สายใย....แห่งรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เหนื่อยหัวใจ

1………

แพรลดานิ่งมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างแปลกใจ จู่ๆ เขาก็เดินเข้าไปฉุดแขนเธอออกมาจากห้องทำงาน ไม่ยอมพูดยอมจา เมื่อพาเธอมาจนถึงห้องอาหารภายในโรงแรมแห่งหนึ่ง เขาก็ยังมานั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่เธออีก เขาไปกินรังแตนที่ไหนมากันหญิงสาวคิดในใจอย่างหงุดหงิด หญิงสาวยื่นหน้าไปมองสบดวงตาสีเข้มอย่างพยายามเอาใจ แต่ก็ไม่ได้ผล เธอจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ถ้าพี่นภอยากจะนั่งนิ่งๆ อยู่อย่างนี้แล้ว พี่นพไปลากตัวแพรออกมาทำไมกัน“ หญิงสาวบ่นออกมาอย่างสุดทน อนภพมองสบสายตาคู่คมที่เริ่มมีอารมณ์ฉุนขึ้นมาอย่างหนักใจ ตลอดสามปีที่รู้จักแพรลดา อัศวนาถ มาเขาไม่เคยรู้สึก ห่วงและหวงเธอเท่าวันนี้มาก่อน ห่วงเพราะตัวเขาเองต้องเดินทางไปไกลถึงค่อนโลก หวงเพราะเธอไม่เคยตอบรับความรู้สึกของเขาอย่างจริงจังเลยสักครั้งเดียว

“พี่นภ… เป็นอะไรไปคะ” หญิงสาวเขย่าแขนคนตรงหน้าอย่างรบเร้า

“เดือนหน้าพี่ต้องไปดูแลกิจการที่เยอรมันแทนคุณพ่อ” เขาบอกออกมาในที่สุด ดวงตาคู่คมยังคงจับจ้องที่ใบหน้าเรียวของหญิงสาวอย่างพยายามจับความรู้สึก ดวงตากลมโตนั้นวูบไหวไปเล็กน้อย

“ไปนานมั้ยคะ” น้ำเสียงนั้นทอดอาลัยจนคนฟังนึกไม่อยากจะไปเอาดื้อๆ

“คงต้องไปอยู่ที่นั่นตลอด” เขาตอบออกมาอย่างพยายามสะกดอารมณ์ของตนเองเอาไว้ ดวงตากลมโตที่ทอดมองมายังเขาเหมือนจะเศร้าสลดลงไปในทันที

“แพรคงไม่ได้เจอพี่นภอีกนานเลยนะคะ” หญิงสาวพูดออกมาตามที่ตนเองรู้สึก ความรู้สึกเหงาแผ่ซ่านขึ้นมาจับขั่วหัวใจ

“แต่งงานกับพี่นะแพร” ดวงตาคู่คมมองสบกับแววหม่นเศร้าในดวงตาคู่สวยของแพรลดาอย่างจริงจัง จนเธอต้องหลบประกายคมกล้าจากดวงตาคู่นั้นด้วยความรู้สึกผิด ถึงจะรักและชื่นชมในตัวอนภพมากแค่ไหน แต่เธอไม่เคยรู้สึกกับเขาเกินคำว่า พี่ชาย ไปได้เลย

“ขอโทษนะคะพี่นภ แพรตอบตกลงแต่งงานกับพี่นภไม่ได้จริงๆ” หญิงสาวไม่อยากจะทำลายความรู้สึกของคนตรงหน้าด้วยวิธีนี้เลย แต่เธอก็ไม่สามารถหลอกลวงหรือให้ความหวังเขาได้เหมือนกัน ดวงตาคู่คมนั้นมีแววปวดร้าวอย่างเห็นได้ชัด แพรลดาแตะมือเรียวลงบนอุ้งมือของเขาอย่างอ่อนโยน

“เพราะอะไรหรือแพร” เขาถามคำถามที่คิดว่ามันจะช่วยทำให้ตนเองรู้สึกดีขึ้น ถ้าได้รู้เหตุผลของแพรลดา

“…………” ความเงียบแทนคำตอบทุกคำจากปากของเธอได้ดีที่สุด คำตอบที่เธอไม่สามารถบอกออกมาเพื่อทำร้ายจิตใจผู้ชายตรงหน้าได้จริงๆ

“ขอโทษนะคะพี่นภ” หญิงสาวพูดออกมาอย่างรู้สึกผิดต่อเขาที่สุด เพียงเท่านั้นเขาก็แทบจะปิดบังความปวดร้าวในหัวใจเอาไว้ไม่มิด ชายหนุ่มทาบมือเย็นเฉียบลงบนมือบางของหญิงสาวอย่างพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้

“แพรใจร้ายกับพี่เหลือเกินนะ” อนภพฝืนยิ้มออกมาอย่างเจ็บปวดที่สุด เขาควรจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า แพรลดาไม่ได้รักเขาอย่างที่เขารักเธอเลยสักนิด แต่เขาก็ยังหลอกตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ โดยเอาความอบอุ่นอ่อนโยนที่หญิงสาวมอบให้ เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวและรอคอยเธอตลอดมา และเมื่อถึงวันนี้เธอได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า หัวใจของเธอไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

อนภพขับรถมาส่งหญิงสาวที่หน้าบ้านด้วยหัวใจที่บอบซ้ำที่สุดในตอนนี้ ร่างบางเปิดประตูลงมาแล้วมองตามรถคันงานที่เลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ นั้นด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อยไม่แพ้กัน “ขอโทษนะคะพี่นภ” หญิงสาวรำพันคำนั้นในใจซ้ำไปซ้ำมาอย่างรู้สึกผิด เธอตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของเขาได้ ไม่ใช่เพียงอนภพไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ตามที่ผ่านเข้ามา เธอสามารถมอบความรู้สึกให้พวกเขาเหล่านั้นได้เพียงแค่คำว่าเพื่อนเท่านั้นเอง

ร่างบางเดินทอดอาลัยเข้าไปภายในบ้านด้วยหัวใจที่หดหู่อย่างบอกไม่ถูก เธอเศร้าแต่ก็ไม่ได้เสียใจ เพียงแค่รู้สึกใจหายที่จะต้องจากเพื่อนดีๆ ไปอีกคน เมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านความรู้สึกของแพรลดาก็กลับคืนเข้าสู่ภาวะปกติ รอยยิ้มอบอุ่นของคุณเพียงพรผู้เป็นป้าทำให้เธอคลายความเศร้าสร้อยไปจนสิ้น แพรลดาโผเข้ากอดร่างอวบอิ่มของผู้เป็นป้าอย่างแสนรัก

“ไปไหนมาล่ะลูกกลับเอาเสียค่ำเชียว” ผู้เป็นป้าพูดแกมบ่นอยู่กรายๆ แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรนัก เพราะเห็นว่าแพรลดาโตพอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว

“ไปทานข้าวกับพี่นภมาค่ะ แล้วคุณป้าล่ะคะทำไมยังไม่นอนอีก” หญิงสาวกอดประจบอย่างเอาใจ

“ก็รอเราน่ะสิ ถามตาพัตน์กับตาพตน์ก็บอกว่าไม่รู้ไม่เห็น ป้าก็เลยเป็นห่วง” คุณเพียงพรลูบศรีษะหลานสาวคนโปรดอย่างรักใคร่

“พี่พัตน์กับพี่พตน์กับมาถึงแล้วหรือคะ แปลกจัง” แพรลดาถามถึงดนุพัตน์และธนพตน์ อัศวนาถ ลูกชายแท้ๆ ของผู้เป็นป้าอย่างแปลกใจ เพราะจำได้ว่าตอนที่เธอออกมาจากบริษัทนั้น พี่ชายทั้งสองคนยังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดตรวจรายงานการประชุมงบประมาณของปีหน้า ที่เธอเป็นคนทำสรุปให้อยู่เลย และแพรลดาเองก็ไม่เชื่อว่ารายงานเล่มนั้นมันจะทำให้ ชายหนุ่มทั้งสองคนตัดใจจากมันมาได้ง่ายๆ เพราะเธอเองยังใช้เวลาตั้งเกือบสามวันกว่าจะทำเสร็จ

“แปลกอะไรหรือลูก” คุณเพียงพรถามหลานสาวอย่างสงสัย

“ก็แปลกที่วันนี้ท่านผู้บริหารใหญ่ทั้งสองคนกลับบ้านเร็วได้น่ะสิคะ เห็นปกติไม่เลยเที่ยงคืนไม่ยอมกลับ” หญิงสาวเหน็บญาติผู้พี่ ให้ผู้เป็นป้าฟังอย่างหมันไส้

“เรานี่มันจริงๆ เลย ไปขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว” คุณเพียงพรไล่หลานสาวขึ้นไปด้านบน แล้วตนเองก็แอบยิ้มออกมาอย่างพอใจ ในความสดใสร่าเริงของหญิงสาว

แพรลดาเป็นลูกสาวคนเล็กของลูกพี่ลูกน้องของคุณเพียงพร ที่ท่านขอมาอุปการะเอาไว้ตอนที่แพรลดามีอายุได้ราวๆ สิบแปดสิบเก้าปี ทั้งที่ก่อนหน้านี้เคยพยายามจะขอมาเป็นบุตรบุญธรรมตั้งแต่ตอนที่หญิงสาวอายุได้ไม่เท่าไหร่ แต่พราวนภาญาติผู้น้องของคุณเพียงพรเห็นว่าบุตรสาวยังเล็กนักจึงยังไม่อยากยกให้ในตอนนั้น ด้วยตนเองก็ย้ายไปตั้งรกรากเสียไกลถึงอังกฤษตามหน้าที่การงานของสามี หากปล่อยให้ลูกสาวมาอยู่ทางนี้ก็กลัวจะทนความคิดถึงไม่ไหว แต่ด้วยความเห็นใจที่ญาติผู้พี่อยากมีลูกสาวใจแทบขาด เมื่อแพรลดาโตพอมารดาของเธอจึงยอมปล่อยให้มาอยู่ในความดูแลของคุณหญิงเพียงพร ซึ่งหญิงสาวเองก็เต็มใจ เพราะรักใคร่ถูกชะตากับป้าผู้นี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว สมัยที่หญิงสาวยังเด็กคุณเพียงพรมักจะเดินทางไปเยี่ยมเธอในช่วงปิดเทอมอยู่เป็นประจำ บางปีเธอก็ถูกส่งตัวมาอยู่กับคุณหญิงเพียงพรที่เมืองไทย แพรลดามาอยู่ในบ้านอัศวนาถในฐานะหลานสาวของคุณเพียงพรกับนายเจนภพ โดยใช้นามสกุลอัศวนาถเหมือนญาติพี่น้องทุกคนภายในบ้าน ตามที่คุณเพียงพรต้องการ

ยิ่งนานวันที่ได้ใกล้ชิดกับแพรลดาคุณ เพียงพรก็ยิ่งรู้สึกหลงรักหลานสาวคนนี้มากขึ้นทุกวัน ไม่ว่าจะถูกหรือผิด ป้าผู้นี้ไม่เคยตำหนิหลานสาวให้เจ็บช้ำน้ำใจเลยสักครั้ง จนบรรดาลูกแท้ๆ ของคุณเพียงพรแอบแซวมารดาอยู่เสมอว่าแพรลดาเป็นลูกรัก ส่วนพวกเขานั้นเป็นลูกชัง แต่สองหนุ่มก็เอ็นดูแพรลดาเหมือนน้องสาวแท้ๆ เหมือนกัน โดยเฉพาะธนพตน์ ช่วงแรกที่แพรลดามาถึงใหม่ๆ แทบจะเรียกได้ว่าเห็นแพรลดาที่ไหนก็ต้องเห็นธนพตน์ที่นั่น โดยเฉพาะตอนเรียนมหาวิทยาลัยไม่เคยมีผู้ชายคนไหนได้เข้าใกล้แพรลดาเกินหนึ่งเมตร เพราะตรงกลางนั้นจะมีพี่ชายอย่างธนพตน์ยืนกั้นกลางอยู่เสมอ แต่หลังจากที่ชายหนุ่มเริ่มทำงาน แพรลดาก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระมากขึ้น ทางด้านดนุพัตน์เขาก็เอ็นดูแพรลดาไปไม่ต่างจากคนอื่นๆ ภายในบ้าน แต่ด้วยอายุที่ห่างกันอยู่หลายปี ความสนิทสนมจึงไม่มากเท่าธนพตน์ และแพรลดาเองก็ดูจะเกรงๆ พี่ชายคนนี้อยู่เหมือนกัน

แพรลดาอาบน้ำเสร็จก็ตั้งท่าจะเข้านอนทันที วันนี้เธอรู้สึกเพลียใจอย่างบอกไม่ถูก อยากจะนอนพักเสียให้หายเหนื่อย หวังว่าตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ทุกอย่างก็คงจะกลับไปเป็นเหมือนทุกวัน แต่ไม่ทันที่ร่างบางจะทิ้งตัวลงถึงหมอนใบนุ่มที่วางคอยอยู่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“คุณแพรคะ คุณแพร” เสียงเด็กรับใช้ร้องเรียกมาจากข้างนอก แพรลดาจึงเดินไปเปิดประตูอย่างขัดใจ

“มีอะไรดึกดื่นป่านนี้ ยัยใบบัว” หญิงสาวถามคนที่ยืนทำหน้าระรื่นอยู่หน้าห้องอย่างรู้สึกเหนื่อยเต็มทน

“คุณพัตน์ ให้ตามคุณแพรไปพบที่ห้องทำงานค่ะ” พูดจบบัวก็เผ่นออกไปทันที เกรงว่านายสาวจะโวยวายเอ็ดตะโรขึ้นมา เพราตอนนี้ก็ดึกมากอย่างที่แพรลดาว่าจริงๆ

“เดี๋ยวบัว! “ แพรลดาร้องเรียกแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เธอจึงจำใจเดินไปตามทางเดินจนถึงห้องทำงานของของดนุพัตน์ที่อยู่อีกฝากหนึ่งของตัวบ้าน

แพรลดาเปิดประตูเข้ามาภายในห้องนั้นอย่างขัดใจ ใบหน้าเรียวบอกชัดว่าเธอง่วงจะแย่อยู่แล้ว ดนุพัตน์ที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับเอกสารบนโต๊ะเงยขึ้นมองใบหน้ายุ่งเหยิงของแพรลดาเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปใหม่

“ดื่มกาแฟก่อนมั้ย” เขาถามออกมาหน้าตาเฉย แพรลดาจึงทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวตรงข้ามอย่างจำใจ

“พี่พัตน์มีอะไรคะ แพรจะเข้านอนอยู่แล้ว” หญิงสาวบอกออกมาอย่างตำหนิเขาอยู่ในที ที่ไปรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอ

“อธิบายรายงานนี่ให้ฟังหน่อยสิ” เขาบอกพร้อมกับยื่นเอกสารเล่มหนาให้หญิงสาว แพรลดามองเอกสารปึกนั้นอย่างอ่อนแรง

“ตอนนี้นี่นะคะพี่พัตน์ ขอแพรไปนอนก่อนได้มั้ยคะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ” หญิงสาวทำตาออดอ้อนขอความเห็นใจ

“ไม่ได้ พรุ่งนี้พี่ต้องเอาเข้าที่ประชุมคณะกรรมการแต่เช้า พี่อ่านแล้วแต่ไม่รู้เรื่องเลย ทำไมงบประมาณมันตีกันไปตีกันมา จนเหมือนมันจะซ้ำกันล่ะแพร ” เขาบอกออกมาเสียงเข้ม ซึ่งแพรลดารู้ดีว่าเธอคงปฏิเสธไม่ได้ หญิงสาวจึงสูดลมหายใจเข้าปอดจนเต็ม แล้วรับเอกสารใจมือเขามาถือไว้อย่างชั่งใจ

“แล้วพี่พตน์ไม่มาฟังด้วยหรือคะ แพรจะได้พูดทีเดียว” หญิงสาวเริ่มถามหาตัวช่วย และในนาทีนี้ก็มีธนพตน์คนเดี๋ยวที่จะช่วยเธอได้ ” ดึกดื่นปานนี้ก็ใช้งานกันได้นะพี่พัตน์ เดี๋ยวก็ฟ้องกรมแรงงานซะเลยนี่ “ หญิงสาวค่อนเขาในใจ

“พตน์ออกไปนอนที่บริษัท ต้องเตรียมข้อมูลประชุมพรุ่งนี้” ชายหนุ่มบอกออกมาแล้วจัดการเปิดรายงานในมือแพรลดาให้อย่างตัดบท

“อธิบายมาให้ครบทุกหน้าเลยแพร อย่าโอ้เอ้” เขาพูดอย่างรู้ทัน จนแพรลดาหน้าคว่ำเป็นจวักไป

เมื่อรายงานการประชุมซึ่งใช้เวลาไปเกือบสามชั่วโมงในการชี้แจงรายละเอียดทั้งหมดให้บุคคลตรงหน้าฟังจบลง เอกสารในมือแพรลดาก็หล่นลงบนโต๊ะในทันทีที่หน้าสุดท้ายของรายงานถูกปิดลง พร้อมกับศรีษะของหญิงสาวที่ฟุบลงบนโต๊ะอย่างเต็มที่กับชีวิตแล้วเหมือนกัน ไม่นานลมหายในของแพรลดาก็ผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอ บอกว่าเจ้าตัวนั้นหลับสนิทไปเสียแล้ว

หลังจากที่จัดการเคลียร์งานบนโต๊ะจนเสร็จ ร่างสูงก็เดินอ้อมมายังร่างของแพรลดาที่นอนหลับอย่างเป็นสุขไปร่วมชั่วโมงนั้นอย่างนึกเอ็นดู ดนุพัตน์ซ้อนร่างบางขึ้นในวงแขนก่อนจะพาเดินออกไปจากห้องนั้น

ร่างบางถูกวางลงบนเตียงนุ่มในห้องนอนของเธออย่างทนุถนอม ดนุพัตน์ก้มมองใบหน้านวลเนียนที่พริ้มหลับอยู่นั้นอย่างเผลอตัว แล้วก็ต้องตัดใจเดินจากออกมา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกแปลกๆ ต่อแพรลดา ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นหลายครั้งหลายคราที่เขาได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอ ชายหนุ่มทอดถอนหายใจออกมาอย่างพยายามระงับความฟุ้งซ่านของตัวเอง ก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป ปล่อยให้ร่างบางที่นอนหลับอยู่นั้นตกอยู่ภายใต้ภวังค์แห่งความฝันอย่างเป็นสุข