คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ภาพลวงตา :: TWO ( 15% )
ภาพลวงตา :: TWO
ว่ากันว่าชีวิตในวังนั้นแสนสุขสบาย...
มิใช่หรอก..เพราะมันมีแต่ตายกับตายเท่านั้น..
“ดูนี่สิท่านพี่ซองกยู! ข้าได้รับงานใหม่แล้วล่ะ!” ชายหนุ่มร่างเล็กวัย 15 ปี ฉีกยิ้มกว้างแล้วยื่นซองกระดาษสีเนื้อไปให้ผู้เป็นพี่ชายได้อ่าน ชายชาตรีวัย 26 ได้อ่านดังนั้นแล้วก็วางมือบนมือเล็กๆของน้องชายอย่างเห็นใจ แม้ว่าจะเข้าใจดีว่าครอบครัวของเราเป็นกลุ่มนักฆ่าที่ทำงานกับทางนั้นมานานมากแล้ว แต่งานอันตรายแบบนี้ให้ โด คยองซู ทำมันออกจะ...อันตรายเกินไปหน่อย ขมวดคิ้วอย่างไม่สามารถคาดเดาความคิดของผู้ว่าจ้างได้ ก็จริงอยู่ที่ตลอด 15 ปีที่ผ่านมาของเขาและ 5 ปีที่ผ่านมาของคยองซูได้ทำงานให้กับทางนั้นมามากมาย แต่งานอันตรายแบบนี้ควรจะเป็นของเขามิใช่หรือว่าไร เหตุใดถึงให้เด็กน้อยอย่างคยองซูรับมอบหมายแทน
“มันไม่อันตรายไปหน่อยรึคยองซู...” ถามผู้มีศักดิ์เป็นน้องชายด้วยน้ำเสียงเจือความเป็นห่วง คิดไม่ตกเลยจริงๆ...ว่าหากคยองซูทำงานพลาดขึ้นมา จุดจบของคยองซูจะเป็นเยี่ยงไร...
“ไม่อันตรายหรอกท่านพี่...ข้าเก่งกว่าที่ท่านคิดมากนะ >_< “ ฉีกยิ้มกว้างจนปากน้อยๆเป็นรูปหัวใจ ก้าวขาเดินเข้ามากอดแขนพี่ชายอย่างออดอ้อน สำหรับคยองซูผู้ว่าจ้างเป็นผู้มีพระคุณต่อเขามาก นางเปรียบเสมือนเป็นโลกทั้งใบของเขา...แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นหน้านางเลยก็ตาม...
“ตามใจเจ้าแล้วกัน แต่อย่าประมาทล่ะน้องข้า...งานนี้มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าคิด..”
“ขอรับท่านพี่”
เด็กหนุ่มวัย 15 ก้าวขาเดินไปตามเส้นทางของถนนอย่างเรื่อยเปื่อยตามอารมณ์ที่ไม่คิดจะทำสิ่งใดนอกจากเดินและก็เดินให้หายฟุ้งซ่านเรื่องของผู้ว่าจ้างว่าเป็นผู้ใด แต่ดูเหมือนการเดินจะไม่ช่วยอะไรเสียเท่าไหร่...มิหน่ำซ้ำยังทำให้เขาฟุ้งซ่านยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าตัว...
“ข้าควรทำสิ่งใดดี...” เอื้อนเอ่ยประโยคเสียงเบาบางก่อนจะก้มหน้ามองพื้นพสุธา ทว่าเหมือนมีอะไรลอยผ่านใบหน้าไปทำให้คนตัวเล็กต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะต้องผงะเมื่อรู้ว่าไอ้ของแปลกประหลาดเมื่อกี้คือลูกศรธนูที่บัดนี้ถูกปักกลางต้นไม้ใหญ่ ใจดวงน้อยนึกหวาดผวา แต่หากเป็นเพราะเจอเรื่องแบบนี้มาเสียจนชินชาจึงทำให้ไม่กรีดร้องเหมือนผู้พบเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อซักครู่..
“ข้าขอโทษด้วย! ลูกศรธนูของเขาไม่โดนเจ้าใช่หรือไม่? ข้าต้องขอโทษด้วยจริงๆ!” เสียงทุ้มหวานของชายหน้าหวานดั่งนารีงามผู้เป็นเจ้าของลูกศรธนูก้มหัวขอโทษขอโพยชายร่างเล็กเป็นการใหญ่ เด็กหนุ่มตาโตหัวเราะคิกคักอย่างนึกเขาท่าทางเงอะๆงะๆของชายผู้นี้ แต่เมื่อได้สบตากับดวงตากวางสีรัตติกาลคู่นั้นก็ต้องหยุดชะงักไปเสียดื้อๆ เหตุใดกันชายคนนี้ถึงมีใบหน้าละหม้ายคล้ายผู้หญิงเฉกเช่นนี้เล่า...
“อ..เอ่อ...ข้าไม่เป็นไร..”
“ลู่หาน!! ทำไมเจ้าถึงไม่ระวังเลย! ดีนะที่ไม่โดนหัว...ห..เห้ย! คยองซู!”
10%
“อ..เอ๋? ท่านแบคฮยอนรึขอรับ? และชายผู้นี้คือ..”
“อ้อ..เจ้านี่คือลู่หาน พึ่งได้รับการอุปการะจากองค์หญิงปาร์คน่ะ..” ทหารองครักษ์หนุ่มหน้าสวยตอบพลางเสมองเจ้าของชื่ออย่างนึกรำคาญใจ ก็หาใช่ไม่ชอบชายหน้าหวานผู้นี้แต่อย่างใด หากแต่มันรู้สึกริษยา..เพราะบุรุษผู้นี้มักจะได้อยู่ใกล้ชิดกับโฉมคราอยู่ร่ำไป..
“งั้นรึขอรับ..”
“ว่าแต่เจ้าเถอะคยองซู..ทำไมเจ้าถึงมาเดินเตร็ดเตร่ข้างนอกยามราตรีเช่นนี้ได้เล่า ไม่กลัวหรอกหรือ?” ทหารองครักษ์บยอนเลิกคิ้วสูงขึ้นพลันกล่าวถามคำถามที่ค้างคาใจ บุรุษร่างเล็กระบายรอยยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะส่ายหัวช้าๆเป็นเชิงบอกว่าแค่นี้น่ะสบายมาก..
“เอาล่ะ..ข้าคงต้องไปซ้อมให้หมอนี่ต่อแล้วล่ะนะ ยังไงก็ระวังตัวด้วยล่ะคยองซู”
“ขอรับ ท่านแบคฮยอน..”
15%
อันนยองฮาเซโย~~~ คิดถึงไรค์กันบ้างมั้ยเอ่ย ><
มาอัพแค่ 15 เปอร์ ก่อนแล้วกันเนอะ ไว้มีเม้นเพิ่มเมื่อไหร่ค่อยมาอัพเพิ่มเรื่อยๆนะจ้า ช่วงนี้ไรค์ใกล้สอบแล้ว อาจจะไม่ค่อยได้มาแต่ง ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ไรค์ด้วยนะ *-*
ความคิดเห็น