สายใย....แห่งรัก

ลำดับตอนที่ #10 : เปิดใจ

10.

“ ไม่ค่ะ “ แพรลดายืนยันคำตอบของตนเองอย่างมั่นคง ไม่คิดจะปล่อยให้หัวใจของตัวเองต้องเจ็บช้ำทรมานอีกต่อไป ในเมื่อเธอได้รู้แล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝันลมๆ แล้งๆ อย่างที่เคยเป็น ดนุพัตน์รักเธอ และเธอเองก็รักเขา นั่นคือความจริงที่ยังคงก้องกังวานอยู่ในหัวใจ

“ แพร! “ เสียงมารดาดุกร้าวมาตามสาย

“ แพรจะแต่งงานกับพี่พัตน์ค่ะ “ ประกาศออกมาอย่างไม่สนใจใครทั้งนั้น

“ เตรียมตัวกลับบ้านได้แล้วแพร แม่ปล่อยเราสนุกมามากพอแล้ว อีกสองอาทิตย์แม่จะไปเมืองไทย และหวังว่าแพรจะไม่ทำให้แม่ต้องปวดหัวไปมากกว่านี้ “ รู้สึกเหมือนถูกของแข็งตีเขาเต็มแรง นิ่งงันไปกับคำสั่งเฉียบของมารดา หลุบสายตาลงมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปอย่างรู้สึกอึดอัด ทำอะไรไม่ถูก

พบกับความสุขได้เพียงชั่วข้ามวัน แล้วในที่สุดแพรลดาก็ต้องหวนกลับไปอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างไปจากเดิม รู้ดีว่าไม่มีวันต้านทานคำสั่งของมารดา พอๆ กับที่ไม่สามารถต้านทานหัวใจของตัวเองได้นั่นแหละ และก็

ไม่รู้ว่าทางออกในครั้งนี้จะเป็นยังไง

ครอบครัวของนายเจนภพ เดินทางมาถึงบ้านไร่ในตอนเที่ยงของวันหยุดสุดสัปดาห์ คนยังยิ้มสนุกสนานไม่สร่างซาก็เห็นจะมีธนพตน์เพียงคนเดียว ส่วนคุณเพียงพรนั้นเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เมื่อรับรู้จากน้องสาวว่าจะมาเอาตัวแพรลดากลับบ้าน และจะไม่ยอมยกให้ลูกชายของท่านเป็นอันขาด ด้วยเหตุผลที่ท่านเองก็คงคัดค้านอะไรไม่ได้ จากที่เคยคิดจะขัดขว้างเสียเอง ตอนนี้กลับรู้สึกเห็นใจบุตรชายเสียเหลือเกิน แล้วก็ยังไม่รู้ว่าถ้าหนุ่มสาวทั้งคู่รู้เรื่องนี้เข้า จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ ผมว่าบรรยากาศมันเศร้าๆ ยังไงพิกลนะครับ “ คนที่ดูจะสนุกที่สุดในโปรแกรมนี้ เอ่ยกระเซ้าบิดาที่เดินนำเข้าไปภายในตัวบ้านบนเนินด้วยรอยยิ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

นอกจากเข้าใจว่าตอนนี้พี่ชายกับน้องสาวของตนเขาเปลี่ยนแปลงสถานะความสัมพันธ์กันไปแล้ว และเขาก็ยินดีด้วยอย่างเหลือเเกิน ถึงแม้จะรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่ในตอนแรกก็ตาม แต่พอเห็นคนทั้งคู่มีความสุขเขากพลอยดีใจไปด้วย แต่พักหลังนี้เหมือนมันเริ่มมีหมอกควันบางๆ ก่อตัวขึ้นรายล้อมคนทั้งคู่อีกแล้ว

“ เอ่อน่า…เดี๋ยวก็สนุกเองแหล่ะ แม่แกเขาเศร้าไม่นานหรอก “ นายเจนภพหันมาบอกบุตรชายเสียงดังพอ ที่จะทำให้ผู้เป็นภรรยาได้ยิน และรู้ตัวว่าตนกำลังทำให้บรรยากาศการพักผ่อนในครั้งนี้มันเลวร้าย โดยไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าภรรยาของตนกำลังครุ่นคิดเรื่องอะไรอยู่

“ พตน์ขึ้นไปจัดของเถอะ เดี๋ญวแม่เข้าไปดูเด็กๆ มันเตรียมอาหาร เดี๋ยวเราจะได้กินข้าวกลางวันกัน “ คุณเพียงพรหันมาบอกบุตรชายคนเล็กด้วยรอยยิ้มจางๆ โดยไม่ลืมที่จะมองเลยไปยังลูกชายคนโตกับหลานสาวที่เดินตามเข้ามาด้วย

“ แพรไปช่วยป้ามั้ยลูก “ เอ่ยชวนหลานสาวอย่างรักใคร่ไม่เสื่อมคลาย แพรลดาจึงเดินตามผู้เป็นป้าไปอย่างรู้สึกห่วง และรู้สึกผิด เพราะเขาใจว่าตนเองเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณเพียงพรต้องทุกข์ใจ

ช่วงเย็นคุณเพียงพรชวนแพรลดาออกมาเดินเล่นในไร่ ด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นกว่าเมื่อช่วงเช้ามาก อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศรอบๆ ตัวมันชวนให้รู้สึกปลอดโปร่งเสียเหลือเกิน แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้หญิงสูงวัย ละทิ้งเรื่องราวที่เกาะกินหัวใจออกไปได้

“ แพรขอโทษนะคะ ที่ทำให้คุณป้าไม่สบายใจ “ แพรลดามองสายตาทอดยาวไปยังขุนเขาด้านหน้า โดยไม่หันมามองแววตาของคนข้าง ๆ เพราะกลัวว่าจะทนรับความเศร้าหมองในดวงตาของผู้เป็นป้าไม่ได้

“ ป้าต่างหากที่ต้องขอโทษหนู ขอโทษที่ป้านำพาหนูมาพบเจอกับความยุ่งยากใจแบบนี้ “

“ ป้ารักหนูนะแพร…รักเหมือนลูกแท้ๆ จนป้าเข้าใจว่าหนูเป็นลูกป้าจริงๆ ป้าถึงได้ไม่เต็มใจนัก ถ้าหนูกับตาพัตน์จะรักกันฉันท์หนุ่มสาว แต่…ถ้าตอนนี้ป้าเลือกได้ ป้าอยากจะให้หนูมาเป็นลูกสะใภ้ป้าซะวันนี้พรุ่งนี้เลยก็ว่าได้ หากมันจะช่วยรั้งหนูให้อยู่กับป้าได้ตลอดไป “ น้ำเสียงนั้นเศร้าเสียจนแพรลดาต้องหันมามอง และไม่เข้าใจในความหมายนั้นเลยซักนิด จริงอยู่ว่ามารดาของเธอขู่ว่าจะให้เธอกลับลอนดอน แต่แพรลดาก็ไม่คิดว่าท่านจะหักหาญน้ำใจเธอ หากเธอยืนยันที่จะอยู่ที่นี่ เพราะท่านเองก็เห็นดีเห็นงามด้วยตั้งแต่แรกที่เธอตัดสินใจจะมาอยู่เมืองไทย

“ คุณแม่บอกคุณป้าด้วยหรือคะ เรื่องที่จะมารับแพรกลับอังกฤษ “ พอจะเดาได้ว่ามารดาเธอคงต้องเจรจากับทางคุณเพียงพรแล้วแน่ๆ

“ ใช่… “ คุณเพียงพรพยักหน้ารับอย่างหมดหวังที่จะทัดทานญาติผู้น้องของเธอได้ ก็เหตุผลของพราวนภานั้นมันน่าเห็นใจน้อยเสียเมื่อไหร่ หากท่านจะเห็นแก่ตัวยื้อเอาลูกสาวเขาไว้ น้องสาวท่านก็คงต้องเดือดร้อนไม่ใช่น้อย

“ คุณป้าสบายใจเถอะค่ะ แพรไม่กลับไปกับคุณแม่อยู่แล้ว แพรจะอยู่กับคุณป้า ถึงแม้จะต้องตัดใจจากพี่พัตน์ก็เถอะ “ หญิงสาวสวมกอดร่างของคุณเพียงพรเอาไว้อย่างเอาใจ ปลอบโยน อยู่ในที ด้วยเข้าใจว่าที่มารดาตนโมโหเป็นฟืนเป็นไฟนั้นก็เพราะความสัมพันธ์ที่บิดเบือนไปของเธอกับดนุพัตน์ แต่ท่านก็น่าใจเข้าใจในความรู้สึกของแพรลดาได้ไม่ยาก

“ ………… “ คุณเพียงพรลูบไหล่มนของหลานสาวของซาบซึ้ง ถึงแม้จะรู้ดีว่าคำตอบในวันที่พราวนภามาถึงอาจจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงก็ตาม และวันนั้นท่านก็คงจะต้องเสียใจอย่างที่สุด

ดวงดาวระยิบระยับพร่างพราวบนท้องฟ้าสีดำสนิทในค่ำคืนนี้สวยเสียจน แพรลดาไม่อาจละสายตาไปได้ ดวงตาของเธอจับจ้องดวงดาวที่ปลายฟ้าสีดำเบื้องหน้าด้วยแววตาทอประกายเป็นสุข โดยไม่รู้เลยว่าดวงตาคมของคนที่นั่งข้างๆ นั้นได้จับจ้องอยู่ที่เสียวหน้าเรียวของเธออย่างสุขใจไม่แพ้กัน

บนระเบียงกว้างมีเพียงแพรลดาและดนุพัตน์ที่ยังคงนั่งรื่นรมณ์อยู่กับแสงดาวและสายลมยามค่ำคืน ทั้งๆ ที่คนอื่นล่าถอยขึ้นนอนกันไปหมดแล้ว

“ ทำไมแพรถึงรักพี่ “ เสียงนุ่มของคนข้างๆ ทำเอารอยยิ้มบางผุดขึ้นบนเสียวหน้าของแพรลดาทันที

“ อยากรู้จริงๆ หรือคะ “ ย้อนถามเขาอย่างเจ้าเล่ห์

“ เพราะ…พี่พัตน์ชอบดุแพร ชอบตีหน้ายักษ์ใส่เวลาแพรทำอะไรไม่ได้อย่างใจ และก็ไม่เคยตามใจแพรเหมือนคนอื่นๆ เลยสักครั้ง “

“ สรุปแล้วพี่ไม่มีดีเลยว่างั้นเถอะ “ คนคอยคำตอบประชดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ จนแพรลดาหัวเราะชอบใจ แล้วจึงหันมาสบตาคมของเขาอย่างจริงจัง

“ เพราะพี่พัตน์ไม่เหมือนคนอื่นที่แพรรู้จัก นั่นคือเหตุผลที่แพรนึกได้ในตอนนี้ แต่ถ้าจะให้ตอบจริงๆ ว่าเพราะอะไร แพรก็คงตอบไม่ได้ แพรรักตามที่หัวใจบอกให้รัก และแพรก็หรอกหัวใจตัวเองไม่ได้ “ รอยยิ้มใสซื่อ ทำเอาหัวใจของดนุพัตน์เกิดอาการกระตุก เหมือนจะยินยอมยกมือให้กับเหตุผลของเธอ เพราะคำตอบของเขาเองก็คงจะไม่ต่างกันนัก

“ แพรคงทรมานกับความรู้สึกนั้นมากสินะ “ เขาถามอย่างเข้าในมันดีไม่แพ้กัน จะต่างกันก็ตรงที่เขาเข้มแข็งพอที่จะควบคุมมันได้ แต่คนตรงหน้าเขานี่สิกลับพ่ายแพ้จนไม่เป็นท่า จนเขาเองยังรู้สึกผิดแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ทั้งๆ ที่เขาเองควรจะเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวแท้ ไม่คิดเลยว่าหัวใจอีกดวงหนึ่งที่เขารัก ก็จะรู้สึกเหมือนๆ กัน

“ พี่พัตน์รู้มั้ย…ถ้าแพรสามารถฆ่าผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้พี่พัตน์ได้ แพรจะทำ โดยเฉพาะคุณเอมิกา “ ดนุพัตน์ยิ้มออกมาอย่างเข้าใจดี พร้อมกับรั้งร่างบางเข้ามากอดไว้เป็นการไถ่โทษ ในความผิดที่ตัวเองไม่ใช่คนก่อ

“ ขี้หึงเหมือนกันนะเรา “

“ ไม่ใด้หึง แต่อิจฉาต่างหาก อิจฉาที่ผู้หญิงพวกนั้นสามารถเปิดเผยความรู้สึกที่มีต่อพี่พัตน์ได้ โดยไม่ต้องแคร์ใคร แต่แพร…แค่คิดก็ยังผิดเลย “ ซบหน้าลงกับไหล่กว้างอย่างน้อยใจไม่หาย

“ แต่ตอนนี้แพรไม่ต้องอิจฉาใครแล้ว ใช่มั้ยคะ “ ถามออกมาเหมือนต้องการคำยืนยัน คำยืนยันที่จะทำให้เธอมั่นใจว่าม่านหนาๆ ที่กางกั้นเขาและเธอเอาไว้ได้ถูกทำลายทิ้งไปแล้ว และเธอสามารถรักเขาได้อย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งสามารถจะรักได้จริงๆ

“ พี่จะไม่เข้าใกล้ใครอีก ถ้าแพรไม่อนุญาติ “ จุมพิตอุ่นๆ แนบบนหน้าฝากมนแทนคำมั่น โอบรัดร่างในอ้อมกอด

อย่างหวงแหนไม่แพ้กัน

หนึ่งอาทิตย์ของการพักผ่อนที่บ้านไร่ทุกคนมีความสุขสนุกสนานกันอย่างทั่วหน้า ถึงแม้จะมีบางอย่างที่ยังถูกซุกซ่อนเอาไว้ในรอยยิ้มเหล่านั้นก็ตาม แต่ก็นับได้ว่าเป็นการพักผ่อนที่ไม่เสียเที่ยวเลยจริงๆ

พอเริ่มกลับมาทำงานสองพี่น้องก็โหมงานหนักกันตั้งแต่วันแรก เพราะเอกสารกองโตที่ถูกจัดเรียงเอาไว้รอต้อนรับ ดนุพัตน์ก้มหน้าก้มตาสะสางงานของตนโดยไม่ปริปากบ่นซักคำ ผิดกับน้องชายตัวแสบที่เอะอะโวยวายตั้งแต่เช้ายันค่ำ เรียกเอาโน่นหานี่ จนเลขาหน้าห้องต้องซัดยาแก้ปวดหัวไปหลายเม็ด

และเห็นทีคนที่จะต้องปวดเศียรเวียนเกล้าคนต่อไป ก็คงจะไม่พ้นผู้จัดการสาวของบริษัทประกันที่ยังมีคดีคั่งค้างอยู่กับธนพตน์อยู่ เพราะเมื่อมาถึงชายหนุ่มก็เรียกหาข้อมูลรายงานการตรวจสอบแทบอุบัติเหตุเรือล่มทันที และโทรศัพท์สายด่วนก็ต่อตรงถึงบุษยรัตน์ ผู้จัดการฝ่ายดูแลลูกค้าของ เอ เค กรุ๊ป ประกันภัยในเวลาต่อมา พร้อมกับน้ำเสียงตำหนิเข้มขรึมที่ทางปลายสายได้ยินแล้วยังอดโมโหไม่ได้

“ พรุ่งนี้ดิฉนจะเข้าไปพบค่ะ “ ข่มเสียงให้ราบเรียบไม่ร้อนเป็นไปอยู่นานกว่าจะตอบออกมาได้

“ ผมขอสรุปผลการลงมติของพวกคุณด้วย “ เน้นย้ำอย่างผู้ที่มีอำนาจต่อรองสูงกว่า

“ ค่ะ “ รับคำสั้นๆ อย่างระงับอารมณ์อยู่ในที ก่อนจะวางสายไป เพราะถ้าขืนได้ฟังวาจาไม่เข้าหูของธนพตน์ต่อไป มีหวังความอดทนที่มีอยู่คงได้ถอยล่นจนติดพนังห้องแน่ๆ

*****************************

หวัดดีค่ะ

มาแว้ว มาอัพต่อแล้วนะคะ ช่วงนี้เวลาน้อย ไม่ค่อยได้เขียนเลย แต่ยังไงก็จะพยายามลงให้ได้ทุกอาทิตย์นะคะ หวังว่าคงจะไม่เบื่อกันไปซะก่อน กับนักเขียนอัพน้อย นานๆ อัพที อย่างว่านแก้ว แหะ ๆ (รู้ตัวจ้า ไม่ต้องซ้ำเติมกันนะ)

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาเป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณมากๆ
********************
ทักทายกันก่อนนิ
หลังจากลงเอาไว้นานขอรวบมาคุยกันตอนนี้เลยแล้วกันนะคะ

maduza : แก้ไขให้แล้วนะคะ  ยังไงลองเข้าไปอ่านดู  ไม่ซ้ำแล้วล่ะค่ะ

ตัวอาร์ : ขอบคุณมากค่ะ  เป็นกำลังใจให้ตัวอาร์เหมือนกันนะ

n@ch : เห็นในอยู่ค่ะ  แต่พยายามสุดตัวแล้วนะคะ  เอาไว้จะทำการบ้านให้หนักขึ้นแล้วกันนะ  จะได้มีนิยายไว้ลงเยอะๆ  ไม่ต้องสมัครก็รู้แล้วล่ะค่ะ  ว่าพันธุ์แท้จริงๆ ขอบคุณนะ

Soranaka : ขอบคุณค่ะ  แว่บมาอีกนะคะ  รออยู่ที่เดิมค่ะ

คุณพี่ : หนีนักเรียนมาได้งั้ยอ่ะ  แต่ถ้าว่างก็มาอีกนะ  เค้าคิดถึงอ่ะ

ยูคิ : น้อมรับเจ้าค่ะ  เอาไว้จะปรับปรุงอีกรอบตอนรีไรท์ค่ะ  ยังไงก็เม้นท์ให้ได้เลยนะคะ  ถ้ามีขอผิดพลาด  ไม่ต้องเกรงใจค่ะ

D-e-A-r-Y : จ้า  ว่างมาอ่านด้วยเหรอ  นึกว่ายุ่งๆ อยู่นะเนี่ย  อู้งานสิท่า  55+++

แก้วใส :    ตอน 2 กะ 3 โอเคแล้วค่ะ  อ่านได้เลย  นายน้องชายเขาต้องช่วยอยู่แล้วค่ะ  แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้นะ  สายจากลอนดอนคงขัดใจแก้วใสอยู่นะคะ  แต่ตอนหน้ารับรองจะขัดใจยิ่งกว่านี้อ่ะ (เหมือนเราใจร้ายเลยอ่ะ...เรื่องมันพาไปนะ  ว่านแก้วไม่เกี่ยว  อิ อิ )  อ้อ...ถ้าแก้วใส  ใช่ แสงดาว^แก้วใส  ในเวปแจ่มใส (โอ้ยหลายใสจัง) ขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วยแก้คำผิดและบอกจุดที่ขาดหายไปให้ได้รู้  คนอ่านน่ารักขนาดนี้คนเขียนก็มีกำลังใจค่ะ

เอาเหอะ :    ขอบคุณค่ะ  สำหรับคำแนะนำดีๆ   เพราะตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะให้ออกมาเป็นความรักของนางเอกฝ่ายเดียว  แต่พอเขียนไปเขียนมา  เรื่องมันเริ่มเปลี่ยนไปเลยๆ  ตามแต่ที่ตัวละครจะพาไปค่ะ  ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ

ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่เข้ามาอ่านเข้ามาเม้นท์มากเลยนะคะ  ขอบคุณจากใจ
ว่านแก้ว