เก็บฟิคที่แต่งกันเล่นๆค่ะ^-^

ลำดับตอนที่ #2 : รักนี้วุ่นวาย นายจอมซ่ากลายเป็นคน >> เจ้าของฉันคือเธอ[1]

เจ้าของฉันคือเธอ [1]

“พี่โซวอนฮะ” จุนซองกับจุนเซเรียกโซวอนพร้อมกัน เธอหันมาพร้อมกับยิ้มให้เด็กๆ

“อะไรหรอจ๊ะ?”

“พี่รับแมวตัวนี้ไปเลี้ยงได้มั้ยฮะ” เด็กชายทั้งสองส่งสายตาปิ๊งๆให้พร้อมกับหน้าแดง

“อืม..แน่นอนจ้ะ ได้อยู่แล้ว” โซวอนยิ้มขำกับอาการหน้าแดงเหมือนไข้ขึ้นของเด็กทั้งสอง พร้อมกับย่อตัวลงไปนั่งกับพื้นเพื่อจะได้คุยกับเด็กๆ และรับแมวสีขาวมาไว้ในอ้อมกอด เด็กทั้งสองมองหน้ากันแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้มโซวอนทั้งซ้ายทั้งขวาพร้อมกับตะโกนพร้อมกัน

“ผมรักพี่โซวอนนะ!!” เด็กชายทั้งสองตะโกนแล้ววิ่งหนีหายไปพร้อมกันด้วยความเขิน โซวอนยิ้มออกมาอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นยืน พร้อมกับลูบแมวในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน

“ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของแกแล้วนะ อย่าหนีฉันไปไหนล่ะ” โซวอนบอกเจ้าเหมียวในอ้อมกอด มันส่งเสียงเมี๊ยวๆเป็นเชิงว่ามันรู้แล้ว พร้อมกับเอาหัวมาถูๆกับแขนของโซวอน พระอาทิตย์เริ่มตกดิน โซวอนเดินไปตามทางที่เต็มไปด้วยต้นไม้และใบหญ้า นกเริ่มบินกลับรัง แสงพระอาทิตย์กลานเป็นสีส้มๆแดงๆ สาดส่องไปทั่วทุกทิศทาง ภาพหญิงสาวที่เดินอุ้มเจ้าเหมียวในอ้อมกอด และเงาของเธอที่เกิดจากแสงพระอาทิตย์ช่างเป็นภาพที่น่าจดจำเหลือเกิน

ที่บ้าน..

“อึนบี อยู่ไหนๆๆ ออกมาเร็วๆ เมี๊ยวๆๆ” โซวอนแกล้งเรียกอึนบีเหมือนว่าเธอเป็นแมว

“ยัยบ้า! ฉันไม่ใช่แมวนะ ร้องเมี๊ยวๆเรียกอยู่ได้!” อึนบีโผล่ออกมาพร้อมกับใบหน้าบูดๆ

“เชอะ ไม่สน ฉันจะเรียกอย่างนี้ใครจะทำไม แบร่ๆ” โซวอนเริ่มเปิดฉากการกวนประสาทอึนบี ซึ่งก็ได้รับการโต้ตอบทันที

“อะไรๆ อย่ามีเรื่องรึไง” อึนบีทำท่าหาเรื่องแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆโซวอนแต่ ก็ต้องชะงักแล้วถอยหลังกรูทันที

“ไอ้แมวนั่นมาจากไหน!?” อึนบีร้องลั่น แล้วกระโดดขึ้นเก้าอี้เพื่อหนีแมวที่โซวอนปล่อยลงมาวิ่งเล่นที่พื้น

“อึนบีบ้า! เจ้าเหมียวของฉันไม่ใช่หนูนะ จะได้วิ่งขึ้นไปอยู่บนเก้าอี้เพื่อหนีเจ้าเหมียวของฉันน่ะ!” โซวอนไม่พอใจสักเท่าไหร่ เธอยืนกอดอกจ้องมองอึนบีที่หนีแมวอย่างเอาเป็นเอาตายโดยการขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ -0-

“ใครบอกฉันเห็นมันเป็นหนู ฉันว่ามันเหมือนแมลงสาบต่างหากล่ะ ว๊ากกก!! ไปไกลๆนะ ไอ้แมวบ้า อ๊าก!!”

โครม!!

“ฮ่าๆๆ” โซวอนหัวเราะอย่างสะใจ เมื่อเจ้าเหมียวกระโดดขึ้นไปหาอึนบี และแน่นอนว่าอึนบีที่กลัวแมวเป็นชีวิตจิตใจย่อมกระโดดหนี ซึ่งนั่นทำให้อึนบีตกลงมาก้นกระแทกพื้นอย่างแรง

“ดีมากเจ้าเหมียว มานี่มา เมี๊ยวๆๆ” โซวอนเรียกเมื่อเห็นว่าอึนบีตกลงไปอยู่ที่พื้นอย่างที่ตั้งใจแล้ว

เมี้ยว~ เจ้าเหมียวเดินมาหาโซวอนอย่างอารมณ์ดีและรื่นเริงสุดๆ

โซวอนอุ้มเจ้าเหมียวขึ้นมาแล้วลูบขนมัน พร้อมกับเดินไปเพื่อเข้าห้อง ระหว่างทางก็ผ่านอึนบีที่นั่งแหมะอยู่ที่เดิม(ยังคงช็อคไม่หาย) โซวอนก็พูดกับเจ้าเหมียวไปเรื่อยๆ

“ฉันรักแกจังเลยเจ้าเหมียว ว่าแต่ฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อให้แกเลยน้า..อืม เอาชื่ออะไรดีล่ะ เอา..”

เสียงโซวอนไกลออกไปเรื่อยๆพร้อมกับเสียงปิดประตู ตอนนี้อึนบีอยู่ในโหมดอารมณ์บูดสุดๆ

“อ๊าก!! ยัยโซวอน พรุ่งนี้เธอตายแน่!!” อึนบีตะโกนลั่นบ้าน และเดินกระแทกเท้าเข้าห้องตัวเองโดยที่ไม่รู้เลยว่าโซวอนได้แอบเปิดประตูไว้นิดๆพอให้มองลอดออกมาได้ โดยมีเจ้าเหมียวที่อยู่ที่พื้นมองมาตาแป๊ว และทั้งคนทั้งแมวก็มีความสุขที่ได้แกล้งอึนบี

“ฮ่าๆๆ” โซวอนหัวเราะอย่างสะใจ “เห็นหน้ายัยอึนบีเมื่อกี้มั้ย ท่าทางโกรธน่าดูเลยแหละ” แล้วโซวอนก็หัวเราะต่อไป เจ้าเหมียวก็เดินมาคลอเคลียพร้อมกับร้องเมี๊ยวๆอย่างออดอ้อน

“ตอนนี้ถึงเวลาตั้งชื่อให้แกจริงๆสักทีนะ..” โซวอนพูด อุ้มเจ้าเหมียวไปที่เตียงนอนแล้ววางมันลงอย่างเบามือพร้อมกับกระโดดไปนอนข้างๆ

“เอาชื่อจองเซมั้ย?” โซวอนถาม ซึ่งเจ้าเหมียวก็ส่ายหน้า

“งั้น..แทยัง” โซวอนถามอีกรอบ คำตอบก็เหมือนเดิม เจ้าเหมียวส่ายหน้า

“อืม..เคียวล่ะ?” โซวอนลองถามด้วยชื่อญี่ปุ่นบ้าง ซึ่งเจ้าเหมียวส่ายหน้าหนักกว่าเก่าอีก

“เอ๊ะ ไม่ถูกใจสักชื่อเลยหรอ..งั้นเอาชื่อซีวอนดีมั้ย?” โซวอนเดามั่วๆซึ่งเจ้าเหมียวก็ร้องเมี๊ยวๆอย่างถูกใจแล้วกระโดดมาอยู่บนตัวของเธอพร้อมกับหน้าไปถูๆไถๆกับหน้าของโซวอนทันทีอย่างออดอ้อนสุดขีด

“เฮ้ๆ มันจักจี้นะ” โซวอนดิ้นไปดิ้นมาพร้อมกับเอาแขนบังเจ้าเหมียวไม่ให้เอาหน้ามาใกล้หน้าของเธอ แต่เจ้าเหมียวก็ยังไม่ละความพยายาม มันกระโดดขึ้นไปบนแขนของโซวอนแทน แล้วเอาหน้าซุกพร้อมกับสะบัดหน้าไปมาเพื่อทำให้โซวอนจักจี้ทันที

“อ๊ะ พอแล้วๆ ยอมแล้วๆ ฮ่าๆๆ” โซวอนหัวเราะจนปวดท้อง ซึ่งซีวอนเห็นว่าโซวอนหมดแรงแล้วจึงหยุดแกล้ง

“โอย หัวเราะจนปวดท้องเลย เพราะซีวอนนั่นแหละ เชอะ ไปอาบน้ำดีกว่า” โซวอนมีการงอนแมว(?)นิดหน่อย ก่อนจะเดินยิ้มไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี หลังจากที่โซวอนเข้าไปอาบน้ำแล้ว จะมีใครรู้บ้างไหมว่า ซีวอนหรือว่าเจ้าเหมียวที่จุนเซกับจุนซองให้มานั้น กำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดี ดวงตาเปล่งประกายมีความสุขเต็มที่ พร้อมกับความคิดน้อยๆที่ผุดขึ้นในหัวสมอง

โซวอนน่ารักจัง ดีแล้วที่เราได้เจ้านายดีๆแบบนี้..

ห้องของอึนบี..

อึนบีกำลังกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงอย่างเซ็งๆหลังจากโดนโซวอนกับเจ้าแมวบ้านั่นแกล้ง เธอคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย กำลังจะเคลิ้มหลับไปอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่มีเสียงเห่าของสุนัขที่ดังอยู่นอกระเบียงห้องของเธอ

บ๊อก..บ๊อก

คิ้วของอึนบีขมวดเข้าหากันทันที เธอหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาต้นเสียง

บ๊อกๆๆ

เสียงสุนัขเห่าถี่ขึ้นอีก อึนบีจึงรีบเดินหาต้นเสียง

บ๊อกๆๆๆๆ

เสียงนั่นดังถี่ๆเหมือนกับกำลังด่าเธอว่า ฉันอยู่นี่โว้ยย มองมาสิวะ ประมาณนั้น อึนบีเดินตามเสียงไปเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่ตรงระเบียง เธอเปิดประตูระเบียงออกไป โดยที่ไม่ทันตั้งตัว หมาตัวไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่สักเท่าไหร่ก็กระโจนเข้าหาเธอทันทีทำให้อึนบีล้มลงหงายหลังกับพื้น

“ไอ้หมาบ้า! เข้ามาทำอะไรเนี่ย” อึนบีโวยวายใส่สุนัขที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต

“บ๊อกๆ” มันเห่าใส่อีกครั้ง แล้วกระโดดขึ้นไปบนเตียงของอึนบี แล้วซุกเข้าไปใต้ผ้าห่มพร้อมกับหลับตาลงทันที

“ไอ้ๆๆ ไอ้หมาบ้า ลงมาเดี๋ยวนี้นะ!” อึนบีโวยลั่นบ้านอีกรอบ จนโซวอนต้องเดินมาดู

“เป็นบ้าอะไรเนี่ยยัยอึนบี หนวกหูจริง ฉันจะนอน” โซวอนบ่น พร้อมกับปิดปากหาว

“ดูไอ้หมานี่สิ มันมานอนบนเตียงฉัน!” อึนบีโวยวาย และกระชากผ้าห่มออกมา เผยให้เห็นหมาหน้าตาชวนหาเรื่องตัวหนึ่งที่นอนอย่างสบายอยู่บนเตียง

“อุ๊บ..ฮ่าๆๆ” โซวอนกลั้นหัวเราะไม่ไหวจึงระเบิดหัวเราะออกมา อึนบีตวัดสายตาชิ้งๆใส่

“ไม่ได้ให้มาหัวเราะ เอามันออกไปจากห้องฉันที” อึนบีบอก แต่โซวอนส่ายหน้าเป็นคำตอบ

“ไม่ล่ะ ฉันขี้เกียจ ฉันจะไปนอนต่อ ขอให้โชคดีนะเพื่อน” โซวอนหัวเราะร่าจากไป อึนบีกัดปากด้วยอารมณ์คุกกรุ่น

“แกไม่ได้ตายดีแน่ ไอ้หมาเวร!” อึนบีหมายหัวเจ้าหมาบ้าที่เข้ามานอนในห้องตัวเอง แต่จะให้ทำอะไรตอนนี้ก็ทำไม่ได้ เนื่องจากเจ้าหมานี่หลับไปแล้ว อึนบีพ่นลมหายใจเซ็งๆ แล้วความคิดหนึ่งก็พุ่งเข้ามา

เวร! แล้วฉันจะนอนยังไงวะ ไอ้หมาบ้านี่มันนอนทีเต็มเตียงเลยเนี่ย อ๊ากกกก!!