คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ทั้งหมดที่ฉันมี
..........ฉันคิดถึงเธอ ในคืนที่ฉันนอนไม่หลับ
ถ้ามันผิดมากที่ฉันรักเธอ หัวใจฉันก็ไม่สามารถเต้นต่อไปได้
เพราะฉันตกหลุมรักเธอ และไม่สามารถผ่านทะลุออกมาได้
จากตัวเธอ ภายในใจของฉัน
ฉันยอมแลกทุกอย่างที่ฉันมี
เพื่อหนึ่งคืน ที่ฉันจะได้อยู่ร่วมกับเธอ
ฉันอยากให้ชีวิตของฉัน รู้สึก ว่ามีเธออยู่เคียงข้างเสมอ
เพราะว่าฉันไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้
ถ้าหากปราศจาก ความทรงจำของเราสองคน
ฉันยอมให้ทั้งหมดของฉัน เพื่อแลกกับรักของเธอ ในคืนนี้
ที่รัก คุณรู้สึกเหมือนที่ฉันรู้สึกมั้ย
ฉันเห็นภาพในแววตาเธอ
ฉันเห็นเธอ บริสุท ฉันเห็นเธอชัดเจนในความคิดของฉัน
และเธอก็ไกลออกไป ...ไกลออกไป
เหมือนดวงดาวที่สุกสว่างบนท้องฟ้า
และฉันกำลังขอพรจากเธอในคืนนี้
เพื่อให้เธอกับฉันได้อยู่ร่วมกันอีกครั้ง......
บัส...วีจะยอมแลกทุกอย่างที่วีมี..เพื่อให้ได้บัสกลับมาเคียงข้างกันอีกครั้ง..
...แต่มันคงเป็นไปได้คงเป็นได้แค่ความฝัน...ฝันที่ไม่มีวันป็นจิง.
...เวลายังคงผ่านไปเสมอ..โดยที่ผมยังคิดถึงพี่บัสมาตลอด..ผมไม่อยากให้ถึงกลางคืนเลย..เพราะมันช่างยาวนาน เจ็บปวด..
..ผมเบื่อที่จะต้องนอนน้ำตาไหลซ้ำๆเหมือนกับทุกคืนที่ผ่านมา...ทรมานซะจนผมไม่สามารถข่มตาให้หลับได้
...ผมมา รร ตามปกติ เหมือนทุกวัน...
วันนี้อากาศดูสดใส่กว่าทุกวันที่ผ่านมา..คงเป็นเพราะผมคงจะทำใจใด้กับเรื่องที่เกิดขึ้นได้เพียงเล็กน้อย..
....ทันทีที่ผมลงจากรถ..
ตุ๊บ!!!....ผมกะเด็ดล้มลงกับพื้น...ผมเงยหน้าขึ้นไปดูคนที่มาชนผม
....โจ...นายนั่นเอง....มันวิ่งมาจากไหนไม่รู้เข้ามาชนผมอย่างจัง..
"เฮ้ย..ขอโทษที..เป็นไง...."มันชะงักเมื่อมันรู้ว่าคนที่มันวิ่งมาชนเป็นผม
....และมันก็เดินไป..ไม่หันกลับมา...สนใจใยดีผมสักนิด
..ผมเก็บกะเป๋ามี่หล่นตรงพื้นข้างๆและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง.แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะที่ผมกับโจเคยนั่งด้วยกัน...
"สวัสดีตอนเช้า วี"ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เข้ามาทักผม...เอนั่นเอง..ผมตกใจเล็กน้อย
"อื่ม หวัดดี"
"ขอนั่งด้วยคนนะ"
"อื่ม"
...ผมคงพุดอะไรไม่ถูก..ที่กำลังพูดอยู่กับแฟนใหม่ของพี่บัส
" นายรู้ไหม่ว่าวันนี้ วันเกิดพี่บัส"เอถามผมด้วยอารมที่ผมพอจะรู้ว่าเอต้องการอะไร
...อ้า ผมลืมไปสนิทเลย วันนี้เป็นวันเกิดพี่เค้านิ...
"อื่มรู้ ทำไม มีอะไรหรอ"
"คือ....นายเข้าใจใช่มั้ยว่าตอนนี้นายอยู่ในฐานะอะไร วีและอีกอย่างนะ นายก็รู้ว่าเรากับพี่บัสเป็นอะไรกัน"
...นายหมายความว่าไง เอ ..เราไม่เข้าใจ..
"เราไม่อยากเห็นหน้านายในงานวันเกิดของพี่เค้าคืนนี้ นายเข้าใจเราใช่มั้ย วี"
..ประโยคนั้น ทำให้ผมเสียความรู้สึกมาก..มากซะจนผมเริ่มน้ำตาซึม...
"...เราเข้าใจ..นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก..เราไม่ไปแน่"
"ดี...ขอบใจนะที่เข้าใจเรา....นายเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดเลยวี นายรู้็ตัวมั้ย"
....
"งั้นเจอกันในห้องเรียนนะ"
..เอพูดจบแล้วก็เดินจากไป...ทึ้งให้ผมนั่งน้ำตาซึมอยู่ลำพัง...
...น้ำตาผมไหลลงมาแล้ว...อย่างแรกที่ผมคิดได้ตอนนั้นคือ ต้องไม่ให้ใครเห็นเราในสภาพแบบนี้..ผมตัดสินใจไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ....
...
....เสียงน้ำที่ไหลจากก๊อก..ดังไม่ขาดสาย..ในขณะที่ผมมองดูตัวเองในกะจก..มันสะท้อนภาพที่น่าจะเกิดขึ้น ถ้าผมกับพี่บัสยังเป็นแฟนกันภาพที่ในคืนนี้..ภาพที่ผมอวยพรวันเกิดให้พี่เค้า ...ภาพที่ได้สนุกร่วมกัน...ไภาพที่ได้หัวเราะและยิ้มเคียงข้างกัน...ผมคงจะมีความสุขมาก..ถ้าช่วงเวลานั้นเกิดขึ้นจิง...
...ผมเดินออกจากห้องน้ำ โดยที่ลืมปิดก๊อกที่กำลังเปิดอยู่....ผมเดินออกมาเอากะเป๋าที่ว่างอยู่ที่โต๊ะ...ผมตัดสินใจกลับบ้าน..เพราะความเจ็บปวดที่ผมได้รับ มันหนักมากซะจนผมไม่มีจิตใจที่อยากจ่ะนั่งเรียน.ผมอยากอยู่คนเดียว..อยากออกไปให้ห่างไกลผู้คน...อยากออกไปที่ที่ผมคิดว่าปลอดภัยที่สุดจากความรู้สึกตรงนั้น..ออกจากความวุ่นวาย และภาพของเค้าทั้งสอง..ผมอยากเห็นเพราะมันทำให้ผมเจ็บปวด...เจ็บปวดเหลือเกิน..
...ผมเดินออกมาถึงหน้า รร..
...ทำไมผมเพิ่งมาเอ๋ะใจตอนนี้ ทำไมพี่บัสดูไม่เสียใจ..ดูเหมือนกับว่าพี่บัสไม่รู้สึกอะไรเลย..เหมือนราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ทำไมเค้าทำใจได้เร็วจัง..ผมคิด..แต่ผมก็ทำใด้แค่นั้น..เพระาความเสียใจมันมากกว่าความสงสัย..ผมจึงไม่คิดถึงมัน...
..ผมตัดสินใจ..ที่จะขึ้นรถกลับ เพระาเดินไปคงไม่ถึงแน่..เพราะเคยลองมาครั้งหนึ่ง....
รถรับส่งมาส่งผมที่ปากซอย...ผมจ่ายตังให้คนขับรถโดยที่ไม่ถามราคา..และผมก้เดินเข้ามา...ภายในซอย..และผมก็มาถึง ที่ที่ผมคิดว่าปลอดภัยจากความรู้สึกต่างๆ....ที่ๆเรียกว่าบ้าน
...ผมเข้าในห้องนอนของผมเอง..ผมเปลี่ยนเสื่อผ้าจากชุดนักเรียนเป็นชุดที่ผมใส่ประจำเวลาอยู่บ้าน...แสงสว่างในห้องของผมมีมากจนผมแสบตา...ใครต้องการแสงสว่างตอนนี้กันเล่า....ผมปิดหน้าต่างและผ้านม่านทุกอันในห้อง แต่ก็ไม่ได้ปิดสนิททุกอันนัก ปล่อยให้แสงเล็ดลอดออกมาบ้างง..เพื่อว่ามันจะทำไรให้หลายๆอย่างดีขึ้น...
....ผมขึ้นไปนอนบนเตียงของผม...ที่ครั้งนึง..ผมได้เคยนอนข้างกายพี่บัส..คนที่ผมรัก..ผมนอนข้างเค้า ได้ยินเสียงลมหายใจ..กลิ่นกาย..ซึ่งผมไม่เคยลืมไปจากใจ....ผมคงไม่มีและไม่สามารถที่จะมีช่วงเวลาอันแสนสุขแบบนั้นได้อีกครั้ง
"วี....วี....ลงมากินข้าวเร็วลูก"เสียงพ่อผมเรียก..ผมมองดูนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง...อ้า6โมงแล้วหรอเนี่ย..หลับไปตอนไหนเนี่ย..
...ผมเดินลงมาข้างล่าง..
"มากินข้าวเย็นลูก" "วันนี้พ่อซื้อราดหน้าร้านที่เราเคยไปกินกันมาด้วยกันไง ร้านที่ลูกชอบน่ะ"
..แล้วพ่อก็วาางถุงราดหน้าลงบนโต๊ะอาหราและก็เดินเข้าไปเอาจากในครัว..
...ใช่..มันเป็นราดหน้าร้านที่ผมชอบจิงๆๆ..แต่เหตุผลที่ผมชอบมันเพระามันเป็นร้านที่ ..เราสามคน..พ่อ..แม่..และก็ตัวผม เคยไปนั่งกินด้วยกันในสมัยตอนที่เรายังเป็นครอบครัว....แล้วมันก้ผ่านมานานมากแล้วด้วย...ซึ่งผมก้ดีใจที่พ่อยังจำได้
...เราสองคนพ่อลูกนั่งกินข้าวด้วยกันสักพัก..เสียงโทรศัพของพ่อก็ดังขึ้น...
....เรื่องงานอีกแล้วสิท่า.....ผมคิดในใจ
...พ่อเดินออกไปคุยโทรศัพข้างนอก....สักพักพ่อก็กลับเข้ามา
"วี พ่อมีงานด่วนน่ะลูก..ต้องไป...."
"รีบไปเถอะคับ"ผมพูดแทรกขึ้นมาเพราะเหตุผลของพ่อก็เหมือนเดิมทุกที....งานด่วน..ไม่ก็ติดงาน...ติดปะชุม...ปะชุมด่วน....งานเลี่ยงที่บริษัท...ติดเลี่ยงข้าวลูกค้า...ซึง่เหตุผลของพ่อก็มักจะวนเวียนอยู่แค่นี้
"พ่อฝากดูแลบ้านด้วยนะลูก.."
...พ่อพูดเสร็จ เค้าก็เอาเงินมาวางใว้ให้ผม...ผมเข้าใจนะว่าพ่อรักและเป็นห่วง..แต่เค้าคงทำใด้ดีที่สุดเท่านี้...และพ่อก็เดินออกไปสตาทรถประจำตำแหน่งคันงาม...ผมเดินออกไปเปิดประตูให้...
"พ่อไปนะลูก"
...และรถคันนั้นก็ขับออกไป...
...ผมกลับเข้ามาในบ้าน..บ้านเงียบมาก..ผมชินกับสภาพแบบนี้แล้ว..เมื่อไหร่พ่อจะจัดการกับแม่นั่นซะที..คนที่ทำให้แม่ของผมเสียใจ..และผมก็เสียใจ....
....
....ผมขังตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมอีกครั้ง...ผมใช้เวลาอยู่ในนั้นมากที่สุด..ไม่ใช่สิ..ผมอยู่ในนั้นตลอดเวลาเลย..นอกจากเข้าห้องน้ำเท่านั้น ที่ผมจะออกจากห้อง...
....โจ..นายอยู่ไหน...
...ผมคิดถึงเพื่อนสนิทคนนี้ของผมมาก..ปกติแล้ว..ช่วงเวลาแบบนี้..เวลาที่ผมเศร้าหรือเสียใจ..กับเรื่องต่างๆๆ.ก้มีมันคนเดียวที่อยู่เคียงข้า่งผม..เวลาที่ผมเดือดร้อน..ผมจะมีมันคนเดียวที่อยู่ข้างผมตลอด..ไม่ว่าผมจะมีความทุกข์หรือความสุข..ผมก็มีมันคนเดียวที่ได้หัวเราะและเศร้าด้วยกัน...คำปลอบโยนต่างๆ..กำลังใจ..แต่ว่าทั้งหมดมันเปลี่ยนไป..ตั้งแต่คำนั้นที่หลุดออกจากปากของมัน..ก็ทำให้เราสองคนเปลี่ยนไป..แทบจะเรียกว่าเพื่อนยังไม่ได้เลย..
"วี กุชอบเมิง" "กุชอบเมิง ได้ยินมั้ย กุชอบเมิง"คำเหล่านี้มันดึงกึกก้องในหัวผม...
.....เราเข้าใจนายแล้วโจ...
..โจ...วีขอโทษนะ....
คำพูดของโจดังขึ้นเรื่อยๆในหัวของผม...มันทำให้ผมคิดถึงโจมากขึ้นไปอีก..เหมือนผมจะเข้าใจความรู้สึกของมันตอนที่มันพูดคำนั้นออกมา...ผมอยากโทรหามัน..ไม่ใช่สิ ผมอยากให้มันมาอยู่กับผมตอนนี้..อยากให้มันคอยดูแลผมเมื่อก่อน...แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว..
..โจ..นายให้อภัยเพื่อนนายคนนี้ได้มั้ย...
..........................................................................................................
"นี่ พวกเธอ"
..อิ๋ว....ยัยแคร์....หันหน้ามาพร้อมกัน.
"อะไร.."
"นายมีไรหรอโจ"เสียงของทั้งสองตอบกับมาอย่างไม่พอใจในการทักทายแบบเสียมารยาทของโจ
"....."
"เอ้า..เงียบ"
".....วีน่ะ....เค้าไปไหนหรอ....ไม่เห็นเลย"
"ไม่รู้สิ..เราก้ไม่ได้ติดต่อเค้าเลย..ปิดมือถือ..ไม่รับโทรศัพ.."
........
"ถ้านายเป็นห่วงอ่ะน่ะ ก้ไปหาเค้าที่บ้านสิ."
"ใช่...มาหาที่นี่คงไม่เจอหรอกนะ"
"นายโจ"เสียงของครูห้องศิลฝรั่งเสสเรียกจากข้างหลัง
"คับ"
"ตามครูมาที่ห้องพักครูหน่อยสิ.ครูมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ"
"คับ"
............
...............................
.............ทั้งสองเดินมาถึงห้องพักครู...
...ครูห้องศิลเดินมานั่งที่โต๊ะตัวเดิมของเทอที่นังทำงานอยู่ทุกวัน..ส่วนโจก็นั่งผั่งตรงข้าม
"เธอรู้มั้ย.ว่ากวีน่ะ.ทำไมเค้าถึงไม่มา รร.."
"ผมก็ไม่ทราบคับครู"
"เทอน่าจะรู้นิ ครูเห็นเธอสองคนสนิทกันมากไม่ใช่หรอ"
"........."
"เฮ้อ.....หลายวันแล้วนะ ที่เค้าไม่มา รร..ครูเป็นห่วงเค้าจังเลย"
"เอาล่ะ ขอบใจมาก ครูมีเรื่องอยากถามเธอแค่นี้แหละ"
"คับ..งั้นผมขอตัวคับ"
......และโจก็เดินออกจากห้อง...
...วี.....เกิดอะไรขึ้นกับนาย......
...เย็นวันนั้น..โจตัดสินใจจะไปหาวีที่บ้าน..เพระาในใจเค้า..ก้เป็นห่วงวีมากเหมือนกัน...
........................................................................................
"วี.....เป็นอะไรหรือป่าวลูก.."เสียงแม่ผมถาม
"ป่าวนิคับแม่...วีแค่อยากอยู่คนเดียว.."
"แม่จะออกไปงานเลี่ยงแล้วนะลูก..เด๋วก็ลงไปกินข้าวได้แล้วนะแม่เตรียมใว้ให้แล้วข้างล่าง อย่าลืมลงไปกินหล่ะ"
..และแม่ผมก้ออกจากห้อง..เดินลงไปข้างเพื่อที่จะเตรียมตัวไปงานเลี่ยงของเค้า.....
....."วี...แม่ไปแล้วนะลูก..อย่าลืมลงมากินข้าวด้วยหล่ะ"
..สักพีกแม่ผมก้กะโกนขึ้นมา
..แล้วเสียงรถของแม่ก็ดังขึ้น...และค่อยๆดังลงอย่างช้าๆ..
.........ภายในบ้าน.ยังเงียบเหมือนเคย.....
....
"ติ๊งต่องๆ....."
เสียงกริ่งดังขึ้น.....
...ใครกัน......ช่างมาได้ไม่รู้เวลาจิงๆ...
...."ใครมากันนะ...กุกำลังเครียดอยู่นะเนี่ย"
..ผมบ่นกับตัวเอง...
.....เด๋วก้คงเงียบไปเองหล่ะ...
.."ติ๊งต่องๆๆๆ"
..เเสียงกริ่งดังขึ้นถึ่ยิบจนผมต้องลุกออกไปดุ...
.
...ผมเปิดปะตูบ้านออกไป...
...ภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้า..
..ผมเห็นกับร่างๆนึงนั่งทำหน้าเศร้า
..ใช่แล้ว...โจ..เป็นนายจิงๆด้วย..
...ผมดีใจที่สุดในชีวิต..ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาร่างร่างนั้นอย่างช้าๆ.....สิ่งแรกที่ผมอยากจะทำ..คืออยากจะขอโทษโจ..
...."วี...เราขอโทษนะ..ที่ช่วยอะไรนายไม่ได้เลย"
..โจยืนข฿้นพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม
"วี...วี..."
..โจยังไม่ทันพุด..
..ผมโผเข้ากอดโจทันที...เหมือนกับว่ากำแพงต่างๆได้สลายไปในช่วงเวลานั้น..กำแพงที่ผมกับโจต่างก้สร้างมันขึ้นมา
"โจ...วีขอโทษ"
..ผมกอดโจแน่นขึ้นอีก..น้ำตาผมไหลอกมามากขึ้น...
.".วี..ให้เราดูแลนายเองนะ.."
..คำพูดของโจ.ทำให้ผมน้ำตาไหลมากขึ้นกว่าเดิม...
…..
"....""""""""
""""""""""""""""""""""""""""""
ความคิดเห็น