ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทลงโทษT_T&ความกลัวของสามทับหกTOT
"แหมนักเรียนที่น่ารักไม่มีใครทำการบ้านกันมาเลยหรอจ้ะ"^^ ศาตราจารย์ถามเสียงหวานเลียนแต่ดวงตาของsheช่างโหดร้ายที่สุด
"ก็ศาตราจารย์ไม่ได้สั่งนิค่ะ"+O+ ฉันค้านทันควัน
"อะไรน่ะ!!"O0O ศาตราจารย์หันควับมาต้นเสียงแล้วทำตาโตใส่
"ใครว่าฉันไม่ได้สั่ง"^^ sheพูดด้วยเสียงที่บีบจนแหลมเล็ก
"แล้วนี้อะไร" ศาตราจารย์พูดแล้วหยิบสมุดที่แกใช้จดการบ้านที่เคยสั่งเด็กเอาไว้ออกมา
"นี่ไง"^^ แล้วศาตราจารย์ก็ไล่ไปแต่ล่ะรายการจนพบของห้องสามทับหก
"สั่งการบ้านเลขหน้าสามสิบสี่หนึ่งข้อ"^O^ ศาตราจารย์อ่านเสียงดัง
ห้องสามทับหกถึงกับกลืนน้ำลายดังเอือก=_=
"แค่ข้อเดียวพวกเธอยังไม่ทำเลยน่ะจ้ะเด็กน้อย"^O^ ศาตราจารย์ทำตาหวานเยิ้ม
"แต่ศาตราจารย์ค่ะศาตราจารย์ไม่ให้จริงๆค่ะ"=o= แคทพูดเสียงดัง
"ฉันจำได้ว่าให้ไปน่ะแล้วถ้าฉันไม่ได้ให้จริงๆรายการนี้คงไม่ได้อยู่ในสมุดจดงานของฉันเป็นแน่"=O= เธอยังคงพูด
ต่อไปโดยไม่ได้แคร์กับสีหน้าของนักเรียนที่แค้นขนาดหนัก
"ศาตราจารย์อาจจะเพิ่งเขียนก่อนเข้ามาในห้องก็ได้ใครจะรู้ล่ะครับ"-O- บอยตะโกนขึ้นมา
ประโยคนั้นทำให้เพื่อนทั้งห้องพยักหน้ากันหงึกหงัก
"ฉันมีเหตุจำเป็นอะไรที่ต้องทำอย่างงั้นไม่ทราบ"^^ เธอพูด
"ก็เพราะศาตราจารย์อยากจะแกล้งพวกเราใช่มั้ยล่ะ"O_O ฉันพูดอย่างรวดเร็ว
"ใช่ๆ" เสียงทั้งห้องพูดพร้อมกัน
"หึ..หึ"^_^ เธอหัวเราะในลำคอช่างเป็นเสียงที่น่ากลัวจริงๆ
"เธอคิดว่าฉันทำอย่างนั้นจริงๆหรอ"^o^ เธอพูดน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอำมหิต
เป็นอีกครั้งที่ห้องเราสามัคคีกันกลืนน้ำลายดังเอือก
"ศาตราจารย์คิดหรอครับว่าเด็กทั้งห้องจะไม่มีซักคนเลยหรอที่จำการบ้านที่ศาตราจารย์ให้ได้แต่ก็ไม่เคยมีใครจำ
ได้ศาตราจารย์เคยให้พวกเราเลยเพราะฉะนั้นศาตราจารย์โกหก"+_= ข้าวพูดทั้งหมดนั้นทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
"5555+"^O^ แล้วพวกเธอเอาอะไรมาบอกว่าฉันโกหกล่ะ ศาตราจารย์พูดด้วยความสุข
ศาตราจารย์ไล่ดูหน้าแต่ล่ะ แต่ไม่มีใครพูดขึ้นมา
แสดงว่าพวกเธอก็ไม่มีใช่มั้ยล่ะ
"เพราะฉะนั้นพวกเธอจะต้องถูกลงโทษ!!"!+_+
"แล้วเธอนายข้าวกับยัยไหมกล้าเถียงฉันแถมยังดูถูกฉันอีกในฐานะที่พวกเธอเป็นถึงหัวหน้าห้องรองหัวหน้าห้องยังมีประธานนักเรียนอีกเพระฉะนั้นพวกเธอจะถูกทำโทษกรณีพิเศษ"^_^ เธอพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ถูกทำโทษกรณีพิเศษ!!"OoOทั้งคู่พูดพร้อมกันแล้วมองหน้ากัน
"ใช่แล้วจ้ะพวกเธอก็เปลี่ยนเหมือนลูกๆฉันน่ะจ้ะอย่าห่วงไปเลยไม่นักหนานักหรอกจ้ะ"^O^ เธอพูดแล้วทำหน้าตาโอบอ้อมอารี
เราทุกคนต่างทำสีหน้าเลียนๆ+_=
"เอาล่ะกรณีธรรมดาก่อนน่ะจ้ะ"^^ วิ่งรอบโรงเรียน30รอบน่ะจ้ะ
"โหย!!!!"=O= เสียงโอดครวญดังขึ้นพร้อมกัน
"อ่ะ อ่ะ ยังพูดไม่จบเลยน่ะจ้ะ"^^' ตอนวิ่งจะต้องตะโกนไปด้วยน่ะ
"ห๊า!!!!!"TOT" ตอนนี้ทุกคนมีสีหน้าอมทุกข์เต็มที่
"ฉันจะให้พวกเธอตะโกนว่า ต่อไปนี้พวกเราจะทำการบ้านมาส่งศาตราจารย์ลัศนีย์ทุกครั้ง และจะเป็นเด็กดีของศาตราจารย์ลัศนีย์ตลอดไป"
"พูดแค่เนี่ยแหละจ้ะ"^^
แค่เนี่ยที่sheกำลังพูดนั้นทำให้พวกเขาถึงกลับกินไม่ลงขี้ไม่ออกเชียวแหละ
"และอย่าคิดว่าจะรอดน่ะจ้ะเพราะว่าฉันจะเฝ้าทุกฝีก้าวเลย ส่วนพวกเธอ" หล่อนชี้มาที่ฉันกับนายข้าวเปลือก
"พวกเธอต้องร่วมวิ่งกับเพื่อนด้วยน่ะเพิ่มเป็นอีกคนล่ะ35รอบ"^O^ หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงสนุกสุดๆ
"หมายความว่าที่วิ่งมากกว่าคนอื่นห้ารอบคือการลงโทษกรณีพิเศษใช่มั้ยค่ะ"^^ ฉันถามและพยยามทำสีหน้าอ้อนวอน
"ส่วนนึงเท่านั้นแหละยะ"-O- เธอหันพูดด้วยน้ำเสียงสะใจสุดๆ
"ห๊า!!!"TTOTTฉันกับนายข้าวเปลือกร้องพร้อมกัน
"แล้วศาตราจารย์พอจะบอกได้มั้ยครับว่าอีกส่วนนึงของบทลงโทษกรณีพิเศษมันคืออะไร"^^ นายข้างเปลือกถามอย่างสงสัย
"เซอร์ไพร์สจ้ะ"^O^ เธอหันมาพูดหยาดเยิ้ม
แหมทีกับฉันอ่ะพูดแต่ยะๆๆๆแต่พอเห็นคนหล่อเข้าหน่อยพูดจ้ะพูดจ้าเชียวน่ะ อายุปูนนี้แล้วน่ะค่ะศาตราจารย์ค๊า ยังจะเอาเวลาที่เหลือว่าหลีหนุ่มอยู่ได้ไม่เจียมบอดี้เอาซ่ะเลย
"เอาล่ะเด็กๆทั้งหลายไปออกกำลังกายกันเถอะจ้ะ"^^ เธอพูดเสียงแจ่มใส
แจ่มใสเชียวน่ะแหมพอได้ลงโทษเด็กทีไรวิญญาณผีบ้าเข้าสิงเชียว
.......................................................................................
"เอาล่ะเด็กๆลองทบทวนกันนิดน่ะจ้ะพวกเธอต้องพูดอะไรบ้างน๊า"^^
"ต่อไปนี้พวกเราจะทำการบ้านมาส่งศาตราจารย์ลัศนีย์ทุกครั้ง และจะเป็นเด็กดีของศาตราจารย์ลัศนีย์ตลอดไป"-_-'
พวกเขาพูดด้วยความรู้สึกอยากตายเป็นที่สุด รันทดจริงๆ
"เอาล่ะเตรียมวิ่งน่ะจ้ะ" ^O^
"อ๋อใช่อย่าคิดจะหยุดพักหรือเดินน่ะไม่งั้นพวกเธอตาย"^O^ หล่อนพูดด้วยน้ำเสียอำมหิต
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เสียงนกหวีดดังลั่นเป็นสัญญาณว่าเริ่มออกวิ่งทัวร์นรก
"ต่อไปนี้พวกเราจะทำการบ้านมาส่งศาตราจารย์ลัศนีย์ทุกครั้ง และจะเป็นเด็กดีของศาตราจารย์ลัศนีย์ตลอดไป"-O-
พวกเขาเริ่มตะโกนพร้อมกัน
ตอนนี้พวกนักเรียนคนอื่นๆเริ่มมองไปมางทางพวกฉัน โอ๊ยอยากเอาหน้าซุกตูดตัวเองจริงๆเลยอ่ะ ฉันไม่เคยทำตัวน่าขายหน้าแบบนี้มาก่อนเลยน่ะ ฉันเป็นถึงรองหัวหน้าห้องประธานเชียร์ ฉันอยากตายจริงๆใครก็ได้เอาตัวฉันออกจากตรงนี้ทีดิ ฉันหันไปมองหน้าของเพื่อนๆที่แสนน่ารัก บัดนี้ทุกคนหน้าตาเริ่มเหนื่อยล้าแต่บางคนก็ถึงกับทรุดลงไปด้วย
ความเหนื่อยไม่สนใจว่ายัยศาตราจารย์นั้นจะว่าไง ส่วนพวกผู้ชายก็วิ่งนำพวกเราไปไกลแล้ว
ผ่านไป28รอบแล้วพวกผู้หญิงส่วนใหญ่หมดแรงและหยุดวิ่งไปแล้วแต่ก็ศาตราจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร
"ต่อไปนี้..พวกลาวจะทำการบ้านมาส่าง..ศาดดาจนลักหมีทุกครั้ง และจะเป็นดากดอีของศาดดาจนลักหมีตลอดไป"=O=
ตอนนี้ฉันเริ่มพูดเพี้ยนไปหมดแล้ว ตาลายไปหมดฉันเหลือบไปมองดูศาตราจารย์ลักหมีแกมองฉันแบบสะใจสุดๆ
ถ้าฉันหยุดแกต้องสมน้ำหน้าฉันแน่เลยแล้วไหนแกจะเยาะเย้ยอีกไม่ได้ฉันต้องสู่ต่อไป
เมิงหยุดได้แล้วกรูไม่ไหวแล้ว เสียงจากร่างกายกำลังตะโกนว่าไม่ไหวแล้ว
แต่พอเห็นศาตราจารย์ลักหมี แกเบิกบานสุดๆ
ไม่ได้ๆ ฉันต้องวิ่งต่ออีกสามรอบ ฉันมองเห็นนายข้าวแล้วมันเหนื่อยแทบหมดแรงแต่มันต้องเก๊กให้สาวๆเห็น
เพราะว่าตอนนี้มีนางพวกชะนีกรี๊ดกราดร้องหาผัวกันเป็นแถบ
ฉันมองหน้าศาตราจารย์ลักหมีอีกครั้งแล้วรวบรวมแรงควา-ยทึกของฉันทั้งหมดวิ่งอย่างรวดเร็วจนแซงหน้าไอข้าวเปลือก
มันมองฉันอย่างอึงๆ
แต่มันก็ไม่ได้ยอมแพ้แต่กลับรวบรวมแรงทึกของมันแล้วก็วิ่งแซงกันไปกันมา จนพอใกล้ถึงจุดสิ้นสุดฉันวิ่งนำมันไป มันมองหน้าฉันอย่างแค้นนิดๆ แต่แล้วมันกลับทำหน้าสะอิดสะเอียน อะไรของมันว่ะ ทำหน้ายังกะเห็นขี้
พอฉันเข้าเส้นชัย ทุกคนกลับไม่กล้าเข้าใกล้ฉัน เป็นไรกันไปหมดว่ะ ฉันหันไปมองไอข้าวเปลือกมันทำหน้าอยากจะอ้วกเต็มทน
ฉันเดินเข้าไปหามัน แต่มันกลับเดินหนี
"ฉันทำอะไรผิดหรือไง" ฉันถามนายข้าว
"เธอ..เอ่อ เธอ เหยียบขี้อ่ะ"+~+ มันละล่ำละลักบอก
"ห๊า!!!"+O+
ฉันเหลือบดูรองเท้าตัวเอง เห็นอะไรเละๆเหลืองๆเขียวๆเหม็นๆติดหนึบอยู่กับรองเท้าของฉันT~T
"อี้!!!!!!"ฉันร้องเสียงดัง~O~
ศาตราจารย์ลักหมี เดินเข้ามาแล้วทำหน้ายะแหยง +_+
"นายข้าวพายัยไหมไปล้างรองเท้าโสโครกพวกนั้นออกถ้ายังไม่สะอาดห้ามเข้าห้องเรียนทั้งคู่"~O~
"ห๊า!!!!!"O_O ผมเนี่ยน่ะ มันชี้ที่ตัวเองแล้วทำหน้าเหมือนโลกนี้มีแต่ขี้
"ใช่พายัยไหมไป ไปเร็วสิ" =O=ศาตราจารย์ลักหมีไล่อย่างรวดเร็ว
.......................................................................
อยากได้เม้นเยอะๆอ่ะค่ะ เม้นหน่อยน่ะ แล้วก็ช่วงนี้ฝนตกบ่อยดูแลสุขภาพตัวเองด้วยน่ะค่ะ
"ก็ศาตราจารย์ไม่ได้สั่งนิค่ะ"+O+ ฉันค้านทันควัน
"อะไรน่ะ!!"O0O ศาตราจารย์หันควับมาต้นเสียงแล้วทำตาโตใส่
"ใครว่าฉันไม่ได้สั่ง"^^ sheพูดด้วยเสียงที่บีบจนแหลมเล็ก
"แล้วนี้อะไร" ศาตราจารย์พูดแล้วหยิบสมุดที่แกใช้จดการบ้านที่เคยสั่งเด็กเอาไว้ออกมา
"นี่ไง"^^ แล้วศาตราจารย์ก็ไล่ไปแต่ล่ะรายการจนพบของห้องสามทับหก
"สั่งการบ้านเลขหน้าสามสิบสี่หนึ่งข้อ"^O^ ศาตราจารย์อ่านเสียงดัง
ห้องสามทับหกถึงกับกลืนน้ำลายดังเอือก=_=
"แค่ข้อเดียวพวกเธอยังไม่ทำเลยน่ะจ้ะเด็กน้อย"^O^ ศาตราจารย์ทำตาหวานเยิ้ม
"แต่ศาตราจารย์ค่ะศาตราจารย์ไม่ให้จริงๆค่ะ"=o= แคทพูดเสียงดัง
"ฉันจำได้ว่าให้ไปน่ะแล้วถ้าฉันไม่ได้ให้จริงๆรายการนี้คงไม่ได้อยู่ในสมุดจดงานของฉันเป็นแน่"=O= เธอยังคงพูด
ต่อไปโดยไม่ได้แคร์กับสีหน้าของนักเรียนที่แค้นขนาดหนัก
"ศาตราจารย์อาจจะเพิ่งเขียนก่อนเข้ามาในห้องก็ได้ใครจะรู้ล่ะครับ"-O- บอยตะโกนขึ้นมา
ประโยคนั้นทำให้เพื่อนทั้งห้องพยักหน้ากันหงึกหงัก
"ฉันมีเหตุจำเป็นอะไรที่ต้องทำอย่างงั้นไม่ทราบ"^^ เธอพูด
"ก็เพราะศาตราจารย์อยากจะแกล้งพวกเราใช่มั้ยล่ะ"O_O ฉันพูดอย่างรวดเร็ว
"ใช่ๆ" เสียงทั้งห้องพูดพร้อมกัน
"หึ..หึ"^_^ เธอหัวเราะในลำคอช่างเป็นเสียงที่น่ากลัวจริงๆ
"เธอคิดว่าฉันทำอย่างนั้นจริงๆหรอ"^o^ เธอพูดน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอำมหิต
เป็นอีกครั้งที่ห้องเราสามัคคีกันกลืนน้ำลายดังเอือก
"ศาตราจารย์คิดหรอครับว่าเด็กทั้งห้องจะไม่มีซักคนเลยหรอที่จำการบ้านที่ศาตราจารย์ให้ได้แต่ก็ไม่เคยมีใครจำ
ได้ศาตราจารย์เคยให้พวกเราเลยเพราะฉะนั้นศาตราจารย์โกหก"+_= ข้าวพูดทั้งหมดนั้นทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
"5555+"^O^ แล้วพวกเธอเอาอะไรมาบอกว่าฉันโกหกล่ะ ศาตราจารย์พูดด้วยความสุข
ศาตราจารย์ไล่ดูหน้าแต่ล่ะ แต่ไม่มีใครพูดขึ้นมา
แสดงว่าพวกเธอก็ไม่มีใช่มั้ยล่ะ
"เพราะฉะนั้นพวกเธอจะต้องถูกลงโทษ!!"!+_+
"แล้วเธอนายข้าวกับยัยไหมกล้าเถียงฉันแถมยังดูถูกฉันอีกในฐานะที่พวกเธอเป็นถึงหัวหน้าห้องรองหัวหน้าห้องยังมีประธานนักเรียนอีกเพระฉะนั้นพวกเธอจะถูกทำโทษกรณีพิเศษ"^_^ เธอพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ถูกทำโทษกรณีพิเศษ!!"OoOทั้งคู่พูดพร้อมกันแล้วมองหน้ากัน
"ใช่แล้วจ้ะพวกเธอก็เปลี่ยนเหมือนลูกๆฉันน่ะจ้ะอย่าห่วงไปเลยไม่นักหนานักหรอกจ้ะ"^O^ เธอพูดแล้วทำหน้าตาโอบอ้อมอารี
เราทุกคนต่างทำสีหน้าเลียนๆ+_=
"เอาล่ะกรณีธรรมดาก่อนน่ะจ้ะ"^^ วิ่งรอบโรงเรียน30รอบน่ะจ้ะ
"โหย!!!!"=O= เสียงโอดครวญดังขึ้นพร้อมกัน
"อ่ะ อ่ะ ยังพูดไม่จบเลยน่ะจ้ะ"^^' ตอนวิ่งจะต้องตะโกนไปด้วยน่ะ
"ห๊า!!!!!"TOT" ตอนนี้ทุกคนมีสีหน้าอมทุกข์เต็มที่
"ฉันจะให้พวกเธอตะโกนว่า ต่อไปนี้พวกเราจะทำการบ้านมาส่งศาตราจารย์ลัศนีย์ทุกครั้ง และจะเป็นเด็กดีของศาตราจารย์ลัศนีย์ตลอดไป"
"พูดแค่เนี่ยแหละจ้ะ"^^
แค่เนี่ยที่sheกำลังพูดนั้นทำให้พวกเขาถึงกลับกินไม่ลงขี้ไม่ออกเชียวแหละ
"และอย่าคิดว่าจะรอดน่ะจ้ะเพราะว่าฉันจะเฝ้าทุกฝีก้าวเลย ส่วนพวกเธอ" หล่อนชี้มาที่ฉันกับนายข้าวเปลือก
"พวกเธอต้องร่วมวิ่งกับเพื่อนด้วยน่ะเพิ่มเป็นอีกคนล่ะ35รอบ"^O^ หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงสนุกสุดๆ
"หมายความว่าที่วิ่งมากกว่าคนอื่นห้ารอบคือการลงโทษกรณีพิเศษใช่มั้ยค่ะ"^^ ฉันถามและพยยามทำสีหน้าอ้อนวอน
"ส่วนนึงเท่านั้นแหละยะ"-O- เธอหันพูดด้วยน้ำเสียงสะใจสุดๆ
"ห๊า!!!"TTOTTฉันกับนายข้าวเปลือกร้องพร้อมกัน
"แล้วศาตราจารย์พอจะบอกได้มั้ยครับว่าอีกส่วนนึงของบทลงโทษกรณีพิเศษมันคืออะไร"^^ นายข้างเปลือกถามอย่างสงสัย
"เซอร์ไพร์สจ้ะ"^O^ เธอหันมาพูดหยาดเยิ้ม
แหมทีกับฉันอ่ะพูดแต่ยะๆๆๆแต่พอเห็นคนหล่อเข้าหน่อยพูดจ้ะพูดจ้าเชียวน่ะ อายุปูนนี้แล้วน่ะค่ะศาตราจารย์ค๊า ยังจะเอาเวลาที่เหลือว่าหลีหนุ่มอยู่ได้ไม่เจียมบอดี้เอาซ่ะเลย
"เอาล่ะเด็กๆทั้งหลายไปออกกำลังกายกันเถอะจ้ะ"^^ เธอพูดเสียงแจ่มใส
แจ่มใสเชียวน่ะแหมพอได้ลงโทษเด็กทีไรวิญญาณผีบ้าเข้าสิงเชียว
.......................................................................................
"เอาล่ะเด็กๆลองทบทวนกันนิดน่ะจ้ะพวกเธอต้องพูดอะไรบ้างน๊า"^^
"ต่อไปนี้พวกเราจะทำการบ้านมาส่งศาตราจารย์ลัศนีย์ทุกครั้ง และจะเป็นเด็กดีของศาตราจารย์ลัศนีย์ตลอดไป"-_-'
พวกเขาพูดด้วยความรู้สึกอยากตายเป็นที่สุด รันทดจริงๆ
"เอาล่ะเตรียมวิ่งน่ะจ้ะ" ^O^
"อ๋อใช่อย่าคิดจะหยุดพักหรือเดินน่ะไม่งั้นพวกเธอตาย"^O^ หล่อนพูดด้วยน้ำเสียอำมหิต
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เสียงนกหวีดดังลั่นเป็นสัญญาณว่าเริ่มออกวิ่งทัวร์นรก
"ต่อไปนี้พวกเราจะทำการบ้านมาส่งศาตราจารย์ลัศนีย์ทุกครั้ง และจะเป็นเด็กดีของศาตราจารย์ลัศนีย์ตลอดไป"-O-
พวกเขาเริ่มตะโกนพร้อมกัน
ตอนนี้พวกนักเรียนคนอื่นๆเริ่มมองไปมางทางพวกฉัน โอ๊ยอยากเอาหน้าซุกตูดตัวเองจริงๆเลยอ่ะ ฉันไม่เคยทำตัวน่าขายหน้าแบบนี้มาก่อนเลยน่ะ ฉันเป็นถึงรองหัวหน้าห้องประธานเชียร์ ฉันอยากตายจริงๆใครก็ได้เอาตัวฉันออกจากตรงนี้ทีดิ ฉันหันไปมองหน้าของเพื่อนๆที่แสนน่ารัก บัดนี้ทุกคนหน้าตาเริ่มเหนื่อยล้าแต่บางคนก็ถึงกับทรุดลงไปด้วย
ความเหนื่อยไม่สนใจว่ายัยศาตราจารย์นั้นจะว่าไง ส่วนพวกผู้ชายก็วิ่งนำพวกเราไปไกลแล้ว
ผ่านไป28รอบแล้วพวกผู้หญิงส่วนใหญ่หมดแรงและหยุดวิ่งไปแล้วแต่ก็ศาตราจารย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร
"ต่อไปนี้..พวกลาวจะทำการบ้านมาส่าง..ศาดดาจนลักหมีทุกครั้ง และจะเป็นดากดอีของศาดดาจนลักหมีตลอดไป"=O=
ตอนนี้ฉันเริ่มพูดเพี้ยนไปหมดแล้ว ตาลายไปหมดฉันเหลือบไปมองดูศาตราจารย์ลักหมีแกมองฉันแบบสะใจสุดๆ
ถ้าฉันหยุดแกต้องสมน้ำหน้าฉันแน่เลยแล้วไหนแกจะเยาะเย้ยอีกไม่ได้ฉันต้องสู่ต่อไป
เมิงหยุดได้แล้วกรูไม่ไหวแล้ว เสียงจากร่างกายกำลังตะโกนว่าไม่ไหวแล้ว
แต่พอเห็นศาตราจารย์ลักหมี แกเบิกบานสุดๆ
ไม่ได้ๆ ฉันต้องวิ่งต่ออีกสามรอบ ฉันมองเห็นนายข้าวแล้วมันเหนื่อยแทบหมดแรงแต่มันต้องเก๊กให้สาวๆเห็น
เพราะว่าตอนนี้มีนางพวกชะนีกรี๊ดกราดร้องหาผัวกันเป็นแถบ
ฉันมองหน้าศาตราจารย์ลักหมีอีกครั้งแล้วรวบรวมแรงควา-ยทึกของฉันทั้งหมดวิ่งอย่างรวดเร็วจนแซงหน้าไอข้าวเปลือก
มันมองฉันอย่างอึงๆ
แต่มันก็ไม่ได้ยอมแพ้แต่กลับรวบรวมแรงทึกของมันแล้วก็วิ่งแซงกันไปกันมา จนพอใกล้ถึงจุดสิ้นสุดฉันวิ่งนำมันไป มันมองหน้าฉันอย่างแค้นนิดๆ แต่แล้วมันกลับทำหน้าสะอิดสะเอียน อะไรของมันว่ะ ทำหน้ายังกะเห็นขี้
พอฉันเข้าเส้นชัย ทุกคนกลับไม่กล้าเข้าใกล้ฉัน เป็นไรกันไปหมดว่ะ ฉันหันไปมองไอข้าวเปลือกมันทำหน้าอยากจะอ้วกเต็มทน
ฉันเดินเข้าไปหามัน แต่มันกลับเดินหนี
"ฉันทำอะไรผิดหรือไง" ฉันถามนายข้าว
"เธอ..เอ่อ เธอ เหยียบขี้อ่ะ"+~+ มันละล่ำละลักบอก
"ห๊า!!!"+O+
ฉันเหลือบดูรองเท้าตัวเอง เห็นอะไรเละๆเหลืองๆเขียวๆเหม็นๆติดหนึบอยู่กับรองเท้าของฉันT~T
"อี้!!!!!!"ฉันร้องเสียงดัง~O~
ศาตราจารย์ลักหมี เดินเข้ามาแล้วทำหน้ายะแหยง +_+
"นายข้าวพายัยไหมไปล้างรองเท้าโสโครกพวกนั้นออกถ้ายังไม่สะอาดห้ามเข้าห้องเรียนทั้งคู่"~O~
"ห๊า!!!!!"O_O ผมเนี่ยน่ะ มันชี้ที่ตัวเองแล้วทำหน้าเหมือนโลกนี้มีแต่ขี้
"ใช่พายัยไหมไป ไปเร็วสิ" =O=ศาตราจารย์ลักหมีไล่อย่างรวดเร็ว
.......................................................................
อยากได้เม้นเยอะๆอ่ะค่ะ เม้นหน่อยน่ะ แล้วก็ช่วงนี้ฝนตกบ่อยดูแลสุขภาพตัวเองด้วยน่ะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น