คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ภาพลวงตา : Intro
ภาพลวงตา : Intro
เสียงการบรรเลงพิณสุดแสนจะไพเราะเสนาะหูดังขึ้นท่ามกลางแสงสีจากโคมไฟมากมาย เสียงพูดจาดังกระฉ่อนรอบๆหอนางโลมแห่งนี้ เหล่านารีผู้แสนงดงามต่างพากันคอยต้อนรับแขกที่เดินเข้ามาในถิ่นฐานของตน ถือได้ว่าสถานที่แห่งนี้เป็นแดนสุขาวดีของบุรุษผู้มีทรัพย์สมบัติเลยทีเดียว.. ทว่าที่เหล่าบัณฑิตผู้มีทรัพย์และสติปัญญามาที่นี่หาใช่การมาหาเหล่านางโลมผู้เลอโฉมเหล่านั้นไม่ หากแต่เป็นเพราะกลิ่นมวลผกาที่แสนหอมเย้ายวน รวมถึงกลิ่นชาอันแสนหวานหอมที่ลอยมาจากทุกที ถึงแม้จะไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นผู้ปรุงแต่งก็ตาม..
“ฮึก..ฮือ..นายท่าน ได้โปรดปล่อยข้าน้อยไปด้วย ฮึก..ข้าน้อยผิดไปแล้ว..” เสียงสะอื้นแผ่วเบาดังขึ้นจากมุมหนึ่งในสวนพฤกษานานาพันธุ์ บุรุษเพศร่างกายผอมบางยืนตัวสั่นอย่างหวาดกลัว ใบหน้าหวานสวยงดงามราวกับสตรีเพศเปื้อนด้วยคราบน้ำตาใสๆ ดวงตากวางสั่นระริกอย่างหวาดกลัว...
“เจ้าผิดเองนะลู่หาน หากเจ้าไม่เข้ามายุ่งเรื่องนี้ตั้งแต่แรก..ข้าก็คงจะปล่อยเจ้าไปแล้ว ฮึ..” เสียงแค่นหัวเราะดังขึ้นท่ามกลางราตรี บุรุษร่างสูงมอบรอยยิ้มเยาะเย้ยให้กับเขาราวกับกำลังจะส่งเป็นความนัยว่า..เขามันโง่..
“ข้า..ข้าน้อยขอโทษขอรับ..ฮึก ท่านอี้ชิง ปล่อยข้าน้อยไปเถอะนะขอรับ ฮึก..ฮือ..” เสียงสะอื้นยังดังไม่ขาดสาย หากถามว่าเสี่ยว ลู่หานคือใคร..ก็คงตอบได้ว่าลู่หานคือบุรุษเพศผู้ซึ่งมีใบหน้างดงามราวกับผู้หญิงในชนชั้นทาส แต่คงจะเพราะความงดงามของเขา..ถึงทำให้เขาต้องมาทำงานในหอคณิกาแห่งนี้..
แม้จะไม่เต็มใจก็เถอะ..
หากทว่าเหมือนสวรรค์ยังไม่ทอดทิ้งลูกกวางตัวน้อยๆ..
“นี่น่ะหรือบัณฑิตผู้มีการศึกษา มีสติปัญญาล้ำเลิศเยี่ยงเทวา..เหตุใดกันจึงกระทำสันดานต่ำๆเช่นนี้เล่า..” เสียงหวานทรงอำนาจดังขึ้นราวกับเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ากวางน้อยปลอดภัยแล้ว ใบหน้าหวานเงยขึ้นมามองผู้มีพระคุณอย่างนึกสนใจ..คณิกาผู้ใดหนอที่มาช่วยเขา แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อกัลยาณีผู้ช่วยเหลือเขานั่นหาใช่คณิกานางใดในหอนางโลมแห่งนี้ไม่ แต่เป็นสตรีแปลกหน้าที่เขาไม่แม้จะเคยพบเจอมาก่อน... ชีมา(กระโปรง)สีเหลืองงดงามกับชอโกรี(เสื้อ)สีดำปักลายดอกโบตั๋นเล็กน้อยซึ่งดูน่าเกรงขามที่ไม่น่าจะเข้ากันได้ ทว่าเมื่อนารีผู้นี้สวมใส่มันกลับดูเข้ากันได้ราวกับเวทมนต์ ชอโกรีอีกตัวที่คลุมอยู่บนศีรษะปกปิดใบหน้าเสียจนเขาไม่สามารถสังเกตอะไรได้ถนัดตา...
เห็นเพียงริมฝีปากสีพีชที่กำลังเหยียดยิ้มน้อยๆเท่านั้น..
“เฮอะ..แล้วเจ้าล่ะ? เป็นคณิกาในหอนางโลมแห่งใดกันรึ ทำไมข้าถึงไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน..” อี้ชิงแค่นหัวเราะน้อยๆ หากเขาต่ำ...หากเขาเลวทราม...คณิกาอย่างนางก็ยิ่งกว่าต่ำยิ่งกว่าเลวทรามแล้วล่ะ!
“สามหาว! เจ้าเป็นใคร! กล้าดีอย่างไรกล้ามาหมิ่นเกียรติของคุณหนูของข้าเช่นนี้!!” เสียงสูงของบุรุษเพศอีกคนที่เดินตามอยู่ข้างหลังของนารีผู้นี้ตวาดด้วยน้ำเสียงห้วนจัด ใจหนึ่งอยากจะกระโดดไปขย้ำคอของไอ้บัณฑิตอันธพาลนี้เพราะหมั่นไส้ แต่สาเหตุมาจากต้องรักษาเกียรติของมิตรสหายที่รู้จักกันมานาน...ดังนั้นเขาจะทำการสิ่งใดวู่วามมิได้เด็ดขาด..
“คุณหนูงั้นรึ ฮึ! คุณหนูหรือนางโลมล่ะ!”
“นี่เจ้า..!!!!”
“พอเถอะจงแด..เราไม่ไม่ควรจะไปคลุกคลีกับผู้มีจิตใจสกปรกโสมมเช่นเขา..” เสียงหวานเรียบดังขึ้น ราวกับเป็นของมีคม..คำว่า จิตใจสกปรกโสมม ถูกสลักไว้บนหัวใจของอี้ชิงอย่างมิอาจเลือนหาย
“หืม? เจ้าชื่อ ลู่หาน สินะ..ตามข้ามาหน่อยสิ..” สตรีนิรนามหันไปมองบุรุษหน้าหวานที่เริ่มไร้ตัวตนด้วยหางตาเล็กน้อย ก่อนจะก้าวขายาวๆเดินห่างออกไป..บุรุษหน้าสวยมองหน้าบุคคลทั้ง 2 สลับกันไปมาก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินไปตามเส้นทางที่หญิงสาวผู้นั้นเพิ่งเดินจากไป..
กลิ่นมวลหมู่ผกานานาพันธุ์หอมคละคลุ้งไปทั่วสวนพฤกษา..นารีผู้แสนโสภายืนมองเหม่อไปตามท้องนภาที่เต็มไปด้วยแสงดาวยามค่ำคืน..
“มีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้รึขอรับ คุณหนู..”
“ข้าชื่อ ซองอึน น่ะ...”
“อ่า..ขอรับคุณหนูซองอึน..”
“เจ้าดูเป็นบุรุษว่านอนสอนง่ายดีนะ ข้าได้จัดการซื้อตัวเจ้าไว้เรียบร้อยแล้ว...พรุ่งนี้ข้าจะส่งคนมารับ เตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ...”
“อ..เอ๋? ข้าน้อยรึขอรับ?”
“อืม..เจ้าคงไม่อยากอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกใช่มั้ย!?”
“ขอรับ...”
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้ยามที่ตะวันอยู่เหนือขอบฟ้า..ข้าจะมาส่งคนมารับเจ้าหน้าหอคณิกาแห่งนี้..”
“ขอรับ คุณหนู...”
ความคิดเห็น