รักร้ายๆใสๆของยัยจอมวางแผนกะนายเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #8 : ทำความสะอาดโรงอาหาร1T^T&อาจารย์สลิ่ม^O^

เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ

อยากลืมเม้นน่ะข้าน้อยอยากได้เยอะเลย

อยากได้กำลังใจอ่ะน่ะ

........................................................................

"ทำไมช้าจังยัยเปา"~O~ ไอเท๊ดดี้บานถามฉัน

"ไปเยี่ยมยมบาลอยู่มั้งเลยช้า"^O^ ฉันตอบกลับไปอย่างกวนตี-น

"ถามดีๆตอบซ่ะน่าตื๊บ น่ะยัยเปา"^^ มันตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี

"แล้วถามทำไมคำถามโง่ๆอ่ะห๊า" -O-

"เออๆแค่นี้อารมณ์เสียด้วย" -_-มันตอบกลับอย่างงอนนิดๆ

"เอออ่ะซิทำความสะอาดทั้งโรงอาหารคงมีความสุขตายล่ะ"-O- ฉันตอบกลับอย่าประชดประชัน

"นี้ๆยัยไหมเดินเร็วๆหน่อยซิเดี๊ยวก็เสร็จค่ำหรอกจะสามโมงแล้วน่ะ"=_= ไอเท๊ดดี้บานหันมาเร่งฉัน

"รู้แล้วเร็วอยู่เนี่ยเห็นป่ะเดินเร็วจนเครื่องในขย่มไปหมดแล้ว" =O+

"งั้นก็ดี" - -มันตอบสั้นๆ

ฉันมาถึงโรงอาหารอย่างเหนื่อยอ่อนบวกกับขนาดของโรงอาหารที่เห็นแล้วอยากเอาไม้ถูพื้นยัดตูดคนสร้างทำอะไรซ่ะใหญ่โตเห็นมั้ยเนี่ยสวยๆอย่างฉันต้องมาขัดสีฉวีวันที่นี้

"อ่านายข้าวและยัยไหมมากันแล้วหรอฉันกำลังหรออยู่พอดี"^^ อาจารย์รักสะอาดพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มปนอำมหิต

ยังไม่มามั้งเห็นกันอยู่ว่ามาโผล่หัวตรงนี้แล้ว

"เอาล่ะเด็กๆที่น่ารักไปเยี่ยมอุปกรณ์หากินสำหรับวันนี้ได้แล้วจ้ะ"^^ อาจารย์รักสะอาดพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

ชิ!!เครื่องมือหากินพูดมาได้ไงเครื่องมือทำให่ฉันสุขภาพจิตเสียมากกว่า

ฉันกับไอข้าวเดินไปหยิบไม้กวาดไม้ถูพื้นไม้อะไรสารพัดที่มันสามารถทำความสะอาดได้

ฉันเดินออกมาจากทีเก็บอุปกรณ์อย่างอยากลำบาก

ฉันเพิ่งสังเกตเกห็นว่าวันนี้อาจารย์แต่งชุดสีอะไรจริงๆแล้วฉันควรจะเห็นมันตั้งแต่ระยะสามกิโลเมตรด้วยซ้ำ

เสื้ออาจารย์เป็นสีเขียวแสบตาเรียกง่ายสะท้อนแสงนั้นแหละแล้วยังมีกระโปรงสีชมพูแปร๊ดแสบตาอีกตัวพ่วงมาอีกทำให้วันนี้อาจารย์เหมือน'สลิ่ม'ถุงเท้าสีเขียวขี้ม้ารองเท้าสีชมพูบานเย็น แหมช่างเหมาะสมกับฉายาสลิ่มจริ๊งจริง

"เอาล่ะนักเรียนที่ร๊ากเริ่มขัดห้องครัวของเธอได้แล้วจ้ะ"^0^ อ.สลิ่มทำสีหน้าสะจแบบสุดๆ

สังเกตได้ว่าอาจารย์โรงเรียนนี้ค่อนข้างเอนเอียงไปทางมีปัญหาทางจิตคือพูดจาพยายามอ่อนหวานแต่ตานี้ยัง

กะจะมาทวงหนี้แล้วทุกคนจะมีพันธุกรรมโรคอำมหิตฝังในกันทั้งนั้น

ฉันกับนายข้าวพยักหน้าให้กัน เหมือนกำลังจะออกรบนั้นแหละ

เรารวบรวมแรงทั้งขัดทั้งถู

แต่ฉันก็ต้องอดทนไม่ให้ความอารมณ์เดือดของฉันปะทุขึ้นมาเพราะยัยอ.สลิ่มเนี่แหละสั่งนู้นสั่งนี้

"นี้ๆยัยไหมตรงซอกเก้าอี้อ่ะเธอยังไม่ได้ขัดเลยน่ะ"-O-

อาจารย์ค๊า มันกว้างไม่ถึงมิลเลยน่ะค่ะ=O= มันเป็นช่วงที่เอาไม้สองอันมาทำให้ติดกันช่วงตรงนั้นแหละที่อาจารย์สลิ่ม

บอกให้ฉันทำความสะอาดแล้วใครมันจะอุตริเอาตูดสอดแทรกเข้าไปตรงช่องกว้างไม่ถึงหนึ่งมิลได้เล่า

"อาจารย์แค่นิ้วที่เล็กที่สุดของหนูยังไม่สามารถที่จะแบบลีบเข้าไปตรงนั้นได้เลยน่ะค่ะ"=_+ ฉันแย้งอาจารย์สลิ่ม

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรน่ะยัยไหม"O_o อาจารย์หันมาหาตาวาว

"ก็นิ้วก้อยหนูยังเข้าไปไม่ได้เลยนี้ค่ะ" O_=

"งั้นหรอจ้ะ เด็กน้อย"!^O^ อาจารย์เน้นเสียงพยางค์หลัง

"ฉันว่าเธอเหมาะสมกับคำว่าเด็กน้อยดีน่ะจ้ะ เพราะว่าสมองเธอยังไม่เกินสองขวบเลยน่ะ เธอก็ใช้ไม้จิ้มฟันซิจ้ะ หรือไม่ก็เข็มก็ได้นี้"^^

ฉันคิดเอาไว้แล้วล่ะว่าไม้จิ้มฟันยังไม่สามรถเข้าได้เลยแม้แต่จะฉีกให้มันเล็กแค่ไหนถึงเข้าได้ก็ยังไม่สามารถจะทำความสะอาดได้ด้วยซ้ำ

ฉันอยากจะทำให้อาจารย์หน้าแตกก็เลยไปหาไม้จิ้มฟันมาแล้วทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดวิธีนี้ออก

"ขอบคุณอาจารย์รักสะอาดมากเลยค่ะ ที่ทำให้หนูค้นพบกรรมวิธีในการใช้ไม้จิ้มฟันทำความสะอาด!"^_^ ฉันตอบอย่างไร้เดียงสาแกมประชดประชัน

แต่อาจารย์ไม่ทันจะจับความประชดประชันได้

มีแต่ไอเท๊ดดี้บานเท่านั้นแหละที่พอจะฟังออกเพราะมันหันมามองฉันอย่างยิ้มๆฉันก็เลยพูดแบบไม่มีเสียงให้มันอ่านปากเอา

"เดี๊ยวนายคอยดูสีหน้าอาจารย์สลิ่มน่ะ"^0^ ฉันทำปากขมุบขมิบ

พอไอเท๊ดดี้บานมันรู้ว่าฉันตั้งฉายาให้อาจารย์ใหม่มันถึงกับขำแล้วหันไปมองสีชุดอาจารย์

"เธอขำอะไร!! นายข้าว" =_=อาจารย์รักสะอาดแกหันมาหาหน้าเหรี้ยม

"เอ่อคือผมขำที่ยัยไหมไม่สามารถมีสติปัญญาดีเลิศเท่าอาจารย์ได้อ่ะครับ"^^ ไอข้าวคิดคำแก้ตัวอย่างรวดเร็ว

ฉันหันไปหามันแล้วทำหน้าอยากเตะมันซักป้าบสองป้าบ

ไอข้าวทำสีหน้าเหมือนสำนึกผิดเล็กน้อย ย้ำเล็กน้อยเท่านั้น

แต่มันก็ถึงกับเอียนที่ได้ยินคำต่อมา

"แหมก็ฉันสติปัญญาเลิศหน้าตาดีเพอร์เฟ็ก์แล้วก็ยังแต่งตัวดูดีอีกแหมจะมีใครดีเท่าครูอีกมั้ยเนี่ย"^^ อาจารย์ตอบอย่างเพ้อฝัน

ฉันกับข้าวถึงกับอ้วกแตกแบบไม่มีอะไรจะออก

ฉันฉีกไม้จิ้มฟันเป็นชิ้นเล็กแล้วสอดเข้าไป

แกร๊ก! หัก ไม่ว่าลองกี่ทีกี่ทีก็หัก

"อาจารย์ค่ะไม่เห็นได้เลย"?_? ฉันถามอาจารย์แล้วทำสีหน้างงงวย

"ไหนถอยไปซิยัยไหมเธอมันปัญญานิ่มขนาดนั้นเชียวหรอย่ะ ยังงี้ฉันว่าเธฮไม่ควรอยู่ห้องสามทับหกแล้วน่ะยะเผลอๆ

ไม่คู่ควรที่จะอยู่โรงเรียนนี้ด้วยซ้ำ "-_- อาจารย์บ่นแล้วก็ลองทำ

ฉันยืนมองอาจารย์อย่างเอือมน้อยๆ

"โอ๊ยอะไรกันเนี่ยทำมันไม่ได้ซักทีล่ะ"~O~ อาจารย์บ่นกับตัวเองเสียงดังอาจารย์หันมาทางฉัน

ฉันคิดว่าอาจารย์คงจะขอโทษฉันที่ว่าแรงไปแต่ผิดคาด

"นี่ยัยไหมที่ฉันทำไม่สำเร็จเธอรู้มั้ยเป็นเพราะว่าอะไร" ^^อาจารย์พูดอย่างสบายอารมณ์

"ก็คือว่ามันไม่สามารถทำได้ไงล่ะค่ะ"=_= ฉันตอบอย่างอดกลั้น

"ผิด"^^ อาจารย์พูดแล้วทำสีหน้าเบิกบาน

"ผิดยังไงอ่ะค่ะ"O_o ฉันถามอย่างอยากรู้ที่สุ๊ด

"เพราะว่าเธอหาไม้จิ้มฟันคุณภาพไม่ได้มาตรฐานห้าดาว"^O^ อาจารย์ตอบแล้วสะบัดหน้าหนีไปราวกับว่าฉันโง่เสียเต็มประดา

"อาจารย์ค่ะ อาจารย์ว่าหนูไม่ได้น่ะค่ะ เพราะว่าหนูใช้ไม้จิ้มฟันยี่ห้อแร้งเหินฟ้าน่ะค่ะ อาจารย์ก็รู้นี้ค่ะว่าเพิ่งได้มาตารฐานE.S.O หกพันหกเชียวน่ะค่ะ"^O^

อาจารย์ได้ฟังถึงกับขย่อนอึงไปหนึ่งลูก อาจารย์เกิดอาการหน้าชาไปชั่วขณะ

"งั้นฉันเอ่อ ใจดีให้เธอไม่ไต้องทำความสะอาดซอกเก้าอี้ล่ะกัน ฉันใจดีใช่มั้ย"^^ อาจารย์ดูเหมือนจะกลับมายืนในจุดของแกอีกครั้ง

"ค๊า อาจารยน์ช่างเป็นผู้หญิงที่ประเสริฐที่สุด โอบอ้อมอารี มีน้ำใจที่ใสซื่อบริสุทธิ์ ^^ราวกับโคลนตม"^O^' ฉันพูดอย่างเลี่ยนๆแต่คำหลังซิสะใจโคตรๆ

แต่อาจารย์ตอนนี้ไม่รับรู้อะไรแล้วดูเหมอลอยแกจะล่องลอยไปสู่สรวงสวรรค์เรียบร้อยแล้ว

.........................................................................................

อย่าลืมเม้นกันน่ะค่ะ