~เมื่อวันนั้นมาถึง เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย วันที่เราจะรักกัน~

ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องของเราบอกใครไม่ได้

ตอนที่ 4 เรื่องของเราบอกใครไม่ได้

“เกรนเจอร์”  สิ้นเสียง เฮอร์ไมโอนี่ก็หันไปทันที  ตามเสียงเรียก

เฮอร์ไมโฮนี่เห็นชายคนหนึ่ง  ซึ่งเป็นคน ที่เรียกเธอ  เธอจึงยิ้มกับไป

“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่เรียกชื่อของชายหนุ่มเมื่อเห็น

“เธอไปไหนมาทำไมถึงมาไม่ตรงเวลา”  มัลฟอยถามเฮอร์ไมโอนี่  เสียงของมัลฟอยพูดออกน้อยใจนิดๆ

“ขอโทษนะ พอดี คุยกับแฮร์รี่  แล้วก็รอนอยู่น่ะ”  เฮอร์ไมโอนี่บ่นเสียงอ่อนลง

“สองคนนั้นอีกแล้วหรอ  ทำไมจะต้องเป็น เจ้าหัวแผล กับเจ้าหัวแดงด้วย”  มัลฟอยโมโห

“มัลฟอ...ยังไง แฮร์รี่ กับรอนก็เป็นเพื่อนของฉันน่ะ  ให้เกียรติกันบ้างสิ”  เฮอร์ไมโอนี่ด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ

“เกรนเจอร์  เธอเห็นมันดีกว่าฉันรอ”

“ใช่  ฉันเห็นพวกเขาดีกว่าเธอ”

“เราอยู่ห่างกันสักพักเถอะ  มัลฟอย  นายไม่เข้าใจฉัน”  เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วน้ำตาเธอก็ไหล

ตามแก้มสีขาวอ้มชมพู

แล้วเธอก็เดินหันหลังให้มัลฟอย  และเดินออกไปจากที่พวกเขาได้ยืนคุยกัน

“เฮอร์ไมโอนี่”  มัลฟอยวิ่งตามเธอมา   และกอดเฮอร์ไมโอนี่ จากด้านหลัง

“ฉันขอโทษ   เธออย่าพูดว่าเราจะอยู่ห่างจากกันอีกได้มั้ย...นะ”  มัลฟอยอ้อนเธอ

“มัลฟอย”

“นะ  เฮอร์ไมโอนี่  ฉันขอโทษ”

“ฉันไม่อยากให้เธอพูดชื่อของพอตตี้  และวิสลีย์ นิ” เสียงงของเขาอ่อนลง

“ฉันขอโทษ”

“ไม่เป็นไรหรอก   ไม่ต้องขอโทษแล้ว”  เฮอร์ไมโอนี่ใจอ่อนต่อมัลฟอย

แล้วเธอก็หันหน้ามาหามัลฟอย  แล้วกอดตอบมัลฟอยไป   “ฉันก็ต้องขอโทษเธอน่ะ  แต่ไงเขาก็เป็นเพื่อนฉันนะ”

“เธอรักมันรึป่าวเฮอร์ไมโอนี่”  แล้วมัลฟอยก็มองตาเธอ

“พวกเค้าเป็นเพื่อนของฉัน  ฉันก็ต้องรักสิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

“เธอรักมัน”  แล้วมัลฟอยก็คลายอ้อมกอดของเขาออกจากเธอ

“แล้วเธอรักฉันมั้ย  เฮอร์ไมโอนี่”  มัลฟอยถาม

“รั..ก สิ..”    “ฉัน...รั..ก...เ.ธ.อ..”  เฮอร์ไมโอนี่พูดแต่คำพูดของเธอนั้นเบามาก

แต่ก็ทำให้มัลฟอยได้ยิน  แต่มัลฟอยก็อดแกล้งเธอไม่ได้ เพราะใบหน้าของเธอนั้นกลายเป็นสีชมพูอย่างเห็นได้ชัด

“เธอว่าไรน่ะ  เกรนเจอร์  ฉันไม่ได้ยิน”

“ฉัน..รัก..นาย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอีกครั้ง

“ว่าไรน่ะ”  แล้วมัลฟอยก็เอามือมาตรงหู  เหมือนกับมาเค้าไม่ได้ยิน

“ฉันรักนาย”  เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาแบบที่ว่าถ้าไม่ได้ยินก็คงหูหนวกแล้ว

แล้วมัลฟอยก็ยิ้มให้เธอ    “ฉันยังไม่ได้ยินเลยนะ  เฮอร์ไมโอนี่”  มัลฟอยพูดแล้วทำหน้าทะเล้นใส่

“นาย  อย่ามาแกล้งกันน่ะ  แล้วใครให้เรียกฉันว่า  เฮอร์ไมโอนี่ กล้าดียังไง” 

“ทำไมละ  ทำไม ฉันจะเรียกว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้   ก็ในเมื่อเรารักกันนิ  และเป็นแฟนกันด้วย”

“และเธอก็ต้องเรียนฉันว่า  เดรโกด้วยนะ  เฮอร์ไมโอนี่”  แล้วเดรโก มัลฟอย  ก็ยิ้มให้เธอ

“ฉันไม่เรียก” เฮอร์ไมโอนี่พูดทำท่าหยิ่งยะโส

“ถ้าเธอไม่เรียก  ฉันจะจูบเธอ”

“แล้ว  ถ้าฉันเรียกละ”  เฮอร์ไมโอนี่ถามมัลฟอย ถึงเธอจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตาม

“ฉันก็จะจูบเธออยู่ดี”  มัลฟอยพูด  แล้วทำหน้าตากวนประสาทเฮอร์ไมโอนี่

“ฉันก็เสียเปรียบสิ”  เฮอร์ไมโอนี่พูด

แต่มัลฟอยไม่พูดอะไร  เค้ามองหน้าเธอ  ด้วยดวงตาที่อ่อนหวานมาที่เธอ

“เรียกฉันสิเฮอร์ไมโอนี่”

“เด....เดร..โก”  แค่เรียกชื่อก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เขินชายตรงหน้าเธอได้แล้ว

“ดีมาก”  มัลฟอยพูดและยื่นหน้าเข้ามาหาเธอ

แต่ว่าเฮอร์ไมโอนี่ผลักหน้าของเค้าออกและลุกขึ้นวิ่งหนีเค้า

มัลฟอยก็ไม่รอช้ารีบวิ่งตามจับเธอ

“อย่าหนีนะเฮอร์ไมโอนี่   อย่าหนี”

“ถ้าฉันหยุดฉันก็ดง่แล้วละ  มัลฟอย”

“เฮอร์ไมโอนี่  เธอเรีกฉันว่ามันฟอย  เธอต้องถูกทำโทษ  มาให้จับซะดีดีนะ”  เดรโกพูดกับเธอในขณะที่พวกเขายังวิ่งไล่กันอยู่

“ไม่นะ ไม่มีทาง  แน่จริงนาย ก็มา จับเอง สิ มัล..  อ่ะ ไม่ เดรโก”

“แน่จริงจับให้ได้สิ”  เฮอร์ไมโอนี่ ท้า เดรโก  ซะแล้ว

 “ก็อย่าหนีสิ”

“ก็จับให้ได้เองสิ”     “เร็วสิ  เร็ว”   อิอิ

และในบริเวณนั้นก็มีเสียงหัวเราะของเค้าและเธอ

ผ่านไป  2 อาทิตย์

“อยู่กับคบเลยน่ะ  พวก…”  มัลฟอยเจอแฮร์รี่  รอน และเฮอร์ไมโอนี่  ก็เข้ามาหาเรื่อง

“มัลฟอยไม่มี ไรทำหรอไง  วันวัน  ถึง  เที่ยวหาเรื่องคนอื่น ..นายคิดว่านายใหญ่โตมากหรอไง”  รอนโต้ไป

“ไอ้หัวแดงวิสลีย์  ...”  มัลฟอยโมโห

“พวกแกก็ไม่ได้ดีอ่ะไรหรอก  พวกนายมันก็กระจอก ทำไมละ  ก็ฉันใหญ่โตนิ  แล้วก็เป็นพวกเลือดบริสุทธิ์”

“ไปเถอะ  รอน  แฮร์รี่”   เฮอร์ไมโอนี่พยายามลากเขาทั้ง2 ออกมา

“นายมันไม่ได้ดีเด่อะไรหรอกน่ะ  มัลฟอย  นายมันเลือบริสุทธิ์ก็จริง  แต่ว่าการกระทำของนาย  มันต่ำ”   แฮร์รี่ว่ามัลฟอยกับไป

“ไอ้พอตเตอร์..” มัลฟอยโมโหมาก

“พอแล้วมัลฟอย  หยุดได้แล้ว”  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนออกมา ห้ามพวกเขา

“นายมันทุเรศ  วันวันเอาแต่เที่ยวอวดใหญ่อวดโต”  เฮอร์ไมโอนี่ว่ามัลฟอยอย่างเหลืออด

“พวกนายด้วยรอน  ...และเธอด้วย  แฮร์รี่”  เฮอร์ไมโอนี่ว่า

“เธอก็เหมือนกัน  เกรนเจอร์  เธอก็ไม่ได้ดีอะไรมากมาย”  มัลฟอยพูด ถึงเค้าไม่อยากว่าเธอก็ตาม  แต่

อาจทำให้ผิด ปรกติก็ได้ถ้า  เค้าไม่ไว้เธอเหมือนที่เคยทำ

แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินหนีออกมาจากตรงที่พวกเขา  ทะเลาะกัน

“เฮอร์ไมโอนี่  พวกเรา ขอโทษ”   รอนวิ่งตามและตะโกนบอกเธอ

“ที่ไม่เดินออกมา  ตอนที่เธอห้าม”   แฮร์รี่พูดขึ้น

“ไม่เป็นไร”  เฮอร์ไมโอนี่  พูดและเดินต่อไป

“พวกนายกลับหอไปเถอะ  ฉันยังไม่กลับ  แล้วเจอกัน”

พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินออกไปจากตรงที่รอนแล้วแฮร์รี่ยืนอยู่

“เฮอร์ไมโอนี่โกรธ พวกเราหรอ  รอน”  แฮร์รี่พูดขึ้น

“ไม่หรอกนะแฮร์รี่”  รอนพูด

“อยู่นี่เองเฮอร์ไมโอนี่”  แล้วเขาก็กอดเธอ  เธอตกใจนิดนิด  เพราะเธอกำลังเหม่อ

“มัลฟอย”  พอเธอพูดจบ  เขาก็จูบเธอ  

“นายทำอะไร  ทำโทษไง  เฮอร์ไมโอนี่”  มัลฟอยพูดและยิ้ม

“ทำโทษ” เฮอร์ไมโอนี่งง ว่าเธอทำอะไรผิด

“ก็เธอเรียกฉันว่ามัลฟอยนิ”

“อย่าลืมสิ  ว่าต้องเรียกว่า…”

“เดรโก”  เฮอร์ไมโอนี่ต่อท้ายให้เขา

“ทำไมนะ  เราถึง บอกใครไม่ได้ว่าเรารักกัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมา

“จะบอกก็บอกได้นะ  เพราะฉันไม่กลัวอะไรหรอก”

“เพราะว่าฉันต้องการ...แค่...เธอ...เฮอร์ไมโอนี่”  มัลฟอยพูด

ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับต้องเงยหน้ามามองหน้าของเดรโก

“ฉันหรอ”  เฮอร์ไมโอนี่ถามเดรโก อย่าสงสัย

“อืม” เดรโกตอบและพยักหน้า

“บอกความรักของเราให้คนอื่นรู้ก็ได้นิ”  มัลฟอยพูด

“ขอเวลาสักพักนะ  มัลฟอย”  เฮอร์ไมโอนี่บอก

“ได้  ฉันทำได้เพื่อเธอทุกอย่างน่ะ  เฮอร์ไมโอนี่”  แล้วเค้าก็หอมแก้มเธออย่างเร็ว

“เดรโก”  ทำให้เออร์ไมโอนี่เขินขึ้นมา

“เฮอร์ไมโอนี่  เสาร์นี้  เราไปเที่ยวกันนะ”  แค่พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็มองมัลฟอย

แล้วยิ้ม  “ไปสิ”

“ถ้างั้นเจอกันวันเสาร์น่ะ”  แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ลุกขึ้น  ส่งยิ้มให้ก่อนเดินจากไป

“อืม  เจอกันวันเสาร์”  แล้วมัลฟอยก็ยิ้ม  และนั่งเล่นอยู่ตรงนั้นสักพักก่อน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อ่านแล้วเม้นด้วยนะ
ช่วยกันน่ะค่ะ
จะได้ลงตอนต่อไปอีกค่ะ