แล้ว..กินข้าวกันเถอะ"
...และสงครามเล็กๆบนโต๊ะอาหารก็จบลง..
"คืนนี้จะทำโทษ"..โจกระซิบที่ข้างๆหูผมในขณะที่นั่งกินข้าว
"...."...ผมเดินเอาจานไปล้างในครัว..และเดินกลับขึ้นห้องนอนไปอย่างไม่สนใจคนที่นั่งกินข้าวอยู่..และสักพักเขาก้ตามขึ้นมา
"หนีมาแบบนี้ได้ไง..."
"ไม่ได้หนี..ง่วง..จะรีบขึ้นมานอน"
"ไม่ได้..ยังนอนไม่ได้"..
"ทำไมล่ะ"...ผมถามอย่างกวนอารมจนคนที่ถูกถามผลักผมลงบนเตียงและขึ้นคร่อมทับร่างของผม..และจับข้อมือทั้งสองใว้อย่างแน่นจนดิ้นไม่หลุด..และเขาก็ค่อยเคลื่นตัวลงมาทาบกับร่างของผมพร้อมกับจูบปากอย่างดูดดื่มจนผมรู้สึกถึงลิ้นของเขาที่ตอนนี้กำลังสอดเข้าไปในปากผมอย่างบ้าคลั่ง...และก็ค่อยเลื่อนลงไปที่ซอกคออย่างช้า..พร้อมกับทำคิสมาคร์ใว้หลายแห่ง
"..วี..โจขอนะ"
..ผมไม่ตอบ..ได้แต่นอนนิ่งให้คนที่ขอทำตามในสิ่งที่เขาต้องการจนเสร็จ
...เสียงหอบหายใขของโจดังอยู่ข้างๆหูผมหลังจากที่ทิ้งตัวลงนอนข้างกายผมเมื่อเสร็จบทรักเรียบร้อย
"..วีเป็นของโจแล้วนะ..ต่อไปนี้มองได้แต่โจคนเดียวเท่านั้น"...โจพุดพลางหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้ารวมทั้งผมด้วย..ที่ไม่พูดอะไรออกไป..เพระผมก็อ่อนล้าและเหนื่อยไม่แพ้คนที่นอนอยู่ข้างๆ..จนทำให้ผมหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
..และงานกีฬาสีของ รร.ก็มาถึง..
...ผมได้ไปเป็นสต๊าฟของสีเพื่อที่จะเตรียมของและขนมที่จะคอยบริการพวกเด็กม.ตั้น..จึงทำให้ผมไป..รร..เช้ากว่าปกติ..จนทำให้ผมไม่เจอกับโจเลยตั้งแต่เช้าจนถึงพิธีเปิด...เพระเขาก็ต้องเตรียมตัวลงทะเบียนนีกกีฬาอะไรอีกมากมายไม่แพ้หับผมที่มีงานล้นมือจนน่ารำคาญ...และมันก้ทำให้ผมพลาดดูการแข่งขันวิ่งรายการที่โจแข่งด้วย..แต่ก็ยังรู้ว่าโจนั้นวิ่งเข้าเส้นชัยที่หนึ่งจากน้องๆมอต้นที่คลั่งไคล้เชามากที่นังเชียร์อยู่บนสแตนเชียร์เสียงดังมากจนผมไม่จำเป็นต้องออกไปดูการแข่งขันเลย
..."ข้าว2กล่องนี้มีใครกินเปล่า"
..ผมถามเพื่อนที่นักพักกินข้าวกลางวันอยู่..."
"ไม่รู้ดิ..ไม่มีมั่ง"
"เอออ..งั้นกูขอนะ"
"เอออ...เอาไปทำไมตั้งสองกล่องว่ะ"
"เออน่า..เรื่องของกุ"
..ผมเดินออกมาจากพื่อนที่ช่างสงสัย..เพราะเหตุที่ผมเอามาสองกล่องเพราะจะเอาไปฝากแฟนผมที่นั่งพักอยู่ที่ที่พักนักกีฬา..และจะกินกันคนละกล่อง..แต่เรื่องบังเอิญก็เกิดขึ้นกับผมอย่างไม่น่าเชื่อ
"..อ้า..วี..เอาข้าวมาให้บัสหรอ..ขอบใจมากนะ..กำลังจะไปเเท่สีพอดีเลย"
"เอออ...คือ.."
"อื่ม..ขอบใจมากนะ.เด๋วบัสขอตัวก่อนละกัน..แล้วเจอกันนะ"
...พี่บัสเดินมาจากทิศไหนไม่รู้เขามาทักแล้วเอาข้าวกล่องที่ผมตั้งใจจะมากินกับโจไปอย่างหน้าตาเฉย...ทำไงดีละเนี่ย..เหลือกล่องเดียว..จะเดินกลับไปเอามันก็ร้อน..ขี้เกียจไป..เอาว่ะ..ไม่กินก็ได้..แล้วผมก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาโจที่กำลังนั่งพักอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้
"อ่ะ...เอาข้าวมาให้"...โจยิ้มทันทีที่เห็นผม
"อืม..ขอบคุนนะ"
"...."
...ผมนังมองดูโจกินข้าวอย่างมีความสุข..ดูเขาเองก็ดีใจเหมือนกันที่พยายามจะโชว์เหรียญรางวัลที่เขาเพิ่งได้รับจากการแข่งขันให้ผมได้ชื่นชม
"อื่ม..เหนื่ยมั้ย"
"ไม่อ่ะ..เห็นหน้าวีก้ไม่เหนื่อยแล้ว"
"..."...ผมแอบยิ้มเล็กกับคำพูดที่เขาหยอดมาให้
"อื่ม..แล้วกินข้าวยังเนี่ย"
"..อ่ออ..กินแล้ว..เอามาให้โจคนเดียวเลยนะเนี่ย"
"..แหมดีจัง...ทำตัวเป้นเมียที่ดีจิงๆ"..และผมก็นั่งเฝ้าโจกินข้าวไปสักพักและคอยหยิบน้ำให้จนพี่บัสเดินผ่านมา
"..วี..ขอบคุนสำหรับข้าวกล่องนะ"...พี่บัสยังอุตสาเดินมาขอบคุนผมต่อหน้าโจ..ผมค่อยๆหันไปมองคนที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆ ตอนนี้เขาเริ่มมองหน้าผมเหมือนกัน
..ตุ๊บ...เสียงข้าวกล่องในมือของโจตกลงพื่น..ไม่ใช่สิ..เขาตั้งใจขว้างมันลงกับพื้นมากกว่า
"นังร่าน"....โจพูดในสิ่งที่ผมไม่อยากจะเชื่อ
"โจ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะ"...ผมพยายามจะอธิบายแต่เขาไม่ยอมฟัง..โจเดินออกไปจากที่ตรงนั้น..
"โจ..เด๋วสิ...ฟังวีก่อน"...ผมวิ่งตามเขาออกไปจนไปถึงห้องน้ำที่ปราศจากผู้คน
"โจ..วีขอโทษ"
"ขอโทษหรอ...แค่นี้ใช่มั้ยที่จะพูด..มีโจคนเดียวมันไม่พอใช่มั้ย..ถึงอยากได้ไอ้บัสมันด้วยอ่ะ"
"เปล่า..ไม่ใช่นะ..โถ่โจ..มันก็แค่ข้าวกล่องนะ"
...เปรี้ย!!!....
"โจ..".ผมอุทานชื่อเขาออกมา..เพระไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเพิ่งกระทำกับผม...ความเจ็บมันแทรกซึ่มแผ่นไปทั่วใบหน้าของผมจนตอนนี้มันชา..รู้สึกไดเพียงแค่หยดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม...เขาทำกับผมได้ถึงขนาดนี้เลยหรอกับคนที่เขารัก...ผมเสียใจอยากมากและมากกว่าเมื่อเห็นที่คนตรงหน้าเริ่มทำสีหน้าสำนึกพิดและไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเพิ่งกระทำลงไป..แต่เขากลับวิ่งออกไปและปล่อยให้ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
...ความรู้สึกโกรธมันเริ่มเข้ามาแทนที่ความรู้สึกต่างๆของผมในตอนนี้..ในหัวผมมีความคิดแต่จะแก้แค้น...โจ..นายช่างโหดร้ายกับเราจังเลยนะ..ผมคิดว่าเหตุการครั้งนี้ผมจะไม่มีทางให้อภัยโจเด็ดขาด..ผมลุกขึ้นยืนอีกครั้งแล้วปาดน้ำตาด้วยมือทั้งสองข้าง พร้อมกับล้างหน้าแล้วเดินออกไป..
....ผมเดินกลับไปที่สแตนเชียร์สีผมอีกครั้ง..พี่บัสเดินเข้ามาหาผมเพื่อที่จะคุยถึงเรื่องเมื่อกี้
"เมื่อกี้เป็นอะไรหรือเปล่า...เห็นเดินออกไปกัน"
"เปล่าหรอกคับ..ไปเข้าห้องน้ำหน่ะ"
"แล้วหน้าไปดดนอะไรมาเนี่ย"
"หกล้มนะคับ"...ดูเหมือนคำตอบของผมไม่ค่อยจะน่าเชื่อเท่าไหร่ จึงรีบตัดบทเพิ่งจะหนีการสนทนา
"ผมขอตัวไปปลอกผลไม่ก่อนนะคับ"
...ผมนั่งปลอกผลไม้อย่างไม่อยู่กะร่องกะรอย..เพระความคิดตอนนี้มีแต่โกรธโจที่เขาตบหน้าผม..และไม่มาขอโทษสักคำ..ผมอาจะเป็นฝ่ายผิด..แต่มันก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดที่ผมไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นเลย...ทำไมเขาถึงไม่ยอมฟังผมอธิบาย...ผมคิดไปจนลืมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่จึงทำให้มืดปลอกผลไม่บาดจนเลือดออก...บ้าจิง.!!!...
...งานกีฬาก็ยังคงมีต่อไปโดยที่ผมไม่คิดที่จะใส่ใจกับงานที่จัดขึ้น..ผมอยากกลับบ้าน..ไปร้องไห้..ร้องออกมาให้ดังๆเพื่อโจจะได้ยินว่าผมเจ็บปวดเพียงใด้กับสิ่งที่เขาทำกับผม...
....และช่วงเวลาที่ผมรอคอยก็มาถึง...ทันทีที่งานเลิกผมวานให้ไอ้มอนเพื่อนในห้องไปส่งผมถึงที่บ้าน..แม่ยังไม่กลับมาแต่ก็ดีแล้ว..ถ้าเขาอยู่แล้วเห็นผมในสภาพแบบนี้ผมคงต้องทนตอบคำถามที่น่าอึดอัดอีกหลายคำถามแน่นอน....
...ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเปียกหมอน..มันยังคงไหลออกมาตลอกเหมือนกับความเจ็บปวดที่อยู่ในใจผมยังคงอยู่ไม่จางหาย..
...เสียงรถของแม่กลับมาแล้ว...เสียงปิดประตูรถ..เสียงเปิดประตูบ้าน..แสดงว่าแม่เข้ามาในบ้านแล้ว
"วี..อยู่ข้างบนหรอลูก.."
"คับ"..ผมตะโกนตอบกลับลงไป
...และทุกอย่างก็เงียบไป..มีแต่เสียงเปิดน้ำในห้องน้ำข่างล่างที่แม่กำลังอาบน้ำอยู่
...ตูมมมม!!!....
....เสียงเหมือนระเบิด...มันทำให้ผมสะดุ้ง..เฮ้ออ..สงสัยม่อแปลงระเบิดมั้ง..ผมคิดอยู่ในใจเพระเหตูการแบบนี้มันก็เคยเกิดขึ้นมาก่อน...ผมจึงไม่สนใจ....แต่ดูเหมือนว่าแม่ผมจะสนใจกับเสียงนี้จึงขี่รถมอไซตืออกไปดูที่หน้าปากซอยเพราะเป็นจุดที่หม้อแปลงไฟฟ้าติดตั้งอยู่..
.....เสียงโทรศัพทืผมดังขึ้น...
...แม่ผมโทรเข้ามาเอง...เอ๋..ทำไต้องโทรมาด้วยเนี่ย..ก้เพิ่งออกไปเมื่อกี้มะใช่หรือไง
"ฮัลโหล...วีลูก..โจถูกยิง"...เสียงของแม่ผมดูตื่นตกใจ.ปนกับเสียงสะอื้น..ดูเหมือนมันไม่ใช่เรื่องที่จะอำกันเล่นๆแล้ว
"อยู่หน้าปากซอยบ้านเราเนี่ยลูก...."
..หลังจากวางสายจากแม่..ผมรีบวิ่งออกไปในที่เกิดเหตุทันที..ผู้คนมุงดูกันตามนิสัย..แม่ผมนั่งโอบกอดร่างๆนึงที่นอนอยู่อย่างไม่ได้สติและจมกองเลือดอยู่..ในร่างนั้น..ที่มีถือช่อดอกกุกลาบชอใหญ่อยู่ในมือและกำใว้แน่นไม่ยอมปล่อย
"..โจ!!..."..ผมวิ่งเข้าโฝลกอดร่างนั้นอย่างคนไร้สติและปล่อยโฮออกมาอย่างไม่สนใจคนรอบข้าง
"..อ่ะ..มาแล้ว ....หรอ.."..โจพยายามพูดกับผมอย่างที่สุดเท่าที่เขามีเรี่ยวแรงพอ
"โจ..ใครทำกับโจแบบนี้..บอกวีมาสิ"..ผมร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่งเพระผมไม่เคยรู้สึกว่าจะเสียคนที่รักมากที่สุดแบบนี้
"...ไม่เกี่ยวหรอก..โจจะมาขอโทษวีนะ...โจขอโทษนะ"...เสียงของโจขาดๆหายไป..และเขาพยายามหยิบช่อดอกกุหลาบมาวางในมือผม...ในช่อดอกไม้มีการ์ดแผ่นเล็กๆติดอยู่
"..โจขอโทษ..ที่ไม่ได้อยู่ดูแลวีตามสัญญา.."..
"ไม่โจ..อย่าพูดแบบนั้นสิ...โจต้องไม่เป็นไรนะ.....ใครก็ได้เรียกรถพยายามที..".
"โจไม่ได้ตั้งใจที่จะรุนแรงกับวีแบบนั้นเลย..โจ..ขอโทษจิงๆ".
"..ช่างมันเถอะ..วีไม่เคยโกรธโจ....แต่โจต้องไม่เป็นไรนะ..อย่าเพิ่งหลับสิโจ"..ผมพยายามเขย่าร่างโจเพื่อให้เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
"วี..โจรักวีมากเลยนะ.รักวีคนเดียวรู้มั้ย...โจคงดุแลวีไม่ได้แล้วล่ะ...อย่าลืมที่รับปากใว้นะ..โจจะคอยดีวีอยู่บนโน้น.....ไง"
"..ไม่นะโจ..อย่าเพิ่งกหลับสิ..อย่าทำแบบนี้นะ..อย่าทิ้งวีใว้คนเดียวแบบนี้สิโจ...ตื่นสิ..ตื่นขึ้นมาคุยกันก่อน"..ผมพูดทั้งน้ำตาที่มันไหลออกมาจนเปียกแก้มทั้งสองข้าง...เพราะโจได้หลับไปแล้ว..ผมกอดร่างร่างนั้นใว้โดยที่ไม่ปล่อย.เ.พื่อว่าผมอาจจะได้รับความอบอุ่นที่สุดท้ายที่จะได้จากเขาอีก..และความหวังของผมก็หมดลง..และหายไป
"โจ...ตื่นขึ้นมาสิ.."..ผมยังอาลัยอาวรกับร่างที่อยู่ในอ้อมแขน
...เสียงรถพยายามบาลมาถึง...มันทำให้ผมมีความหวังอีกครั้ง...ผมจับมือโจไปตลอดทางจนไปถึงโรงพยายาบาล..และก็ต้องแทจะล้มลงตรงนั้นเพระหมอก็ไม่สามารถช่วยชีวิตชายที่ผมรักได้..เหมือนกับมีคนมากระชากวิญญาณครึ่งนึงของผมไป..ไม่ใช่สิ...มันกระชากทั้งวิญญาณและหัวใจของผมไปทั้งหมด..ความเจ็บปวดที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนกลับมาอีกครั้ง..แต่ครั้งนี้มันหนักหนากว่าครั้งที่ผ่านๆมา...มันบาดลึกและบดขยี้หัวใจผมจนไม่มีแรงที่จะมีชีวิตต่อไป.....
....ควันสีดำลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า...โจคงจะคอยดูผมอยู่ข้างบนนั้นจิงๆ...เพื่อนร่วมชั้น...ครู..ญาติ..และทุกคนที่โจรู้จัก..มารวมตัวกัน..ใบหน้าทุกคนมีแต่ความเศร้าหมองและหยาดน้ำตา..รวมถึงผม..ที่ไม่สามารถกลั้นมันใว้ได้..ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง..จนถึงตอนนี้.ไม่ว่ายามหลับหรือตื่น..เสียงของโจยังคงก้องในความคิดของผมเสมอ..เขาไม่เคยหายไปจากใจผมเลย..ภาพแห่งความทรงจำที่ผมซึบมันเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ..ความเจ็บปวดตอนนั้นเหมือนกับการกินยาพาราทั้งกระปุกแล้วเคียวให้ละเอียดแล้วพยายามกลืนมันลงไปยังไม่เท่าความเจ็บปวดของผมตอนนั้นได้..ความรู้สึกที่เสียคนรัก..เสียครึ่งนึงของชีวิต..และจิตวิญญาณ..ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องร้ายๆต่างๆนานาถึงได้มาเกิดกับผมคนเดียว..ผมรู้สึกแค้นคนที่มาทำร้ายคนรักของผมจนเสียชีวิต..ทำไมฟ้าลิขิตให้ผมมาเจอกับเรื่องแบบนี้..กำหนดให้ผมมาเจอคนที่วิเศษที่สุดและแสนดี..และฟ้าก็ลิขิตให้เขามาจากผมไปดื้อๆอย่างนั้น..หรือว่ามันเป็นการเล่นตลกของใครบางคนที่คอยกลั่นแกล้งผม..ให้ผมต้องเจอกับทุกทรามนที่มันหนักหนาเกินกว่าที่ใครบางคนอย่างผมเกินจะรับได้
.......
"แม่ครับ...ผมเสียใจ."ผมพูดกับด้วยน้ำตาในขณะที่ยืนมองดูคว้นสีดำที่มันล่องลอยพาโจขึ้นไปบนสวรรค์
"ไม่มีใครไม่เสียใจกับเรื่องนี้หรอกลูก"
"ผมจะฆ่ามัน!!!.."
**************************จบภาคคับ********************************
ความคิดเห็น