คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
'บางคนเเคยบอกฉันว่า โชคชะตาและพรหมลิขิตมักจะนำพาเราสู่ความสุข'
< Someone told me 'Destiny lead to happiness'>
.
'แต่ทำไมฉันถึงไม่คิดแบบนั้น'
< But why I don't think like that >
.
'หรือเพราะโชคชะตากำลังทดสอบฉันอยู่ หรือเพราะว่าโชคชะตาได้ทอดทิ้งฉันไปแล้ว'
< Destiny testing me , Or Destiny desert me >
.
'แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม ฉันก็ยังคงนึกถึงเธอเสมอ'
<Even something happen, I always think of you >
.
'แม้บางทีฉันก็อยากจะลืมทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับเธอ'
< Although Sometimes I want to forget all about you >
.
'แม้บางทีฉันอยากจะคิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน'
< Although Sometimes I want to think it’s a dream >
.
'แต่ฉันไม่สามารถโกหกใจตัวเองได้ เพราะความรู้สึกที่อยู่ในอกนี้มันเป็นจริง'
< But I couldn't lie my heart , Because my felling is true >
.
'ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ ทำไมเราถึงต้องมาพบกันด้วย'
< What should I do. Why must we have met? >
.
'แต่เพียงแค่ฉันหลับตาลง'
< Just close my eyes >
.
'ฉันก็ยังคงเห็นเธออยู่ตรงที่เดิมอยู่ดี...'
< I still see you always stand in same position >
.
.
“ช่วยด้วย! อึก! ช่วยด้วยยย! ใครก็ได้!!” ฉันเงยหน้ามองขึ้นไปบนผิวน้ำและตะเกียกตะกายสุดชีวิตเพื่อร้องขอความช่วยเหลือ แต่สิ่งที่ฉันเห็นกลับเป็นหน้าของเพื่อนๆที่ฉันไว้ใจกำลังยืนมองด้วยใบหน้าที่สนุก เยาะเย้ยและดูถูก
“ดูหน้ายัยนั่นสิ! คิดจะขอความช่วยเหลือเหรอ! ฮ่าๆๆ ตลกเป็นบ้า!” เสียงหนึ่งในกลุ่มหญิงสาวที่สวมชุดนักเรียนม.ปลายกำลังพูดออกมาด้วยความสนุกสนาน
“นั้นสินะ...ตลกจริงๆนะแหละ” เสียงที่เย็นชาแต่แฝงไว้ด้วยความสะใจออกความคิดเห็นร่วมกับผู้หญิงคนแรก แต่เสียงๆนี้เป็นเสียงที่ฉันคุ้นเคยฉันมากที่สุด เพราะฉันได้ยินมันอยู่เป็นประจำในทุกๆวัน และเสียงๆนี้จะคอยพูดปลอบใจ ให้กำลังใจและยินดีไปกับฉันเสมอ ซึ่งเสียงนี้ก็คือเสียงของเพื่อนสนิทของฉันเอง ‘มิโดริ’
“ได้โปรดเถอะมิโดริ! ช่วยด้วย!! ฉันว่ายน้ำไม่เป็น!!” ฉันรวบรวมกำลังกายเฮือกสุดท้ายขึ้นมาเพื่อที่จะตะกายขอความช่วยเหลือ แต่พวกมิโดริที่อยู่อยู่บนฝั่งกลับทำเพียงแค่มองและหัวเราะอย่างสนุกสนาน ทำไมกันนะ... เพื่อนสนิทฉันถึงมาหักหลังฉันอย่างนี้ ทั้งๆที่เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไม่ว่าในวันที่มีความทุกข์หรือความสุขก็ตาม ฉันคิดว่าเธอคือเพื่อนแท้ในชีวิตของฉัน แต่เธอกลับ...
อุ้บ อึก! ไม่ไหวแล้ว...
ฉันรู้สึกว่าร่างกายมันหนักขึ้นเรื่อยๆ ไม่ไหวแล้วล่ะ... ฉันคงจะไม่ไหวแล้ว ฉันเริ่มมองไม่เห็นพวกมิโดริแล้ว ตอนนี้รู้สึกว่าตาของฉันจะพร่าไปหมด
“จิฮิโระ!!!!!” เสียงใครกันนะที่เรียกเรา เสียงผู้ชายงั้นเหรอ...แต่ไม่ไหวแล้ว ง่วงจังเลย ฉันขอพักสักหน่อยละกัน...
# TALK WITH WRITER #
สวัสดีผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านนะค่ะ! >w<
ต้องขอโทษจริงๆที่ทิ้งเรื่องนี้ไปนาน(มากกก เป็นปีๆ =-=;;)
เห็นหลายๆคนที่เข้ามาอ่านบทนำนี้แล้ว อยากอ่านต่อจนส่งข้อความมาบ้าง เม้นบ้าง
ทำให้ไรท์ดีใจมากเลย ถึงช่วงนี้จะไม่ค่อยมีเวลาเพราะใกล้สอบ แต่พอเห็นแบบนี้ก็รู้สึกอยากแต่งขึ้นมา!
ก็จะพยายามแต่งนะค่ะ ก็เป็น FIC เรื่องแรก เนื้อหาอาจจะไม่สนุกหรือหลุดโลก ก็อย่าว่ากันนะ 5555
อ้อ! แล้วขอถามผู้อ่านทั้งหลายหน่อยว่าใช้ 'ฮาคุ' หรือ 'ฮากุ' ดี แต่ไรท์ชอบฮาคุมากกว่า
ความคิดเห็น