คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดใหม่เทอมที่น่าจดจำรึเปล่านะ??
ณ ร.ร ที่เต็มไปด้วยเสียงที่ คึกคัก ร.รที่เริ่มภาคเรียนใหม่ได้เปิดตัวขึ้นมีนักเรียนหลายๆคนที่เขามาใหม่และเด็กที่มาจากแผนกประถมไปเริ่มเข้าสูงชั้นม.ต้นเริ่มเข้าสู่ชีวิตนักเรียนม.ต้นแล้ว...........
ชีวิตม.ต้นที่ใหม่เริ่มฉันที่ย้ายบ้านมาจากที่เก่าก็ไม่ได้รู้สึกเหงามากนักหรอกเพราะฉันที่มาจากเมืองเก่าก็ไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว
สาวน้อยตัวเล็กผมยาวสีมาเดินไป ร.รอยู่ได้คิดเรืองการเข้าเรียนที่ ร.รใหม่ของเธอ
เธอคือ ฟรากี้ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ดูสะดุดตามากเพราะแดงที่ไม่ค่อยเป็นทรงเพราะผมหยกมาตั้งแต่เกิดจนทำให้เข้าใจผิดได้ว่าไปดัดผมเป็นเด็กสาวตัวเล็กที่ดูเหมือนสัตว์ต้องน้อยๆที่ตื้นตัวอยู่ตลอดเวลา
ที่ ร.ร นี้ฉันจะต้องมีเพื่อนให้ได้นั้นคอเป้าหมายของฉันที่ ฉันตั้งไว้กับ ร.ร นี้ ที่ ร.ร นี้เป็น ร.รนานาชาติคงมีคนหลายแบบฉันคงกลมกลืนกับพวกเข้าได้แน่ไม่เหมือกัน ร.รเก่าที่เป็นเป้าสายตาจนไม่ค่อยมีใครสนใจแน่นอนแต่ฉันเป็นคนขี้อายสักด้วยซิจะเข้ากับคนอื้นๆได้ไมนะ.......... ฟรากี้คิดอยู่ในใจอย่างกังวล
เมื่อฉันถึง ร.รก็ได้เข้าร่วมพิธีต้อนรับการศึกษาที่ยาวจนน่านอน...... (ก็แหงละงานแบบนี้น่าเบื่อจะตายไปใครก็รู้)
ในห้องเรียนที่ฉันอยู่ดูคึกครืนมีเพื่อนร่วมฉันที่ดูโดดเด่นมากมายเลยดูถ้าทางจะมีทั้งคนที่ย้ายมาใหม่และเลื่อนชั้นมาดูแตกต่างกันไป
“เอาละทุกคนนั่งที่ได้แล้ว” อาจารย์ที่เดินเข้ามาบอกนักเรียนในห้อง
“ครูชื้อ อาจารย์ ลัมปี้ จะเป็นคุณครูประจำชั้นนี้นะยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“ โฮมรูม วันนี้จะให้จับฉลากที่นั่งกันนะ”
อาจารย์ ลัมปี้ เอากล่อง จับฉลาก ที่นั่งหมายเลขแล้วจับไล่ตามเลขที่ของแต่ละคน
ฟรากี้ จับฉลากขึ้นมาแล้วไปนั้งที่ตามที่เขียนไว้
เธอมองคนนั่งข้างๆเธอแล้วได้แต่ยืนตัวสันกับคนที่นั่งอยู่
ผมสีเขียวนั้งเขาค้างของดวงตาสีเหลืองทำหน้าเครียดคิ้วผูกเป็นปมมีออร่า ทะมึนดูน่ากลัวสุดๆ
“ นะ.....น่ากลัวจัง” ฟรากี้นึกในใจพร้อมกับตัวสัน
ระหว่างนั้นเธอก็ได้ยินเสียงคนชุบชิบกันว่า
“โชคร้ายจังนะ เป็นนักเรียนใหม่ซักด้วยสิ”
“ใช่ ต้องนั่งข้างๆ ฟลิบปี้ หมีป่าเขียวกระหายเลือด เนีย “
“ได้ข่าวว่าเคยล้มพวกนักเลง20คนได้ด้วยตัวคนเดียวละ”
“แต่ฉันได้ยินว่า50คนนะ ปกติไม่เคยมีใครได้ นั้ง กับ ฟลิบปี้เลยซักคนเลยนี่ เนอะ”
“ก็ย้ายมาตอน ป.5-6 นี้ก็เลยไม่ค่อยได้นั่งกับคนอื่น มัง”
อึก.........ตายแน่เรา T ^ T ฟรากี้ คิด
“มีอะไรกันฉันหรอ?” ฟลิบปี้พูดขึ้น
“ เอ๊ะ!! อะ...คือ.. เปล่ามะไม่มีอะไร.....” ฟรากี้ตอบกับแบบติดขัดเหมือนแผ่นมันเป็นร่อย
“.....พิลึก”
แง........พระเจ้ากลั้นแกล้งดิฉันของใช่ไมเจ้าค่ะ..
“เอาละได้ที่นั่งกับเรียบร้อยแล้วเรามาแนะนำตัวทำความรู้จักกันนะ”
..........ตายแล้วทำไงดีนี้ฉัน....ฉันควรทำยังไงดีจะแนะนำยังไงดีละ เอ...เริ่มจากชื้อก่อน เออแล้วก็ๆ อะไรอีกดีละ
“เอาคนต่อไปเลยที่ 21”
อะ ถึงตาฉันเลย
“อะ....เออ.....คือ ชื้อ.....ฟรากี้ค่ะ มะ....พึงย้ายมาจากเมืองอื่นค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยเจ้าค่ะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
“ มะ....โมเอะ” เด็กผู้หญิงในชั้นคนหนึงพูดออกมาลอยๆ
อุ๊บ...ทั้งห้องมีเสียงแอบขำอยู่หลายละคนแม้แต่ อ.ลัมปี้
“อุ๊บ.....เอาละนั่งลงได้”
แง้................น่าอายที่สุดเลยเจ้าค่ะ.....................
ฟรากี้เหลือบไปเห็น ฟลิบปี้นั่งก้มหน้าตัวสันๆ
อึก....นี้หรือว่าเขาจะไม่พอใจอะไรฉันหรือเปล่าเนีย
พอเธอดูดีแล้วเห็น ฟลิบปี้แอบยิ้ม คิคักอยู่
อะยิ้มเป็นด้วยดูไปๆก็ไม่น่ากลัวกว่าที่คิดละมังนะ....... ฟรากี้คิด
+ +
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วงพักกลางวัน
ฟรากี้ได้หยิบข้าวกล่องมาเพื่อที่จะรับประทานอาหารกลางวันนั้นก็ได้มีผู้หญิงคนเข้ามาพูดกับเธอว่า
“ นี้ๆ ขอนั่งกินด้วยได้เปล่า”ผู้หญิงผมสีชมพูที่ประดับโบว์สีแดงอันใหญ่ที่หัวถาม
“ อะ อืมได้สิ “ ฟรากี้ตอบ
ระหว่างที่นั่งกินอยู่นั้นเธอคนนั้นก็ได้พูดขึ้นว่า
“ ขอโทษนะเรืองเมื่อเช้าที่ฉันพูดออกไปเธอตอนแนะนำตัวนะ”เธอคนนั้นบอก
อ้อ คนที่พูดว่า โมเอะนั้นเอง = _=”
“ ฉันชื้อ กิ๊กเกิ้ล ยินดีที่ได้รู้จักนะ หลังจากนี้เราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ”
.................เพื่อน
ฟรากี้ดีใจจนแทบน้ำตาล่วงด้วยความดีใจที่เธอได้เพื่อนคนแรกแล้ว
“ นี้หลังจากนี้ก็เป็นชมเดินดูชมรมแล้วก็คงไม่มีอะไรแล้ว เราไปเดินซื้อของกันไมยังไงฉันก็ไม่คิดที่จะเข้าชมรมหรอก ”กิ๊กเกิ้ลถาม
“ อืม ไปจ้าไป “ ฟรากี้ตอบ
หลังจากกินข้าวเสร็จ กิ๊กเกิ้ล กับ ฟรากี้ ก็เดินไปที่ยานการค้าในเมืองที่มีร้านค้าต่างๆนาๆเต็มไปหมด ฟรากี้ดูตื้นตาตื้นมากเพราะที่เมืองเก่าที่เธอเคยอยู่ไม่มีขอเยอะมากขนาดนี้มาก่อนเลย (บ้านนอกๆ)
ร้านที่กิ๊กเกิ้ลต้องการไปนั้นคือร้านหนังสือการ์ตูนนั้นเอง ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นโอตาคุนะ ฟรากี้ที่ไม่เคยเห็นหนังสือการ์ตูนเยอะขนาดนี้มาก่อน เธอก็ได้ถูกกิ๊กเกิ้ล แนะนำหนังสือการ์ตูนทุกอย่าที่น่าสนุกและเหมาะกับ ฟรากี้ ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าหนังสือเล่มนู้นเล่มนี้อยู่ตรงไหนมากกว่าพนักงานในร้านซักอีก
หลังจากที่เดินกันนานมากจนอาทิตใกล้ตกดินก็ได้แยกทางกับกิ๊กเกิ้ลเพื่อที่จะกลับบ้าน
“ วันนี้สนุกมากเลยเป็นวันที่น่าจดจำมากๆวันหนึ่งของฉันเลย ”ฟรากี้เดินกลับไปอย่างมีความสุข
แต่ความสุขก็อยู่ได้ไม่นานนั้น
“ นี้ เธอคนนั้นนะ “ มีชายหนุ่มสองคนถักเธอ ชายหนุ่มสองคนนั้น หน้าตาเหมือนกันมากๆ ทั้งสองสวมแว่นตากันแดดทั้งๆที่เริ่มมืดเลย ทั้งสองดูเหมือนกันมากๆแต่มีคนหนึ่งสวมหมวกอีกคนสวมผ้าพันคอทำให้แยกออกว่าใครเป็นใคร
“ พวกเราก็ ไม่รบกวนอะไรมากหรอกนะ ของแค่เงินในกระเป๋าซักพันสองพันก็พอแล้วละ” ชายสวมผ้าพันคอพูด
“ เออ คือฉันไม่มีเงินให้เยอะขนาดนั้นหรอกเจ้าค่ะ “ ฟรากี้ตอบ
ก็ไม่แปลกหรอกก็เธอต้องซื้อของใช่ต่างเยอะแยะหลังจากย้ายมาใหม่ แถมวันนี้ ก็ซื้อหนังสือการ์ตูนไปสองสามเล่มอีกด้วย
“ เห ไม่ต้องมาโกหกเลยหนูยังไงก็ต้องมีซักอย่างนั้นละน่า “ ชายสวมหมวกพูด
“ ใช่เอากระเป๋ามาให้ดูก่อนสิ” ชายสวมผ้าพันคอบอก
“ แง.......... ก็บอกว่าไม่มีก็ไม่สิใครก็ได้ช่วยด้วย ” ฟรากี้ร้อง
ต่างชายสองคนนั้นก็ไม่ฟังแล้วพยายามกระชากกระเป๋าของฟรากี้ไม่หยุด
“ ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ช่วยด้วย ” ฟรากี้ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือแต่แทบนั้นไม่มีใครอยู่
“ร้องไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกน่าคุณ” ชายสวมผ้าพันคอพูด
ฟรากี้ตะโกนไปพร้อมกันน้ำตาพยายามเอากระเป๋าคือ
“ เฮ้ย พวกแกทำอะไรกันอยู่นะ!! “ มีชายคนหนึงยืนถามอยู่ส่วนจะเป็นใครนั้นก็ติดตามต่อในตอนนะจ้า
ในที่สุดก็เขียนตอนแรกครบ 100% ละ ขออภัยด้วยเพราะมีหลายเหตุเลยมีบทบ้างบทที่ไม่ครบจ้า
ความคิดเห็น