ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Spirited Away] Always with me...

    ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I เรื่องราวในปัจจุบัน

    • อัปเดตล่าสุด 1 ก.พ. 58



    Chapter I เรื่องราวในปัจจุบัน





                ที่นี่...มืดจังเลย

                ‘จิ...จิฮิโระเสียงนี่มัน....

                ‘นี่ เราจะได้พบกันอีกใช่มั้ย

                ‘แน่นอน ข้าสัญญาอา...ช่างเป็นเสียงที่อบอุ่นและชวนคิดถึงซะจริงๆเลยนะ.... คำพูดนี้ เสียงๆนี้ ที่ยังคอยตามวนเวียนในหัวของฉันตลอดมา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ตาม ฉันก็ยังไม่ลืมเธอหรอกนะ ฮาคุ

                จิฮิโระ นี่ จิฮิโระ!!” เอ๊ะเสียงนี้ ไม่ใช่เสียงของฮาคุนี่ แล้วเสียงใครกันน่ะ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เพื่อที่จะได้มองเห็นเจ้าของเสียงที่เรียกชื่อฉัน

                ไม่เป็นไรแล้วนะจิฮิโระ เธอปลอดภัยแล้วพอฉันเริ่มมองเห็นภาพตรงหน้าได้ชัดขึ้น ฉันก็เห็นผู้ชายร่างสูงผู้ที่มีใบหน้าเรียวยาว ใส่แว่น ผมสีน้ำตาลคาราเมลเช่นเดียวกับสีตาของเขา กำลังประคองฉันเอาไว้แล้วค่อยๆคลี่ยิ้มอย่างโล่งอก

                มาโมรุ แค่กๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นฉันที่พยายามจะเรียกชื่อเขาเพราะต้องการถามว่าตอนี้มันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันกลับสำลักน้ำออกมาจนแสบคอไปหมด

                จิฮิโระ! ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งพูดสิ เธอเพิ่งจมน้ำมานะ จำไม่ได้เลยเหรอจมน้ำ....อ๋อ นั้นสินะ ฉันเพิ่งจมน้ำมานี่นา! ฉันนึกว่าฉันจะไม่รอดแล้วซะอีกนะเนี่ย แล้วพวกมิโดริล่ะ หนีไปแล้วงั้นเหรอ

                ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้ ฉันคิดว่าฉันจะตายแล้วซะอีก แหะๆฉันหัวเราะกับความซวยของตัวเองพลางยิ้มให้เขา

                “ยังจะมาหัวเราะ แหะๆ อีก เธอเกือบจะตายไปแล้วนะ แล้วเรื่องเป็นไงมาไงล่ะเนี่ยเธอถึงไปตะเกียกตะกายน้ำในแม่น้ำเล่นแบบนั้น ทั้งๆที่เธอก็ว่ายน้ำไม่เป็นมาโมรุผู้ซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องและยังเป็นเพื่อนข้างบ้านฉันเขกหัวฉันเบาๆหนึ่งที่ ก็จะถามถึงต้นสายปลายเหตุ

                ก็ ก็...เอ่อ ฉันแค่มาเดินรับลมเล่นริมแม่น้ำแล้วพอดีลื่นล้มจนตกลงไปน่ะพอโดนถามถึงต้นสายปลายเหตุฉันก็ตกใจจนเกลือกตาไปมาแล้วรีบโมเมหาคำตอบไปมั่วๆ จนรู้สึกว่าคำตอบที่ฉันตอบไปนี่...ทำให้ตัวเองดูโคตรซุ่มซ่ามเลย ฉันล่ะเพลียใจกับตัวเอง เฮ้อ แต่ถ้าถ้าถามว่าทำไมฉันถึงไม่ตอบความจริงไปว่า นี่!จริงๆแล้วเรื่องมีอยู่ว่าฉันโดนเพื่อนรักของฉันหักหลังแล้วหลอกมาผลักตกน้ำจนเกือบตายล่ะก็ เรื่องคงสนุกพิลึก อีกอย่างฉันมั่นใจว่ามิโดริต้องมีเหตุผลของตัวเองแน่ๆ เพราะงั้นเราก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน ตาบ้ามาโมรุนี่ก็ยิ่งชอบเป็นห่วงจนเกินเหตุอยู่ นิสัยของเขาเนี่ย ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้พี่ชายเพิ่มเข้ามาในครอบครัวเลยอ่ะ

                จริงเหรอมาโมรุจ้องหน้าฉันอย่างไม่วางตา แล้วทำเสียงแบบไม่เชื่ออีกตะหาก

                จริงนะสิ ฮ่าๆ นี่ก็เย็นแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ โอ้ย!” ฉันพยายามเบี่ยงประเด็นเรื่องนี้โดยการชวนมาโมรุกลับบ้านแต่ในขณะที่ฉันกำลังยันตัวลุกขึ้นดูท่าว่า ฉันจะข้อเท้าแพลงซะแล้วสิ

                จิฮิโระ เป็นอะไรไป ไหนขอดูขาเธอหน่อยสิมาโมรุจับขาฉันเบาๆ สงสัยเขาจะกลัวฉันเจ็บ

                ดูเหมือนข้อเท้าเธอจะแพลงซะแล้วล่ะ เอาไงดีนะเขาพูดพึมพำกับตัวเองสักพัก ก่อนจะหันหน้ามาหาฉันแล้วเสนอไอเดียที่สุดบรรเจิดว่า...

                งั้นมาขี่หลังฉัน ฉันจะพาเธอไปส่งบ้านเองยังไงบ้านพวกเราก็อยู่ใกล้กันนี่เขาพูดพร้อมกับหันหลังแล้วย่อตัวลงทำท่าเตรียมรอรับที่จะให้ฉันขึ้นหลังเขาอย่างเร็วไว

                “จะดีเหรอ ฉันโตแล้วนะ น่าอายออกฉันเริ่มออกความคิดเห็น เพราะถ้าขณะกลับบ้านแล้วเพื่อนที่โรงเรียนเห็นสภาพแบบนี้ฉันคงอยากจะแทรกแผ่นดินหนีลงไปอยู่ในนรกแน่เลยๆ

                หรือเธอจะนั่งตบยุงเล่นตรงนั้นจนเช้าเลยก็ได้นะ นี่ก็จะมืดแล้วด้วย จะไปไม่ไปล่ะมาโมรุหันมาพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น แล้วยังรีบกวักมือให้ฉันรีบขึ้นหลังเขาอีก.....ก็คงช่วยไม่ได้นะ วันนี้ก็เหนื่อยมาตั้งเยอะแล้ว วันนี้จะยอมทำเรื่องหน้าอาแบบนี้ก็แล้วกัน

                โอเคๆ ฉันยอมก็ได้ อย่าทำฉันหล่นก็แล้วกันพูดจบฉันก็กระโดดขึ้นเกาะหลังเขาเรียบร้อย แต่จู่ๆเขาก็พูดว่า

                แค่ยอมขึ้นมาซะแต่แรกก็เรียบร้อย ชักช้าอย่างนี้ต้องทำโทษ หึหึพอมาโมรุพูดจบ เขาก็หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์แล้วออกวิ่งด้วยความเร็วระดับที่เร็วมากๆ ไม่ใช่ฉันเว่อร์นะ แต่มาโมรุนี่เคยอยู่ในชมรมกรีฑาแล้วยังไปแข่งขันวิ่งในกีฬาโอลิมปิคอีก เขากะจะแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย!!!!

                “อย่าวิ่งสิ เดี๋ยวฉันก็หล่นหรอก อย่าวิ่งนะ!!!!!”  แล้วเขาก็คงจะพาฉันวิ่งจนถึงจุดหมายเลยละมั้ง คงต้องทำใจแล้วล่ะ

     

                จิฮิโระ ใกล้ถึงบ้านแล้วนะหืม...ดูเหมือนยัยนี้จะหลับไปแล้วละสิ ก็วันนี้เธอคงเจอเรื่องร้ายๆมาเยอะ ทั้งๆทีโดนผลักตกน้ำยังจะมาบอกว่าลื่นล้มอีก นี่เธอจะเป็นคนดีไปถึงไหนเนี่ย ไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆแต่ที่ฉันไม่ซักไซ้เธอต่อก็เพราะกลัวเธอจะไม่สบายใจ แต่จริงๆฉันก็รู้อยู่หรอกว่ามีคนแกล้งเธอ

                ไม่ต้องกลัวนะ คราวหน้าฉันจะปกป้องเธอให้ได้เลย จิฮิโระ มาโมรุกระซิบบอกคนตัวเล็กๆที่อยู่บนหลังเขาตอนนี้ เธอคงจะไม่ได้ยินอะไรหรอกเพราะเธอได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว




    # TALK WITH WRITER #
    สวัสดีอีกครั้งนะค่ะทุกคน หลังจากที่หายไปนานแล้วได้ไปเพิ่มเติมในส่วนของบทนำ
    วันนี้ก็เลยแถมให้อีกหนึ่งตอนเต็มๆซึ่งอาจจะสั้นไปหน่อย แต่ไว้ตอนหน้าจะเขียนให้ยาวขึ้นนะ
    อยากจจะแจ้งผู้อ่านให้ทราบก่อนว่าเนื้อเรื่องในช่วงนี้อาจจะยังไม่เข้าเนื้อเรื่องหลักในทันทีนะ อย่าเพิ่งรีบ 555+
    อาจจะมีตัวละครใหม่เพิ่มเติมเข้ามาบ้าง เพราะยังไงจิฮิโระก็เป็นเด็กสาวม.ปลายธรรมดาในโลกมนุษย์ก็ย่อมต้องมีเพื่อนบ้างอยู่แล้วล่ะเนอะ ถ้าอยากรู้ตอนต่อไปเป็นไงก็ติมตามด้วยนะค่ะ บ้ายบาย~

     


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×