คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เปลี่ยนแปลง
.....จากวันนั้น..วันที่โจพูดกับผม..เราสองคนก็ไม่ค่อยได้เจอกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้คุยกัน ..ไปไหนมาไหนด้วยกัน เหมือนอย่างที่เคย ...เราแทบจะไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ....
...ระยะเวลาก็ผ่านมา1เทอมแล้ว..ความสัมพันของผมของโจในฐานะเพื่อนได้เปลี่ยนไปอย่างมาก..เราสองคนเริ่มหางกันออกไป...ไกลกันออกไปเรื่อยๆ..
"วี วันนี้ไปกินข้าวกลางวันกับพวกเรานะ"เสียงของเพื่อนในกลุ่มของผมเอ่ยชวน ซึ่งก็มียัยแคร์ อิ๋ว ตูน และก็ใหม่....เพราะหลังจากเรื่องของโจครั้งนั้น ผมก็ไม่มีเพื่อนคนไหนเลย ...ผมเลยได้ยัย 4ตัวนี้มาเป็นเพื่อน ตอนที่ผมอยู่ที่ รร.
"ไม่ล่ะ เราไม่ว่าง ขอตัวนะวันนี้" ผมตอบปฏิเสธของเธอไป ...เพราะกลางวันนี้ผมมีนัดกับแฟนของผมแล้ว..ซึ่งวันนี้เค้ากำกับข้าวมาทานด้วยกันกับผม
.....ความสัมพันของผมกับพี่บัสนับวันยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆเค้าเข้ามาดูแลผมทุกอย่าง ..เหมือนเกับว่าพี่บัสเข้ามาแทนที่โจซะอย่างงั้น..ซึงทำให้ผมพูกพัน..รักพี่เค้ามากขึ้นทุกวัน..และจะมากขึ้นไปเรื่อยๆ
"นัดกับโจใว้หรอ "ยัยแคร์ถาม
"เออใช่ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นวีกับโจไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนเลย"ใหม่พูดเสริม
"ใช่ เมื่อก่อนเห็นตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋"แคร์พูดต่อ
"นั่นน่ะสิ เธอสองคนทะเลาะกันหรอ"อิ๋วถามผม
"อ่อ ป่าวหรอก"
"เอางี้มะ เด๋วเราเรียกโจมากถามให้"ใหม่พูดขึ้นพร้อมกับลุกออกไปเดินหาโจที่โต๊ะตัวที่ไกลออกไปไม่มากนัก
"เฮ้ย เด๋วสิ ไม่ต้อง"ผมพูดห้ามัมน แต่ก็ไม่ทัน
...สักพักใหม่ก็กลับมาพร้อมกับโจเดินตามมาติดๆ..
"นี่ไงวี ...ไหนบอกมีเรื่องจะถามโจไง..ใหม่ไปเรียกมาให้ละ ถามสิ"
"..............."....อีใหม่เอ้ย...กุไม่ได้ขอให้เมิงไปเรียกให้สักหน่อย...ผมไม่พอใจอย่างมาก
..ทุกคนมนกลุ่มนั่งเงียบ และมองหน้ากัน..
"......"ผมเงียบต่อไป
"ถ้าไม่มีไรเราแล้ว เราขอตัวนะ"โจพูดขึ้นทำลายความเงียบ...แล้วเดินจากไป...
"วี ทำไมเทอไม่คุยกับโจล่ะ"ใหม่ถาม
"ทำไมหรอ เธอมีปัญหางั้นหรอใหม่ งั้นจะคุยกับใครหรือไม่มันเป็นปัญหาของเธอหรือไง"
....ผมตะคอกใส่้พื่อนเพราะอารมเสีย..
..และผมก็ลุกออกจากโต๊ะไป...ผมเดินไปที่โต๊ะที่ผมเคยนั่งกับโจ.. เอเดินเข้ามาทักผม..
...
" วี นายรู้ไหมว่าเราจะพิมงานได้ที่ไหนในเมื่อห้องคอมมันปิดน่ะ"เอถามผม
"ไม่รู้สิ"
"แย่จังเลยเนาะ งายเรา่ยังไม่เสร็จเลย จะต้องส่งพรุ้งนี้แล้ว"เอบ่นกับผม..เค้าหันมายิ้มให้ผมแล้วเดินจากไป..
..เอยังน่ารักเหมือนเดิมในสายตาของผม รอยยิ้มของเค้าดูสดใสเสมอ เหมือนกับแสงแดดอ่อนๆของเช้าวันนี้..แต่ผมคิดกับเอแค่เพือ่น..ไม่อยากคิดเป็นอย่างอื่น..เพราะผมเองก็มัพี่บัสอยู่แล้ว..และผมก้ไม่อยากทำให้คนรักต้องเสียใจ..
"นี่ กับข้าวไม่อร่อยหรือไง"พี่บัสถามผมในขณะที่เรา นั้งกินข้าวกลางวันด้วยกัน..เราหลบมุมจากโรงอาหาร มานั่งข้างๆโรงยิม..วันนี้พี่บัสทำกับข้าวมากินด้วยกันกับผม
"........."ผมไม่กล้าตอบพี่บัส หลังจากที่ชิมไข่เจียวที่พี่เค้าคงใส่เกลือลงไปสัก3ถุงเห็นจะได้
"บัสว่า รสชาติมันก้ดีแล้วนะ"แล้วพี่บัสก็ตักใข่เจียวไปชิม ดูท่าทางจะพอใจในฝีมือของตัวเอง
"วีว่านะ บัสน่าจะใส่เกลือน้อยกว่านี้สัก3ถุงอ่ะ"
"บ้าหรอวี บัสไม่ได้ใส่มากขนาดนั้นซะหน่อย พูดซะโอเว่อเลย"ว่าแล้วพี่บัสก็ตักไข่เจียวไปชิมอีกครั้ง คราวนี้ท่าทางพี่เค้าคงจะเห็นด้วยกับผม
"บัสว่าวี ก็พูดถูกนะ วันหลังจะใส่แค่ถุงเดียวก็พอ" พี่บัสทำท่าสำนึกผิดแบบเด็กๆ
..และเราก็กินข้าวกลางวันด้วยกันต่อไป..ถึงข้าวมื้อนั้นจะไม่ค่อยถูกปากผมเท่าไหร่ แต่ผมก็มีความสุข""
"เออนี่!วี เมื่อตอนพัก30อ่ะ เพือนวีคนที่ชื่อเอน่ะ เค้ามาขอยืมโน้ตบุคของบัสอ่ะเห็นบอกว่าจะไปพิมงาน"
...ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย...
"เค้าบอกว่าจะต้องรีบส่งพรุ้งนี้"
...ลางสังหรณ์ของผมเริ่มรู้สึก ว่าจะต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ...
"บัส ...งั้นเด๋ววีมานะ"ผมรีบลุกขึ้นแล้ววิง่ไปตามหาเพื่อนของผม
"เด๋วสิวี "
..ผมเดินตามหาเอจนทั่ว รร... และโทรศัพของผมก็ดีงขึ้น..
..เอนั่นเอง..โทรมาพอดีเลย..
"ฮัลโหล.. เอ"
"วี...นายมาหาเราทีสิ ที่ห้องถภาษาอังกฤษนะ ไม่ต้องพาพี่บัสมานะ"
...น้ำเสียงของ เอ ดูไม่เหมือนเดิม..คล้ายกับว่าเป็นคนล่ะคน...
และมันก็ว่างหูไป...
..ผมทำตามที่เอบอก ..ผมไปหาเค้าที่ห้องที่เค้านัดไว้..
"ว่าไงเอ....นายมีไรหรอ"ผมทักทายตามปกติ
"ไงล่ะ...เป็นแฟนกับพี่บัสมานานหรือยัง"
"นายพูดเรื่องอะไรน่ะเอ เราก็พี่เค้าเป็นแค่พี่น้องกันน่ะ"
"เราไม่เชื่อหรอก เราสงสัยมาตั่งแต่วันที่เราไปขอใช้คอมบ้านนายเมื่ออาทิตก่อนแล้ว"แล้วเอก็ว่างกะดาษปึกนึงลงบนโต๊ะหน้าผม.และแฟ้มเอกสาร ข้างใน มีรุปผมที่ถ่ายของผมกับพี่บัส ที่เราสองคนไปเที่ยวไหนด้วยกัน.ในช่วงเวลาที่ผ่านมา
<<<<บันทึกการสนทนา....>>>>
...อะไรกัน!!!...
"เราชอบพี่บัสนะวี นายรู้มาก่อนมั้ย"เอพูดขึ้นขนะที่กำลังอ่านบันทึกตรงหน้าซึ่งเป็นการสนทนาของผมกับพี่บัสทาง msn
"ตอกแรกเราก็ไม่เชื่อสนิทหรอกน่ะ จนเรามาเจอคลิปวีดีโอในโน๊ตบุคนี่"
..และเอก็เปิดคลิปวีดีโอ ในครั้งนั้น..คลิปวีดีโอที่ทำให้ผมกับพี่บัสตกลงเป็นแฟนกัน..
"วี นายลองคิดดูนะ ถ้าคนอื่นๆรู้ว่านายกับพี่เค้าเป็นแฟนกัน...เรารู้นะว่านายคงไม่คิดอะไรหริอก..แต่คนอื่น..เค้าจะคิดยังไงกัน"
"เราจะเอาข้อมูลนี้ไปเผยแพร่ให้ทุกคนได้รู้"
..............
"อย่านะ เอ "
"งั้นนายก็ควรทำตามที่เราบอก"
...............
...........ผมเฝ้ามองเค้าตลอดเวลาโดยที่เค้าคนนั้นไม่รู้อะไรเลย............
"นายต้องการอะไร"ถึงตอนนี้ น้ำตาผมเริ่มซึม
.....................มาถึงตอนนี้.ไม่ว่าจะยังไง..............
..................ผมอยากให้เค้ารู้สึกถึงความรู้สึก..................
...เสียงของผู้ชายในคลิปวีดีโอ..ก็play ต่อไปเรื่อยๆ....
"เลิกกับพี่บัสซะ"
.......................วีคับ..บัสรักวีนะ.............
..ตอนนี้ ผมกลั้นน้ำตาใว้ไม่อยู่แล้ว...
.....ทำไม...
......ได้มีโอกาสเคียงข้า่งพี่เค้ามันผิดตรงไหน.........
......ได้มีความสุขสักครั้ง..มันผิดนักหรือ...ทำไม...
"ได้"ผมตอบตกลง
...ในใจของผมแทบแตกสลาย....ถึงผมจะรักพี่บัสมาก..แต่เพื่อไม่ให้เรื่องราวมันใหญ่โตไปกว่านี้...เพื่อตัวของพี่บัสเอง....ผมคงจะทนไม่ได้ถ้ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับพี่เค้า...ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นพี่เค้าเดือดร้อน...ผมทำไม่ได้..สำหรับคนที่ผมรักมากที่สุดแล้ว...ผมยอมไม่ได้...พี่บัสคับ...ผมคงดูแลพี่ได้แค่นี้..
...ผมเดินออกจากห้อง..น้ำตาของผมยังคงไหลต่อไป..
"เด๋ว ...วี"เอเรียกผม
"เราว่านาย น่าจะรีบจัดการให้มันเร็วที่สุดนะ"
"ได้สิ ถ้านายต้องการ"
..บ้าจิง..ทำไมผมต้องรับปากเอด้วย...
....พอตกเย็น.....
...ผมนั่งรอแม่มารับกลับบ้านที่สนามบอลด้านหลังของ รร....ผมยังเสียใจไม่หายกับเหตุการณ์เมื่อกลา่งวัน...ผมไม่อยากให้ใครเห็นผมในสภาพแบบนี้...
..เสียงโทรสัับของผมดังขึ้น....พี่บัส...
น้ำตาของผมกลับมาอีกครั้งหลังจากที่มันสงบได้สักพัก..
...นี่เราจะต้องเลิกกันแล้วหรอเนี่ย....ผมห้ามมันไม่ได้...ช่วงเวลาแค่3เดือนทำไมมันสั้นจัง
..เหมือนกับว่าพี่เพิ่งบอกรักผมเมื่อวานนี้เอง...
...ผมปล่อยให้เสียงโทรศัพท์หยุดไป...
...คืนนี้ ผมอยากให้มันผ่านไปเร็วจัง แต่ทำไมมันยาวนานเหลือเกิน...และก็ทรมานกว่าทุกคืน...
....ผมไม่รู้ว่าไปทำเวรกรรมอะไรใว้..พระเจ้าถึงกลั่นแกล้งผมแบบนี้...ทำให้ผมพบเจอกับความผิดหวัง..ความเศร้า.
..ทำไมต้องทำให้ผมเจอกับอุปสรร..กับคนที่ผมรัก...คนที่ผมห่วง..มากที่สุด...ผมไม่ทันตั้งตัวเลย..มันเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วซะจนผมใจหาย..เร็วซะจันผมไม่ทันเพื่อใจ....ไม่เคยเพื่อใจใว้กับความผิดหวังที่สักวันมันต้องเกิดขึ้น..
.....เสียงข้อความในโทรศัพของผมดังขึ้น.....
.............///ฝันดีนะคับ บัสรักวีนะ และจะรักมากขึ้นทุกวันคับ///.........
..บ้าจิง.....
ข้อความที่ส่งมาเมื่อกี้ ทำให้ผมน้ำไหลมากขึ้นกว่าเดิม...
.....................เช้าวันอังคาร...................
..เป็นเช้าที่ผมมาถึง รร ด้วยความเศร้า บรรยากาศที่ รร ตอนนี้มันเหมือนกับความรู้สึกของผมของผมที่กำลังรุ้สึกอยู่ตอนนี้..
..รู้สึกเศร้า..รู้สึก.หดหู่..ทำไมทันถึงกลายเป็นวันที่ ต้นไม่ดูเหี่ยวเฉา ดอกไม้ดุไม่สวยงามเหมือนทุกวัน...เหมือนทุกชีวิตรอบข้างผมดูหดหู่ตามผม...
...ผมต้องบอกพี่บัสวันนี้แหละ...ถ้าไม่บอกตอนนี้ ..ก็คงจะไม่มีโอกาสแล้วหล่ะ...
..ทำไม..ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วย..ผมรู้สึกน้อยใจตัวเอง..
...ผมเดินไปหาพี่บัส.ที่เค้ากำลังนั่งคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆของเค้า..
..ผมเดินเข้าไปทัก
"บัส....วีขอคุยไนด้วยหน่อยสิ."ผมทักพี่เค้าในขณะที่พี่เค้ากำลังนั่งลอกการบ้านของเมื่อวาน
"บัสกำลังยุ่งนะวี เรื่องสำคัญมากมั้ย.."
"ก้สำคัญนะ บัสเอาไปทำด้วยก็ได้นิ"ผมหมายถึงการบ้านที่พี่เค้ากำลังลอกอยู่
..และผมก้เดินมานั่งโต๊ะที่ห่างไกลผู้คนมากที่สุด......ที่ๆผมคิดว่าจะไม่มีใครเห็นเราสองคน..
"มีเรื่องอะไรหรอวี"พี่บัสถามผมแล้วรีบนั่งลอกกการบ้านต่อ
"บัส เราเลิกกันเถอะ"ผมเปิดฉากสนทนา
...พี่บัสทำปากกาในมือตก..แล้วหันมามองผมอย่างช้าๆๆ
"อะไรนะ"
"เราเลิกกันเถอะนะ"
น้ำตาผมไหลอีกครั้ง
พี่บัสเริ่มทำหน้าเครียด
"นี่! วีเล่นแบบนี้บัสโกรธจิงๆนะ บัสไม่ชอบนะวี อย่าแกล้งกันอย่างนี้สิ"
"มีอะไรหรอ บอกความจิงบัสมานะ บัสรู้นะว่าวีไม่ใช่คนแบบนี้"""
"ผมไม่คู่ควรกับพี่หรอกคับ"..ผมนึกหาเหตุผลมาอ้าง..ง
และมองหน้าพี่บัสด้วยน้ำตา
...แล้วผมก้เดินจากไป
....หลังจากนั้นไม่นานเอก้ไปไหนมาไหนกับพี่บัสบ่อยครั้งขึ้น
..ผมกับพี่บัสเราสองคนตุยกันตามปกติ.เหมือนคนรู้จัก....
..แต่ผมไม่คิดแบบนั้น...ผมยังทำใจไม่ได้..พี่บัสไม่เคยหายไปจากจิตใจของผม......
...เวลาทำไมมันช่างช้าแบบนี้.นะ ช่วงเวลาแห้งความเจ็บปวดของผม...
...ถึงแม้เวลาจะมา1เดือนแล้ว..พี่บัสยังคงอยู่ในหัวผมเสมอ..ไม่ว่าทำอะไร..
..ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงพี่เค้า...
..ตอนนี้เอได้ยืนอยู่แทนที่ผมแล้ว..และทำหน้าที่แทนผม..ค้างกายพี่บัส...ที่ซึ่งผ่านมาไม่น่านที่ผมเคยยืนอยู่...ได้มีความสุข..ได้หัวเราะเคียงข้างพี่บัส...
..มันเป็นภาพที่ผมอยากวิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด แน่นอนมันเป็นภาพที่ผมไม่ต้องการเห็นมัน...แต่ผมก็ได้แต่ยืนมองเค้าสองคน...ผมปล่อยให้มันตอกย้ำลงไปในจิตใจของ..ว่าความฝันของผมนั้นได้จบลงไปแล้ว..และปล่อยให้ผมเผชิญกับความจิงอย่างปวดร้าว..เพียงลำพัง
ความคิดเห็น