รักร้ายๆใสๆของยัยจอมวางแผนกะนายเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #10 : อาจารย์อำนาจO_O&ข้าศึกO_o&บุรุษในห้องเงียบ(100%)

เนื่องจากมีหลายๆเสียงที่บอกว่าให้อัพให้ยาวขึ้นอีกน่ะค่ะ ก็เลยจะปรับปรุงให้ยาวขึ้นน๊าแต่ว่าจะค่อยๆ

อัพน๊าเพราะว่าอัพที่เดียวหมดไม่ได้อ่ะสมองอันน้อยนิดของข้าน้อยไม่สามารถ แต่ว่าการอัพแต่ล่ะครั้ง

จะเท่ากับตอนปกติที่ผ่านมาน๊าค่ะ

.....................................................................................

อย่าลืมเม้นน่ะค่ะ รักษาสุขภาพกันด้วยน๊าอากาศไม่ค่อยปกติเท่าไหร่เลยอ่ะ

............................................................................................................................

แล้วก็ถ้ามีเขียนอะไรผิดต้องขอโษมากๆเลยน๊า บอกหน่อยน่ะค่ะถ้าเขียนผิดตรงไหน

.........................................................................................................

ไหม Talk

ฉันกับไอข้าววิ่งด้วยความเร็วสูงเหนือแสงซ่ะอีกตัวอะไรก็ไม่รู้ปากแดงๆย้อยๆหนาๆน่ากลัวมากเลย

โอ๊ยตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเห็นผีหน้าตาเลวร้ายที่สุดก็วันนี้หน้ายังกะผีถูกฟันหน้าเละ หรือสงสัยไปศัลยกรรมมาและเผลอเอามีดไปกรีดหน้าตัวเองล่ะมั้งส่วนปากน่ะจะไปฉีดคอลาเจนมาแต่หมอเผลอไปหน่อยเลยฉีดเพลิน นั้นแหละถูกเผงชัวร์ๆ

ฉันกับไอข้าวยังจับมือกันไม่ปล่อย

ตอนนี้เรามาอยู่หน้าป้อมเพชรฆาตแล้วแต่แปลกแกไม่อยู่ไปไหนของแกน่ะปกติต้องเฝ้าอยู่นี้หรือไม่ก็ต้องแต่งหน้าทาปากอยู่ในป้อมแต่วันนี้ไปไหนน่ะ

"นี่ไอหน้าปลาไหลแกรู้ป่ะว่าเจ๊มือพิฆาตไปไหน"=O= ฉันถามไอข้าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ

"ห๊า....อ๋อจะไปรู้หรอ"-O- มันพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบไม่แพ้กัน

ฉันเผลอไปเห็นมือที่เราทั้งสองจับกันไม่ปล่อยทำให้ฉันหน้าแดง-///-โดยไม่รู้ตัวแต่นายข้าวคงไม่เห็นหรอกเพราะความมืดปกปิดทุกอย่างหรืออาจทำให้บิดเบือน

แต่ฉันไม่อยากให้ความแตกว่าฉันเขินที่ไอข้าวเอามือมาจับฉันหรอก

"นี่ไอหน้าปลาตะเพียนปล่อยมือฉันได้แล้วแกทำมือฉันเขียวไปหมดแล้วน่ะเล่นบีบซ่ะเลือดไม่เดินเลย"-_- ฉันบ่นอุบอิบพยายามบังคับให้เสียงเป็นปกติ

"ห๊า... อ๋อ"O_O ไอข้าวพูดเสร็จแล้วปล่อยมือฉันอย่างรวดเร็วเราทั้งคู่ต่างพร้อมใจกันหันหน้าไปทางอื่น

"ฉันว่าแกควรไปตรวจหูได้แล้วน่ะวิ่งแค่เนี่ยหูหนวกเลยหรือไง"O_o  ฉันเริ่มทำลายความเงียบ

"ฉันว่าเราควรขึ้นไปข้างบนได้แล้วน่ะ"^^ ไอหน้าปลาหมอพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

"อ....อืม"^^ ฉันพูดติดขัดเล็กน้อย

พวกเราเดินออกมาจากที่หลบผีหรือจากมุมตึกนั้นแหละ

"พวกเธอ!!!! มาทำอะไรกันสองต่อสองตอนกลางค่ำกลางคืน"OoO เสียงฟังดูแล้วเหมือนกันชายหนุ่มอายุราวเกือบสี่สิบดูมีอำนาจและเป็นที่เกรงกลัวของเหล่าบรรดานักเรียน

"อาจารย์อำนาจ!!!"O_O พวกเราเอ่ยพร้อมกันอย่างเสียงดัง

"ใช่!!!!!"-O-แกตอบกลับมาเสียงดังไม่แพ้กัน

"ที่นี้พวกเธอจะบอกฉันได้หรือยังว่าพวกเธอมาทำอะไรกันยามวิกาล"-_-

"ปิ้งบาร์บีคิวมั้งค่ะ"=_= ฉันพูดเบาๆกับตัวเอง เบาซ่ะยิ่งกว่ามดเดินด้วยซ้ำ

"ตอบฉันซิว่าพวกเธอมาทำอะไรกันตอนดึกขนาดนี้"=_+  อาจารย์ถามหน้าเข้ม

อาจารย์อำนาจเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองแผนก ควบคุมพฤติกรรมนักเรียนชื่อแกก็บ่งบอกอยู่แล้วว่าเป็นยังไง ฉันขอชื่นชมคนคัดเลือกอาจารย์เขาโรงเรียนนี้จริงๆ ชื่อกับตำแหน่งช่างคล้ายคลึงกันจริงๆ

"คือพวกเราถูกทำโทษน่ะครับอาจารย์ แล้วเราทำเสร็จดึกน่ะครับ"(_ _) ไอข้าวตอบแล้วก้มหน้าลงมองพื้น

เราทั้งสองคนพร้อมใจสมัครสมานทำหน้าให้หน้าสงสารที่สุด

"ใครทำโทษพวกเธอแล้วทำโทษยังไง"-_- อาจารย์ถามหน้าเรียบเฉย

"อาจารย์รักสะอาดครับ อาจารย์เขาสั่งให้ผมกับรักษ์นารี ทำความสะอาดทั้งโรงอาหารครับ"^^ ข้าวตอบแล้วพยายามเน้นคำว่าทั้ง

อาจารย์อำนาจพยักหน้าเบาๆ แล้วหยิบรายชื่อนักเรียนทั้งโรงเรียนขึ้นมาที่แกถือไปทุกที่ราวกับมันเป็นแฝดของแกนั้นแหละ

"พวกเธออยู่ห้องอะไรกัน"-_- อาจารย์ถามน้ำเสียงเรียบกริบ

"เอ่อ ห้องสามทับหกครับ" -_- ไอข้าวตอบน้ำเสียงนิ่งเรียบเช่นกัน

พวกเรายังไม่แน่ใจชะตากรรมนักหรอกอาการแบบนี้เราเคยเห็นกันบ่อยมากสำหรับพวกผิดกฏแกจะต้องไล่บัญชีหนังหมาของแกแล้วหักคะแนนจิตพิสัย

อ่าเจอแล้วรักษ์นารีและธีรนัฐใช่มั้ย-_- อาจารย์ถามแล้วไล่ดูชื่อเราทั้งคู่

"ค่ะ"(- -) ฉันตอบน้ำเสียงแผ่วเบา

"อืมงั้นดี ฉันจะไม่หักคะแนนพวกเธอถือว่าพวกเธอจำเป็น"-_-

"เยส!!!"^O^" ฉันกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจแต่พอหันมาเปห็นอาจารย์ทำหน้าอำมหิตก็ถึงกับจ๋อยแล้วรีบกลับมายืนท่าสงบนิ่งอีกครั้ง

"แต่!!! พวกเธอจะต้องไปขัดโล่รางวัลในห้องเก็บแสงแห่งเกียรติ และฉันขอเน้นว่าทั้งหมด!!น่ะ"-_- อาจารย์พูดทั้งหมดแล้ว

ไม่ได้สีหน้าอะไรทั้งสิ้นเพราะปกติเวลาฉันสังเกตอาจารย์ทำโทษนักเรียนสีหน้าแกดูจะมีความสุขปนความสะใจ!!^^"เคลือบอยู่บนหน้าเล็กน้อย

"อ้าวทำไมอ่ะค่ะ/ครับ"O_o พวกเราค้านเสียงหลงพร้อมกัน

"หนึ่งพวกเธอคือนายธีรนัฐเนี่ยเป็นถึงประธานนักเรียนมัถยมต้น ส่วนในห้องพวกเธอก็ต่างเป็นหัวหน้าห้องและรองหัวหน้า

แล้วพวกเธอจะให้ฉันปล่อยให้ไม่ได้รับโทษเหมือนคนปกติไม่ได้ ฉันไม่อยากให้ใครเอาเป็นแบบอย่าง"-_-

"โธ่อาจารย์ไม่มีใครรู้หรอกครับ"(O_-) ไอข้าวพูดด้วยน้ำเสียงท้อใจ

"ใครบอกเธอว่าไม่มีใครรู้"-_- อาจารย์ถามด้วยสีหน้านิ่งตามาฟอร์ม

"ก็ไหนล่ะครับ"(?_?) ไอข้าวถามสีหน้าฉงน

"ก็นั้นไง" อาจารย์ชี้ขึ้นไปบนฟ้า

เราทั้งคู่เงยขึ้นไปเห็นนักเรียนทั้งน้อยทั้งใหญ่มองลงมาจากระเบียงหน้าสล่อนกันเป็นแถว^^

พวกเรามองหน้ากันอย่างเข้าใจในชะตาชีวิตดีว่ากำลังจะโดนเด้งไปทำความสะอาดอีกแล้ว

"โรงเรียนไม่คิดจะเปลี่ยนวิธีลงโทษอย่างอื่นเลยหรือไงเนี่ย"=_= ฉันพูดสีหน้าไม่พอใจ

"ทำผิดนิดผิดหน่อยก็ทำความสะอาด ทำน้ำเลอะโรงอาหารหน่อย ทำความสะอาด!! กลับหอดึกหน่อย ทำความสะอาด!!!" =O=

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงท้อปนความโกรธ

.ฉันเดินพูดคนเดียวหลังจากแยกกับไอข้าวขึ้นหอ

มีแต่คนมองฉันทั้งนั้นบางคนก็มองอย่างเห็นใจบางคนก็มองแบบเวทนา

ฉันทนไม่ไว้ก็เลยตะโกนออกไปเสียงดัง

"มองหาป่าป๊าแกหรือไง" ฉันหันไปตะโกนใส่หน้าทุกคนที่ขวางทาง

บางคนก็รีบหลบทางให้บางคนก็มองหน้าอย่างขุ่นใจ

"ม่ามี๊แกอยู่ตรงนี้กันหรือไงห๊า"-_=

ฉันตะโกนเสียงดังทำให้ไทยมุงสลายม๊อบอย่างรวดเร็วและแยกย้ายเข้าห้องตัวเอง

ฉันมองเห็นรางๆว่ายัยขี้กำลังวิ่งมาหาฉันหน้าตื่นตกใจ

"แกไปทำอะไรให้อาจารย์อำนาจมาทำโทษอ่ะ" ยัยคีย์ถามเสียงขาดๆหายๆ

"ก็ทำค......" ฉันพูดไม่ทันจบก็เห็นนักเรียนหญิงกลุ่มเบ่อเร้อมามุงฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

"ฉันไม่ได้เกิดขย่อนปลาวาฬออกมาทางปากได้น่ะถึงได้มามุ่งดูฉันยังนั้นอ่ะ" ฉันตะโกนอย่างเหลืออด

ชะนีกลุ่มใหญ่แตกกระเจิงและแยกย้ายกลับเข้าห้อง

ฉันรีบดึงยังคีย์เข้าไปในห้อง

แล้วรีบเล่าเรื่องทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

ยัยคีย์ฟังแล้วพยักหน้าหงึกหงักแล้วทำสีหน้าต่างๆประกอบเนื้อเรื่องที่ฉันเล่าได้อย่างลงตัว

ฉันไม่ได้สนใจยัยพวกชะนีทั้งหลายที่พยายามจะได้ฟังข่าวว่าฉันกับไอข้าวทำอะไรจนทำให้อาจารย์อำนาจทำโทษได้

บางคนปีนระเบียงจากห้องตัวเองมาแต่พูดเสียงเบายัยนั้นก็เลยแนบหูเข้ามาใกล้หน้าต่างจนเสียหลักลงไปเหินฟ้ากับพื้น

แตกโชคดีที่ห้องของฉันอยู่ฉันหนึ่งเลยตกไปคงไม่เป็นอะไรมาก

ฉันได้ยินเสียงตุบเป็นระยะๆคงจะเกิดจากชะนีตกตึกกันนั้นแหละประเด็นที่ยัยพวกนี้อยากรู้ข่าวจนอยากจะตกตึกชั้นหนึ่งกันนั้นคงมาจากไอข้าวนั้นแหละประธานนักเรียนสุดหล่อของยัยพวกนั้น
...........................................................................................................

ฉันลืมตาบนเตียงอย่างงัวเงียภาพปีศาจเลือดแวบเข้ามาในหัวอ๊ากให้ตายเหอะน่ากลัวชะมัดเลยO_O

ฉันเหลือบมองดูนาฬิกาที่ดูคร่ำครึเพราะผ่านศึกสงครามมาอย่างหนักจากสงครามตะโกนแหกปากครั้งล่าสุดของมันทำให้ฉันตบมันไปกระโทกโต๊ะจนหน้าปัดหลุดออกมาแต่ขอโทษยัยไหมคนนี้เขาเก่งกระแทกๆมันเข้าไปหน่อยก็เข้าได้แหละ

ตอนนี้ตูดมันชี้ไปที่แล้วสี่ บอกได้ว่าตอนนี้ตีสี่แล้ว ฉันเกิดอย่างกระแทกน้ำเข้าปากอย่างแรงเพราะหิวน้ำมาก ^O^

ฉันเดินไปที่ตู้เย็นแล้วกระซ่วก(ถูกอ่ะป่าวน๊า) น้ำเข้าปากอย่างกระหาย^^ แล้วสายตาดุจเหยี่ยวก็เหลือบไปเห็นเค้กOoO

หนึ่งชิ้นมันช่างน่ากินเหลือเกินไอมูสขาวๆที่อยู๋ข้างยนก็ช่างยั่วยวนไหนจะเชอร์รี่ลูกแดงๆที่แต่งแต้มอย่างมีสีสัน

ไม่ลืมที่จะดูตรงแป้งเค้กมันช่างหนานุ่มและฟูฟ่องช่างน่าสวาปามจริง^ . .^

ฉันไม่รอช้าคว้าเค้กชิ้นนั้นแล้วขย่อนอย่างรวดเร็วแหมมันช่างสบายท้องจริงๆ^.,^

ฉันลูบท้องตัวเองแล้วดื่มน้ำอีกแก้วหนึ่งจากนั้นกระโดดขึ้นเตียงแล้วรีบหลับ

....................

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"=O=

ชะนีที่ไหนฟ่ะแล้วตั้งแต่ไก่โห่หรือว่าจะเป็นไอนาฬิกานักรบม่ายใช่หรอกมั้งเสียงแบบนี้นาฬิกาคงไม่สามารถกรี๊ดหลายร้อยเดซิเบลขนาดนี้หรอก หรือว่าจะเป็นนาฬิกาปลุกธรรมชาติใช่แล้วถูกต้อง

นาฬิกาปลุกธรรมชาติO_O

ฉันค่อยๆลืมตาพบกับนางยักษีเท้าสะเอวอยู่ตรงปลายเตียง

"แกเป็นบ้าแล้วหรือไงยัยขี้ฉันนอนอยู่น่ะเฟ้ยกำลังฝันหวานอยู่เชียว"=O= ฉันดุยัยคีย์แล้วเอาหมอนมาปิดหน้าแล้วเริ่มเข้าฌานอีกครั้ง

"ในฝันแกมีเค้กด้วยหรือเปล่าล่ะยะ"-O= ยัยคีย์ถามเสียงน่ากลัว

"ไม่มีถามทำไม"-_- ฉันพูดเสียงอู้อี้ภายใต้หมอน

"ที่ฉันถามแกเนี่ยเพราะว่าเค้กที่ฉันซื้อมาเมื่อวานเนี่ยมันอยู่ในตู้เย็นเมื่อคืนแต่ตอนเช้ามันก็หายไป" =_=

ยัยคีย์พูดแล้วทำสีหน้าบูดเบี้ยว

ฉันรีบเด้งขึ้นมาจากเตียงอย่างรวดเร็ว

"แล้วยังไงต่อ"^^ ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

ยัยคีย์ค่อยๆหันหน้ามาสบตาฉันตามันโคตรน่ากลัวเลยอ่ะแบบฆาตกร=_+ที่กำลังหิวกระหายอยากฆ่าคนสวยอย่างฉัน

"แล้วมันจะหายไปไหนได้นอกจากจะมีคนกินแล้วแกคงไม่คิดหรอกน่ะว่าจะมีใครนอกเหนือจากเราสองคนเข้ามา"

"ในห้องได้"^^

"และเมื่อคืนฉันคงไม่เดินละเมอเปิดตู้เย็นแล้วคว้าเค้กมากินแล้วเดินละเมอต่อไปทิ้งขยะหรอกน่ะยะ"=_- ยัยคีย์พูด

ทั้งหมดแล้วพยายามสังเกตท่าทีของฉัน

"เค้กมันคงระเหยอยู่ในตู้เย็นนั้นแหละยัยคีย์ทำไม่แกไม่หาดีๆล่ะ"^^ ฉันพูดแล้วพยายามทำสีหน้าปกติ

"แกจะให้ฉันหาเครื่องมือที่ไหนมาหาเค้กที่มันระเหยได้ยะ" =O-

"ฉันจะไปรู้แกหรอ"^^ ฉันตอบแล้วยักไหล่

"แล้วจะถามให้มันได้พระแสงง้าวหรือไง เค้กบ้านแกอ่ะซิระเหยได้ ทำด้วยแอลกฮอล์หรือไงยัยบ้า"=_- ยัยคีย์พูด

แล้วทำสีหน้าเหมือนเบ่งขี้ไม่ออก

"แล้วฉันจะไปรู้เรื่องเค้กแกหรือไงเค้กของแกก็คือของแกซิมันเกี่ยวอารายกับฉัน" =O+

"มันเกี่ยวที่แกกินเข้าไปน่ะสิยัยบ้า" =O=คีย์พูดอย่างเหลืออด

"แกติดชื่อไว้หรอยัยคีย์ถึงกินไม่ได้อ่ะ"^^ ฉันพูดอย่างกวนๆ

...........ยัยคีย์เงียบ

"วันหลังน่ะถ้าแกซื้อมาอย่าลืมคล้องคอแกไว้ด้วยล่ะเพราะจะได้รู้ว่าของใคร ยัยบ๋อง"^ . .^ ฉันพูดสีหน้ากวนตี-นหนัก

ยัยคีย์ก็ไม่ได้พูดอะไรแต่ทำนิ่งอยู่อย่างนั้น -_-

"แกยัยคีย์แกจะฆ่าหั่นศพฉันหรอนิ่งเงียบซ่ะ"-O- ฉันถามแล้วลุกขึ้นจากเตียง

"แกกินเข้าไปจริงๆหรอ"-_- ยัยคีย์ถามแล้วเงยหน้ารอฟังคำตอบ

"อืม"^_^ ฉันพูด

"งั้นฉันต้องบอกแกแล้วล่ะ"^_^" ยัยคีย์เงียบไปแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"แกยิ้มอย่างนี้หมายความว่าไงฟ่ะ"O_o ฉันถามด้วยสีหน้ากลัวๆ

"แกก็รู้ฉันท้องผูก"^^ ยัยคีย์ถามแล้วทำท่ากลั้นหัวเราะ

"เออ แล้วไง"=_= ฉันเริ่มถามแล้วเอามือลูบท้องตัวเอง

"แล้วแก็รูว่าฉันไม่ชอบกินยาเปล่าๆ ฉันไม่ชอบเลย เกียจด้วยซ้ำ"^_^ ยัยคีย์พูดน้ำเสียงเหมือนจะกำลังระเบิดหัวเราะ

"แล้วไง "O_oฉันพูดแล้วเริ่มถอยมาหนึ่งก้าว

"อย่างที่แกคิดนั้นแหละ"^_^ ยัยคีย์พูด

ฉันรู้ว่ามันกำลังจะเกิดหายนะแล้วแต่ยังทำสีหน้ายิ้มแย้มอยู่^^

"คิดอะไร"^^ ฉันย้อนถาม

"ก็ฉันใส่ยาถ่ายเอาไว้ในเค้กเอาไว้กินตอนเช้า แต่แกก็ดันโชคร้าย ตะกละไม่ถูกเวลา"^O^ ยัยคีย์พูดแล้วระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น

"แกกำลังจะบอกใช่ป่ะว่าฉันกินเค้กก้อนนั้นเข้าไปแล้ว"OoO ฉันพูดด้วยสีหน้าไร้เลือด

"ใช่ๆ" ^O^ยัยคีย์พูดแล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

กรึกๆ กลอกๆ เสียงเรียกจากภายในร้องเรียกดังลั่น

พม่ากำลังจะตีค่ายบานประจันแตกแล้วO_O

ชาวค่ายบานประจันต่อสู้ขับเคี่ยวกับข้าศึกแต่ก็ต้องพ่ายแพ้

ฉันวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

ฉันปล่อยข้าศึกให้ไหลผ่านออกมาอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปห้านาที

ช่า!!!! เสียงกดชักโครกดังลั่น

หญิงสาวหน้าซีดก้าวออกมาจากห้องเอามือกุมที่ท้อง

"แกยัยคีย์แกทำฉันขี้แต....."

พูดไม่ทันจบ ข้าศึกระลอกใหม่ก็มา

ฉันรีบวิ่งไปอย่างเหนื่อยอ่อนที่ประจำป้อมขับไล่ข้าศึก

หญิงสาวกดชักโครกอีกครั้งกาวออกมาแทบจะคลานหลังจากเวลาผ่านไปอีกห้านาที

พอกำลังจะเอื้อมมือไปปิดประตูข้าศึกโหมกำลังเข้ามาอย่างรุนแรง

หญิงสาวหน้าซีดขึ้นอีกหลายเท่า เมื่อรู้ว่าศึกระลอกนี้คงต้องต่อกรนานก็เลยรีบปิดประตูแล้วเข้าไปประจำการใหม่

ผ่านไปหลายครั้งมีทั้งศึกเล็กศึกใหญ่ หญิงสาวเข้าออกเข้าออกเป็นประจำ

คราวนี้ฉันคลานออกมาจากห้องน้ำเลยไม่เรียกคลานหรอกเรียกหมอบซ่ะดีกว่า

ยัยตัวต้นเรื่องรีบวิ่งเข้ามาห่ามเพื่อนรักที่เกือบทำส้วมระเบิดไปที่เตียง

"ยัยคีย์แกอีนางบ้าเอ๊ยใส้ฉันจะตามออกมาด้วยแล้วน่ะอีบ้า ทำไมแกทำอะไรแผลงๆแบบนี้อ่ะ"

ฉันต่อว่ามันเสียงแผ่วเบาแบบคนไม่มีแรง

"ฉันว่าแกไปห้องพยาบาลเหอะ" ยัยคีย์พูดแล้วรีบเอาแขนฉันไปพาดไหล่มัน

ฉันได้พยักหน้าหงึกหงักคอพับคออ่อน ใครก็ได้ช่วยทำให้มันหมดไปซ่ะทีหลายทัพเหลือเกินบางทีมา

พร้อมกันสามสี่ทัพแกจะลากไส้ของฉันออกมาหรือไง

"คีย์ก่อนไปอ่ะ" ฉันพูดเบาๆ

"อะไรอ่ะ "ยัยคีย์หันมาถาม

"ขอต้อนข้าศึกอีกระลอกกลับไปก่อนได้ป่ะ มันจะได้เสียกำลังแล้วถอยกลับไปตั้งหลักก่อนมาอีกครั้ง"

ยัยคีย์พยักหน้าเบาๆ

..........................

คีย์ T-aL-k~

ยัยนี้มันไปกินอะไรมาฟ่ะเนี่ยหนักอย่างกะรถบรรทุก อ๋อใช่มันกระซ่วกยาถ่ายไปหลายเลยนี้ หึๆ

ข้าศึกหนักแน่นอนล่ะจ้ะเพื่อนรัก

ฉันเป็นคนท้องผูกบ่อยๆก็เลยต้องใช้ยานี้แหละผักก็กินน่ะแต่ก็ยังเป็น

คนมองมาที่เราทั้งคู่ อะไรที่ดึงดูดยัยพวกนี้ได้น่ะ อ๋อใช่เพื่อนรักหน้าซ๊ดเดินแทบจะไม่ไหวนี่เอง

..................

ฉันค่อยๆเดินไปด้วยความยากลำบากที่สุด(^_^"") เมื่อมีกระบือหน้าซีดๆถ่วงไหล่อยู่

ให้ตายเหอะพวกหล่อนจะยืนหน้าสล่อนไม่ช่วยฉันลากเพื่อนของฉันเลยหรอยะO_O โธ่ชีวิตฉันช่างน่าสงสาร

ยัยพวกนี้ยังมองพวกเราอย่างกะกำลังดูชะมดออกลูกออกมาเป็นปลาวาฬยังไงอย่างงั้น=_=

"นี้ๆพวกเธอถ้าไม่ช่วยกรุณากระเถิบหน้าที่แสนจะน่ารัก(ษาให้หายจากนิสัยสอดรู้สอดเห็น)ของพวกหล่อนอ๋อ

ใช่แล้วก็ตัวด้วยน่ะยะถ้าไม่คิดจะช่วยแบบนี้ "^^

ฉันเดินอย่างทุลักทุเลเต็มทนพยายามกระเสือกกระสนไปที่ห้องพยาบาลเหงื่อเริ่มผุดออกมากระจายเต็มหน้า

ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในห้องพยาบาลที่แสนจะเงียบสงบแอร์เย็นๆสาดมาเต็มหน้า เฮ้อ..ค่อยหายเหนื่อยหน่อย

ห้องมันช่างเงียบจริงๆเงียบราวกับไม่มีคนอยู่

"อ้าวมีใครเป็นอะไรหรอจ้ะ" เสียงนั้นทำให้ฉันสะดุ้งฉันหันกลับไปมอง

อาจารย์เสงี่ยมนั้นเองแกเป็นอาจารย์ประจำห้องพยาบาลโฮะจริงๆแล้วแกควรชื่ออาจารย์เฉื่อยมากกว่า เพราะอะไรน่ะหรอ

กว่าแกจะพูดแต่ล่ะคำน่ะเป็นไปได้ยาวนานมากกว่าจะเสร็จ ถึงแม้แกจะรวยก็เหอะแต่แกก็ใช้ชีวิตเรื่อยๆเฉื่อยๆ

และสบายๆแทนที่แกจะขับรถเก๋งโก้หรูมาโรงเรียนแต่ขอโทษไม่ใช่อย่างที่คุณคิดแกขับจักรยานมาโรงเรียน

ท่าแกเวลาขับจักรยานล่ะก็เหอะ ค่อยๆขับอย่างเชื่องช้า หน้ายิ้มมีความสุขตลอด แม้แต่เต่ายังไม่เดินช้าแบบนี้เลย กว่าแกจะกินข้าวได้ต้องค่อยๆตัก ข้าวที่อยู่บนช้อนจะต้องไม่เกินออกมาจากขอบช้อนแม้แต่นิดส์!!!เดียว

กว่าจะอ้าปากที่ข้าวจะลงท้อง แมลงวันเป็นฝูงก็เข้าไปทำรังแล้ว

"มี...อาราย...ให้..ช่วย..หรอจ้า.".^_^ อาจารย์เสงี่ยมพูดเนิ่บๆ

กว่าอาจารย์จะพูดเสร็จเพื่อนหนูเข้าค่อยจะตายก่อนแน่เลยค่ะ

"เขากินยาถ่ายเข้าไปน่ะค่ะเลยท้องเสีย" ฉันรีบตอบเวลาที่เหลือจะได้เอาไว้ให้อาจารย์ตอบ

"จริง....หรอ...จ้ะ...."^_^ แกพูดยานคาง

"จริงค่ะ" ฉันรีบตอบต่อ

"งั้นพา...เพื่อน...มาตรงนี้....น่ะจ้ะ" แกพูดแล้วเดินนำมาที่เคาเตอร์ยา

ซักพักแกก็ให้ยามาวางไว้ในมืออีกสองเม็ด สีขาวเม็ดกลมอันหนึ่งแล้วก็เม็ดใหญ่อีกเม็ด

ฉันรีบเอาตัวยัยไหมวางไว้ตรงเก้าอี้แล้ววิ่งไปหยิบน้ำมา

พอยัยไหมถึงที่เก้าอี้ก็คอตกทันที เฮ้อสงสัยจะหมดใส้หมดพุงจริงๆ

ฉันเอายามาจ่อปากแต่มันไม่ยอมกินเอาแต่ส่ายหัวไปส่ายหัวมา โอ๊ยยัยไหมฉันไม่ใช่หมองูน่ะเฟ้ยส่ายไปส่ายมาอยู่นั้น

ฉันเลยจับมันอ้าปากเลยหย่อยยาลงไปแล้วรีบเทน้ำเข้าปากมัน

พอน้ำเข้าปากมันมาได้หน่อยมันถึงกับพุ่งน้ำใส่หน้าฉัน

ฉันหน้าเปียกปอนราวตากฝน

ฉันกำแก้วพลาสติกเบาๆแล้วจะกระโดดกับหัวมันอยู๋แล้วแต่นึกได้วง่ามันเพิ่งสูญเสียพลังกำลังทั้งหมดกับการสู้รบกับพม่าไปเลยทำใจวิ่งไปขอยาใหม่แล้ววิ่งไปหยิบน้ำมาใหม่

ฉันรีบบดยาเป็นผงแล้วใส่ลงไปในน้ำแล้วเอาไปกรอกปากยัยใหม่ตอนแรกมันทำท่าจะพุ่งแต่ฉันรีบเอามือปิดปากมันซ่ะก่อนไม่งั้นสภาพฉันคงไม่ต่างจากคนตกน้ำคลองแหงๆ

แล้วอาจารย์ก็พาไปห้องพักคนป่วย โอ้มายกอดตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเข้าห้องพักคนป่วยมาก่อนน่พเนี่ย เตียงยัวเยี้ยมากๆเลยแต่ล่ะเตียงถูกปูด้วยผ้าสีชมพูกับขาวน่ารักๆเหมาะเป็นห้องพักคนป่วยผู้หญิงจัง

ฉันรีบประคองยัยไหมไปนอนเตียงใต้แอร์เดี๋ยวมันจะเป็นหวัดอีกโรคนึงมันคงไม่แจ่มนักหรอกน่ะที่ปลดทุกข์ไปจามไปด้วยน่ะ

แล้วฉันก็ห่มผ้ามันให้เรียบร้อยแล้วรีบจรลีออกมาอาจารย์เสงี่ยมเดินออกไปไหนก็ไม่รู้ตั้งนานก่อนที่ฉันจะห่มผ้าให้ยัยนั้นเสียอีก

ฉันเดินผ่านห้องพักคนป่วยหญิงมาก็เลยนึกในใจอยากดูห้องพักคนป่วยผู้ชายบ้าง(หื่นเล็กๆ)ก่อนที่สติจะชนะความอยากรู้อยากเห็นได้ขาฉันก็ก้าวเข้าไปในห้องพักคนป่วยชายซ่ะแล้วในห้องก็ต้องแต่คล้ายๆกันเพียงแต่เปลี่ยนสีชมพูเป็นสีฟ้าอ่อนๆเท่านั้นเอง

ในห้องไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่น้อยเงียบเชียบฉันรีบก้าวออกจากห้องทันที

แต่แล้วฉันก็ต้องหยุดชะงักฉันรู้สึกเหมือนใครมาดึงขาฉันเอาไว้

ในสมองของฉันไปไกลเกินกว่าจะตั้งสติได้

ผีแน่เลยฮือผีในห้องพยาบาลห้องพักคนป่วยชาย ฮือ แม่จ้าช่วยลูกด้วย T__T

ฉันกรี๊ดไม่ออกแม้แต่จะก้าวขายังก้าวไม่ออกเลย ฉันเป็นเป็ดแช่แข็งนิ่งตรงนั้นแหละ

แต่ดูเหมือนมือปริศนาจะจับไม่ปล่อยเลนแถมมันยังกระตุกให้ฉันนั่งลงด้วยอีกตั้งหาก

ฉันเชื่อฟังคำสั่งมันอย่างง่ายได้ฉันรีบนั่งทันที

ฉันมองไปตามมือปริศนาที่เพิ่งชักมืออกจากขาฉัน

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อกำลังนอนแผ่อยู่ใต้เตียง

ฉันเหลือบมองดูเครื่องแบบของโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามเรียบกริบไม่มีแต่รอยยับ

สุดยอด!!!!!!~

ฉันหายตกใจแล้วแต่ยังกลัวหน่อย สติสตางค์เริ่มกลับมาเยี่ยมเยียนหัวสมองอันน้อยนิดของฉันแล้ว

"นายมาทำอะไรอยู่ตรงนี้อ่ะ"^^ ฉันรวบรวมความกล้าถามไป

"นอนอ่ะดิถามได้"-_- นายคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆหน้าเรียบๆแต่คำพูดโคตรกวนเลย

"แล้วไมไม่ขึ้นไปนอนบนเตียงล่ะทำไมมานอนใต้เตียง ทำไมนอนข้างบนแล้วรู้สึกนิ่มเกินไปหรือไง" ^_^

ฉันถามอย่างอยากรู้

"เรื่องของฉัน!!"-__- อีตานั้นพูดเสียงเรียบเฉยหน้าเรียบเฉยอีกตามเคยแต่เสียงดังขึ้นมาอีกหน่อย

"แล้วนายไม่สบายหรอ อ๋อหรือว่าที่เป็นอย่างนี้เพราะสมองไม่ปกติใช่ม้า"^^" ฉันถามแล้วทำสีหน้าเข้าใจในความรู้สึกของมัน

"เรื่องของฉัน!!!"-_-' เสียงมันดังขึ้นมาอีกนิด ใบหน้าน้ำเสียงก็ยังเรียบเฉยหมือนเดิม

"ถามจริงเหอะ แก(เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม)ไมคิดจะลองเปลี่ยนสีหน้าดูบ้างเลยหรอแบบว่าทำสีหน้าโกรธก็ยังดีอะไรประมาณ

เนี่ย เห็นแกทำหน้าเฉยแล้วรู้สึกตะงิดตาอ่ะ"-_-

"เรื่องของฉัน!!!!"-_- มันตอบตามฟอร์มนิ่งเงียบต่อไป

"อีกอย่างน่ะตาของเธอตะงิดไม่ฉันของฉันซักหน่อย"-_- มันพูดตามฟอร์มของมันคือหน้าและน้ำเสียงโคตรเรียบ

"เอ้า!!! ไอนี่ๆ ถามดีตอบซ่ะกวนเชียว"=_= ฉันพูดอย่างอารมณ์เสีย

"ฉันอยากรู้เรื่องหนึ่งมากๆๆๆๆ"^^ ฉันพูดแล้วทำน้ำเสียงอยากรู้มาก

"อะไร"-_- มันถามหน้าเรียบ

"แกมาทำอะไรที่นี้ถ้าแกไม่ได้ไม่สบาย"+_+ ฉันถามด้วยสีหน้างุนงง

"ฉันแค่อยากมานอนก็เท่านั้นเอง"-_- มันตอบแล้วคลานออกมาจากใต้เตียง

โอ้พระเจ้าช่วย กล้วยไม่ได้ทอด!!! ใต้เตียงฉันว่าหล่อแล้วน่ะ ตอนแรกคิดว่าหล่อได้แต่ในที่มืด ที่ไหนได้ออกมายิ่งกว่าซ่ะอีก

ผมสีน้ำตาลเข้มปกหน้าเล็กน้อยผิวขาวโคตรๆสูงกว่าฉันซักเซนสองเซน คงประมาณ180กว่าๆล่ะมั้ง

ชุดนักเรียนก็ดูเรียบร้อยเกินชายซ่ะอีกแม้แต่ผู้หญิงบางคนยังไม่เรียบกริบขนาดนี้เลย แต่มันไม่ใช่ตุ๊ดหรือเกย์แน่นอน

"นายชื่ออะไรอ่ะ"=_+ ฉันถาม

"ดรัม"-_- มันตอบ

"ที่แปลว่ากลองอ่ะป่าว"^^ ฉันถามอย่างอยากรู้

"มันคงไม่ได้แปลว่าใบมะกรูดหรอกมั้ง"=_= มันหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าเอือมนิดๆ(มันเริ่มเปลี่ยนสีหน้าแล้ว)

แต่ทำไมไม่ค่อยคุ้นหน้าเลยแหะออกจะหล่อขนาดนี้หน้าจะดังบ้างสิ เอ.. แต่จะว่าไปก็เคยได้ยินมาบ้างน้าอะไรดำๆละมั้ง

"ฉันชื่อคีย์น่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก"^^ ฉันพูดแล้วทำสีหน้าปกติ

"ใครถามเธอ แล้วใครอยากรู้จักเธอกันบ้างล่ะ"=_= มันหันมาตอบน้ำเสียงแฝงความอำมหิตเล็กๆ

เจอคำถามนี้ก็กินปลาเก๋าราดซอสอึ้งน่ะสิคร๊าบO_O

"คนอะไรไร้มารยาทจริงๆหน้าตาก็ดีมารยาทล้มเหลว-_+ "หรอ ฉันถามอย่างฉุนนิดๆ

"ไมใช่เรื่องของเธอ"-_- มันพูดแล้วหันกลับไปมองที่หน้าต่าง

"ไรฟะ" ฉันพูดเบาๆแล้วส่ายหน้า

"แกเคยออกจากห้องพยาบาลบ้างอ่ะป่าวเนี่ย" O_oฉันถามอย่างสงสัย

"ตอนเช้าฉันอยู่แต่ในห้องนี้นั้นแหละจนถึงประมาณบ่ายโมงค่อยออก"-_- มันตอบแล้วมุดลงไปนอนใต้เตียงอีกครั้ง

"อ้าวแล้วนายไม่กินข้าวเที่ยงหรอ"^^ ฉันถาม

"ม่ายฉันไม่กินหรอกข้าวเช้าก็ไม่กิน"-_- มันตอบแล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมา

"นายไม่หิวหรอ"^_^ ฉันถามแล้วนั่งลง

"ม่ายหิวหรอก"-_- มันตอบแล้วกลิ้งจากตียงเดิมไปเตียงอื่น

"แล้วทำไมนายไม่เรียนอ่ะ นายเรียนเก่งได้ไง ฉันเคยได้ยินชื่อนายติดอยู่บนบอร์ดเกียรติยศนี่" O_o

"ฉันก็แค่ไม่ค่อยอยากเรียนเท่านั้นแหละ มันแล้วแต่อารมณ์อยากเรียนก็เรียนไม่อยากรียนก็มานอนที่นี้ แล้วค่อยอ่านหนังสือเอาแค่นั้นแหละ"-_-

"อ๋อหรอ อืม ไปหละไม่อยากลบกวนเด็ก"^^ ฉันพูดแล้วลุกขึ้น

"หมายความว่าไง เด็ก"-_-  มันลุกขึ้นมา

"ก็นายไงเด็กกลิ้งไปกลิ้งมาทำตัวเหมือนเด็ก"^O^ ฉันพูดแล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องพยาบาลทันที

............................................................................

เอิ๊กๆ คราวนี้เป็นคีย์น่ะจ้ะ อย่าลืมเม้นน๊า

+คะแนนด้วยยิ่งดีใหญ่เลยแหะ แต่อยากได้เม้นจริงๆน๊า

~MaMaToMYuM~