คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เขาเป็นคนดีกว่าที่คิด
“ เฮ้ย พวกแกทำอะไรกันอยู่นะ!! “ มีชายคนหนึ่งยืนถามอยู่ใช่เขาคือพระเอกของเรืองนี้ ฟลิบปี้นั้นเอง(ใครท้ายถูกบ้าง)
“ กำลังซักผ้าอยู่มั่ง ก็เห็นๆกันอยู่ไม่ใช่หรอถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อย่างเข้ามาเสือเลยมา” ชายสวมหมวกตอบ
“ไม่เคดบ้างเลยนะพวกนายเนีย” ฟลิบปี้พูด
“ หนวกหู เฟ้ย!!!!” ชายสวมผ้าพันคอตอบแล้วชักมีดออกมา
ฟลิบปี้หลบทันแต่โดนไหล่ไปนิดหน่อย ฟลิบปี้ชกชายสวมผ้าพันจนกระเด็น แล้วหันมาที่ชายสวมหมวก
“ ถ้าไม่อยากตายก็รีบไสหัวไปที่อื้นซัก............” ฟลิบปี้จับชายเสื่อชายสวมหมวก
“ ชิ......ฝากไว้ก่อนเถอะ” ชายสวมหมวกประครองชายสวมผ้าพันคอแล้วหนีไป”
.
.
.
.
.
.
.
“ เออ ไปเป็นไรใช่ไม “
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แต่แผลของคุณ”
“ ไม่เป็นไรหรอกแผลแค่นี้เอง ”
“ ไม่เป็นไรได้ไง ไม่ได้นะต้องทำแผลก่อนสิ ดูสิเลือดไหลออกเยอะมากเลย ”
ฟรากี้หยิบผ้าเช็ดหน้ามาแล้วพันแผลให้ ฟลิบปี้พอพันแผลเสร็จ ฟลิบปี้ขอบคุณแล้วเดินจากไป
ฟรากี้เดินกลับบ้านของตัวเองกินข้าวฝีมือแม่ของเธอทั้งครอบครัวทำกิจวัตรประจำของตัวเองแล้วเขียนไดอารี่ไป
หัวใจยังเต้นไม่หยุดเลยเพราะเรืองเมื่อกี้แน่ๆเลย ฟลิบปี้ก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไรแต่ดูเหมือนคนอื้นๆจะเข้าใจผิดกันไปเองสินะพรุ่งนี้เล่าให้ กิ๊กเกิ้ลฟังดีไมนะ
หลังจากนั้นเธอก็นอนหลับไปโดยที่คิดถึงเรืองที่เกิดขึ้นวันนี้ไป
---------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันต่อมา
“สวัสดี ยามเช้า”
“สวัสดี จ้า”
“เอ้....สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลยเป็นอะไรหรือเปล่า”
“คือว่านะ.........”
“อืมๆ”
“เมื่อวานนี้ตอนขากลับนานะ...”
“เมือว่านทำไมหรอ”
“ฉันโดนขโมยสองคนขู่สั่งให้ฉันส่งเงินมาละ”
..........
“เอ้!!!!!!!!!!!”
“ต้องเป็นลิฟตี้กับชิฟตี้แน่ๆฝีมือไอ้สองตัวนั้นแน่ๆ!!” จู่ๆก็มีผู้หญิงผมน้ำเงินมัดทรงหางม้าพูดขึ้น
“เพทูเนีย เธอมาตั้งแต่เมื่อไรเนีย”
“ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วละนะ”
“กิ๊กเกิ้ล เธอคนนี้คือ”
“อ้อ ลืมแนะนำเลย ยัยนี้ชื่อ เพทูเนีย เพื่อนของฉันเอง”
“ยินดีที่ได้รู้จักเธอ ฟรากี้จังสินะยินดีที่ได้รู้จัก เมื่อวานฉันไม่อยู่ด้วยเพราะต้องเขาชมรมนะถ้าไม่ติดเรื่องชมรม ฉันก็คงไปด้วยนั้นละนะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักจ้า”
“แล้วยังไงต่อหลังเธอโดนขโมยกระเป๋าหรือเดียวฉันทวงกระเป๋าให้ได้นะ”
“ไม่โดนหรอกพอดีว่ามีคนช่วยเอาไวได้ทันนะ”
“ใครหรออยากบอกนะว่าเป็น ส....เออชั่งเถอะตกลงว่าเขาเป็นใครละ”
“เออคือว่าเรืองนั้น..........”
.
.
.
.
ครืด...........
เฮือก
เสียงฟลิบปี้เปิดประตู้ที่ทำให้หลายๆคนเห็นก็สะดุ้งเฮือกไปตามๆกันยิ่งกว่านั้นยังมีแผลที่ไหล่อีก
“ ดูสิมีแผลที่ไหล่ด้วยละไม่มีเรืองอีกแน่ๆเลย ให้ตายสิฉันละไม่ชอบคนแบบนั้นเลย ”
“ นั้นสินะไปมีเรืองอีกแล้วแน่ๆเลย”
“เออ.........คือว่า ฉันว่าเขาคงไม่ได้เป็นคนแบบนั้นหรอกนะ “
.
.
.
.
“เธอหมายความว่ายังไงหรอ ฟรากี้ “
“ ..คือว่าคนที่ช่วยฉันเมื่อวานก็คือ ฟลิบปี้นั้นละ....”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“!!??”
“ทุกคนนั่งที่ได้แล้วจะเริ่มเรียกชื้อกันเลยนะ” อ.ลับปี้เอ่ยขึ้น
“ช่วงพักกลางวันอธิบายมาให้หมดด้วยละ”
ทุกคนในห้องได้แยกย้ายไปนั่งที่ของตัวเองฟรากี้ที่นั่งติดกับฟลิบปี้ได้แต่เงียบดูที่แผลของฟลิบปี้อย่างเงียบและนั่งที่โต๊ะของตัวเองได้คิดว่า
.
.
.
.
.
ฉันจะบอกขอบคุณเขายังไงดีละเนีย......
--------------------------------------------------------------------------
จบไปอีกตอนเริ่มตันซักแล้วสิแต่จะพยายามคิดเนื้อเรืองออกมาให้ได้น่อ ไม่ต้องห่วง ; w ;
(ห่วงตัวเองก่อนเถอะไอ้คนแต่งเอ่ย)
ความคิดเห็น