คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter one : 60 seconds (100%)
Chapter one
: 60 seconds
“นี่ฉันมาถึงก่อนคนอื่นเหรอเนี่ย..หืม?..” ดวงตากลมมองไปรอบๆห้องซ้อมขนาดใหญ่อย่างสนอกสนใจ ห้องซ้อมนี้มันใหญ่กว่าห้องซ้อมที่เธอใช้ประจำอยู่มากโข เดินวนไปวนมารอบๆห้องอย่างสนใจ แม้ว่ามันจะมีเพียงแอร์ ทีวี โซฟาพักซ้อม และภาพท้องฟ้าที่อยู่เหนือหัวเหมือนกับห้องซ้อมทั่วไปของเธอ.. แต่มันดูน่าสนใจกว่ามาก..เพราะขนาดที่ใหญ่กว่าและความรู้สึกบางอย่างที่บอกว่าสถานที่แห่งนี้มีคุณค่าทางด้านจิตใจแค่ไหน..
ช่างเถอะ..เดี๋ยวพวกนั้นก็คงจะมาเอง..
ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดเพลงที่ตนใช้เต้นบ่อยๆแล้ววาดลวดลายการเต้นที่ไม่เหมือนใคร ดูดี สมบูรณ์แบบ และทำให้ผู้ที่แอบมองอยู่ต้องมองตามโดยไม่สามารถละสายตาได้ ร่างบางนั้นช่างพลิ้วไหวไปตามท่วงทำนอง ดูเป็นธรรมชาติไม่มีติดขัด เรื่องท่าเต้นก็เป็นทั้งการผสมผสานที่ลงตัวระหว่างบัลเล่ต์ แจ๊ส ฮิปฮอป และเคป๊อบ ทำให้ผู้ดูมีความรู้สึกที่หลากหลาย..เพราะร่างบางเวลาเต้นนั้นช่างดูอ่อนโยน น่าทะนุถนอม แต่ในขณะเดียวกันก็ดูแข็งแกร่ง ลึกลับ น่าค้นหา..
แปะ! แปะ! แปะ!
การเคลื่อนไหวร่างกายหยุดลงทันใดเมื่อได้ยินเสียงปรบมือมาจากทางประตูห้อง ช้อนตาขึ้นมองชายหนุ่มทั้ง 2 ที่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยสายตาฉงนอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะฉีกยิ้มหวานเป็นการทักทายแล้วเดินไปจัดการปิดเพลงที่ตนเปิดไว้ทันที..
“เธอชื่อ แองเจ สินะ..เต้นเก่งมากเลยนี่นา >O<” หนึ่งในพวกเขาทั้งสองวิ่งเข้ามาหาเธอพลางยิ้มระรื่นอย่างตื่นเต้น คือแบบ..เกิดมาก็พึ่งเจอผู้หญิงที่เต้นเก่งกว่าไอ้ไคที่ยืนอยู่ข้างๆนี่แหละ อ่า.. ปาร์ค ชานยอล รู้สึกดีใจ กรี๊ด!(?) โอเค..นี่คงจะไม่ใช่เวลามาทำตัวไร้สาระยิ้มหน้าตาชื่นบาน อยู่ต่อหน้ารุ่นน้องต้องเก๊กขรึมเข้าไว้!
แม้ว่ามันจะไม่ทันแล้วก็เถอะ..
“ขอบคุณค่ะ พี่ชานยอล ^^” ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้..เพียงแค่โยดาหูกางแฮปปี้ไวรัสได้เห็นรอยยิ้มบาดใจของรุ่นน้องสาวแสนสวยก็แทบจะเป็นลมสลบไปกองอยู่กับพื้น ไม่รู้ว่าแองเจจะรู้สึกได้ไหมว่ารอยยิ้มของเธอมันช่างทำให้หัวใจของชายหนุ่มทั้งสองนั้นระทวยเสียเหลือเกิน!
“ไอ้ดำกัมจง! แองเจรู้จักชื่อฮยองด้วยโว้ย!” หันไปเขย่าแขนคนข้างๆอย่างบ้าคลั่ง คิม จงอิน ยกมือปิดหน้าอย่างเอือมระอาและโคตรอายอย่างถึงที่สุด.. พ่นลมหายใจอย่างระอาพลางแกะมือของฮยองดี(ที่ตนไม่เคารพ)แล้วเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาก่อนจะปิดตาบ่งบอกให้รู้ว่าเขากำลังง่วง..
ง่วงมากเสียด้วย..
“อ่า..ผมจำได้แล้วชานยอลฮยอง! ผู้หญิงคนนี้ไงที่ผมเดินชนเมื่อวาน! เรื่องเมื่อวานขอโทษนะ งื้อออออ T^T “ ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่พูดเล็กน้อย พลางประมวลผลคำพูดก่อนจะต้องร้องอ๋อในใจเมื่อจำได้ว่านี่คือรุ่นพี่โอเซฮุนที่เดินชนเธอเมื่อวาน..
แหม..หล่อตลอด!
“ไอ้ฮุน! น้องเขาเต้นเก่งมากเลยอ่ะ!” ไคลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนซี้ที่ดังขึ้นก็ควบคุมอาการตื่นเต้นที่มีรุ่นน้องเต้นเก่งกว่าตนไม่ได้อีกต่อไป เข้าไปบอกเพื่อนสนิทด้วยแววตาพราวระยิบระยับอย่างตื่นเต้น ยกยิ้มอย่างภูมิใจในตัวรุ่นน้องของตน เซฮุนเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างสงสัยก่อนจะพยายามประมวลผลคำพูด.. อ๋อ..ไอ้ดำกำลังจะบอกว่าผู้หญิงคนนี้เต้นเก่งนี่เอง คิดในใจก่อนจะหันไปยิ้มให้กับรุ่นน้องที่อยู่ในดงชายหนุ่มหล่อทั้ง 3..
“ไอ้โยดา! นายลืมพวกเราได้ไงวะ..วะ..ห..เห้ย!” แบคฮยอนที่วิ่งมาตามทางเดินแหกปากด่าไอ้โยดาหูกางก่อนจะต้องชะงักเมื่อเผลอไปสบตากับดวงตากวางคู่สวยของรุ่นน้องสาวแสนสวยของตน เบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจก่อนจะพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เช่นเดียวกับแองเจลิก้าที่เบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจเช่นกัน แต่ก็ต้องหุบปากไม่เอ่ยคำทักทายใดๆแล้วเสมองไปทางอื่น..
“อ..เอ่อ.. อ๋อ! นี่ก็เหลือแค่รอพวกรุ่นน้องที่เหลืองั้นสินะ ^__^;; “ ยิ้มเจื่อนๆถามคำถามที่โง่ที่สุดเท่าที่ชานยอลเคยได้ยินมา ตอนนี้ในห้องซ้อมมีเมมเบอร์เอ็กโซทั้ง 10 คนอยู่เต็มห้อง และเด็กเทรนสาวสวยอีกหนึ่งคน.. แองเจผู้ดูสวยสง่า น่ารัก และแอบลึกลับก็ดึงความสนใจจากเมมเบอร์ทุกคนได้ไม่ยากเกินความสามารถ..
แกก..
“พวกผมมาแล้วครับ..อ้าว! แองเจ! เธอมาเร็วจัง O_O”
“พวกนายต่างหากที่มาช้า ( / = 3 = )/ ” ยู่ปากเล็กน้อยอย่างขัดใจก่อนจะหันไปพูดกับเหล่าเพื่อนชายที่เดินเข้ามาในห้อง แต่ในใจของชายหนุ่มทั้ง 10 นั้นกลับรู้สึกว่าการกระทำเช่นนี้มันช่างดูน่ารักน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน...
“อ้าว..แล้ว 2 คนนั้นคือ..” ร่างบางหันไปมองเด็กหนุ่มแปลกหน้าอีก 2 คนที่เดิมตามหลังพวกเพื่อนๆของเธออย่างสงสัย.. ก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าเป็นเด็กเทรนที่คงจะได้รับเลือกเข้าโปรเจค เด็กพิเศษเช่นเดียวกับเธอ.. แต่ที่ถามน่ะเหรอ..
ก็แค่อยากรู้ชื่อเท่านั้นแหละ..
“ผมชื่อ วาเลนไทน์ เวสลีย์ ชื่อเกาหลีคือ ลี เลนไทน์ ยินดีที่ได้รู้จักนะฮะ >< ”
“ผมชื่อ ลูซิเฟอร์ เวลริงตัน ถ้าจะเรียกสั้นๆก็ ลูซ..ยินดีที่ได้รู้จัก..”
“อืม..ยินดีที่ได้รู้จักนะ เลนไทน์..ลูซิเฟอร์ J”
30%
ใบหน้าหวานปรากฏยิ้มสวยชวนให้หลงใหลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวขาเดินออกจากห้องไป แบคฮยอนมองทางที่เธอเดินไปด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาความหมาย แต่กลับกันเขากลับไม่ได้เดินตามหญิงสาวออกจากห้องซ้อม
“เด็กคนนั้นสวยมากอ่ะ *-* “ เจ้าของแก้มซาลาเปาอย่างซิ่วหมินยิ้มอย่างคนเพ้อฝัน พลางคิดคำนึงถึงบุคคลที่เขาพูดถึง ทั้งเสียงหวานๆนั่น..ทั้งหน้าตาสวยๆหวานๆนั่น.. ทั้งความสามารถพวกนั้น.. ฮึ่ย! ได้ยินมั้ย T^T มินซอกอิจฉา..แง! TT^TT
“หยุดเพ้อครับพี่ซาลาเปา..คนนี้น่ะ ผมจ้องแล้วนะ (- - )/ “
“เงียบไปซะจื่อเทา!”
“ซาลาเปาฮยองกับแพนด้าอย่าทะเลาะกันสิ เพราะแองเจไม่ใช่ของใครทั้งนั้นแหละ..แต่เป็นของจงอินคนดำคนนี้นี่เอง! >< “ ชายหนุ่มผิวสีแทนยิ้มอย่างอารมณ์ดีบิดตัวไปมาอย่างขวยเขิน
เอิ่ม..แอ๊บแบ๊วเหรอครับไอ้ดำ! #เซฮุน
เงียบไปซะไอ้หมาฮุน! #คนดำจงอิน
“ไอ้ดำ! มึงอ่านความคิดกู!!!” เด็กหนุ่มชานมไข่มุกแยกเขี้ยวใส่คนดำฟ่อๆราวกับหมาบ้าข้างถนน และคงไม่ต้องเดาเสียให้ยาก..ก็นะ! ถ้าไม่มีผู้หญิงหรือพวกสตาฟอยู่ด้วย พวกเขาก็จะพูดหยาบใส่กันแบบนี้นี่ล่ะ ฮึๆๆ
“โอ้ว! ไคฮุนอิสเรียล!”
“มึงเงียบไปซะไอ้โยดาหูกาง!”
“แต่นายเหมือนกับเคยรู้จักเธอเลยนะ..ไอ้หมา?” ท่ามกลางความวุ่นวายภายในห้องซ้อม เฉินจ้องตาหาความจริงจากดวงตาหมาน้อยที่บัดนี้ดูเศร้าหมองปนมีความสุขคละกันไป หลังเรื่องข่าวที่ว่าเจ้าหมาน้อยกับเจ๊แทยอนแห่งวงโซยอชิแดคบกันดวงตาหมาน้อยก็ดูเศร้าหมองตลอดเวลา ถึงแม้แฟนคลับบางคนจะเริ่มยอมรับได้..ทว่าก็ยังมีแฟนคลับอีกหลายคนที่ไม่เข้าใจเขา ไม่เข้าใจว่าการต้องคบกับคนที่ตนไม่ได้รักมันเจ็บปวดแค่ไหน.. แต่ในวันนี้..ไม่สิ! ตั้งแต่เมื่อวาน..มันกลับดูเศร้าหมองมากขึ้นแต่ก็ดูมีชีวิตชีวามากขึ้นในบางครั้งเช่นกัน..
ท่านมหาก็แค่อยากรู้..
ว่าคนที่ทำให้หมาน้อยแปรปรวนขนาดนี้น่ะ..คือแองเจคนนั้นรึเปล่า?
เสือกคือไร? กินได้มั้ย? มหาเฉินไม่รู้จัก! มหาเฉินไม่เคยเสือกเลยจริงๆนะ ><
“อย่าเสือกสิมหา..ไม่ดีนะไม่ดี~” โยดาหูกางประจำวงพูดพลางทำปากและสีหน้าเรียนแบบสมาชิกบีเกิ้ลไลน์อย่างมหาเฉินผู้ทรงธรรม คนตัวโตหัวเราะร่าอย่างสะใจ..แต่ใครจะไปรู้ว่าด้านในของจิตใจของพวกเขาที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนานนั้น..
ยังคงซ่อนความเศร้าหมองไว้ในส่วนลึกของหัวใจ...
ถ้าพวกเขาในตอนนี้มี 12 คน...อะไรๆมันคงจะดีกว่านี้..ใช่มั้ย?..
“นายไม่คิดที่จะเข้าไปจริงๆเหรอ..เสี่ยวลู่?” หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีชมพูเป็นเอกลักษณ์หันไปมองชายหนุ่มหน้าสวยที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างต้องการคำตอบ.. ดวงตากวางหลุบตาต่ำเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าเชิงบอกว่าไม่ต้องการเข้าไปข้างในนั้นอีก.. ทั้งๆที่ความจริงแล้วการกระทำของเขามันตรงกันข้ามกับสิ่งที่คิดทุกอย่าง..ทั้งๆที่อยากจะเข้าไปข้างใน แต่กลับเดินออกมา.. ทั้งๆที่อยากจะเป็นเมมเบอร์ของวงเอ็กโซต่อ แต่ก็กลายเป็นคนที่หันหลังให้กับเมมเบอร์คนอื่นๆเสียเอง..
“ไม่หรอก..ยังไงซะผมก็ขอบคุณคุณหนูแองเจมากนะครับที่พาผมกับอี้ฟานมาอยู่เกาหลี แม้ว่า...มันจะเป็นเรื่องตลกร้ายก็ตามทีเถอะ..” ดวงตากวางหลุบต่ำอีกครั้ง พลางนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดก็อยากจะร้องไห้เสียดื้อๆ แต่ท่องไว้ก่อนหนอ! ลู่หานคนนี้เป็นซังนัมจา! ซังนัมจาไม่ร้องไห้หรอก!
“ปากไม่ตรงกับใจอีกแล้วนะ เสี่ยวลู่..” ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับอาการดื้อรั้นของอีกฝ่าย ก่อนจะยกยิ้มให้อย่างน่ารัก..และถามประโยคที่ถึงกับทำให้ชายหนุ่มหน้าหวานต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ..
“เสี่ยวลู่..นายอยากกลับไปหรือเปล่า..”
“ผ..ผม..ผม ค..คุณหนู?” ชายหนุ่มหน้าหวานเริ่มพูดไม่เป็นภาษา แม้จะอยากกลับเข้าไปซักแค่ไหน..แต่มันไม่มีสิทธินั้นอีกแล้ว.. ไม่มีอีกแล้วสำหรับเขาและอี้ฟาน..
“ช่างเถอะ..นายกลับไปก่อนก็ได้ ฉันคงต้องไปซ้อมกับพวกเขาก่อน..”
“ครับ คุณหนู..”
ชายหนุ่มหน้าหวานผู้ซึ่งอายุมากกว่าเดินห่างออกไปเรื่อยๆเสียจนสุดสายตา แองเจเงยหน้าขึ้นไม่ยอมปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาได้ง่ายๆ.. หวังเพียงว่าน้ำตาคงจะเหือดแห้งและไม่ไหลลงมาให้ใครสมเพช...
“ถ้าพวกนายไม่ครบ 12 คนแบบนี้.. แล้วฉันจะมีความสุขได้ยังไงล่ะ..”
100%
เอาล่ะค่ะ~~~ มาแนะนำ 2 หนุ่มปริศนากันโลด~~
ขอบอกว่าหล่อมากนะเคอะ ฮุๆๆๆ
คนแรก
ชื่อ : วาเลนไทน์ เวสลีย์
ชื่อเล่น : เลนไทน์
ชื่อภาษาเกาหลี : ลี เลนไทน์
อายุ : 17 ปี
เชื้อชาติ : อังกฤษ – เกาหลี
ความสามารถพิเศษ : เต้น ร้องเพลง แร๊ป เล่นกีตาร์ เล่นเทนนิส
คนที่ 2 คือ..!!!
ชื่อ : ลูซิเฟอร์ เวลริงตัน
ชื่อเล่น : ลูซ
อายุ : 17 ปี
เชื้อชาติ : ฝรั่งเศส–ไทย–เกาหลี (พ่อเป็นชาวฝรั่งเศส แม่เป็นลูกครึ่งไทย–เกาหลี)
ความสามารถพิเศษ : เต้น แร๊ป ร้องเพลง เล่นเปียโน เล่นไวโอลิน เล่นฟุตบอล
ความคิดเห็น