คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ช่วงเวลา
...ฤดูหนาวใกล้เข้ามาแล้ว..อากาสเย็นกว่าเมื่ออาทิตย์ก่อน..ตัวผมสั่นในขณะที่ซ้อนท้ายรถมอไซต์ของโจไป รร. โจจอดรถข้างทางเพื่อที่จะถอดเสื้อกันหนาวของเค้าใส่ให้กับผม.
"หนาวรึไง ตัวสั่นเชียว.555+"...มันตลกมากรึไง...ดูโจจะชอบใจท่าทางหนาวสั่นของผมตอนนั้น..
"แล้วไม่หนาวหรือไง"
"ใส่ไปเถอะน่า..ไม่ต้องพูดมาก"...
"ถ้าหนาวแล้วอย่ามาเอาคืนละกัน"
...และเราสองคนก็ขับรถฝ่าความหนาวจนมาถึง รร ได้อย่างปลอดภัย..
.....ผมกับโจเข้าเรียนภาคเช้าตามปกติ..จนมาถึงพักกลางวัน
"นี่...ไม่มีการบ้านไง"
..ผมถามกํเพราะว่าทุกทีโจจะหอบหิ้วการบ้านหรือไม่ก็งานที่ข้างมาเป็นชาติลงมาทำด้วยเสมอ
"ไม่มี.."
"หมายความว่าไง..ไม่มี."
"ก้เสร็จหมดแล้วไง..ถามมากน่า"
..อะไรกัน..
"ขยันจังเนาะ ช่วงนี้อ่ะ..ไม่ทำไรมาป่าว"
..ผมถามเพราะเริ่มเป็นห่วง..
"ป่าวหรอก..ก็แค่...อยากทำคะแนนดีๆจะได้เรียนที่มหาลัยเดียวกันไง"
...ผมตกใจกับคำตอบเล็กน้อย...
"โจจะได้อยู่ดูแลวีไง"
...โจหันหน้ามายิ้มให้ผม...
"สัญญานะ"โจพูดพร้อมยื่นนิ้วก้อยของเค้าให้ผม...
"สัญญานะว่าจะไม่หนีโจไปไหน"..โจทำหน้าขอร้องความเห็นใจจากผมใด้น่ารักมาก....
....โจ...นาย!!..
"อื่ม..สัญญา"
...นายพูดจิงหรอ..
"โจสัญญาเลยนะว่าจะทำให้ได้..คอยดูสิ"...โจหันมายิ้มให้ผมอีกครั้งแล้ว..หยิบขนมใส่ปากไปอีกชิ้น..
....ช่วงเวลานี้..และที่ผ่านมา..ตั้งแต่วันที่เอยืนแทนที่ผมตรงนั้น..จนมาถึงตอนนี้..ผมกับโจเราสองคนมีความสุขมากกว่าเมื่อก่อน...เรื่องอดีตที่เคยผ่านมา...ที่มันทำให้ผมเจ็บปวด..ผมไม่เสียใจกับมันแล้ว..ผมถือว่ามันเป็นประสบการที่ทำให้ผมได้รู้จักรัก..แต่ผมก็ได้เก็บความทรงจำที่ดีๆเหล่านั้นใว้ในใจผมเสมอ
...สอบกลางภาคใกล้เข้ามาถึงแล้ว..เหลือเวลาอีกแค่1อาทิต..โจเลลยใช้ข้ออ้างนีเพื่อที่จะมาค้างบ้านผม..โจบอกว่า..เค้าจะมาให้ผมช่วยติวข้อสอบให้เค้าหน่อย
"วี..ติวฟิสิกให้หน่อยดิ"
"บ้าหรอ วีไม่ได้เรียนวิชานั้นสักหน่อย"
"อ่าว หรอ..งั้นภาษาอังกฤษก้ได้"
"อื่มๆได้ๆ เอามาสิ..ไม่เข้าใจตรงไหนล่ะ..เด๋วอธิบายให้"
...โจทำหน้า งง..ในขณะหาส่วนที่ไม่เข้าใจในรายวิชา
"....."
"อ่าว เงียบ...ไม่เข้าใจตรงไหน..จะได้บอกให้"
".ไม่รู้..โจก้ไม่รู้เหมือนกันว่าไม่เข้าใจตรงไหน..คื..บอกตรงๆเลยนะ.ตั้งแต่เรียนมา โจไม่เคยเข้าใจเลย"
..โจนายเอาเวลาเรียนไปทำไรหมด...
"เอางี้สิ...วีก็อธิบายเท่าที่ออกสอบก้ได้"..โจทำท่าทางสำนึกผิด
".อื่ม..งั้นเริ่มตรงนี้ละกันนะ"
..และผมก็เริ่มอธิบายให้กับคนตรงหน้าที่ไม่เคยสนใจเรียนวิชานี้...
...เวลาผ่านไปเรื่อยๆอย่างไม่รอใคร..
...โจหาวขึ้นมาขัดจังหว่ะ...
"อะไรกัน..ง่วงแล้วหรอ"
..ผมถามเจ้าคนที่กำลังใกล้เคลิ้มหลับ
"อื่ม..โจง่วงแล้วหล่ะ..เอาใว้ต่อพรุ้งนี้ดีกว่านะ"
"ได้ไงล่ะ"
"ได้สิ..ก็โจง่วงนิ"
...ผมพลางมองดูนาฬิกา..ตีหนึ่งแล้วหรอเนี่ย..
"งั้นก็ตามใจ...โจนอนไปก่อนละกัน"
"ได้ไงล่ะ"
"ได้สิ..ก้วียังอ่านไม่หมดเลย"
"ไม่เอาอ่ะ..วีนอนพร้อมกันสิ"โจงอแงเหมือนเด็กๆ..
....เอ้อ..เราเองก็ง่วงเมือนกันนิ..
"ก้ได้.."
...ในที่สุดผมก็ต้องแพ้ความง่วงของผมเอง...
..ผมเก็บหนังสือเข้ากะเป๋าเสร็จ..ผมก็ขึ้นไปบนเตียงของผมที่โจกำลังนอนอยู่
...ทำไม...เมื่อกี้ยังง่วงอยู่เลย...ทำไมผมนอนไม่หลับอ่า...ผมหันมาดูคนที่นอนข้างๆ...มองไปที่ใบหน้า..ใบหน้าของโจดูสงบ....โจ...เรารักนายนะ..
."โจ..วีรักโจนะคับ..ฝันดีนะ"
..ผมไม่ปล่อยสิ่งที่ผมคิดให้มันเป็นแค่ความคิด..
..โจยัง นอนนิ่งเหมือนเดิม...เฮ้ออ...สงสัยคงหลับไปแล้ว..
..ผมหันหน้ากลับเข้าข้างฝาอีกครั้งเพื่อที่จะข่มตานอน
...เสียงกระซิบก็ดังขึ้นที่ข้างหู...
"โจก็รักวีคับ..ฝันดีเหมือนกันนะ"
............ผมนอนหลับภายใต้ผ้าห่มอันอบอุ่นและมีโจอยู่เคียงข้าง..
....เช้าวันสอบวันแรก...ภายใต้อากาสที่เย็นน้อยกว่าทุกวัน..แต่มันไม่ทำให้จิตใจของโจเย็นลงเลย
..."วี...ทำไงดีอ่ะ ที่อ่านมามันลืมหมดแล้วอ่ะ..วี...ที่อ่านเมื่อคืนมันเรื่องไหนอ่ะ โจลืมหมดแล้ว..วี..ถ้าหากว่าโจทำไม่ได้หล่ะ...วี...ถ้า..."
...โจบ่นตลอดทางจากบ้านผมจนถึง รร..ถึงแม้ว่าเราจะมาถึง รร แล้วก็ตามแต่โจก็ยังคงสติแตกเหมือนเดิม
."วี...เอาหนังสือมาอ่านอีกครั้งดีมั้ย..วี..โจว่าเราทบทวนอีกรอบเถอะ"...ให้ตายเถอะ..มาถึง รร.แล้วโจยังไม่ยอมหยุด..ดูเหมือนว่าเค้าจะสติแตกไปแล้วจิงๆ
"..เอ้ยย!!!..ไอโจ..เมิงจะบ่นไรนักหนาว่ะ..แม่ง..จะได้ไม่ได้อยู่ที่ปลายปากกาโว้ย..กุรำคานว่ะ บ่นอยู่ได้.หุบปากได้แล้ว"
...สงสัยว่าโต๊ะข้างๆคงจะคิดแบบเดียวกันกับผม..จึงพูดแทนผมออกมาหมดแล้ว..
"วี..ถ้าโจเกิดสอบไม่ผ่านหล่ะ"
"ไม่เอาน่า..ใจเย็นๆสิ"ผมพยายามพูดให้โจใจเย็นลง
"วี..ถ้าโจ.."
"นี่..พอได้แล้วหล่ะ..วีก็สัญญาแล้วไง...ถึงโจสอบไม่ผ่าน.วีก็ไม่หนีโจไปไหน"
....ดูโจสงบลงเล็กน้อย...
....ดูเหมือนจะได้ผล..รู้งี้ผมพูดประโยคนี้แต่แรกก้ดี..
"เอางี้สิ...ถ้าโจกลัวอ่ะน่ะ...เอามาทบทวนอีกรอบสิ..."
....เสียงกริ่งสัญญาดังขึ้น....โจทำหน้าเหมือนสติแตกอีกครั้ง..และมันก้เริ่มขึ้นอีก..
"วี..เรื่องนี้มนัยังไงอ่ะ โจลืมหมดแล้วอ่า."
.....และดูเหมือนว่ามันจะไม่หยุดง่ายๆ...
..วันต่อมาโจก้สติแตกแบบนี้อีก...
....ช่วงเย็นของสอบวันสุดท้าย....
"เฮ้ออ.....โล่งงงง"
...โจถอนหายใจเฮือกใหญ่....เนื่องจากสอบเสร็จทุกวิชา
"นั่นสินะ...หวังว่าสอบเสร็จแล้วคงจะไม่สติแตกเหมือนทุกวันนะ"
..ผมแซวอาการของโจเมื่อวานและวันที่ผ่านมา
"..บ้าหรอ โจไม่ได้สติแตกนะ..ก็มันลืมจิงๆนิ"
"ก็ยังไม่ทันว่าอ่ะไรเลย"
.......
...เราสองคนเดินมานั่งที่ขอบข้างๆสนามฟุตบอล...แสงอาทิตย์ไม่มีแล้วแต่มันก็ยังไม่มืด อากาสเย็นเยือก..นักเรียนต่างพากันกลับหมดแล้ว..เหลือเพียงแต่นักกีฬาที่ซ้อมอยู่จนเย็น..และผมสองคน
"แต่มันก็ยังไม่หมดเลย..เหลือสอบมิดเทอมอีกครั้งนึง"
"เอ้ออ.....ไม่อยากสอบแล้ว"..โจแสดงอาการเบื่ออย่างที่สุด
...เราสองคนยังอยู่ใน รร
...โจเงียบไปซักพัก..เค้าเริ่มทำหน้าเครียดและดูจิงจังกว่าเมื่อกี้อย่างตรงข้าม
"วี..รับปากกับโจเรื่องนึงสิ"
..โจพูดประโยคเมื่อกี้ด้วยความจิงจังอย่างที่ไท่เคยเป็นมาก่อน..
"ได้มั้ยหล่ะ"
"ได้...ได้สิ.."
"ถ้าวันนึง...."โจเงียบสักพัก"ถ้าวันนึง...โจไม่สามารถดูแลวีได้อีก..ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม"
"โจ...โจพูดอะไรหน่ะ"
"ไม่ว่าด้วยเหตุผลได้ก็ตามที่ทำให้โจไม่สามารถดูแลวีได้อีก"...โจพูดต่อไปอย่างไม่สนใจฟังเสียงของผม
"ถ้าหากโจไปในที่ที่วีตามไปไม่ได้ "
"โจ..หยุดพูดแบบนี้นะ"...น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาอย่างช้าๆ..พร้อมกับของโจ
"รับปากนะวี...ว่าวีจะต้องเดินต่อไป..อย่าหยุด..ทำความฝันของวีให้สำเร็จ..นั่นคือการเรียนต่อที่มหาลัย"
"ถ้าเกิดโจอยู่ไม่ถึงวันนั้นของเราสองคน....แต่โจก็ยังเป็นกำลังใจให้วีอยู่บนโน้นไง"...โจฝืนยิ้มแล้วเอามือปาดน้ำตาและชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดสลัวเหมือนความรู้สึกของผมตอนนั้น..หดหู่..
"รับปากสิ.."
"ไม่...ไม่..โจต้องอยู่กับวีสิ..โจต้องไม่จากไปไหน"
..ผมร้องไห้ฟูมฟาย....และพยายามลืมเรื่องที่โจเมื่อกี้...แต่คนตรงหน้าก็ไม่มีการตอบโต้ใด้ทั้งสิ้น..ได้แต่พูดคำว่า"รับปากสิ.."
"ทำไมโจต้องมาพูดแบบนี้ด้วย..โจ..นายจะจากเราไปไหนหรอ"
"ไม่หรอก..โจไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น..ถ้าเลือกได้อ่ะนะ..โจจะขออยู่กับวีไปตลอด..ไม่ขอจากไปไหนหรอก..แต่ที่โจต้องพูด..เพราะชีวิตคนเรามันไม่แน่นอน..โจคิดว่าถ้าโจไม่พูดตอนนี้..และไม่มีโอกาศได้พูด..โจคงจะไม่สบายใจหรอก..รับปากสิวี..เรื่องนี้มันสำคัญกับโจมากนะ"
.....โจขอร้องผม..ให้รับปาก..
"อื่ม.ได้สิ..วีรับปาก"
..โจหันมายิ้มให้ผมอย่างพอใจ..
"เอาเถอะ..ถึงยังไงอ่ะนะ..โจจะใช้เวลาอยู่กับวีให้คุ้มค่าที่สุด..จะดูแลวี..ทำให้วีมีความสุขที่สุด"...โจพุดพลางเอามือมาเช็ดน้ำตาจากใบหน้าของผม..และดึงร่างของผมเข้าไปกอด
.....โจพาผมไปเลี่ยงฉลองที่สอบ..ที่ร้านหมูกะทะแถวหน้า รร..ผู้คนในร้านมากมาย..ผมนั่งลงในมุมที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมา..ผมนั่งคิดถึงเรื่องที่โจพูดเมื่อเย็น..ถ้าเรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นจิงๆขึ้นมา ..ผมคงจะแบกรับความรู้สึกแบบนั้นไม่ไหว..มันคงจะทำให้ผมทำอะไรต่อไปไม่ได้อีกต่อไป.เมื่อไม่มีโจอยู่ข้างกาย..ผมก็รู้สึกขาดความมั่นใจ..เพราะในตอนนี้ที่ผมมีโจอยู่เคียงข้าง..ผมรู้ว่าโจจะต้องปกป้องผมตลอด..ผมรู้สึกปลอดภัย..แต่เมื่อวันใดขาดเค้าไป..ผมคงจะ..ขาดใจ..เพราะรัก คือนิยามความลึกซึ้ง..เธอคือหนึ่งในคำนิยามนั้น..คน...ที่เป็นเฉกเช่นแสงแห่งตะวัน เดียว...ดายพลันเมื่อฉันไม่มีเธอ
"กินผักบ้างสิ"..โจพูดพลางตักผักที่ต้มจนเปื่อยจากการละเลยของเค้ามายัดเยีดให้ผมกิน
........ผมพยายามจะไม่คิดถึงเรื่องเมื่อเย็น...
"ไม่ชอบ..โจกินไปดิ"
"อะไร..อุตสาตัมให้..เสียน้ำใจแย่"
....โจอุตาสาตั้งใจต้มหรอเนี่ย...ถ้าเกิดพรุ้งนี้โจเป็นอะไรไป..เราคงไม่ได้กินผักตั้มฝีมือโจอีกเป็นแน่...
"ก้ได้..เอามา"....ถึงแม้ว่าผักนั้นเละซะจน...
"อะไร..ไหนบอกไม่ชอบ"
"ชอบก้ได้.."
....ผมมาคิดดูอีกที..ผมจะกังวลไปทำไม..ใช่ว่ามันจะเกิดขึ้นพรุ้งนี้ซะหน่อย...มันอาจจะไม่เกิดขึ้นเลยก้ได้..ทำไมผมต้องไปหมกมุ่นกับมัน...ใช้เวลาที่มีอยู่กับโจให้มันสุดๆไปเลยดีกว่า...
...และผมก้ได้ลืมความรู้สึกกลัวไปจนหมดสิ้นและไม่คิดถึงมัน..และไม่คิดที่จะเผื่อใจใว้ถ้าเกิดวันนั้นมาถึง.....แต่โชคของผม..มันไม่ดีขนาดนั้น
..../////เพื่อนๆทุกคนคับ..ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วนะคับ..อย่างให้ทุกคนเม้นกันเยอะๆนะคับตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้ว เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะคับ ขอบคุนที่ติดตามคับ////////////////////////""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ความคิดเห็น