คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I :: WOLF
I
WOLF
ยูรี SAY :
“อือ...” ฉันตื่นขึ้นมาพลางมองร่างกายตัวเองด้วยความสงสัย นี่ฉันสลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่...และ..ฉันเป็นใคร? ไม่จริงน่า..ฉันไม่เชื่อว่าตัวเองจะความทรงจำหายไป เรื่องแบบนั้นมันมีอยู่แค่ในละครไม่ใช่รึไง ให้ตายเถอะ! พอเกิดขึ้นกับตัวเองอึ้งเลยแฮะ -*- แล้วที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย...
“ขอโทษนะคะ! มีใครอยู่แถวนี้รึเปล่าคะ?” ฉันตะโกนออกไปข้างนอกด้วยเสียงนุ่มหู แต่ทว่า..ไม่มีเสียงตอบกลับ นี่ฉันถูกให้เอามาปล่อยไว้กลางป่ารึเปล่าว่ะคะเนี่ย T^T ใครเอาตูมาปล่อย...
...ตูจะฆ่ามัน!!!
ฉันมองไปรอบๆด้วยความหวาดระแวง ให้ตายเถอะ..ที่นี่มันป่าในประเทศไหนของโลกว่ะเนี่ย มีแต่ต้นไม้..มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้ หวังว่าคงไม่มีเสือ สิงห์ กระทิง แรด หรอกนะ ไม่งั้นร้องจริงๆด้วย T^T
กึก!
อะไรน่ะ...ฉันมองไปที่พุ่มไม้ด้วยความสงสัย
นั่นมัน..เสียงอะไรกัน?
“ขอโทษนะคะ ใครอยู่ตรงนั้น..ว้าย!” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆก็มีหมาป่าตัวใหญ่เดินเข้ามาใกล้ๆฉัน มันน่ากลัวมากเลยนะ..ดวงตาสีแดงโลหิตที่ตัดกับความมืดของเวลากลางคืน หมาป่าตัวนั้นเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ..เรื่อยๆ.. ฉันเดินถอยหลังด้วยความตกใจทำให้สติที่มีอยู่เลือนหายไปจนเกือบหมด..
ฉันต้องวิ่งสิ!
ด้วยสติที่มีอยู่เพียงน้อยนิดฉันหายใจเข้าก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปทางซ้ายมือของฉันอย่างไม่คิดชีวิต แต่ฉันก็มั่นใจว่าไอ้หมาป่าตัวนั้นมาตามมาแน่ๆ ก็เพราะ...
มันวิ่งขนานกับฉันอยู่น่ะเซ่!!!!!!!
“เซ..เซฮุน.. เซฮุนช่วยฉันด้วย!” ด้วยอารามตกใจฉันจึงเผลอตะโกนชื่อคนที่ฉันไม่รู้จักออกไปซะหมดเสียง เซฮุน...คือใครงั้นเหรอ? ทำไมฉันถึงตะโกนชื่อของเขาออกไป..ทำไม เขาสำคัญกับฉันมากขนาดนั้นเลยอย่างงั้นเหรอ..
สำคัญ...
สำคัญแบบไหนกันนะ..
“ฮึ่ม...” ฉันได้ยินเสียงไอ้หมาป่าตัวนั้นครางในลำคอเบาๆ เอ๊ะ..มันหยุดวิ่งทำไมล่ะ? ฉันมองเจ้าหมาป่าตัวนั้นด้วยความสงสัย มัน..คุ้นเคย ฉันหยุดขาที่กำลังวิ่งเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าไปหาหมาป่าตัวนั้นด้วยความไม่เข้าใจ..
“นาย..เป็นใครเหรอ?” คำพูดที่แสนจะเบาถูกเอ่ยขึ้น หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ไม่ใช่เพราะกลัว..แต่เพราะหมาป่าตรงหน้า..มีบางอย่างที่ฉันก็ไม่เข้าใจ
จากร่างหมาป่าสีดำรัตติกาลแปรเปลี่ยนมาเป็นผู้ชายที่สูงกว่าฉันประมาณ 10 ซม. ให้ตายเถอะ..หมอนี่เป็นใครกัน ทำไมถึงหล่อแบบนี้นะ.. ร่างสูงตรงหน้ามีผมสีดำรัตติกาลแบบหมา(ป่า)เมื่อกี้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ดูขี้เล่นและกวนประสาทไปในเวลาเดียวกัน ดูเพียงเวลาไม่นานก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้ ‘พูดมาก’ ขนาดไหน..
“ฉัน..บยอน แบคฮยอน แล้วเธอล่ะเป็นใคร?”
“ฉัน..ฉันไม่รู้...ฉันจำไม่ได้..เมื่อกี้ นายวิ่งไล่ฉันทำไม และพอฉันตะโกนชื่อของคนที่ชื่อ เซฮุน นายหยุดทำไม..”
“ไม่รู้สิ..ฉันรู้แต่ว่าฉันชื่ออะไร และฉันคือตัวอะไร..”
“หมาป่า..”
“นั่นสินะ..ฉันคือหมาป่า ความจริงแล้วฉันควบคุมตัวเองได้นะ แต่ว่าพอเจอเธอเหมือนสัมผัสได้ถึงบางอย่าง สมาธิในการควบคุมจิตใจของฉันจึงหายไปจนหมด ฉันต้องโกรธเธอนะ ยัยบ้า! >.,<”
“แล้วคนที่ชื่อ เซฮุน ล่ะ..คือใคร?”
“ฉันไม่รู้..รู้แต่ว่าชื่อของคนทั้ง 11 คนดังก้องอยู่ในหัวฉันตลอด แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาคือใคร อ่ะ..”
กึก!
เสียงของนายแบคฮยอนหลุดไปเมื่อมีหมาป่าอีก 4 ตัวเดินเข้ามาในบริเวณนี้ ฉันมองเจ้าพวกนั้นด้วยความตกใจ..พวกนั้น....เป็นใครกัน.. ด้วยความกลัวฉันจึงเผลอกำเสื้อของนายแบคฮยอนเอาไว้แน่น นายนั่นหันมามองฉันด้วยสายตาแวบนึงก่อนจะกลายร่างเป็นหมาป่าสีรัตติกาลตัวเดิมพร้อมทำท่าเตรียมตัวจะสู้
ไม่ไหวหรอก...
คำพูดของใครบางคนก้องอยู่ในหัวของฉันตลอดเวลา ใช่แล้วล่ะ..ไม่ไหวหรอก.. เขามีแค่คนเดียว..แต่หมาป่าพวกนั้นมีถึง 4 ตัว เขา..ไม่ไหวแน่ๆ
“แบคฮยอน..หนีกันเถอะนะ..นะ.. นายสู้ไม่ไหวหรอก นะ..แบคฮยอน..” เจ้าหมา(ป่า)แบคฮยอนหันมามองฉันด้วยแววตาสงสัย แต่แล้ว..สายตาของฉันก็ไปสะดุดกับ ‘สิ่งๆหนึ่ง’
“แบคฮยอน..เดี๋ยว.. นายดูที่สัญลักษณ์บนคอของพวกนั้นสิ..เหมือนนายเลยนะ เห็นมั้ย?..”
“อ่ะ..” เจ้าหมาป่าแบคฮยอนตัวใหญ่กลายไปเป็นคนอีกครั้งก่อนจะพ่นชื่อที่ฉันไม่รู้จักออกมา ฉันจะไม่แปลกใจอะไรเลยถ้า 1 ในชื่อทั้ง 4 นั้นไม่มีชื่อของคนที่ฉันพึ่งตะโกนออกไปด้วยความลืมตัวก่อนหน้านี้!!
“ลู่หาน...เซฮุน...จงอิน(ไค)...ชานยอล....”
ร่างของหมาป่าตัวใหญ่หายไปเหลือเพียงร่างของหนุ่มหล่อทั้ง 4 (ถ้าไม่นับแบคล่ะก็นะ) พวกเขาหันมามองฉันกับแบคฮยอนด้วยสายตาที่เหมือนกับสงสัยอะไรบางอย่าง พวกเขาคงจะไม่คิดจะทำร้ายพวกเราอยู่แล้ว คงจะมาถามว่าพวกเราเป็นใครเฉยๆ แต่คำตอบของฉันที่ตอบพวกเขาก็ยังเหมือนตอนที่แบคถามฉัน..
“ฉันไม่รู้...”
“งั้น..พวกเราจะเรียกเธอว่า ยูรี แล้วกันนะครับ” หนุ่มหน้าหวานที่ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อว่า ลู่หาน มองฉันด้วยใบหน้าที่เหมือนผู้หญิงกับดวงตากวางที่สุดแสนจะบ๊องแบ๊ว
“ลู่หานฮยอง? ทำไมถึงไปตั้งชื่อนูนาแบบนั้นล่ะครับ (‘ ‘)> ” เซฮุน(ฉันรู้แล้วล่ะว่าเขาชื่อเซฮุน)หันไปถามลู่หานโอป้าด้วยสีหน้าบ๊องแบ๊วแบบน่ารัก “อ้อ..พอดีชื่อ ‘ยูรี’ โผล่เข้ามาในหัวผมพอดีน่ะ^^”
ในที่สุด..ฉันก็มีชื่อแล้ว เย่! >.,<
“ยูรี ดีใจด้วยนะ..เธอมีชื่อแล้ว ^^”
“ขอบคุณค่ะ ชานยอลโอป้า ><” ฉันยิ้มให้ชานยอลโอป้าอย่างน่ารักจนลืมสังเกตสีหน้าของเขา มีความสุขจัง..ฉันมีชื่อแล้ว >O<
ความคิดเห็น