คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ...Master Of Ghost... 3 >>> The memories and Picture of death
บางคนเคยบอกว่า ผี ไม่มีอยู่จริง
บางคนบอกว่า วิญญาณที่เราเห็นนั้นก็แค่สิ่งที่เราคิดไปเองเท่านั้น
บางคนบอกว่า ความมืดยามค่ำคืน ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด
แต่บางคนกลับบอกว่า ความมืดนี่แหละที่น่ากลัวที่สุด..
ความมืดเป็นเวลาของความอาวรณ์..
ความมืดเป็นเวลาของวิญญาณที่มีแต่ความห่วงหา
เมื่อความห่วงหาและอาวรณ์รวมตัวกันเป็นหนึ่ง..สิ่งที่คุณเห็นก็ไม่ใช่สิ่งที่คิดไปเองอีกต่อไป..
เคยรู้สึกไหม..เวลาตอนกลางคืนที่ฝนตก..จะได้ยินเสียงฝีเท้าของบางสิ่งบางอย่าง
สิ่งที่ไม่อาจสัมผัสได้..สิ่งที่ไม่มีตัวตน..แต่อยู่ใต้จิตสำนึกของทุกๆคน..สิ่งที่เรียกว่า
…วิญญาณ…
เรื่องทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อเด็กสาวที่ชื่อริน..เธอเป็นเด็กสาวที่มีสัมผัสพิเศษเกี่ยวกับเรื่องวิญญาณ.. บางครั้งที่เธอเดินไปไหนต่อไหน เธอก็เห็นในสิ่งที่เด็กผู้หญิงธรรมดาทั่วไปไม่เห็น บางสิ่งบางอย่างที่รอคอยเธออยู่ บางสิ่งที่คอยจ้องแต่จะเอาชีวิตของเธอ แต่บางครั้งสิ่งที่ว่านั้น..กำลังรอความช่วยเหลือจากเธอ
“ริน..วันนี้เธอต้องไปงานบ้าๆแบบนั้นอีกแล้วหรอ?” คิมถามรินที่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง
“อืม ก็คงเป็นอย่างนั้น” เด็กสาวตอบ สายตาเลื่อนลอยไปไกลแสนไกล
“เฮ้อ เอาเถอะ ถ้างั้นฉันจะไปด้วย” เขาถอนหายใจก่อนจะนั่งลงข้างๆริน
“ไม่ได้นะ!!” รินร้องลั่น ทำให้คนในห้องหันมามอง รินก้มหน้าขอโทษเพื่อนๆก่อนจะหันมาคุยกับคิมต่อ
“นายไปไม่ได้..อย่าไปเลย” รินพูดแปลกๆออกมา คิมขมวดคิ้ว พลางเอ่ย
“เราเป็นเพื่อนกันนี่ เราต้องช่วยกันสิ” คิมพูดตามความเป็นจริง นั่นเป็นสิ่งที่เพื่อนควรทำไม่ใช่หรอ..รินยิ้มเศร้าๆค่อยๆพูดช้าๆ
“อย่าเลย..เชื่อฉันเถอะ นายอยู่ที่นี่..ตรงนี้แหละ ดีแล้ว” รินพูดประโยคที่ไม่อาจเข้าใจ
“อะไรของเธอ..ฉันไม่เข้าใจ”
“สักวันนายจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดเอง..” รินพูดแค่นั้นแล้วก็ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ โดยเอาแขนเป็นหมอนรอง
“ตามใจเธอละกันนะ” คิมพูดกับรินเป็นประโยคสุดท้ายของคาบนี้ เมื่ออาจารย์เดินเข้าห้องมาพอดี คิมเดินกลับไปนั่งยังโต๊ะของตัวเองพลางมองเพื่อนที่เขารักอย่างเป็นห่วง
ริน..เธอปิดบังอะไรอยู่..แต่ไม่ว่ายังไง..รู้ไว้นะ ว่าตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่หรือแม้สิ้นลมหายใจแล้วก็ตามฉันจะยังเป็นเพื่อนเธอเสมอ..ฉันรักเธอ..
คิมคิดใจใจแล้วหันไปสนใจกับการเรียนต่อ ที่ผ่านมาเขากับรินต้องรักกันอย่างหลบๆซ่อนๆ มันเป็นความทรมานที่ไม่มีวันสิ้นสุด
ตอนเย็น..
“ริน” คิมเรียกรินที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าอยู่
“อะไรหรอ?” รินหันหน้ามาเห็นคิมยืนอยู่ สีหน้าแสดงความไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด
“เธอ..แน่ใจหรอ” คิมพูดด้วยเสียงที่เหมือนคนไร้เรี่ยวแรง “แน่ใจแล้วหรอ ว่าจะไป”
“คิม..นายฟังฉันให้ดีๆนะ” รินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นายต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไป นายไม่ได้มีเพื่อนแค่คนเดียว นายยังมีเพื่อนคนอื่นอีกเยอะแยะ มีพ่อแม่ มีพี่ มีน้อง นายต้องดูแลพวกเขาดีๆรู้มั้ย” รินพูดน้ำตาคลอเบ้า เธอรู้..ว่าครั้งนี้ มันไม่เหมือนที่ผ่านๆมา วิญญาณที่เธอจะต้องไปเจอครั้งนี้มีไอความแค้นและความอาวรณ์เยอะเหลือเกิน ถ้าโชคดีเธออาจจะได้กลับมา แต่ถ้าไม่..
คิดได้แค่นั้นน้ำตาก็ไหลอาบแก้มของเด็กสาว
คิมกอดรินไว้ รินซบหน้าลงกับอกของแกร่งของคิม
“ฉันรักเธอนะ..สัญญาได้ไหม..ว่าถ้าฉันกลับมาเธอต้องรอฉัน รอสักวัน วันที่ฉันพร้อมแล้วเราจะอยู่ด้วยกัน” รินพูด พลางร้องไห้อย่างหนัก น้ำตาลูกผู้ชายอย่างคิมก็ไหลออกมาเหมือนกัน
“ได้..ฉันสัญญา..” คำสัญญาที่ออกจากปากคิมนั้นเป็นสัญญาที่เขาจะรักษาอย่างดีที่สุด ทั้งคู่กอดกันแน่น ก่อนที่รินจะดันตัวออก
“คิม..ฉันต้องไปแล้ว” รินพูดพลางเช็ดน้ำตาออก ยิ้มสดใสให้คิม
“รักษาสัญญาด้วยล่ะ” รินพูดยิ้มๆ
“อือ จะรักษาให้ดีที่สุดเลยแหละ ฉันรักษาสัญญาเธอก็ต้องกลับมาด้วยล่ะ ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอแน่” คิมขู่ แล้วดึงเด็กสาวเข้าไปประทับจูบบนริมฝีปากนิ่มเบาๆ รินหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที
“ไปแล้วนะ บ๊ายบาย” รินยิ้มอย่างสดใสให้คิมอีกครั้ง ก่อนจะออกเดินไปตามทางของเธอ
“เฮ้อ..หวังว่าเธอจะกลับมานะ ไม่สิ เธอต้องกลับมาแน่ๆ” คิมให้กำลังใจตนเองพร้อมกับแยกไปอีกทาง
รินเดินไปถึงปราสาทแห่งหนึ่ง ปราสาทหลังนี้เหมือนในเทพนิยายไม่มีผิด สวยงามแต่ก็แฝงด้วยความพิศวง หมอกสีเทาดำที่ลอยอยู่เหนือตัวปราสาทนั้นทำให้รินถึงกับสะอึก
ไอแค้นรุนแรงกว่าที่คิดอีก..
รินสูดลมหายใจลึกๆเรียกความกล้า แล้วค่อยๆเดินเข้าไปอย่างช้าๆ จากหน้าประตูปราสาท..เข้ามาด้านใน ริมทางเดินเต็มไปด้วยดอกไม้ชนิดหนึ่งที่มีสีดำมันวาวเหมือนกับเพชรสีดำที่ผ่านการดูแลมาอย่างดี เดินลึกเข้าไปอีกไม่นานก็ถึงตัวปราสาท ประตูสีทองอร่ามที่อยู่ด้านหน้านั้นทำมาจากทองแท้..แต่แปลก ไม่มีใครมาขโมยทองจากที่นี่ไปเลย
เห็นได้จากประตูที่ไร้รอยขีดข่วนนั้น แสดงว่าที่นี้ต้องได้รับการดูแลดีมากแน่ๆ..การดูแลจากดวงวิญญาณ..ไม่ใช่มนุษย์
รินเอื้อนเอ่ยประโยคเชิญวิญญาณเบาๆแล้วผลักที่ประตู
“ขอให้ดวงวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ที่นี่..ได้โปรดแสดงตัวด้วยเถิด ข้า..เด็กสาวผู้มีสัมผัสพิเศษ..ผู้ที่ท่านรอคอยได้มาหาท่านแล้ว ได้โปรด ปรากฏตัวด้วยเถิด!!” สิ้นคำอัญเชิญวิญญาณ ประตูสีทองอร่ามก็เปิดเอง พร้อมกับหมอกสีดำที่อยู่รอบๆหมุนมารวมตัวกันเป็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งตรงหน้าริน เธอดูเหมือนเจ้าหญิง ชุดที่ใส่นั้นเป็นชุดของเจ้าหญิงสังเกตได้จากกระโปรงที่ฟูฟ่องนั้น หน้าของเธอไม่แสดงอาการใดๆทั้งสิ้น ไม่ว่าจะดีใจ เสียใจ โกรธแค้น อาวรณ์..ไม่มีอะไรเลย ดวงตากลมใสของเธอเลื่อนลอยไปไกล
รินมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าซักพัก แล้วเริ่มพูดด้วย
“ท่านต้องการสิ่งใด..ทำไมท่าถึงเรียกฉันมาที่นี่” รินถามดวงวิญญาณ เธอค่อยๆหันหน้ามามองริน หลังจากที่จ้องดอกไม้ประหลาดอยู่นานสองนาน
“ข้า..” เธอเงียบไปเหมือนตัดสินใจว่าจะพูดดีหรือไม่
“บอกมาเถอะ” รินพยายามทำให้เธอพูดให้ได้ แต่มันช่างยากเหลือเกิน เมื่อเธอคนนั้นไม่พูดอะไร แถมหายตัวไปต่อหน้าซะเฉยๆ ถ้าเป็นคนทั่วๆไป คงร้องกรี๊ดลั่นแล้วเป็นลมไปแล้ว แต่นั่นไม่ใช่ริน ตั้งแต่เด็ก เธอเจอสิ่งที่เรียกว่าวิญญาณมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ความหวาดกลัวจึงเริ่มหายไปเมื่อเธอโตขึ้น
รินถอนหายใจเอื้อมมือไปดันประตูสีทองนั่นอีกครั้ง ครั้งนี้มันเปิดอย่างง่ายดายผิดกับตอนแรก รินเดินเข้าไปในปราสาทอย่างระมัดระวัง ฝุ่นที่สะสมมาหลายปีนั้นทำให้เกิดบรรยากาศน่ากลัวๆ แมงมุมตัวใหญ่เท่าฝ่ามือนั้นเมื่อเจอแสงสว่างที่ส่องเข้ามาทางประตูก็รีบหนีหายหลบไปทันที
รินมองไปรอบๆพลางสำรวจสิ่งที่เธอเห็นเมื่อครู่..ตอนนี้ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
รินมองเห็นบันไดแบบวนนั้นทำด้วยหินอ่อน แม้จะถูกฝุ่นจับอยู่มากแต่มันก็ไม่ได้ลดความสวยงามลงไปเลย เช่นเดียวกับหญิงสาวคนนั้น..ถึงเธอจะตายไปกลายเป็นวิญญาณแต่ความสวยของเธอก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงสวยสง่า ดึงดูดสายตาผู้พบเห็นได้เสมอ..ไม่รู้ทำไม รินถึงรู้สึกเหมือนเคยอยู่ที่ปราสาทแห่งนี้มาก่อน ทั้งๆที่เธอไม่เคยย่างกรายเข้ามาแตะพื้นที่นี่เลยด้วยซ้ำ
รินก้าวขึ้นบันไดวนไปเรื่อยๆ ทีละก้าว…ทีละก้าว..
แต่สิ่งที่เธอเห็นเมื่อขึ้นไปชั้นบนทำเอาเธอแทบกรี๊ดลั่น
เลือด..เลือดสดๆไหลรินจากร่างของเด็กหนุ่ม ร่างของเขาเต็มไปด้วยสีแดงฉาน หญิงสาวที่เธอเห็นเมื่อครู่แสยะยิ้มอย่างน่ากลัวพลางมองมาทิศทางที่รินยืนอยู่ ดวงตาเป็นประกายแวววาว มีดที่อาบไปด้วยเลือดนั้นถูกเธอยกขึ้นมา เธอค่อยๆเดินมาทางรินด้วยท่าทางน่ากลัว มีดนั่นก็พร้อมจะแทงทะลุร่างของรินได้ภายในพริบตา เมื่อเธอหายแว๊บจากตรงนั้นมาอยู่ตรงหน้าริน รินก็กรี๊ดลั่น ก้าวขาถอยหลังโดยไม่รู้ตัว รินก้าวพลาดตกบันไดร่างของเธอกลิ้งลงมาอยู่ด้านล่างนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น..ดวงตาสีดำราวรัตติกาลนั้นแสดงความตกใจสุดขีดออกมาพร้อมกับทิ้งมีดในมือแล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลพราก
“ข้า..ข้าขอโทษ..อย่าโกรธข้าเลยนะ วาริน..น้องสาวข้า ยกโทษให้ข้าด้วย” หญิงสาวพึมพำซ้ำไปซ้ำมาราวกับคนไร้สติ ร่างของเธอค่อยๆเลือนหายไป ทิ้งให้ไอสีดำนั้นวนเวียนไปรอบๆปราสาทอีกครั้ง
เรื่องนี้จะมีประมาณสองหรือสามตอนนะคะ เม้นๆโหวตๆด้วยน้า๐^^๐
แล้วจะรีบมาอัพต่อค่ะ
...Master Of Ghost...
ความคิดเห็น