คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 The beginning of the end.
ตอนที่ 1
The beginning of the end.
วันเสาร์ เวลา 18.00 น. ณ ร้านกาแฟหน้าโรงเรียนมัธยมปลาย
หน้าโรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้มีร้านกาแฟอยู่ร้านหนึ่ง ถือว่าเป็นทำเลที่ดีเลยทีเดียวที่มาตั้งร้านกาแฟที่นี่ เพราะว่าหลังเลิกเรียนก็จะมีเด็กนักเรียนเข้ามาใช้บริการไม่ขาดสาย ถึงแม้ว่าที่นี่จะถูกตกแต่งในแบบสไตด์ของผู้หญิงหน่อยๆ แต่ก็มีทั้งเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง ส่วนใหญ่ก็จะเป็นคู่รัก แน่นอนแหละ ก็ที่นี่บรรยากาศมันเหมาะแก่กระจู๋จี๋กันนี่นา ซึ่งผม ‘ บยอน แบคฮยอน ‘ ก็เป็นหนึ่งในนั้น ตอนนี้ ผมกำลังนั่งรอใครบางคนเลิกซ้อมดนตรีตอนเย็นอยู่ครับ แล้วใครคนนั้นก็คือ ’ ปาร์ค ชานยอล ‘ แฟนของผมเอง^^
พอพูดถึงปาร์คชานยอล เด็กนักเรียนในโรงเรียนของผมก็จะเป็นที่รู้ๆกันเลยครับว่าเป็นใคร มาจากไหน ที่บ้านเป็นยังไง และที่สำคัญ...หล่อแค่ไหนด้วยครับ^^ เค้าเป็นนักดนตรีที่ดังที่สุดในโรงเรียนของผมครับ โรงเรียนของผมเป็นโรงเรียนมัธยมปลายที่เรียนเกี่ยวกับด้านศิลปะโดยตรง เค้าเรียนด้านดนตรี ส่วนผมเรียนทางด้านการร้องเพลง ซึ่งแน่นอน เรื่องการร้องเพลง ผมเป็นหนึ่งในใต้หล้า >o< พูดไปก็เหมือนชมตัวเอง เลิกดีกว่า
ผมมองดูนาฬิกาตอนนี้ก็6โมง15นาทีแล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ทำไมเค้ายังไม่มาซักที นั่นเป็นเพราะว่าผมมาก่อนครับ (แล้วบอกทำไม =_=!!) ผมมองไปในโรงเรียน ซึ่งตอนนี้ก็เริ่มไม่มีคนแล้ว แล้วผมก็มองทะลุเข้าไปในตึก มุมที่ผมเห็นพอดี เห็นว่าไฟห้องซ้อมนั้นยังเปิดอยู่ สงสัยว่ายังไม่เสร็จ =_= นี่กะจะเอาให้ถึงเวลานัดจริงๆเลยเหรอไงฮะ
1ชั่วโมงต่อมา......
ผมมองนาฬิกาอีกที นี่ก็เลยเวลานัดแล้วนะ เมื่อไหร่จะมาซักที ผมเอาส้อมจิ้มลงไปบนหน้าเค้กสตอเบอร์รี่ที่ตอนนี้เย็นจนจืดชืดไปหมดแล้ว ผมหยิบแก้วน้ำที่ใส่นมเย็นขึ้นมาดูดจนหมดแล้วผมก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้.........
มือเรียวยาวของผมควานหาของในกระเป๋าหยิบกระดาษPost It สีเขียวขึ้นมาแล้วบรรจงเขียนอะไรบางอย่างลงในกระดาษ
“ทำอะไรอยู่น่ะ?” ผมหันขึ้นไปมองตามเสียงที่ได้ยินมาจากข้างหลังทันที เห็นปาร์คขานยอลกำลังยืนมองผมอยู่
“ก็ป่าวหรอก แค่เขียนเล่นๆ^^” ผมยิ้มให้กับเค้า
ขาอันเรียวยาวแต่โก่งนิดๆของปาร์คชานยอลเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม พนักงานเดินเข้ามาหา เค้าสั่งแต่อเมริกาโน่ เสร็จแล้วเค้าก็จ้องหน้าผม
“มองหน้าทำไม -_- ?”
“แฟนใครน้อออ น่าร้ากกก น่ารัก^^” เค้าพูดแล้วก็เท้าคางตัวเอง ไม่รู้บางรึไงนะว่าในใจผมก็คิดว่า ‘ แฟนใครน้อออ หล้อออ หล่อ ^o^ ‘
“เหนื่อยมั้ย เดี๋ยวนี้ต้องซ้อมทุกวันเลย”
“เหนื่อยสิ ใกล้ถึงวันAuditionแล้วด้วย เพิ่งแต่งเพลงเสร็จเมื่อคืนนี้ วันนี้เลยรีบวางดนตรี”
“มิน่าล่ะ วันนี้ถึงได้มาสายอ่ะ รอนานมากเลยรู้ป่ะ จะกลับแล้วด้วย -o-“
“โห โอ๋เอ๋ๆนะ” เค้าทำท่าน่ารักๆใส่ผมอ๊า อย่างงี้ก็ใจละลายอ่ะดิ>////< “เดี๋ยวเย็นนี้ป๋าเลี้ยงข้าว”
“จริงดิ เอาๆเลี้ยงเลยโทษฐานให้ฉันรอนาน” แทนที่จริงผมแค่พูดเล่นๆเท่านั้นแหละ แต่ถ้าเลี้ยงได้ก็เลี้ยง ของฟรีมันไม่ได้หากันง่ายๆนะจ๊ะ โฮะๆๆๆ^O^
ผมกับปาร์คชานยอลเก็บกระเป๋าแล้วลูกออกไปที่หน้า Counter เพื่อไปจ่ายตังแล้วออกมานอกร้าน ตอนนี้ที่ถนนตอนกลางคืนมีทั้งแสงไฟจากไฟทาง แสงจากร้านค้า แสงจากรถที่สัญจรไปมา และก็ผู้คนจำนวนมากที่เดินกันไปมา แต่ผมกลับไม่รู้สึดอึดอัดเลย กลับรู้สึกสายซะมากกว่า เพราะอะไรน่ะเหรอ….นั่นก็เป็นเพราะว่าที่มือข้างขวาของผมตอนนี้ ถูกมือข้างซ้ายของคนอีกคนนึงเกาะกุมอยู่น่ะสิ ถึงแม้ว่าภายนอกเค้าจะดูเหมือนเด็ก แต่มือที่ใหญ่ข้างนี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนจะถูกเค้าปกป้องอยู่ตลอดเวลาเลย
....รักนายนะ ปาร์ค ชานยอล....
ตอนนี้ผมกับปาร์คชานยอลได้มายืนอยู่ที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทันทีที่พวกผมกำลังจะก้าวเท้าเข้าไปในร้านก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
‘...พ่อ...’
บนหน้าจอโทรศัพท์เขียนคำว่าพ่อเอาไว้ ปาร์คชานยอลก็กดรับสายทันที แล้วก็กรอกเสียงอันเรียบลงในโทรศัพท์
“ฮัลโหล...มีอะไรครับพ่อ...ตอนนี้ผมกำลังหาอะไรทานอยู่ครับ...อ่าครับ...ครับ...รอซักครู่นะครับเดี๋ยวผมจะรีบกลับไป” ปาร์คชานยอลกดวางสายแล้วมองหน้าผม “พ่อบอกว่าให้ไปกินข้าวเย็นที่บ้านท่าน”
“ก็ไปสิ เดี๋ยวฉันกลับบ้านก็ได้”
“ป่าวอ่ะ ท่านชานนายไปด้วย”
“ฮะ!!! ชวนฉันไป...ไปทำไร”
“ไม่รู้”
บ้านของปาร์คชานยอลตั้งแต่คบกันมายังมาเคยเห็นเลย พ่อท่านก็ไม่เคยเห็นหน้า แล้วจะชวนผมไปกินข้าวเย็นด้วยทำไม0_0!!
ณ บ้านตระกูลปาร์ค
วินาทีแรกที่รถมาถึงประตูหน้าบ้านผมก็ อู้หูๆๆๆ OoO!! อะไรจะใหญ่โตขนาดนี้เนี่ย ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าปาร์คชานยอลจะมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ รถBenzคันงามที่พวกผมนั่งกันมาก็น่าจะบอกอะไรไดหลายๆอย่างแล้วแหละ แต่ผมมันไม่ได้เฉลียวเอง-_-!! ผมมองไปข้างๆถนนที่เป็นทางเข้าบ้าน เอ่อ...จริงๆมันก็เข้ามาแล้วนั่นแหละ ข้างๆถนนเป็นสวนขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งให้สมมาตรกันหมดเลย ตรงกลางเป็นนำพุขนาดใหญ่ รถถูกจอดเทียบตรงหน้าประตูเข้าบ้าน เอะ!! ไม่ใช่ มันต้องเรียกว่าคฤหาสต่างหากล่ะ จากนั้นพวกเราก็ลงจากรถกัน
“ไม่ต้องเกร็งนะ ทำตัวสบายๆ” ชานยอลพูดกับผม
“อืม..” ผมรับคำไปแล้วเดินเข้าบ้านไป มีแม่บ้าน2คนรีบวิ่งเข้ามา แล้วจัดการจะถือการเป๋าให้ ตอนแรกผมกะจะไม่ให้ แต่ชานยอลบอกว่าให้ไปเหอะ ผมก็เลยให้ไป
“คุณท่านกำลังรอพวกคุณหนูอยู่ที่ห้องอาหารน่ะค่ะ เข้าไปได้เลยนะคะ”
“ครับ ขอบคุณมากเลยครับ” ผมตามหลังชานยอลไปแล้วก้มหัวให้แม่บ้านคนนั้นเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ ผมมองไปที่แผ่นหลังของชานยอลที่ผมเดินตามอยู่ กิริยาท่าทางของเค้าช่างแตกต่างจากที่อยู่กับผมหรือที่โรงเรียนเป็นไหนๆ เค้าดูสงบเงียบ เรียบร้อย ไม่โหวกเหวกโวยวายเสียงดัง รู้จักกาลเทศะ แลดูเหมือนคุณชาย เดินมาซักพักก็มาถึงห้องอาหาร ข้างในห้องนั้นมีโต๊ะอาหารยาวๆใหญ่ๆสวยๆเหมือนในละครเปะ แล้วผมก็เห็น.....
...พ่อของ ปาร์ค ชานยอล...
“สวัสดีครับคุณพ่อ” ชานยอลทักทายพ่อของตัวเองแล้วก็หันมามองผมเหมือนจะบอกผมว่าทักได้
“สวัสดีครับ...คุณลุง”
“….+_-….” พ่อเค้าสงสัยตาน่ากลัวมาให้ผมครับ ผมถึงกับตัวแข็งไปเลย ลักษณะท่าทางแล้วก็น่าตาของท่านดูไม่เหมือนชานยอลเลย ดูน่าเกรงขาม เยือกเย็น และแข็งกระด้าง ไม่น่าคุยด้วยเลยซักนิดT^Tเมดเดินเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่งลงข้างๆกับชานยอล ผมส่งยิ้มให้กับเธอแล้วก็ขอบคุณ บรรยากาศบ้านนี้ ทำไมดูแปลกๆชอบกลวะ
“เราน่ะ...ชื่ออะไร?” พ่อของชานยอลเปิดฉากถามผม
“ผมชื่อ บยอนแบคฮยอลครับ”
“เป็นเพื่อนกับเจ้าชานยอลมานานรึยังล่ะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้า”
“ตั้งแต่ขึ้นม.ปลายครับ ผมเรียนด้านการแสดง เอกร้องเพลงคนละตึกเรียนกับชานยอลครับ”
“เหรอ...แล้วเราน่ะมารู้จักกันได้ยังไง” ทำไมมาถามซอกแซกจังว้า>o<
“รู้จักกันเพราะว่าเพื่อนตั้งแต่ม.ต้นของผมอยู่วงดนตรีเดียงกับชานยอลครับ เลยรู้จักกัน แล้วเรา2คนก็มีนิสัยที่คล้ายกัน เลยสนิทกันครับ”
“อืม...อ้าวคุณนายคิมมาแล้วเหรอ ผมกำลังรออยู่พอดีเลย” พ่อของชานยอลเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่คุณนายกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา ถึงแม้ว่าจะบอกว่าเป็นเด็กผู้หญิงเพราะว่าเธอดูตัวเล็กก็เถอะ แต่ว่าเธอดูเป็นผู้สวยสง่าอย่ากะเป็นผู้ใหญ่มากเลย ถ้าผมเป็นผู้ชาย ผมคงจีบเธอไปแล้ว แต่เอ๊ะ!!! ตอนนี้ผมไม่ใช่ผู้ชายรึยังไง-_-!!
คุณนายคิมกับเด็กผู้หญิงคนนั้นนั่งลงตรงข้ามกับผมและชานยอล เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมโดยไม่ลดละสายตาเลย ตาที่ถูกแต่งเติมด้วยมาสคาร่ากับอายลายเนอร์สีดำตัดกับผิวหน้าที่ขาวใสของเธอ ทำให้ผมรู้สึกเกร็งขึ้นมาชั่วขณะหนึ่งจากนั้นผมก็ยิ้มให้เธอ แต่เธอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาเลย ไม่รู้ว่าเธอมาอารมณ์กับเค้าบ้างรึป่าวนะ
“แบคฮยอน คุณผู้หญิงท่านนี้คือคุณคิม แทฮี และผู้หญิงข้างๆนั้นคือลูกสาวของหล่อน คิม ฮยอนอา เอาล่ะนะ ที่วันนี้พอชวนพวกลูกๆและคุณนายคิมมารับประทานอาหารค่ำร่วมกันนั่นเพราะว่าพ่อมีเรื่องอยากจะบอกพวกลูกทั้ง2คนรับรู้เอาไว้ และแน่นอน คนที่เป็นเพื่อนสนิทของชานยอลเค้าด้วย.....พ่อกับคุณนายคิมได้ตกลงกันก่อนหน้านี้แล้วว่าอยากจะให้พวกลูก2คน...” แล้วท่านก็ชี้ไปที่ชานยอลและฮยอนอา “พ่อจะให้เธอทั้ง2หมั่นกัน”
หมั่นแหรอ เป็นเรื่องปกติของคนรวยในนิยายนี่นา เอ๋!!! แต่หมั่นO-O!! เมื่อกี้เค้าจะให้ใครหมั่นนะ
“อะไรกันคุณพ่อ เมื่อกี้คุณพ่อบอกว่าจะให้ผมหมั่นกันใครนะ!!” ชานยอลลุกขึ้นโหวกแหวกโวยวายคนทำให้ทุกคนในบ้านตกใจ สายตาของ2พ่อลูกจ้องกันไม่วางตา ทำเอาผู้รู้สึกหวาดหวั่นข้างในใจ สิ่งที่ผมได้ยินนี่มันเรื่องจริงใช่มั้ย....
“นั่งลงซะปาร์คชานยอล เมื่อกี้ฉันก็พูดชัดเจนแล้วว่าจะให้แกกับหนูฮยอนอาหมั่นกันไว้ และแกก็ไม่มีสิทธิ์มาขัดฉันด้วย เพราะนี่คือการตัดสินใจของฉันและมันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับแก” พ่อของชานยอลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งดูเยือกเย็นและน่าเกรงขามมาก ผมจะทำยังไงดีเนี่ย ตอนนี้ผมได้ยินเต็ม2รูหูแล้วมาท่าหมายความว่ายังไง ผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าของชานยอลที่ตอนนี้เค้าก็มองผมด้วยเช่นกัน
“คุณพ่อครับ แล้วจะไม่ถามผมหน่อยเหรอว่าผมอยากจะหมั่นมั้ย” แล้วชานยอลก็หันหน้าไปทางฮยอนอา “แล้วเธอล่ะฮยอนอา เธอก็ไม่ได้อยากหมั่นเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ...”
“ฉันไม่ได้ขัดข้องอะไร” ฮยอนอาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง สายตาของเธอก็จับจ้องมายังชานยอลอย่างคนชนะ แล้วมือเรียบยาวของเธอก็หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ทำไมเธอถึงไม่มีปฏิกิริยาคัดค้านอะไรเลยล่ะ
ตอนนี้ผมรู้สึกใจเต้นแปลกๆ พูดก็พูดไม่ได้ว่าตอนนี้ผมกับชานยอลเป็นอะไรกัน เพราะรู้ว่าถ้าขืนพูดไปมันจะยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง ผมตัวสั่นไปหมดคิดคำพูดอะไรไม่ออก จนกระทั่งพ่อของชานยอลพูดขึ้น
“ว่าไงล่ะแบคฮยอน เห็นด้วยกับความคิดของฉันมั้ย”
“OoO!!!!!!!”
ผมถึงกับสะดุ้งเลยครับT^T
“เอ่อ.....คือว่าผม.....ผมมะ...”
“ยังไงผมก็ไม่หมั่นเด็ดขาด แล้วก็ไม่ต้องถามแบคฮยอนด้วย ไปแบคฮยอน ออกมากับฉัน” ชานยอลจับข้อมือของผมให้ลุกขึ้น แรงชานยอลทั้งหมดกระชากผมให้ลุกขึ้นแล้วเดินเตามเค้าไปอย่างง่ายดาย
“ปาร์ค ชานยอล แกหยุดอยู่ตรงนั้นนะ ถ้าแกไม่หยุด จะหาว่าฉันไม่เตือนนะ” พ่อของชานยอลตะโกนไล่หลังมา ปากผมอยากจะบอกกับชานยอลมากเลยว่า ‘ ให้หยุดเถอะ ’ แต่ผมกลับรู้สึกว่า เค้าพาผมออกมาอย่างงี้อ่ะดีแล้ว ผมนี่มันบ้าจริงๆ-_-
“ปาร์ค ชานยอล ถ้าแกยังไม่หยุด ฉันไม่รู้นะว่าเพื่อนของนายจะเป็นยังไงต่อไป” น้ำเสียงเรียบเย็บที่ดังมาจากข้างหลังทำให้เท้าทั้ง2ข้างของชานยอลหยุดลงกะทันหัน ผมกับชานยอลหันกลับไปมอง เห็นพ่อของชานยอล คุณนายคิมและฮยอนอายืนอยู่
“จะทำอะไร” ชานยอลพูด
“อย่าคิดนะว่าสิ่งที่แกกำลังทำอยู่ฉันจะไม่รู้ แกอย่าลืมสิว่าใครใหญ่ที่สุดในบ้านนี้ และไม่มีใครสามารถขัดฉันได้”
“รู้อะไร”
“สิ่งที่แกไม่อยากให้ใครรู้ไง” ชานยอลมองหน้าผม พวกผมรู้ดีครับว่าสิ่งที่พวกเค้าพูดถึงคืออะไร ผมรู้ดีครับว่าการที่ชายจะมารักผู้ชายด้วยกันเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจและน่าขยะแขยงมากแค่ไหน และเป็นสิ่งที่ผิดธรรมเนียมความเป็นมนุษย์มากด้วย แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ก็หัวใจของเราทั้ง2คนมันเป็นแบบนี้ ผมอยากจะบอกว่าพวกผมก็มีหัวใจ ผมก็เป็นมนุษย์คนนึงที่อาจจะมีความรู้สึกที่ผิดแปลกไปจากคนอื่นเค้า แต่ผมก็รู้ว่าความรักเป็นยังไง และผมคิดว่านี่เป็นรักที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่าที่ทุกๆคนคิด
“ผมอยากอยู่กับคนที่ผมรัก”
“แน่เหรอว่าแกรัก มันอาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิด แกอย่าลืมสิว่าแกเป็นผู้ชาย”
เจ็บมากเลยครับ T^T ผมรู้ว่าเค้าหมายถึงอะไร
“ดังนั้นคุณพ่อก็ควรจะรู้ไงนะว่าผมก็รู้เหมือนกันว่าทำไมคุณพ่อต้องให้ผมหมั่นกับเธอ เพราะสมบัติ เงินทอง ธุรกิจใช่มั้ย แต่รู้ไว้อีกอย่างหนึ่งนะว่าความรักของผม มันแทนเงินทองไม่ได้” ชานยอลพูดพร้อมกันจับมือผมแน่นกระชับขึ้นไปอีก ตออนี้ผมรู้สึกว่าความรักของเราทั้ง2คนนั้นเหมือนทีเส้นด้ายสีแดงผูกติดกันอยู่ ชานยอลหันหลังกลับไปอีกครั้งแล้วลากผมออกจากที่ที่ผมยืนกันอยู่ แต่เดินไปได้2-3ก้าว ก็ต้องหยุดลง
“คังลี..คังลี!!! ออกมาหาฉันที” ผมกับชานยอลหันกลับไปมองการกระทำของท่านที่กำลังจะเกิดขึ้นทันที มีผูชายใส่ชุดสูทสีดำคนหนึ่งวิ่งเข้ามารับคำสั่งแล้วก็วิ่งออกไปทันที
“จะทำอะไร” ชานยอลถาม
“ฉันเตือนแกแล้ว ฉันจะทำให้เค้าไม่มีที่ซุกหัวนอนให้ดู แกอย่าลม อำนาจของฉันทำได้ทุกอย่าง” พ่อของชานยอลแสยะยิ้มออกมาเหมือนคนที่กุมชัยชนะซะทุกอย่าง ทำให้ผมกลัวมาก นี่เค้าจะทำอะไรกับครอบครัวของผมรึป่าว แล้วผมจะเป็นยังไง เค้าจะทำจริงๆมั้ย ผมมองหน้าชานยอล ซึ่งตอนนี้เค้าก็มองผมอยู่เหมือนกัน แต่สายเค้าตอนนี้เต็มไปด้วยความลังเล ผมเข้าใจเค้านะ ถ้าเป็นผม ผมก็ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไงเหมือนกัน-_-
หลังจากที่มองหน้ากันซักพัก ชานยอลก็เหมือนกับตัดสินใจอะไรได้ซักอย่าง ชานยอลปล่อยมือของผมออกแล้วก็มายืนประจันหน้ากับผม
“แบคฮยอน....ฉัน....จะหมั่นกับฮยอนอา”
‘ นี่สินะ....คือคำตอบ ‘
________________________________________________________________________________________
สวัสดีคะ ^^ ต้องขอโทดด้วยนะคะที่อาจจะเปลี่ยนเเปลงเนื่อเรื่องเองโดยที่ไม่ได้บอกก่อน
คนอ่านอาจจะรู้สึกเบื่อๆในตอนเเรกก็ได้ ต้องขอขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณมากๆเลย(>/\<)
ต่อไปนี้จะเป็นของจริงเเล้วล่ะคะ อิอิ อยากเขียนลงเร็วๆจัง เเน่นอน ดีไม่ดียังไงก็ช่วยคอมเม้นกันมาด้วยนะคะ
เพื่อนเป็นเเรงบรรดาลใจในการเขียนต่อไป ขอบคุณค่ะ ^^
ความคิดเห็น