~เมื่อวันนั้นมาถึง เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย วันที่เราจะรักกัน~

ลำดับตอนที่ #2 : ฉันจะบอกเธอยังไงว่า...

ตอนที 2 ฉันจะบอกเธอยังไงว่า...

หอกริฟฟินดอร์

“ไง จินนี่” เฮอร์ไมโอนี่ทักจินนี่

“สวัสดีค่ะ พี่เฮอร์ไมโอนี่” จินนี่ทัก  และยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ 

“ทำไมนะ แฮร์รี่ กับ รอน ถึงได้พากันตื่นสายจริง” เฮอร์ไมโอนี่ บ่น

“อ้าวเฮอร์ไมโอนี่ ตื่นแล้วหรอ” รอนทักเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่

“ยังมั้งยะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกับ

“อ้าวจินนี่”  จินนี่เห็นรอนแล้วยิ้มให้ แล้วยักไหล่ให้เมื่อรอนทัก   แบบเคยชิน

“นี่แฮร์รี่  ทำไมพวกนายถึงได้พากันตื่นสายจังละ”

“ขอโทษทีนะเฮอร์ไมโอนี่”     “ก็พอดีรอนไม่ยอมตื่นน่ะสิ”

“อะไรกันรอน  ทำไมอ่ะ”  เฮอร์ไมโอนี่ถามรอน  ถึงเธอจะเบื่อหน่ายและเคยชินก็เถอะ

“โถ๋เฮอร์ไมโอนี่ ก็มันง่วงนิ”  รอนตอบแล้วเขายังทำท่าจะหลับทั้งยื่นอีก

แต่แล้วรอนก็พูดออกมาว่า   “จะไปกันยังอ่ะ  รู้มั้ยว่า”

“เธอหิวแล้วน่ะสิ” เฮอร์ไมโอนี่เสริมให้

“เธอนี่  รู้ใจฉันจริงๆเลย” รอนพูดยิ้มๆ

“ไปกันเถอะ” แฮร์รี่ชวน

“นี่รอน  นายค่อยๆกินได้มะ  นายจะรีบไปไหน”   เดี๋ยวก็ติดคอตายกันพอดี  แต่ว่าเฮอร์ไมโอนี่แค่คิด

“โถ๋เฮอร์ไมโอนี่  ก็ฉันหิวนิ  มันช่วยไม่ได้นะ”  พูดจบรอนก็ตั้งหน้าตั้งตากิน

หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่  ออกมาจากห้องโถง  เธอก็บอกกับแฮร์รี่ว่าเธอจะไปห้องสมุด ให้ไปเจอกันที่ห้องนั่งเล่นรวมที่หอกริฟฟินดอร์

ณ ห้องสมุด

เธอเดินเข้าไปในห้องสมุด   และเดินผ่านมาดามพินซ์ 

ไปมุมประจำของเธอ   ที่เธอจะมานั่งอ่านหนังสือบ่อยๆมันเป็นที่ลับตาคน  เพราะว่าเธอไม่ต้องการให้ใครมากวนเธอขณะที่อ่านหนังสือ

เฮอร์ไมโอนี่หยิบหนังสือมา2-3เล่ม   แต่ละเล่มที่เธอหยิบมานั้น หนาเหมือนคัมภีร์ไบเบิลเลย

เธออ่านไปได้ไงเนี้ย    ลืมไปเราแต่งให้เฮอร์ไมโอนี่อ่านนี้เอง

เข้าเรื่องดีกว่า

“อ้าวเกรนเจอร์”    “ไม่มีองครักษ์อยู่ด้วยหรอ”  มัลฟอยพูดกวนเธอ

“จะมีไม่มีมันเกี่ยวอะไรกับนาย”    เฮอร์ไมโอนี่ตอบกับ

“ชั่งเถอะ  เพราะยังไงฉันก็มาหาเธอ   ...  ไม่ใช่เจ้า 2 ตัวนั้น” มัลฟอยพูดกวนเฮอร์ไมโอนี่

“หมายความว่าไง  มาหาฉันทำไม   อ๋อ  นายคงจะมาหาเรื่องฉันอีกละสิ ฉันว่านะ นายเอาเวลาที่มาแกล้งคนอื่น  หรือมาแกล้งฉัน ไปให้ยายแพนซี่ พาร์กินสัน ค่อยดูแลไม่ดีกว่าหรอไง” เฮอร์ไมโอนี่พูดหยิ่งๆนิดหน่อย

“เธอไม่รู้หรอก เกรนเจอร์ว่าฉันอยากหนียายนั้น ขนาดไหน  ตามฉันเหมือนปลิงเลย”

แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ได้สนใจมัลฟอย เธอนั่งอ่านหนังสือต่อ ด้วยไม่สนใจคนที่ ยืนอยุ่ตรงหน้าเธอเลยแม้แต่นิด

แต่งสิ่งที่เธอสนใจคือ  เธอกลัวที่เขา  จะได้ยินเสียงหัวใจของเธอมากกว่า

(ทำไมเราจะต้องใจเต้นกับคนที่เราเกลียดและเป็นศัตรูกันด้วยนะ) เฮอร์ไมโอนี่คิด ในระหว่างที่เธอก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนั่งสือ

“นี่ เกรนเจอร์ เธอจะสนใจฉันบ้างไม่ได้หรอ” มัลฟอยทำหน้ากวนๆใส่เธอ

ในขณะที่มัลฟอยพูดแบบนั้น เฮอร์ไมโอนี่จึงเงยหหน้าขึ้นมามองหน้าของมัลฟอย

“ทำไม   ฉันต้องใส่ใจนายด้วยละ” เฮอร์ไมพูดเน้นทุกคำพูดและพูดช้าๆ ชัดๆ ให้มัลฟอยได้ยินทุกคำพูดของเธอ

และเฮอร์ไมโอนี่ก็เดินถือหนังสือที่เธอเอาออกมาจากชั้นเข้าไปเก็บทุกเล่ม  และทำเหมือนจะเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อกลับหอ

แต่ว่าไม่มีทางที่เค้าคนนั้นจะให้เธอไปง่ายๆ มัลฟอยจึง เดินเข้ามาข้างหลังเธอและกอดเฮร์ไมโอนี่จากข้างห

“มัลฟอยนายจะทำอะไร”เฮอร์ไมโอนี่เริ่มหน้าแดง   “ปล่อยฉันนะมัลฟอย”

“เกรนเจอร์เธอรู้มั้ย  ว่าฉัน  เวลาที่อยู่กับเธอ ฉันรู้สึกสบายใจ  ถึงจะชอบแกล้งเธอก็ตาม”

 มัลฟอยพูดและเขาก็เริ่มหน้าแดงขึ้นมาจากคำพูดของเค้าเอง

“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดแค่นี้

มัลฟอยก็ปล่อยเธอและบอกกับเธอว่า

คืนนี้ตอน สองทุ่มครึ่ง เธอมาหาฉันที่ทะเลสาบนะ       

“ทำไม ฉันจะต้องไปหาเธอ”เฮอร์ไมโอนี่พูดแก้เขิน

มัลฟอยก้มหน้า    แล้วพูด    “ฉันจะรอเธอจนกว่าเธอจะมา”

แล้วมัลฟอยก็เดินออกไปจากห้องสมุด

“ฉันจะบอกเธอไงดี เฮอร์ไมโอนี่ ว่าฉันไม่อยากเป็นศัตรูกับเธอ”  มัลฟอยพึงพำกับตัวเอง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์

สองทุ่มตรง

“เฮอร์ไมโอนี่  เธอเป็นไรรึป่าว” ปาราวตีถามเฮอร์ไมโอนี่

“ป่าวนิ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ และเธอต้องสะดุดนิดนึ่ง เพราะว่าเธอใจลอยอยู่

“แต่ว่าฉันเห็นเธอ จ้องนาฬิกานานแล้วนะ”  ลาเวนเดอร์ถามบ้าง เพราะเธอก็สงสัยเหมือนกัน

“ฉันแค่ นับอะไร ไปเล่นๆน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วยิ้ม

“นี่รอน นายจะออมมือให้ฉันไม่ได้หรอไง” แฮร์รี่พูดกับรอน

“ฉันก็ออมมือให้นายแล้วนะแฮร์รี่” รอนแย้ง

“นี้ รอน นายหยุดเล่นเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ชนะนายสักที”  แฮร์รี่บอกรอน

สามทุ่มตรง

เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังนั่งเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่น

เธอนั่งบนโซฟา   และครุกแชงค์นั่งตักเฮอร์ไมโอนี่ เธฮเกาคางให้ครุกแชงค์ไปและเธอก็เหม่อลอยคิดว่า

(ตอนนี้มัลฟอยจะยังรอเธออยู่รึป่าว)

เพราะยังไงมัลฟอยก็คงไม่โง่พอที่จะไปยืนรอเธอ  อยู่กลางสายฝนหรอก

ถึงเขาจะบอกเธอว่าจะรอจนกว่าเธอจะมาก็ตาม

เฮอร์ไมโอนี่ปล่อยครุกแชงค์ลง และเดินออกไปจากหอกริฟฟินดอร์

โดยที่คนอื่นๆในหอไม่ได้สังเกตเห็น เฮอร์ไมโอนี่ออกไป

เฮอร์ไมโอนี่กึ่งเดินกึ่งวิ่ง  แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะถือร่มของเธอไปด้วย  ตอนนี้ใจเธอไม่อยู่กับล่องกับลอย

เพราะว่าเฮอร์ไมโอนี่ กำลังเป็นห่วงมัลฟอย

เธอกลัวว่าสิ่งที่เธอกลัวจะเป็นจริง  กลัวว่า มัลฟอยอาจจะรอเธออยู่

“มัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่เรียกมัลฟอย เธอไม่รู้ว่าน้ำที่ไหลออกมานั้น เป็นน้ำตาหรือน้ำฝนกันแน่ เพราะว่าตอนนี้ร่มได้หล่นไปกับพื้นแล้ว  แต่เธอไม่เชื่อว่าเค้ายังจะรอเธอตามที่สัญญาไว้

“เฮอร์ไมโอนี่  เธอมาจริงๆ  ฉันรู้ว่าเธอต้องมา”  พอมัลฟอยพูดจบ

“มัลฟอย  นายเป็นอะไร”     เขารอเธอถึงฝนจะตกเพราะว่า  เค้ารู้ว่าเธอต้องมา

ณ ห้องพยาบาล

“มาดามพอมฟรีย์ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน

อ้าวคุณเกรนเจอร์ ช่วยดูมัลฟอยให้หน่อยค่ะ   

“เค้าไปทำอะไรเนี้ย  บอกฉันได้มั้ย” มาดามพอมฟรีย์ถามขณะจัดยา

“พอดีว่าเค้า  ไปยืนตากฝนน่ะค่ะ”  เฮอร์ไมโอนี่พูด

“อืม คุณเกรนเจอร์   คุณมัลฟอยคงไม่เป็นอะไรมากหรอก ฉันให้ทานยาแล้ว”

แล้วมาดามพอมฟรีย์ก็เดินออกไปจากห้องพยาบาล

“มัลฟอย  ทำไม  นายไม่ต้องรอฉันก็ได้”เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้  เพราะว่าเธอรู้สึกผิด

เธอจึงหลับไปข้างมัลฟอย

“เกรนเจอร์” มัลฟอยเรียกเฮอร์ไมโอนี่หลังจากที่เขาตื่นได้สักพัก  

เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้น “มัลฟอย  นายตื่นนานแล้วหรอ”  เฮอร์ไมโอนี่ถามมัลฟอย

“ใช่  ฉันตื่นนานแล้ว  พอที่จะดูหน้าสวยๆของเธอตอนหลับได้” มัลฟอยพูดแล้วยิ้ม

“นายบ้าหรอไง  นายจะมาดูหน้าของฉันตอนหลับทำไม” เฮอร์ไมโอนี่พูดปนเขินนิดๆ 

 มัลฟอยก็ยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่อย่างอ่อนโยนที่สุด  ที่เธอไม่เคยได้จากเขามาก่อนเลย

“เธออยู่เฝ้าฉันทั้งคืนเลยหรอ เกรนเจอร์”

“ก็ใช่น่ะสิ  ฉันทำให้นายต้องยืนตากฝนนิ  ฉันก็ต้องรับผิดสิ”  เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วแก้มของเธอก็เป็นสีชมพูขึ้นมา

“เธอไม่ผิดหรอก ฉันอยากยืนรอเธอเอง” มัลฟอยพูดแล้วยิ้มให้เธอ

“ทำไม  ทำไม  นายต้องรอฉัน นายเกลียดฉันไม่ใช่หรอ”

“ถ้างั้น  ทำไม เธอถึงเฝ้าไข้ฉันล่ะ  เธอก็เกลียดฉันนิ” 

แล้วมัลฟอยก็ยิ้มให้เธออีกครั้ง

“ก็ฉันรู้สึกผิดนิ”  เฮอร์ไมโอนี่พูดแลวก้มหน้า

“ฉันก็อยากขอโทษเธอไง ถึงได้รอเธออยู่ตรงที่นั้น” 

“นายก็หน้าจะหลบฝนนิ”

“ก็ฉันอยากให้เธอเห็นถึงความจริงใจของฉันนิ  เกรนเจอร์”

“เธอจะยกโทษให้ฉันได้มั้ย   ฉันไม่ได้ตั้งใจที่ จะทำให้เธอร้องไห้  และไปซวยโอกาสกับเธอ   ฉันขอโทษนะเกรนเจอร์”    มัลฟอยขอโทษเฮอร์ไมโอนี่  แววตาของเค้าที่มองเธอรู้สึกผิดจริงๆ

“ฉันไม่   ยกโทษให้นายหรอก”

“ทำไม   เธอโกรธ  และเกลียดฉันขนาดนั้นเลยหรอเกรนเจอร์”

“ทำไม” มัลฟอยพูด  แววตาของเค้าฉายแววเศร้าออกมาได้ชัด

“ที่ฉันไม่ยกโทษให้เพราะ  ฉันไม่ได้โกรธ  หรือเกลียดนายมากมายหรอกนะ”

“นายไม่ผิด   ชั่งเรื่องที่มันผ่านมาแล้วเถอะ”

มัลฟอยยิ้มให้เธอ  แววตาของเค้าเต็มไปด้วย   ความดีใจ

“ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ  ยังไงนายก็ไม่เป็นไรแล้ว”  เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้มัลฟอยก่อนที่เธอจะหันหลังเพื่อจะเดินออกไป

“เดี๋ยวสิเฮอร์ไมโอนี่”  เค้ากอดเธอจากด้านหลัง

“มัลฟอยปล่อยนะ”เฮอร์ไมโอนี่บอกมัลฟอย  เพราะเธอไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเธอใจเต้นแรงแค่ไหนเมื่อเจอเขา

“เธอจะปล่อยฉันทิ้งไว้ในห้องพยาบาลหรอเฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยทำตาอ้อนวอนเธอ

“นี้ มัลฟอย ฉันไม่ได้ทิ้งนายหรือ อะไรหรอกนะ  ฉันแค่  จะกับหอ เพราะว่ายังไงฉันก็เฝ้านายทั้งคืนแล้ว ”

เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย

“นายจะไม่ให้ฉันกับหอกริฟฟินดอร์หรอไง  ทุกคนคงเป็นห่วงฉันแย่เลยถ้ารู้ว่าฉันไม่ได้กับหอ”

“ทุกคนหรือแค่  เจ้าพอตตี้  กับเจ้าวิสลีย์”  พูดจบเค้าก็ทำหน้าทะเล้น

เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยอย่างจะกินเลือดกินเนื้อกันแต่เธอก็ไม่พูดอะไร เธอเลยจะเดินออกไปจากเตียงที่

มัลฟอยนั่งอยู่แต่  มัลฟอยก็มาขว้างข้างหน้าเธอและดึงเฮอร์ไมโอนี่ เข้ามากอด    แต่ทว่าเฮอร์ไมโอนี่เสียหลัก  เพราะว่ามัลฟอยดึงเธอมาแบบไม่ได้ตั้งตัว  เธอจึงล้มใส่มัลฟอย

แต่ว่าไม่ใช่แค่นั้น

เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยถึงกับต้องตะลึง   เพราะว่าระหว่างที่พวกเขาล้มทับกัน  ปากของเฮอร์ไมโอนี่ยังได้สัมผัส

กับริมฝีปากของมันฟอย

เธอไม่โอนี่ถอนริมฝีปากออกจากมัลฟอย   แต่เธอยังนั่งทับตัวของเขาอยู่

เฮอร์ไมโอนี่มองตาของมัลฟอย  เธอดูเหม่อลอย  มองเข้าไปในดวงตาของชายผู้อยู่ตรงหน้าเธอ

เธอมองลึกเข้าไปในแววตาของชายผู้นั้น  เธอเห็นแววตาที่ดูอ่อนโยน  ที่เธอไม่เคยเห็นจากไหนมาก่อนเลย

“เกรนเจอร์  เห็นเธอแบบนี้ก็หนักใช่เล่นนะ”  มัลฟอยพูด

ทำให้เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งนิดหน่อย  พอเธอลุกขึ้นยืนเธอก็วิ่งออกไปจากห้องพยาบาลทีนที

ปล่อยให้เขาต้องนั่งมองเธอวิ่งออกไปจากห้องโดย ทิ้งมัลฟอยอยู่คนเดียว

เขายิ้มให้เธอก่อนที่เธอจะหายลับออกไป

“เฮอร์ไมโอนี่” 

“เมื่อไหร่นะ  ฉันถึงจะได้เรียกเธอแบบนี้บ้าง”

เค้าพูดกับตัวเค้าเองเพราะว่าไม่มีใครอยู่แล้ว

“ฉันรักเธอ ... เฮอร์ไมโอนี่  และฉันจะทำให้เธอรักฉันให้ได้”

“ฉันสัญญา”

เขาพูดจบแล้วเดินออกไปจากห้อง

โดยปล่อยให้ความเหงาและความว่างเปล่า  เข้ามาในห้องอีกครั้ง

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ไงก็ติดตามหน่อยนะค่ะ   ตอนที่3 ก็เร็วๆนี้แหละค่ะ