บ่วงภักดิ์ (จะรักเธอทุกชาติไป)

สงวนสิทธิ์เนื้อหาตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับพิมพ์เพิ่มเติม) พ.ศ.2558 ห้ามคัดลอก จัดพิมพ์หรือทำซ้ำ รวมทั้งดัดแปลงเป็นสื่ออื่นๆ  ก่อนได้รับอนุญาต

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ทั้งบุคคลและสถานที่ล้วนไม่มีอยู่จริง ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการรับสาร

มนตร์วาด

present

-บ่วงภักดิ์ (จะรักเธอทุกชาติไป)-

เรื่องประหลาดมากกว่ามหัศจรรย์เกิดขึ้นเพราะบ้านหลังนั้น

จันทร์ฉาย สาวน้อยผู้คลั่งไคล้ประวัติศาสตร์และวัตถุโบราณ เธอมักจะฝันเห็นคนผู้หนึ่งในสถานที่แห่งนี้ทุกเมื่อเชื่อวัน

ความฝันที่สลักจิตลึกมิรู้ลืมว่าตนมีเจ้าของแล้ว

และวันหนึ่งเขาจะตามคืนสัญญาใจที่เคยให้ไว้

สาบานรักยึดมั่นนิรันดร สาบานบอกสัตย์รักเพียงแต่ฉัน

สาบานผูกพันคู่ชูชื่นกัน รักนิรันดร์ไม่ไกลห่างทุกชาติไป

...สาบานกับน้อง คุณพี่จะรักเพียงน้องทุกชาติไป...

รูปจาก https://star.kapook.com/photo/patriciagood_32099.html

ปาริฉัตร เทวารักษ์ (จันทร์ฉาย)

สาวน้อยที่เพิ่งเรียนจบจากคณะสถาปัตย์ สาขาสถาปัตยกรรมไทย เธอกำลังตามหาชายในฝันอยู่

ไม่ใช่ชายในฝันแบบนั้น ผู้ชายน่ะผู้ชาย ผู้ชายที่อยู่ในฝันคนนั้น!!!

รูปจากhttp://www.komchadluek.net/news/ent/186032

อคิน สุริยภักดิ์ (คิน)

ผู้ชายในความฝันของจันทร์ฉาย แต่ดันมีคู่หมั้นแล้ว หนำซ้ำเขายังเป็นเจ้านายจอมเนี้ยบของเธออีก

มาดูนิสัยของพระ-นางคู่นี้กันดีกว่า 

---คำโปรยผ่านเรื่องเล่า--

              หญิงสาวทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง สายฝนเริ่มโหมกระหน่ำหนักขึ้นจากเมื่อครู่ อาคารเก่าหลังม่านฝนนั้นกลับแปรเปลี่ยนไปอีกครั้ง!

 ท้องฟ้าที่เคยมืดครึ้มเต็มไปด้วยพายุฝนกลับสดใส ข้างหน้าไม่ไกลจากจุดที่เธอนั่งอยู่ มีต้นกรรณิการ์ผลิดอกขาวงามตาสะพรั่ง กลิ่นหอมรวยรินของมันลอยมาแตะจมูกหญิงสาว เธอสูดหายใจลึกรับรู้มันก่อนอาการปวดแปลบที่ศีรษะจะพุ่งขึ้น

 “โอ๊ย! ”

            ฉับพลันภาพนั้นสลายหายไปอีกครั้ง จันทร์ฉายกระพริบตาถี่ ภาพนั้นมันมาอีกแล้ว มันคืออะไร นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วที่เธอเห็นภาพหลอนเหล่านั้น เธอมองอาคารเก่าผ่านม่านฝนสีเทาอย่างงุนงง

            “เป็นอะไรรึเปล่า” อคินที่นั่งอยู่ไม่ห่างได้ยินเสียงร้องของจันทร์ฉายจึงถามขึ้นด้วยความห่วงใย จันทร์ฉายหันมามองเขาด้วยสายตางุนงงไม่หายก่อนจะสั่นหน้าเมื่ออาการปวดศีรษะหายไป

           “ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่...จู่ๆ ก็ปวดหัวขึ้นมานิดหน่อย” เธอลังเลจะพูด แต่อคินกลับขมวดคิ้วมองและยิ่งซักไซ้

           “ไม่สบายหรือเปล่า” ชายหนุ่มไม่ได้พูดเปล่า เขายื่นฝ่ามือขึ้นมาแตะที่หน้าผากนวล จันทร์ฉายที่ไม่ทันตั้งตัวจึงมองเขาตาโตด้วยความตกใจ เธอเผลอตัวกลั้นใจอีกแล้ว

            “ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่” อคินพูดแล้วก็ลองเปลี่ยนมาจับที่ข้างแก้มเนียใสที่ตอนนี้กำลังขึ้นสีชมพูระเรือ

            จันทร์ฉายมองชายหนุ่มหน้าตายตรงหน้าก่อนจะกระพริบตาปริบๆ เธอนึกอยากจะร้องไห้ออกมาเหลือเกิน นี่เขา...ทำแบบนี้หน้าตาเฉยได้อย่างไร ผู้ชายคนนี้จะแกล้งเธอหรือไร ทำไมถึงได้...

            คำๆ หนึ่งถูกกลืนหายลงไปในท้องอันว่างเปล่า เธอไม่กล้าคิดหรอกว่าเขากำลังทำแบบนั้น เขาก็แค่...แค่อะไรดีละ เธอหาข้อแย้งไม่ออกจริงๆ

              ในหัวมันคิดได้เพียงเรื่องเดียวว่าผู้ชายคนนี้กำลัง...อ่อยเธอ!

ติดตามข่าวสารได้ที่เพจ
จิ้มได้เลย
https://www.facebook.com/vanilla.writer/