~เมื่อวันนั้นมาถึง เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย วันที่เราจะรักกัน~

ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มบทเรียน 1

ตอนที่ 3 เริ่มบทเรียน  1

“สวัสดีจ๊ะนักเรียน  ในห้องนี้  เราจะทำความรู้จักกับวิชาพยากรณ์ศาสตร์”

“ในห้องนี้เธอจะได้รู้ว่าตัวเองมี ญาณวิเศษหรือไม่”

 
“หวัดดี ฉันคือ ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์   เราจะมาเรียนรู้  ถึงเรื่องการทำนายอนาคตด้วยกัน”

“เทอมนี้สิ่งที่ต้องเรียนคือการทำนาย นั้น คือศิลปะการอ่านใบชา”

“เอาละ หยิบถ้วยชาของคนที่นั้นฝั่งตรงข้ามเธอขึ้น”

“เธอเห็นอะไร  ความจริงซุกซ่อนอยู่หรือ ประโยคที่แอบอยู่ในหนังสือค่อยให้มีคนค่อยมาอ่าน”

“ก่อนอื่นเธอต้องเปิดใจกว้าง”  แล้วเธอก็ไปจับหัวของเชมัส

“แรงสุดเธอต้องมองออกไป” แล้วเธอก็กางแขนออก(ต้องเข้าใจนะว่าเธอทำท่าประกอบด้วย)

“นี้ ไร้สาระจัง” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นมาพอให้แฮร์รี่และรอนได้ยิน

“เธอ..เธอมาตั้งแต่เมื่อไรน่ะ” รอนถามเฮอร์ไมโอนี่เมื่อเห็นเธอ

รอนและแฮร์รี่หันไปดูเธ  อพร้อมกันเพราะแปลกใจว่าเธอมาตอนไหน เพราะพวกเค้าไม่เห็นเธอ

 ตลอดที่เข้าห้อง

“ฉันหรอ!!  นั่งอยู่ตรงนี้มาตลอดแหละ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบรอน

“นี้เธอ...คุณยายเธอสบายดีใช่มั้ย” ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ถามเนวิลล์

“ ผะ..  ผม คิดว่าฮ่ะ” เนวิลล์ตอบ

“ฉะ… ฉันไม่ค่อยจะแน่ใจ”   ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์พูดกับเนวิลล์

“เอาถ้วยมานี้”   “โอ้...น่าสงสาร” พอศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์พูดจบและว่างถ้วยลง

เนวิลล์ก็รีบหยิบถ้วยขึ้นมาดู

“ไหนดูซิว่าอะไร” ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์พูดต่อไปและเดินมายังโต๊ะที่แฮร์รี่  รอน

 และเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่

“อื้ออื่ออือ...อู้....มีสังหรณ์เกี่ยวกับความตาย   เธอเห็นความตายรึป่าว”   ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ถามรอน

รอนพยักหน้า

“ฉันว่าเธอเห็นนะ”  ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์พูดกับรอน

“เห็น..ครับ” รอนตอบแล้วยังทำสีหน้ากลัวๆ

“ดูในถ้วย  บอกสิว่าเห็นอะไร”  ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์ถาม

“อ๋อ ใช่ คือ แฮร์รี่ได้รูปเหมือน.. กางเขนง้อนแง้ง... ความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน และเออ

 มันอาจเป็นพระอาทิตย์และนั้นคือความสุข...แล้วเออ  เค้าจะต้องถูกทรมาน แต่ว่าก็จะมีความสุขไปด้วยกันกับมัน

“ขอดูถ้วยหน่อย...โอ๋...โอ...พ่อหนูของฉัน”   ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์พูด

“เฮ้อ” เฮอร์”มโอนี่ถอนหายใจ

“ตายแล้ว เธอได้รูป...กริม”  ศาสตราจารย์ทรีลอว์นีย์บอกแฮร์รี่

“ห๋า....กริมหรอ”    “กริลหรอ”   “อะไรคือ กริลอ่ะ” เพื่อนทั้งห้องต่างร้องขึ้นมา

“ไม่ใช่ กิล เจ้าโง่เอ๋ย กริม” เด็กในห้องคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“เป็นสุนัขผีตัวใหญ่ที่ค่อยตามหลอน  เป็นลางมรณะที่ลี้ลับที่สุดในโลกเรา  มันเป็นลางร้าย แห่งความตาย”

แล้วแฮร์รี่ก็ก้มดูถ้วยในมือของเข้าแล้วเห็นเป็นรูปสุนัข

“นี้ รอน ถ้า ถามฉันนะ ฉันว่า วิชาพยากรณ์ศาสตร์เป็นวิชาที่ใช่การเดาสุ่ม”  เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย

“ฉันว่าอักษรรูน  น่าสนใจกว่ากันเยอะ” เฮอร์ไมโอนี่แจง

“เฮอร์ไมโอนี่ เทอมนี้  เธอเรียน กี่วิชากันแน่”  รอนถามเฮอร์ไมโอนี่

“ก็หลายอยู่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแบบไม่สะทกสะท้าน

“เดี๋ยวก่อนมันเป็นไปไม่ได้”     “อักษรรูน...เรื่องตรงกับวิชาพยากรณ์ศาสตร์ไม่ใช่หรอ”

“เธอต้องเข้าเรียน 2 ชั้นพร้อมกัน”

 รอนคิดแล้วถามเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสัย

“อย่ามาเหลวไหล นะรอน มีใครบ้างจะเรียน2วิชาพร้อมกัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

“เปิดใจให้กว้าง ใช้การพยากรณ์ทั้งหมดไปในอนาคต” เฮอร์ไมโอนี่พูกแล้วก็ขำ

“อิ..อิ๋..ฮี้..ฮิ”

“ถ้างั้นแยกกันตรงนี้นะ  ฉันจะไปห้องสมุดนะ”

“เจอกันที่ห้องนั่งเล่นรวมนะเฮอร์ไมโอนี่”

พวกเขายิ้มให้กัน  และเดินไปคนละทาง

มุมสุดของห้องสมุด  ที่ประจำที่เฮอร์ไมโอนี่จะมานั่ง 

“ไงเกรนเจอร์”

“ขออย่าให้เป็นเค้าเลย” เฮอร์ไมโอนี่ พึมพำกับตัวเอง

“หวัดดีมัลฟอย”    “นายมาทำอะไรในห้องสมุด” เฮอร์ไมโอนี่ถาม มัลฟอยเพราะเค้าคงไม่มา

อ่านหนังสือเป็นแน่

“ก็มาอ่านหนังสือนะสิ  เธอคิดว่าฉันจะมาทำอะไรในห้องสมุด  หรอ  สาวน้อย”  มัลฟอยพูดยั่วเฮอร์ไมโอนี่

“คนอย่างนายมาอ่านหนังสือ ในห้องสมุดยังงั้นหรอ”  อิอิ

“ตลกจังนะ  ร้อยวันพันปีฉันไม่เห็นนายจะสนใจอะไรในห้องสมุด”

“ก็ตอนนี้ ฉันสนใจนิ”     “เพราะเธอ”   มัลฟอยพูดแต่พูดคำหลังอย่างแผ่วเบา

“นายพูดอะไรนะ  ฉันไม่ได้ยิน”  เฮอร์ไมโอนี่ถามเพราะเธอได้ยินเค้าพูดไม่ชัด

“ป่าวนิ  เธอเพี้ยนหรอไง  ฉันยังไม่พูดอะไรเลย”  มัลฟอยพูดและทำหน้าทะเล้น

“นายจะอ่านหนังสือไม่ใช่หรอ    ถ้างั้นนายก็ไปอ่านสิ   เพราะฉันไม่ต้องการให้ใครกวน”  เฮอร์ไมโอนี่พูดโดยที่ไม่สนใจคนอยู่ตรงหน้าเลย

“ฉันขอนั่งกับเธอได้มั้ย  เกรนเจอร์”

“ทำไมนายจะต้องมาขอฉันด้วยละ”

“มันเป็นมารยาทนิ”

“นายรู้จักมารยาท  ด้วยหรอ  ฉันเห็นนายที่ไร  ก็ไม่เคยมาขออะไรใครนิ”

“เฮอร์ไมโอนี่  เธอจะพูดดีกับฉันหน่อยไม่ได้หรอไง”

“ทำไมฉันจะต้องคุยดีกับนายด้วยละ”      “ในเมื่อนายชอบแกล้งฉันตลอดนิ    และครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน”

“ไม่ใช่นะเกรนเจอร์    ฉันแค่อยากให้เธอพูดดีกับฉันบ้าง”

“ถ้างั้นก็ได้  เชิญนั่งสิ   ไม่เมื่อยหรอไง  ยืนอยู่ได้”  เฮอร์ไมโอนี่บอกมัลฟอยด้วยคำพูดที่ดีที่สุดที่พวกเค้าเคยพูดด้วยกัน

“ขอบใจนะ”   แล้วมัลฟอยก็ยิ้มให้เธอ

เฮอร์ไมโอนี่ก็นั่งทำการบ้านของเธอโดยไม่สนใจคนที่นั่งกับเธอตรงนั้นสักเท่าไร

เพราะว่าเธอมีทั้งวิชาอักษรรูนโบราณ  วิชาตัวเลขมัหศจรรย์    วิชาปรุงยา   และวิชามักเกิ้ลศึกษา

เมื่อเวลาผ่านไป  เฮอร์ไมโอนี่ก็ลุกขึ้นและเก็บหนังสือทุกเล่ม   ที่เธอเอามาเก็บเข้าที่และเดินออกไป

เธอคิดว่ามัลฟอยหลับอยู่แต่ที่จริงแล้ว   เค้าแอบดูเธอ   แล้วเดินตามเธอไปไม่ให้เธอรู้ตัว

ณ ทะเลสาบ

เฮอร์ไมโอนี่นั่งพิงต้นบีช ต้นไม้ที่อยู่หน้าทะเลสาบ  เป็นที่  ที่เธอมานั่งตลอดที่เธอมา

เฮอร์ไมโอนี่ว่างสมุดทุกวิชาไว้ข้างๆ  และเธอก็หลับตาลง

เธอแค่ต้องการผ่อนคลาย  แต่เธอเผอหลับไป

มัลฟอยค่อยตามเธอมาและเห็น  เฮอร์ไมโอนี่หลับ  เค้าจึงค่อยๆเดินมาหาเธอละนั่ง  ลงข้างๆเธอ

(เกรนเจอร์  เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึงเหมือนกันนะ   เวลาที่เธอหลับ)   มัลฟอยคิดในใจของเขา

มัลฟอยจ้องมองเฮอร์ไมโอนี่ไม่ว่างสายตาจากเธอเลย

 เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกได้ถึงว่าเหมือนมีใครมามองเธอ   เฮอร์ไมโอนี่จึงลืมตาขึ้น

เธอเห็นว่ามัลฟอยมองเธอและยังเอามือของเขามาสัมผัสแก้มของเธออีกด้วย

“เกรนเจอร์”   มัลฟอยตกใจมาก   ที่เห็นเธอลืมตาขึ้นมา

“ทำอะไร  น่ะ”    และเธอไม่ได้ตั้งใจเฮอร์ไมโอนี่หยิบสมุดมาหนึ่งเล่มมันหนาพอตัว

และฟาดเข้าที่หัวของมัลฟอย

“มัลฟอย”  เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนออกมาอย่างตกใจมาก

“เมื่อกี้นายทำอะไร”

“ฉันขอโทษที่มาดูเธอตอนหลับ  แต่เธอน่ารักจริงๆนะเวลาที่เธอหลับ  เธอสวยมากเลย”  มัลฟอยพูดและล้มหัวไปพาง  เขารู้สึกได้ว่าเขาเริ่มปวดหัวขึ้นมา

“แล้วนายมาจับแก้มฉัน...”

“ฉันขอโทษ  พอดีฉันจะปัดแมลงออกไปน่ะ”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอตกใจ  ขอโทษนะ”   มัลฟอยอธิบาย

“งั้นหรอ”  เฮอร์ไมโอนี่ถาม

มัลฟอยพยักหน้าตอบรับเธอแทนคำพูด

“นายเจ็บมากมั้ยมัลฟอย  ฉันขอโทษนะ   ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตีนายเลย”  เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงของเธอบ่งบอกถึงความเป็นห่วงที่เธอมีต่อเขาออกมาจนหมด

“แค่เธอให้ฉันยืมตักนอนหนุน  แค่นี้ฉันก็คงจะดีขึ้น” 

“ถ้างั้นก็หนุนตักฉันสิ”

ทั้งสองคน  ยิ้มให้กันและกันอย่างอ่อนโยน

เฮอร์ไมโอนี่ถ้าฉันจะบอกเธอว่า

“ฉัน....รักเธอ....เธอจะเชื่อฉันมั้ย”  มัลฟอยพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน และหนักแน่น

“ นายรักฉันหรอ.....” เฮอร์ไมโอนี่ดูตะลึงกับคำพูดที่มัลฟอยบอกเธอ

“ใช่ .. ฉันรักเธอ และไม่ได้โกหก”  ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันรักเธอมานานแค่ไหน

“แต่ฉัน.....รักเธอ.....หมดหัวใจ...เฮอร์ไมโอนี่”   มัลฟอยยิ้มอย่างอ่อนหวานให้เธอ  และเธอก็ยิ้มตอบ

“แล้วเธอ ละ รักฉันบ้างหรือป่าว” มัลฟอยถามเฮออร์ไมโอนี่ด้วยถ้อยคำที่สุภาพที่สุด

“ฉัน.....คือว่า...ฉัน... ฉันก็ไม่รู้.....ว่าฉันรักนายตอนไหนเหมือนกัน... เพราะว่านายชอบแกล้งฉันตลอด..

แต่ฉันก็รักเธอ  มัลฟอย”   เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงของเธอไพเราะ  แววตาของเดรโก  มัลฟอย  อ่อนโยนที่สุดที่

เธอได้เห็นเมื่อสบตากับเขา   มีเพียงสองเรา

“เฮอร์ไมโอนี่   ...ฉันขอ..จูบเธอได้มั้ย”  มัลฟอยพูดแค่นั้นทำให้เฮอร์ไมโอนี่ หน้าแดงได้ที่เดียวเลยละ

เฮอร์ไมโอนี่ไม่พูดอะไร  เธอปฎิเสธโดยการสายศรีษะของเธอ

แววตาของมัลฟอยดูเศร้าลง  เฮอร์ไมโอนี่เห็นอย่างนั้นจึง

“ก็ได้  ฉันให้นายก็ได้”

“แต่จำไว้นะว่าเป็นจูบแรกของฉัน”    “และเรื่องวันนั้ฉันไม่นับ”  (มันแค่บังเอิญ   สำหรับคนที่อ่านตอนที่1และ2มาแล้วจะรู้ว้าเขาบังเอิญอะไรและตอนไหนนะค่ะ)

เฮอร์ไมโอนี่และเดรโกจูบกันเนินนาน

เดรโกจูบเฮอร์ไมโอนี่อย่างแผ่วเบาที่สุด  เป็นการจูบที่อ่อนโยน

เขาอ่อนโยนกับเธอมาก   เหมือนคนละคนกับเมื่อก่อน

“เธอเป็นแฟนฉันแล้วนะ เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูดจาหวานใส่เธอ

“ใครว่าฉันกับนายเป็นแฟนกัน   ฉันไม่เป็นหรอกนะ”

“ฉันไม่ได้ตกลงนิ”  เฮฮร์ไมโอนี่ อายนิดหน่อยเมื่อเค้าขอเธอแบบนั้น

“ก็ได้  ถ้างั้น เธอลองเปิดใจให้กว้างสิเกรนเจอร์  แล้วเธอจะรู้  ว่าฉันรักเธอจริงๆ”

ตอนนี้แก้มของเธอเป็นสีแดงจัดที่เห็นได้ชัด   ว่าเธอเขินอายมัลฟอยขนาดไหน

“มันเป็นบทเรียนความรักของเราเกรนเจอร์  ว่าเราต้องเปิดใจตัวเองเรา  จึงจะเห็นว่าฉันรักเธอ  และเธอรักฉัน”

“บ้านะใครรักนาย   อย่ามามั่วนะ”

เฮอร์ไมโอนี่ยังรัวทุบมัลฟอยเพราะความเขินอายของเธอ

และเธอกับเค้าก็จูบกันอีกครั้ง   เป็นจูบที่วิเศษสำหรับ  เขาทั้งสองคน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ถ้าใครอ่านถึงตอนนี้แล้ว  ก็เม้นกันหน่อนนะค่ะ  จะดีใจมากค่ะ  
ขอบคุณนะค่ะ สำหรับ  ทุกคอมเม้นค่ะ
ถ้าเม้นเยอะหน่อยก็จะมีตอนที่4มานะค่ะ